Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Η «Εφημερίς της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας» (το γνωστό μας ΦΕΚ) Τεύχος Πρώτο, αριθμός φύλλου 65, 6 Μαΐου 2010, δημοσιεύει τον Νόμο υπ’ αριθ. 3845 με τον τίτλο «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη−μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
Είναι το γνωστό μας Πρώτο Μνημόνιο.
Η 6η Μαΐου 2010, είναι η ημέρα της τυπικής του επιβολής στη Χώρα, ως νόμου του Κράτους.
Ποιού Κράτους;
Του Ελληνικού, διότι αυτό το ψήφισε.
Όμως, μονάχα τον ψήφισε. Διότι νόμος δικός ΤΟΥ, υπό την έννοια της υιοθετήσεώς του στα πλαίσια του κυριαρχικού του δικαιώματος, το τι νόμους θα υιοθετεί, ΔΕΝ ήταν. Ήταν ένας νόμος υπαγορευμένος από τους Ξένους Δανειστές που εδώ εμφανίστηκαν με τη γνωστή φιγούρα της Τρόϊκα, και που κανείς δεν αγνοεί, την πραγματική Δύναμη που υπάρχει πίσω απ΄ αυτή τη φιγούρα, που δεν είναι άλλη από τη Γερμανία, τη γερμανική Κυβέρνηση.
Συνεπώς ήταν νόμος ενός Κράτους το οποίο ψιλώ κυριαρχικώ δικαιώματι ασκούσε την νομοθετική του εξουσία.
Αυτό συνέβη και στα επόμενα Μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα με ακόμα πιο έντονο τον παρεμβατικό χαρακτήρα της Τρόϊκα. Και δεν ήταν μονάχα ένα ζήτημα «ασφυκτικών πιέσεων» προκειμένου η Χώρα να νομοθετήσει ό,τι η Τρόϊκα (δηλαδή η γερμανική Κυβέρνηση) αξίωνε να νομοθετηθεί. Ήταν και το ζήτημα της διαδικασίας. Ουσιαστικά, Κυβέρνηση και Βουλή όχι μόνο απαξιώθηκαν ως προς τα ζητήματα των συνταγματικών τους κυριαρχικών αρμοδιοτήτων, αλλά, κυριολεκτικώς ποδοπατήθηκε κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας των Θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας, με βάση το Σύνταγμα της Χώρας.
Βεβαίως, υπάρχουν και οι άλλες φωνές, εκείνων που στήριξαν τα Μνημόνια. Και γι’ αυτούς η 6ηΜαΐου 2010 είναι, ασφαλώς μια σημαντική μέρα, όμως, με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο απ’ ό,τι εκείνων που δεν ήταν σε θέση να τα δικαιολογήσουν, ούτε ως προς το περιεχόμενο, ούτε ως προς την ιδεολογία και τη φιλοσοφία τους, ούτε ως προς τη μεθόδευση της επιβολής τους.
Από την άλλη, η 6η Μαΐου 2010, δεν είναι απλά μια «ελληνική» επέτειος.
Είναι μια διπλή επέτειος, που μπορούμε να την συνεορτάζουμε, με κάποια μικρή χρονική συμπίεση, με αυτή της 9ης Μαΐου, η οποία έχει καθιερωθεί ως «Ημέρα της Ευρώπης», (υιοθετήθηκε προκειμένου να τιμηθεί η «Διακήρυξη του Ρομπέρ Σουμάν» το 1950, ένα κείμενο που θεωρείται ότι σηματοδοτεί την απαρχή της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης (δες σχετικά για το θέμα αυτό https://european-union.europa.eu/principles-countries-history/symbols/europe-day_el),.
Και είναι διπλή η επέτειος, διότι τα Μνημόνια, εν ονόματι της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης» εκθειάστηκαν εκ μέρους των υποστηρικτών τους. Αποτελούν «ευρωπαϊκό» δημιούργημα, και ως τέτοιο επιβλήθηκε στην Ελλάδα. Αν η 9η Μαΐου, είναι η «Ημέρα» της εξύμνησης της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης», δηλαδή των λόγων, η 6η Μαΐου, είναι η «Ημέρα» των έργων αυτής της «αλληλεγγύης».
