Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αν έχετε για άλλη μια φορά την διεθνή απομόνωση της Ελλάδας από την Διάσκεψη για την Λιβύη που διοργανώνεται σε συνεργασία με τον ΟΗΕ στις 22 Ιουνίου στη Ζυρίχη.
Άλλη μία διάσκεψη για την χώρα που βρίσκεται στα νότια σύνορα μας, χωρίς την παρουσία της Ελλάδας, αλλά με συμμετοχή και πάλι της Τουρκίας. Μία καταπάτηση του διεθνούς δικαίου, διότι απλούστατα η Τουρκία δεν συνορεύει με την Λιβύη και δεν έχει καμία δουλειά να βρίσκεται στην διάσκεψη. Αντίθετα, η μοναδική αναφορά σε μία «διάσκεψη για την Λιβύη» που θα αφορούσε την Τουρκία θα έπρεπε να είναι η απερίφραστη καταδίκη της τουρκικής εισβολής στην χώρα και της συνέχισης μίας παράνομης χούντας που υποστηρίζεται από την Τουρκία.
Πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να ανέχεται κάτι τέτοιο; Πως είναι δυνατόν η Ελλάδα που είναι μέλος των μεγαλύτερων διεθνών συμμαχιών να δέχεται την αποβολή της από μία σύσκεψη με επίκεντρο μία χώρα η οποία βρίσκεται στα νότια σύνορα μας;
Για πολλοστή φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης απομονώνει διεθνώς την Ελλάδα. Μόνο που στο θέμα της Λιβύης δεν πρόκειται απλά για άλλη μία διεθνή καρπαζιά. Μιλάμε για μία έμμεση διεθνή αναγνώριση του παράνομου μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης, το οποίο μάλιστα έχει αναρτηθεί και στον ΟΗΕ, παρότι παραβιάζει βάναυσα το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνον ανέχθηκε την ανάρτηση ενός παράνομου συμφωνητικού, αλλά τώρα ανέχεται και τα τετελεσμένα αυτού, διότι με την σιωπή και την ανοχή της σε τέτοιες διασκέψεις με την παρουσία της Τουρκίας, νομιμοποιεί από την πίσω πόρτα τον ακρωτηριασμό της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.
Μιλάμε για μία καταστροφική και εθνικά επαίσχυντη συμπεριφορά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη που ξεπερνά ακόμα και την κυβέρνηση Σημίτη.
Μέχρι σήμερα ουδείς έχει τολμήσει να ρωτήσει τον Μητσοτάκη με ποιο δικαίωμα ανέχεται αυτές τις εξελίξεις εις βάρος της Ελλάδας. Είναι άλλο ένα δείγμα της κατάντια των ΜΜΕ που με την σιωπή τους προωθούν μία εθνική προδοσία. Διότι είναι εθνική προδοσία η οποιαδήποτε ανοχή απέναντι στο παράνομο μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης το οποίο αποτελεί την πρώτη επίσημη αμφισβήτηση του σκληρού πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας, εδώ και πολλές δεκαετίες.