Έντονα προβληματισμένος και ανήσυχος ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος, με ανοιχτή επιστολή του απευθύνεται προς όλους τους Συνεπισκόπους του και τους κληρικούς για το θέμα αναγνώρισης της Εκκλησίας της Αχρίδας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Σεβασμιώτατος μάλιστα, απευθυνόμενος και στην Εκκλησία της Σερβίας, μιλάει για πολιτικό και εκκλησιαστικό αλυτρωτισμό. Είναι χαρακτηριστικό πως σχετικά με την απόφαση αναγνώρισης της Εκκλησίας της γειτονικής χώρας γράφει ότι «εἶναι πιό ἐπικίνδυνα αὐτά πού ὑπονοεῖ καί κρύβονται πίσω ἀπό τίς γραμμές του παρά αὐτά πού ἀναφέρει».
Ολόκληρη η επιστολή του Σεβασμιωτάτου αναφέρει:
«Τό ἀπό 16ης Μαΐου ἐ.ἔ. ἀνακοινωθέν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας φάνηκε στούς ἀναγνῶστες του καί στούς παροικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ ὡς κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ στό στερέωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Κι αὐτό γιατί εἶναι πιό ἐπικίνδυνα αὐτά πού ὑπονοεῖ καί κρύβονται πίσω ἀπό τίς γραμμές του παρά αὐτά πού ἀναφέρει.
1. Συγκεκριμένα μέ τό ἀνακοινωθέν ἀποσιωπᾶται ἐντέχνως ἡ ἀποκατάσταση τῆς λειτουργικῆς κοινωνίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ νεοπαγοῦς κράτους τῆς Βόρειας Μακεδονίας μέ τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἀποκατέστησε μέ τήν ἀπό 9ης Μαΐου 2022 ἀπόφασή του τό πάνσεπτο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
Ἔμμεσα πλήν σαφῶς ἀμφισβητεῖται τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά ἀνακηρύσσει τμήματα τῆς κανονικῆς του δικαιοδοσίας σέ αὐτοκέφαλες ἤ αὐτόνομες Ἐκκλησίες λησμονώντας ὅτι τά ἀνακηρυγμένα αὐτοκέφαλα πλήν τῶν παλαιφάτων Πατριαρχείων καί τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου εἶναι μετέωρα. Καί τοῦτο γιατί χρειάζονται κανονική ἐπικύρωση ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο.
Δηλαδή ἡ Σερβική Ἐκκλησία διανέμει ἐνώ δέν τῆς ἀνήκει τελεσίδικα κάτι πού, ἄν μποροῦσε, θά ἔπρεπε νά τό εἶχε πράξει ἐδώ καί τόσα χρόνια σχίσματος καί διενέξεων μέ τήν «Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων».
Δηλαδή ἀφῆκε νά σέρνεται στούς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἕνα σχίσμα πού οἱ πληγές του θέλουν χρόνο γιά νά ἐπουλωθοῦν, τραυματίζοντας ἔτσι ὅλο τό σῶμα καί τήν ἀξιοπιστία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
2. Μέ τό ἀνακοινωθέν-ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας παρέχεται ἡ δυνατότητα παράλληλα στόν γνωστό κοσμικό-πολιτικό ἀλυτρωτισμό νά ἐνισχυθεῖ μέ ἐκκλησιαστικό ἀλυτρωτισμό ἡ ἐν λόγῳ Ἀρχιεπισκοπή Ἀχρίδος.
Δηλαδή νά μπορεῖ νά αὐτοπροσδιοριστεῖ ὡς Μακεδονική Ἐκκλησία, ἐνώ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό τήν πλευρά του φρόντισε νά διασφαλίσει αὐτό τό ἐνδεχόμενο τῆς ἀναβίωσης τμήματος τῆς Αὐτόνομης Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχρίδος μέ τήν ρήτρα τοῦ περιορισμοῦ στά ὅρια τοῦ κράτους τῆς Β. Μακεδονίας καί μέ τήν συγκεκριμένη ὀνομασία τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχρίδος.
Ἐπί τοῦ προκειμένου πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι ἄν τό Πατριαρχεῖο Σερβίας ἀθετήσει τόν ὄρο πού ἔθεσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά περιορισμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀχρίδος στά ὄρια τοῦ κράτους τῆς Β. Μακεδονίας, θά ὑποστεῖ τόν ἐκκλησιαστικό ἀλυτρωτισμό τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων πού θά ἀναζητήσει τίς ἀρχικές 32 καί ἀργότερα 23 Ἐπισκοπές της μέσα καί στό κανονικό ἔδαφος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας.
Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο σοφά φερόμενο έμπρός στόν τραγέλαφο τῶν ὑπερορίων ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν, ὅπως στήν νεοπαγῆ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἔτσι καί στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀχρίδος στέρησε τήν δυνατότητα διαποίμανσης διασπορᾶς γιά τήν ἀποφυγή περαιτέρω προβλημάτων, γεγονός πού τό Πατριαρχεῖο Σερβίας τήν παρέχει.
Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τόν βασικό αὐτόν ὄρο ἀν εἶχε προνοήσει νά συμπεριλάβει στούς τόμους Αὐτοκεφαλίας πού ἐξέδωσε ἕως σήμερα, τό πρόβλημα τῶν ὑπερορίων δικαιοδοσιῶν θά ἦταν σαφῶς ἐλάχιστο.
Ἀπό τά ἀνωτέρω ἐξάγεται τό συμπέρασμα ὅτι ἡ Σερβική Ὁλκάδα, οὐραγός τῆς Ρωσικῆς ναυαρχίδος, εἰσέρχεται σέ ἐπικίνδυνα νερά ἐκκλησιαστικοῦ ἀλυτρωτισμοῦ πού βάλλουν εὐθέως, σχηματίζοντας ἀνάδελφα καί δαιμονικά ὑφάλους καί σκοπέλους γιά νά ἐμποδίσουν τήν εὔδρομο πορεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀνερυθρίαστα καί ἀτελέσφορα στό ἄρμα τοῦ Πανσλαβισμοῦ καί σύμφωνα μέ τόν πνευματικό νόμο στό τέλος τῆς διαδρομῆς θά λάβουν τήν ἔνδικον μισθαποδοσία πού ἁρμόζει σέ κάθε μητραλοία.
Ἐπειδή ὅμως οἱ παροικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ γνωρίζουμε πρόσωπα καί πράγματα καί ὅτι μιά αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία πολλές φορές μπορεῖ νά ὁδηγηθεῖ στό χάος ἀπό θερμοκέφαλες τοποθετήσεις ἑνίων, κάνοντας χρήση τῆς Ἐπισκοπικῆς μου εὐθύνης καί τῆς ὀρθῆς διαποίμανσης τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς ἱστορικῆς Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου (τῆς πάλαι ποτέ Μελενίκου καί Σιδηροκάστρου, τόν τίτλο τῆς ὁποίας οὐδέποτε διενοήθημεν μετά τό 1913 νά ἀπαιτήσουμε γιά ὅλους τούς ἀνωτέρω λόγους) τηρώντας τήν ὑπόσχεση στή διακονία μου νά προφυλάσσω τά λογικά πρόβατα ἀπό τούς προβατόσχημους λύκους καί κηδόμενος τῶν ἱστορικῶν δικαίων τῆς Μακεδονικῆς γῆς, τήν ὁποίαν διακονῶ ψυχῇ τε καί σώματι ἐπί 21 ἔτη, διαμαρτύρομαι ἐντονότατα κατά τοῦ κατά πάντα σεβαστοῦ μας ἀλλά καί πολλά εὐεργετηθέντος ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἐκκλησία της Πανιερωτάτου Ἐπισκόπου Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς, τοῦ «φιλέλληνα», ὡς ἀρχιτέκτονα τῶν μηχανῶν αὐτῶν τοῦ πονηροῦ κατά τοῦ Γένους καί τῆς Σεπτῆς πηγῆς Του, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, προτρέποντας τούς ἐν Μακεδονίᾳ Συνεπισκόπους μου νά πράξουν τό αὐτό.
Τέλος, θά ἤθελα νά παρακαλέσω εὐσεβάστως τούς Μακαριωτάτους Πατριάρχας Ρωσίας καί Σερβίας ἐν πνεύματι ἀγάπης, ταπεινώσεως καί καταλλαγῆς «ἐν κρυπτῷ», χωρίς νά θεωρηθεῖ τοῦτο ὡς ὑπόδειξη ἀπό ἕναν νεώτερο καί ἄπειρο Ἐπίσκοπο, νά ἔλθουν εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, γιά τήν ἐπίλυση τῶν ἀκανθωδών αὐτῶν προβλημάτων».