*
Ποια είναι αυτή η «Ευρώπη», της οποίας ο εορτασμός της θα γίνει στις 9 Μαΐου, μόλις τρεις από σήμερα; Ασφαλώς, θα είναι η «Ευρώπη της Χαράς», μιας και η συμφωνία του Μπετόβεν, (που αποτελεί τμήμα της 9ης συμφωνίας του) η «Ωδή στη Χαρά» αποτελεί και τον επίσημο «ύμνο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπως σε κάθε σημαντικό σημαντική επέτειο, οι «επίσημοι» δεν φείδονται καθόλου υψιπετών δηλώσεων και αναφορών, όσο και αν βρίσκονται σε θλιβερή αναντιστοιχία με ό,τι οι ίδιοι εκπροσωπούν σε σχέση με τα εκθειαζόμενα μηνύματα των επετείων, έτσι και την η 9η Μαΐου, πολλά θα λεχθούν από τα επίσημα χείλη όλων -σχεδόν- των Κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και των εκπροσώπων των ίδιων των θεσμών της, και ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία, πως η «καρδιά», ο «πυρήνας» όλων των επισήμων διακηρύξεων θα είναι η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και σε ό,τι αφορά την στρατηγική προοπτική της Ένωσης, που δεν είναι άλλη από την τελική, πλήρη πολιτική της ενοποίηση σε μια κρατική οντότητα, εδώ, μάλλον «περιφερειακά» θα προσεγγιστεί το ζήτημα, αν προσεγγιστεί, μιας και αυτή η «στρατηγική προοπτική», είναι αμφίβολο αν συνιστά καν «σκέψη», μιας και η «Ευρώπη» φαίνεται να εδραιώνεται ως κατάσταση πραγμάτων, σε μια υπερεθνική αγοραία οντότητα, με υπερεθνικές εξουσίες, ΟΧΙ μόνο οικονομικές, μα και κοινωνικές, πολιτικές, και σταδιακά, και σε ζητήματα εθνικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, όλα κάτω από έναν υπερεθνικό Οργανισμό, ουσιαστικά πλήρως ελεγχόμενο από την ιδιωτική οικονομία, την οποία και θα εκφράζει στον πυρήνα της, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Όμως, πέραν των προοπτικών, μένοντας στο «εορτινό» πλαίσιο της 9ης Μαΐου, κατά την οποία όπως είπαμε θα περισσέψουν οι δηλώσεις περί «αλληλεγγύης», πρέπει να πούμε, πως η «αλληλεγγύη», δεν φαίνεται στα εύκολα μα στα δύσκολα, ΚΥΡΙΩΣ στα δύσκολα.
Έτσι, η δική μας «Ημέρα της Ευρώπης», η 6η Μαΐου, δεν αποτελεί την έργω εκδήλωση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Όμως στη περίπτωσή μας, τούτη η «αλληλεγγύη», δεν δόθηκε : κυριολεκτικά εισέβαλε στη Χώρα μας ως οδοστρωτήρας, και υπό την μορφή της πιο επαχθούς και αλυσιτελούς «βοήθειας», και ΚΥΡΙΩΣ υπό το ένδυμα της Αθλιότητας. Το πρόσωπο της Αθλιότητας, είναι ακριβώς αυτό που βιώσαμε στην Μνημονιακή Ελλάδα, διότι ήταν ακριβώς η πραγματική Ευρώπη, (δεν ήταν όμως πάντα έτσι, και όχι πριν καταστεί «γερμανική υπόθεση»), που αποκλήθηκε η Ευρώπη του «δούναι και λαβείν» (για να χρησιμοποιήσω μια πολύ γνωστή έκφραση εκείνης της περιόδου από την τότε Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ), κι ακόμα χειρότερα, η Ευρώπη που στην περίπτωση της Ελλάδας συνέδεσε την έννοια της εταιρικής αλληλεγγύης, εξόν από μια κυνική αγοραία συνδρομή του τύπου «δούναι και λαβείν», σε κάτι το ασύμβατο με την λειτουργία της ίδιας της Δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας, που αναδείχτηκαν σε «τροχοπέδες» της αντίληψης της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης» και που έπρεπε για τον λόγο αυτό να καταλυθούν, άλλως περιοριστούν δραματικά ως προς την ουσία τους, ασφαλώς, de factoδιότι μια de jure ανατροπής τους ήταν αδύνατη.
*
«Τυπικά» η ελληνική Κερκόπορτα για να εισέλθει η Μνημονιακή Αθλιότητα, είχε ανοίξει κάποιους μήνες νωρίτερα από την 6η Μαΐου του 2010, διότι η προεργασία της αφίξεως τής Τρόϊκα είχε δρομολογηθεί καιρό πριν, από τότε που φωναχτά πλέον οι «καπετάνιοι» του πλοίου «Ελλάς» φώναζαν πως το «καράβι» όδευε να συναντήσει στον υγρό του τάφο τον άλλο «Τιτανικό», οι ίδιοι «καπετάνιοι» που την ίδια στιγμή, μαζί με την ρέστη ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, εν τούτοις, καθησύχαζαν τον ελληνικό λαό, πως ήδη είχαν ληφθεί όλα τα μέτρα για να αποφευχθεί αυτή η μοιραία πορεία. Και εξίσου «τυπικά», οκτώ χρόνια μετά, όταν έληξε η διαδικασία εμβάθυνσης και διαπλάτυνσης της «Νέας Οδού» πάνω στην οποία θα πορεύονταν πλέον η «Νέα Ελλάς», πάντα με βάση τους νέους «Κανόνες της Νεοφιλελεύθερης Πορείας» που επιβλήθηκαν και υπό το άγρυπνο βλέμμα των «Κατασκευαστών» τούτης της «Νέας Οδού», των «αλληλέγγυων εταίρων» μας, καθορίστηκε και ο χρόνος που η Χώρα θα μπορέσει, ΑΝ ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ και το Σύμπαν συνωμοτήσει υπέρ ημών και εναντίον της υπόλοιπης ανθρωπότητας, να αρχίσει πάλι να «λειτουργεί» ως εθνικά κυρίαρχο Κράτος, κάπου εκεί κοντά στο Σωτήριον Έτος 2060!
Ουσιαστικά η δεκαετία του 2010, χάραξε ήδη μια αδιέξοδη πορεία της Ελλάδας για τον τρέχοντα αιώνα. Και θα είναι αδιέξοδη, και δυστυχώς προβλέπω πως αυτό το «αδιέξοδο» δεν θα μείνει χωρίς συνέπειες στην κοινωνική και τη πολιτική ζωή στη Χώρα μας, απλώς διότι η παραπάνω ευνοϊκή για μας «συνωμοσία του σύμπαντος» δεν πρόκειται να συμβεί, διότι ποτέ το «Σύμπαν» δεν έκανε τη χάρη στην Ανθρωπότητα να της δωρίσει τόσο μακροχρόνια περίοδο αδιατάρακτης ηρεμίας και ευημερίας. Από το 2018, την θεωρητική μας έξοδο από τα Μνημόνια έως και σήμερα, το 2022, μόλις μέσα σε τέσσερα χρόνια, μας βρήκε μια πανδημία και ένας πόλεμος στη γειτονιά μας, με οικονομικές συνέπειες, που μόνο χάρη στο γεγονός ότι δεν αφορούν μονάχα την Ελλάδα, αλλά έπληξαν εξίσου σφοδρά και την υπόλοιπη Ευρώπη (και τον άλλο κόσμο ασφαλώς, αλλά, ας εστιάσουμε εδώ στα καθ’ ημάς) ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός από τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις δεν επέσυραν τους «αυτόματους κόφτες» και άλλες «προσαρμογές» προκειμένου εδώ και τώρα να ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί (νέας λιτότητας και νέων περικοπών) προκειμένου η οικονομία μας να παραμείνει εντός της «ενάρετης πορείας» της που μας οδηγεί στον στόχο του «2060», χωρίς όμως αυτό να σημαίνει και ότι οι δημοσιονομικές συνέπειες δεν θα μετρήσουν κάποια στιγμή σε ό,τι αφορά τις αναγκαίες πολιτικές να «εξομαλυνθούν». Απλώς, αναστέλλονται -δεν καταργούνται- οι μηχανισμοί λιτότητας. Όμως, μένουν άλλα 38 χρόνια μπροστά μας μέσα στα οποία θα πρέπει να λειτουργούμε με βάση τις μνημονιακές μας δεσμεύσεις για την διατήρηση πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό και την σταδιακή μείωση του δημόσιου χρέους (που παρόλα αυτά συνεχώς διευρύνεται), και ασφαλώς να καλύψουμε και τις εν τω μεταξύ δημιουργηθείσες δημοσιονομικές «ανισορροπίες».
Και κάτι ακόμα : Η «Μνημονιακή Περίοδος», αποτελεί μια ιστορική τομή στην πορεία της Ελλάδας, με τις επιπτώσεις της να χαράσσουν -και εν πολλοίς να προδιαγράφουν- τον (ελληνικό) 21ο αιώνα, όπως άλλωστε έχω υποστηρίξει στην αρθρογραφία μου.
Τα Μνημόνια, υπήρξαν κάτι πολύ ευρύτερο από ένα σύνολο «δημοσιονομικών» και «οικονομικών» πολιτικών. Ουσιαστικά, επαναδιαμόρφωσαν de facto το ίδιο το Συνταγματικά καθορισμένο Κοινωνικό Κράτος, πάνω στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη των πραγμάτων, και ό,τι επιχειρείται, είναι η επαναδιαμόρφωση αυτή να καταστεί και de jure, τουλάχιστον μέσω της νομολογίας αν δεν είναι δυνατόν μέσω της νομοθεσίας.
*
Ασφαλώς, οι παραπάνω απόψεις, δεν αποτελούν παρά απόψεις ενός απλού πολίτη. Ήδη υπογραμμίσαμε πως υπάρχουν άλλοι που θεωρούν τα Μνημόνια «σωτηρία» και «μονόδρομο». Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τα πράγματα, στο επίπεδο της πρόσληψης και της ερμηνείας τους, είναι μια υπόθεση προσωπική και σεβαστή, και εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων που έχουν να κάνουν από το επίπεδο της γνώσης και της αντίληψης που έχει για τα πράγματα, της ενημέρωσης, το πώς ερμηνεύεται τούτη η γνώση και ενημέρωση, της αναλυτικής ικανότητας αλλά και των πεποιθήσεων και των ιδιαίτερων ατομικών χαρακτηριστικών του καθενός.
Όλα τούτα είναι σεβαστά εκ μέρους μου για την αντίθετη άποψη.
Σε ό,τι με αφορά, από τη θέση και τη θέαση του απλού πολίτη, όπως κι όλος ο ελληνικός λαός, βίωσα τον ζόφο και τον τρόμο των Μνημονίων. Ευτυχώς, εδώ, μάλλον πολύ λίγοι μπορούν να αρνηθούν την πραγματικότητα αυτού του ζόφου, ανεξάρτητα από τη θέση τους απέναντι στα Μνημόνια.
Βίωσα την Αθλιότητά τους.
Μου ζητά -η άλλη πλευρά- να δικαιολογήσω τούτη την βιωματική μου εμπειρία. Απλά μου είναι αδύνατο να το κάνω, χωρίς να απαρνηθώ την ίδια μου τη βίωση. Αυτή την Αθλιότητα που ονομάστηκε «σωτηρία» και «μονόδρομος» δεν μπόρεσα ποτέ ούτε τη «σωτηρία» της να αντιληφθώ ούτε το περί «μονοδρόμου» αφήγημά της. Η θεωρία του «Μονοδρόμου» δεν πρόεκυψε παρά ως το νομοτελειακό συμπέρασμα, από τη στιγμή που καθορίστηκε το ΚΥΡΙΑΡΧΟ ιδεολογικό αφήγημα των «πολιτικών σωτηρίας», δηλαδή αυτό του Νεοφιλελευθερισμού. «Μονόδρομος» ήταν το ιδεολογικό προαπαιτούμενο των πολιτικών αυτών, και όχι η αδυναμία υιοθέτησης άλλων εναλλακτικών, λιγότερο ζοφερών, αντισυνταγματικών και αντιδημοκρατικών, οι οποίες όμως, έθεταν στο περιθώριο το παραπάνω νεοφιλελεύθερο αφήγημα. Τα Μνημόνια, ήταν η επιβολή ενός νέου ιδεολογικού υποδείγματος στη λειτουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας, περιβεβλημένο με την αναγκαία νεοφιλελεύθερη «τεχνοκρατική» προσέγγιση.
