Ο πολύς ο λόγος για τα Γλυπτά του Παρθενώνα καλά κρατεί.
Άρχισε με τους Έλληνες να διεκδικούν την επιστροφή τους μερικά χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με τους Άγγλους σταθερά αρνούμενους μέχρι πρόσφατα, που ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας εδέησε να το δει κάπως θετικά. Ενώ λοιπόν περιμέναμε την επιστροφή των αριστουργημάτων στον χώρο τους, μας προέκυψε μιά «νον πέιπερ» πρόσκληση για διαπραγμάτευση και καπάκι δήλωση Τζόνσον ότι το θέμα είναι αρμοδιότητα του διευθυντή του Βρεττανικού Μουσείου και κανενός άλλου.
Και πρίν ο κόκορας για έναρξη των διαπραγματεύσεων λαλήσει ξαναβγήκε ο διευθυντής του Βρεττανικού Μουσείου να δηλώσει πως ο λόρδος Έλγιν τα μάρμαρα τα ανακάλυψε μπάζα στο χώμα (κατα την ανασκαφή;) χωρίς να τα αποσπάσει από το Παγκοσμίου φήμης
μνημείο. Ότι θέλουν λένε για να μην τα επιστρέψουν.
Ένα πρώτο συμπέρασμα που δύναται να εξαχθεί είναι ότι διαπραγμάτευση επιστροφής δεν έχει παρά μόνον ένα στόχο. Τον εξής:
Πάρτε μερικά θραύσματα γιά να έχετε και εσείς κάτι που θα κλείσει το στόμα σας διεθνώς, τα υπόλοιπα δικά μας. Με τη βούλα πλέον! Την δική σας βούλα! Θα το δεχτούμε;
Συνήθως και επειδή κάτι τέτοιες ενέργειες,με ανακοινώσεις, είναι απόρροια συνεννοήσεων
πού πάντοτε προηγούνται των δηλώσεων, θα είναι μίζερος όποιος υποπτευθεί πονηρά πως…. κάτι τρέχει και το σύννεφο δεν τρέχει;
Η δική μας θέση ποια θα είναι στην διαπραγμάτευση; Θα είναι όλα; Ή κάναμε ότι μπορούσαμε όμως από το ολότελα καλή κι η περικνιμίδα; Αφού η διαπραγμάτευση είναι μοιρασιά και μόνο μοιρασιά! Θα δούμε.
Πάντως σίγουρα κομμάτια υπήρχαν στη γη. Αυτά της Ανατολικής προς Φάληρο πλευράς ένεκα…..Μοροζίνι.