Δεν υπάρχει αμφιβολία καμία πως οι, μεταξύ τους ανταγωνιζόμενοι, Τούρκοι πολιτικοί για το ποίος ο ικανότερος να κατακτήσει πιο πολύ Ελλάδα, αν όχι όλη, γεμίζουν πλατείες κραδαίνοντας σημαίες κόκκινες το πλείστον μαζί με λίγες κομματικές. Το βλέπουμε αρκετές φορές εβδομαδιαία.
Εδώ στην Ελλάδα τί βλέπουμε πέραν των δημοσκοπήσεων λαοφιλίας των Αρχηγών κομμάτων; Κομματικές συνάξεις των τριών θεωρούμενων μεγάλων, είτε συνέδρια, είτε καταστατικά, είτε εκλογές εσωκομματικών οργάνων, είτε είτε, και όλες σε κλειστούς χώρους, και πάντοτε η ομιλία των δύο θεωρουμένων φιναλίστ, προς κομματικούς, και όχι προς τον πολίτη που έχει να τους σούρει, αυτά που θα τους «σούρει» στις κάλπες όταν η ώρα έλθει.
Οποία η διαφορά των δύο λαών όπως τους έφτειαξαν οι κυβερνώντες. Οι μεν Τούρκοι παρόντες μέ τα κατακτητικά και κίβδηλα εθνικά τους, οι δε Έλληνες απόντες αν όχι και καταπολεμώντες αυτά. Μόνο που δεν φωνάζουν ζήτω οι τις συντεχνίες απεργαζόμενοι!
Ο μεν ένας ο μεγάλος ρήτρες με βιβλιοθήκες, ο δέ έτερος δικαιώματα με
«εργκενεκόν». Όπως η μπροσούρα στο κουτί με τά φάρμακα, ενδείξεις και πιο πέρα αντενδείξεις. Άσε τώρα ο λαός να περιμένει τί;
Αυτός είναι πλέον και ο λόγος που η φανατίλα περιορίζεται, και που όλα δείχνουν μεταστροφή στην καθημερινότητα κυρίως.