Καίριες — ζωτικές — εξελίξεις για τη ζωή σου εξαρτώνται συχνά από αποφασεις που φαίνονται λιγοτερο σημαντικές. Χωρίς να είναι. Το αντίθετο.
Την περασμένη Πρασκευή ήμουν στην τρίτη μέρα μετά τη διάγνωση μου με κορωνοιο στο εξοχικό μου στην Πάτμο. Είχα αρχίσει με πυρετό. Λίγα ρίγη. Κούραση και πόνους στις κλειδώσεις.
Ξαφνικά από το πρωί ο πυρετός πήρε την ανηφόρα, κι ας είχα αρχίσει αντιικη αγωγη που μου είχε σταλεί από τη Ρόδο. έφτασε στο 39,1. Έπαιρνα ντεπόν κι αλγκοφρέν κι έπεφτε για λίγο γύρω στο 37,8 και μετά ξανά πάνω. Πλήρης εξάντληση. Ο λαιμός μου έκλεισε. Δεν μπορούσα να καταπιώ ούτε μια γουλιά νερό χωρίς να πονάω. Έβηχα συνέχεια. Για φαγητό ούτε κουβέντα. Έβγαζα συνέχεια φλέμματα. Είχα ολιγόλεπτες παραισθήσεις. Έκλεινα τα μάτια, αποκοιμομουν για μισή ώρα και ξυπναγα λουσμένος στον ιδρώτα καθώς ο πυρετός συνέχιζε την τραμπάλα του. Φοβερή δύσπνοια και δυσκολία ομιλίας
Γύρω στις 8.30 δεν αντεχα άλλο. Ήταν σα να φτάνω στα όρια του οργανισμού μου. Τηλεφώνησα στον φίλο διευθυντή μικροβιολόγο γιατρο Μελέτη Μέμεζα του μικρού αλλά ιδιαίτερα αποτελεσματικού Κέντρου Υγείας Πάτμου. Νέα άφιξη στοπ νησί. Παλιός μου γνώριμος, επιστήμονας πρώτης γραμμής, με μακροχρόνια θητεία εμπειρία και προσφορά στο Θριάσειο. “Σου στέλνουμε το ασθενοφόρο”, μου είπε μόλις τον ενημέρωσα. Με παρέλαβα λίγο αργότερα με την ενδεδειγμένη στολή ο παλιός φίλος οδηγός Θεολόγος.
Μου βγάλανε ακτινογραφία, μου πήρανε αίμα. Δέκα λεπτά αργότερα ήμουν στο κρεβάτι του ειδικού οικισκου για κοβινμτ. Δίπλα μου η εξαιρετική γενική ιατρός Ειρήνη Στρατήλα που 11 χρόνια τώρα, αν δεν κάνω λάθος, προσφέρει τις υπηρεσίες της στο νησί. Κατάλαβε αμέσως τη σοβαρότητα. Ο κορεσμός ήταν ανησυχητικά χαμηλός. Πολλοί δείκτες της ανάλυσης αίματος που φρόντισε ο Μελέτης επίσης. Η ακτινογραφία με μκρό αλλά διακριτό πρόβλημα. Η Στρατήλα μου έκανε μια απίθανα σχολαστικη-λεπτομερειακή εξέταση. Την ευχαριστώ.
Στο μεταξύ είχε φτάσει κι ο Νικήτας Τσαμπαλάκης, εδώ και λίγο καιρό Πρόεδρος του Κέντρου Υγείας. Ένας νέος άνθρωπος, οργανωτικός, δραστήριος, με ιδέες βελτίωσης, προσβάσεις όπου πρέπει. Ξέρεις όπου υπάρχουν ελλείψεις και προσαθούν όπου αττό είναι εφικτό να τις καλύψει. Δεν είναι εύκολο σε εποχή λιτότητας. Τα καταφέρνει. Κι όσοι αγαπάμε την Πάτμο τον βοηθάμε. Όσο μπορούμε.
Σε λίγα λεπτά η απόφαση ήταν σαφής: Αφού ενημερωσαν και τη γιατρό μου στηνν Αθήνα επρεπε να διακομισθώ σεκανονικό νοσοκομείο. Το ΚΥ δεν είχε δυνατότητα χειρισμού της περίπτωσηε μου. Αυτή είναι η κρισιμη καίρια και ουσιαστικη απόφαση που ανεφερα στην αρχή. Κι άρχισε η διοικητική οργάνωση του θέματος με τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΕΚΑΒ.
Η ώρα προχωρημένη, βράδυ λίγο πριν τα μεάνυχτα πια. Οι καιρικλες συνθήκες στο Νότιο Αιγαίο (φυσικά ελληνικό και αυτονόητα ελληνικό) όχι ιδανικές. Με περιοχές με ανέμους.
Η δικιά μου επιθυμία ήταν σαφής:Ασφαλώς να να διακομισθώ — επρόκειτο άλλωστε για τη ζωή μου — αλλά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου το ΠΑΓΝΗ. Το καλύτερο ολόκληρης της περιοχής από την Αθήνα και κάτω. Η νύχτα μακρά. Τα τηλεφωνήματα γιατρών, διοικητικών υπαλλήλων ΕΚΑΒ συνεχή. Με τους διασώστες επίσης. Γύρω στις 4.30 τα ξημερώματα το ΚΥ Πάτμου με παράδεωσε στους διασώστες του Δημήτρη Γιαννούση του σούπερ πούμα με πρώτο σταθμό τη Ρόδο κι απο κει με άλλο αεροπορικό μέσο στο Ηράκλειο.
Χωρίς τη δική τους έγκαιρη, ορθή και επιστημονικά στοιχειοθετημένη απόφαση για άμεση διακομιδή (όταν ρώτησα αν θα μπορούσε να γίνει λίγες ώρες αργότερα μου απάντησαν κατηγορηματικά Όχι) δεν ξέρω ούτε που ούτε πως θα ήμουν τώρα. Κάνει εξαιρετική δουλειά με μειωμένο (δυστυχώς!) προσωπικό σε γιατρούς, νοσηλευτές και διοικητικους υπαλλήλους. Και να φανταστεί κανείς ότι το μεσοκαλόκαιρο ο πληθυσμός του νησιού πολλαπλασιάζεται από 3.000 σε 10.000 άτομα.
ΤΟΥΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ. ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΩ ΠΑΝΤΑ.
ΤΟ ΕΣΥ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΟΡΘΙΟ