Ο Μεθόδιος Α΄ (788/800 – 14 Ιουνίου 846), ο λεγόμενος και Ομολογητής, διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 842 έως το 846.
Γεννήθηκε μεταξύ του 788 και του 800 στις Συρακούσες. Πήγε για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη, επί Λέοντος του Ε΄, και εκάρη μοναχός σε κάποιο μοναστήρι της Βιθυνίας. Λόγω της εκδηλούμενης εικονολατρείας του εστάλη στη Ρώμη από τον Πατριάρχη Νικηφόρο το 815. Όταν επέστρεψε, το 821, μετά την άνοδο στο θρόνο του Μιχαήλ Τραυλού, συνελήφθη και υπέστη πολλές διώξεις, ιδιαίτερα από τον τελευταίο εικονομάχο αυτοκράτορα Θεόφιλο. Επί των ημερών του μαστιγώθηκε δημόσια και φυλακίσθηκε για 7 χρόνια σε κρύπτη στη νήσο Αντιγόνη, όπου σώζεται μέχρι σήμερα το κρατητήριό του[1].
Ο Μεθόδιος είχε χαρακτηριστεί εικονολάτρης, καθώς εργάστηκε ιδιαίτερα για την καταπολέμηση της αίρεσης των εικονομάχων, από τους οποίους υπέφερε πολλά. Μετά το θάνατο του Αυτοκράτορα και τη λήξη της περιόδου της εικονομαχίας, ο εικονομάχος Πατριάρχης Ιωάννης Ζ΄ Γραμματικός εκδιώχθηκε από το Θρόνο μετά από παρέμβαση της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας, και Πατριάρχης έγινε ο Μεθόδιος. Αυτός σφράγισε και τη λήξη της εικονομαχίας με συμβολική τελετή μεταφοράς των εικόνων στην Αγία Σοφία.
Συγκεκριμένα πέντε ημέρες μετά την ανάρρησή του, στις 19 Φεβρουαρίου του 842 συνεκάλεσε τοπική Σύνοδο η οποία και αναθεμάτισε τους εικονομάχους. Λίγες ημέρες μετά, στις 11 Μαρτίου, με ιδιαίτερη λαμπρή τελετή αναστήλωσε τις ιερές εικόνες, τελετή που έκτοτε εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, την λεγόμενη Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Προς τους εικονομάχους επέδειξε μεγάλη μετριοπάθεια. Οι μόνοι επίσκοποι που έχασαν την έδρα τους ήταν εκείνοι που αρνήθηκαν κάθε συνδιαλλαγή. Δεν έγινε κανένας διωγμός, ούτε αναθέματα[2]. Επί Πατριαρχίας του επίσης έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του πατριάρχη Νικηφόρου και του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου.
Απεβίωσε στις 14 Ιουνίου του 846. Μετά το θάνατό του ανακηρύχθηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 14 Ιουνίου.
Παραπομπές
1. Η ιστορία της Αντιγόνης
2. Steven Runciman (2005). Η Βυζαντινή Θεοκρατία. Εκδόσεις Δόμος, σελ. 93. ISBN 9607217225.
[wikipedia]