Τότε με τον Σημίτη στα Ίμια, την μελανή σελίδα της Ιστορίας μας, που ήταν και ο πρόλογος των επεκτατικών επιδιώξεων
της Τουρκίας, το βλέπουμε και το καταλαβαίνουμε σήμερα, φάνηκε καθαρά ποιός είχε μπάρμπα στην Κορώνη.
Οι Τούρκοι βέβαια. Δεν θα το άρχιζαν χωρίς την έγκριση Κλίντον, που στο τέλος φιλοξενήθηκε επί διήμερο στη Κωνσταντινούπολη, πρωτοφανές για Πρόεδρο των ΗΠΑ για αχρείαστη επίσκεψη ρουτίνας εκτός επικρατείας.
Μετά ήλθε δι ολίγον και στην Αθήνα. Μια Αθήνα που δεν γνώριζε ότι δεν υπήρχε ΥΠΕΞ. Δεν είναι δυνατόν οι επί των πολεμικών μας αξιωματικοί να προκαλούνται από την απόβαση Τούρκων στα παρα Ίμια και με την κατάρριψη του ελικοπτέρου, να ζητούν άδεια πυρ δηλώνοντας τουλάχιστον τρεις στόχους έκαστος κυβερνήτης, και να μην τους δίδεται. Αυτά συνέβησαν.
Αυτά περιμένουν οι Τούρκοι να συμβούν και τώρα. Ας γνωρίζουν ότι όποια «διαβεβαίωση» κι αν έχουν λάβει, ειδικά με υπηρεσιακή κυβέρνηση, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν πρόκειται να περιμένουν καμιά πολιτική έγκριση για εφαρμογή των κανόνων εμπλοκής.
Θα χτυπήσουν σκληρά, πολλαπλά, βάσει του δόγματος του 2018.