Μαθαινουμε οτι στην Γαυδο αποφασίστηκε το ξερίζωμα των μονιμων κατασκηνωτών, κ σημερα κιολας ξηλωθηκαν πολλες καβατζες..
αυτο το καταφυγιο των αγριων πετουμενων, των ποιητων, των ονειροπόλων , των ασυμβίβαστων , των ερημιτων, των φυσιολατρων , των μοναχων φαινεται οτι φτανει στο τελος του…
Οκ , το εμπεδωσαμε. Ολοι θα πρεπει να παραθεριζουμε σε οργανωμενα κλουβια, να δροσιζομαστε στη θαλασσα σε σειρα προτεραιοτητας, να πληρωνουμε κ για τον ηλιο που μας κοιταει, κ βεβαιως να ειμαστε φρονιμοι συνεπεις κ φιλησυχοι πολιτες κ προπαντως υπεροχοι ΠΕΛΑΤΕΣ..
Ολους τους παραδεισους της χωρας μας να τους δινουμε απλοχερα σε μεγαλοεπενδυτες που θα φερουν φραγκα, κ ετσι να μην μενει μια θεση κατω απ τον ηλιο που μας χαιδεψε παρα μονο αν τους τα ακουμπαμε.
Οταν εγραψα τον στιχο « την γαυδο να την κλεψουμε απ τον χαρτη» εκανα μια ευχη να μην φτασουν εκει οι «καθωσπρεπισμοί» της αρρωστης βαρια κοινωνιας μας.
Οπως φαινεται δεν επιασε..
το τραγουδι αυτο το εγραψα κατω απ τον κεδρο που με φιλοξενουσε με τα ποδια μου βαθια χωμενα στην αμμο , συνδεδεμενη με τη γη που με αγκαλιαζε.. χωρις κλειδια, χωρις σκεπη, χωρις ρευμα, χωρις φως.. ελευθερη. Σ οποιο μερος του κοσμου κ αν βρεθω μιλάω για το ποσα μου εμαθε αυτο το νησι. Για μενα, κ για σενα.
Μεγαλο κριμα.