Αγαπημένε μου αντρούλη, Γιαννάκη μου,
ο πόνος της ψυχής μου αβάσταχτος, η θλίψη μου απέραντη. Μείναμε μαζί 14 ολόκληρα χρόνια μέχρι που μας χώρισε ο Θάνατος.
Σε αγάπησα υπερβολικά, αγάπησα Εσένα και καθετί δικό σου την οικογένειά σου και το Ναυτικό. Με αγάπησες και εσύ πολύ και προσπαθούσες να κάνεις τα πάντα αρκεί να χαμογελάω και να είμαι ευτυχισμένη. Με συμβούλευες, με προστάτευες σε όλα μου τα βήματα. Αγάπησες τη Δεσποινούλα σου και εκτιμησες τη Μοιραρακη.
Ε Υ Γ Ν Ω Μ Ο Ν Ω τους γονείς σου που έφεραν στον κόσμο εσένα και είχα την τύχη να σε γνωρίσω και να σε έχω κοντά μου έστω για τόσο λίγο.
Είναι τιμή μου που με διάλεξες για γυναίκα σου, για σύντροφό σου. ΝΑΥΑΡΧΕ μου, κυβερνήτη της καρδιάς μου, δεν θα φύγεις ποτέ από μέσα μου και η αγάπη μας θα μείνει αιώνια!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Τον Θεό που την έζησα ΜΑΖΙ ΣΟΥ