Αυτή την Αθλιότητα αδυνατώ να αποδεχτώ, της οποίας το μέγεθος της σκληρότητάς της σε συνδυασμό με το μέγεθος της αδικίας της, οδήγησε, μέσω των πολιτικών της, έναν Λαό στα όρια της ψυχικής του ισορροπίας (αν δεν τα υπερέβη) αλλά και των φυσικών του αντοχών, με αποτέλεσμα χιλιάδες πολιτών, να προτιμούν να θέτουν τέλος στην ίδια τους τη ζωή, «αυτοκτονώντας», αλλά, κατ’ εμέ (και ίσως όχι μόνο), να εξωθούνται πέραν των ορίων των ανθρωπίνων αντοχών τους, πράγμα που στη δική μου ερμηνεία των πραγμάτων ισοδυναμεί με μια πεντακάθαρη δολοφονία.
Όχι μόνο διότι δεν είχα τότε, όταν εγκαθιδρύονταν το Μνημονιακό Καθεστώς, και δεν έχω έως σήμερα πεισθεί ότι ήταν πρωτίστως οικονομικό το πρόβλημα της Χώρας όταν το 2010 «έμπαινε» στα Μνημόνια, όχι μόνο διότι τα επιβληθέντα μέτρα ήταν δυσανάλογα σκληρά σε σχέση με το τότε τρέχον πρόβλημα ρευστότητας της εθνικής μας οικονομίας που πράγματι υπήρχε, όπως και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο διότι τα μέτρα βοούσαν από μακριά, πως ακόμα και αν έπρεπε να ήταν τόσο σκληρά, εν τούτοις, το περιεχόμενό τους και ο τρόπος που εφαρμόζονταν τα καθιστούσαν αναποτελεσματικά, όχι μόνο διότι ακόμα και η Τρόϊκα παραδέχτηκε περισσότερο από μια φορά τα «λάθη» της, όχι μόνο διότι η Τρόϊκα συμπεριφέρθηκε όχι ως μια αποστολή τεχνοκρατών μα ως μια αποστολή με αυξημένες ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ αρμοδιότητες που αποκτούσαν παρεμβατικό πολιτικό περιεχόμενο, με στόχο την ίδια τη μεταβολή του (ακόμα και συνταγματικά καθιερωμένου) Κοινωνικού Κράτους, όχι μόνο διότι προκλητικά περιφρόνησε την ίδια τη λειτουργία των Θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας αλλά και το ίδιο το περιεχόμενο της Δημοκρατίας, μα κυρίως, το ότι δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική διερεύνηση των παραγόντων εκείνων, που θα αποκάλυπταν τις πραγματικές αιτίες των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, πώς δηλαδή δημιουργήθηκαν, πράγμα που θα επιδρούσε και στην ορθολογικοποίηση των αναγκαίων μέτρων που θα έπρεπε να ληφθούν έχοντας μέσα τους και το στοιχείο της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ στο επίπεδο της αντιμετώπισης των συνεπειών τους, θα έδιναν μια υποφερτή ερμηνεία στο επίπεδο της «λογικής» και της «φιλοσοφίας» των ίδιων των πολιτικών, είναι όλα τα παραπάνω, που ενδεικτικά παρατέθηκαν από ένα σύνολο κι άλλων παραγόντων που αναδύονται στα άρθρα μου, τα οποία ουδέποτε με έπεισαν ούτε για το «σωτήριο» χαρακτήρα των Μνημονίων, ούτε και για το ότι αποτελούσαν «μονόδρομο». Όμως, όχι μονάχα μια τέτοια έρευνα δεν έγινε, μα αντιθέτως, έγινε το παν για να μην υπάρξει, κι αυτό από μόνο του, λέει πολλά. Διότι αν γίνονταν, θα αποδείκνυε την πλήρη αντιστροφή του άθλιου επιχειρήματος πως «όλοι μαζί τα φάγαμε», στο «εσείς και η μεγάλη διαπλοκή τα φάγατε, και τα συνήθη υποζύγια πληρώνουνε το λογαριασμό για ένα πλιάτσικο στο οποίο δεν μετείχαν». Την ίδια στιγμή, αναγνωρίζονταν πως τα Μνημόνια εμπεριείχαν και μέτρα «τιμωρητικού χαρακτήρα».
«Λάθη», «τιμωρητικός χαρακτήρας» : ακόμα και αν όλα τα άλλα επιχειρήματα υπέρ των Μνημονίων γίνουν δεκτά, το ελληνικό Κράτος, η Ελληνική Δημοκρατία, δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να ενημερώσει τον ελληνικό Λαό, ποιες οικονομικές συνέπειες θα επέφεραν τα Μνημόνια αυτά, ΧΩΡΙΣ τα «λάθη» και χωρίς τον «τιμωρητικό» τους χαρακτήρα, και κυρίως, δεν έπραξε αυτή την αυτονόητη υποχρέωσή του απέναντι στο Εθνικό Συμφέρον και την Νομιμότητα, ώστε να αξιώσει τις σχετικές αποζημιώσεις για τις συνέπειες αυτών των χαρακτηριστικών των Μνημονίων, εκ μέρους εκείνων που επέβαλα τα Μνημόνια στη Χώρα, έστω και στη λογική του συμψηφισμού τους έναντι των προ αυτούς οφειλομένων δανειστικών υποχρεώσεων.
Ούτε βεβαίως ποτέ δόθηκε μια απάντηση γιατί τα Μνημόνια προκειμένου να εγκαθιδρυθούν έπρεπε η Ελληνική Δημοκρατία να ευτελιστεί και εξευτελιστεί σε βαθμό που πλέον ήταν ορατή από μακριά πως η πραγματική ΠΟΛΙΤΙΚΗ εξουσία της Χώρας είχε ήδη εκχωρηθεί στους υπαλλήλους των δανειστών μας.
*
Έτσι, εκεί στα κέντρα των Ευρωπαϊκών Θεσμών, όταν σε τρεις μέρες από σήμερα, στις 9 Μαΐου θα γιορτάζουν την «Ημέρα της Ευρώπης, ασφαλώς και δεν αναμένω πως η γιορτή ΤΟΥΣ αυτή, ακουμπά τη ψυχή του μέσου πολίτη σε όλες τις εθνότητες και τους λαούς της Ευρώπης. Μιλώ για την πλειοψηφία τους.
Όταν το πυρηνικό ευρωπαϊκό αφήγημα της ίδιας της πεμπτουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, δεν ανευρίσκεται παρά μονάχα στη λεκτική πολιτική ρητορεία, τότε, μπορούμε να επαναλάβουμε τη γνωστό ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του πρεσβύτερο) από άλλη περίπτωση, «ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε».
Εδώ στην Ελλάδα, η 9η Μαΐου, έχει ένα περιεχόμενο και ένα μήνυμα που δεν μπορεί να μη συνδέεται με το περιεχόμενο και το μήνυμα της 6ης Μαΐου του 2010, τότε που αναμένοντας τους «σωτήρες» μας, αντί του προσώπου του «Αλληλέγγυου Εταίρου» μας, είδαμε την Ύβρη αυτοπροσώπως!
Αυτή η Ύβρης, η οποία χρέωσε όλες τις αμαρτίες της Χώρας στον λαό της τον οποίο μάλιστα και λοιδόρησε. Ήταν αυτός ο Λαός που «πληροφορήθηκε» πως ΑΥΤΟΣ ήταν ο υπαίτιος της Ελληνικής Κρίσης που αναδύθηκε το 2010 σε όλη της τη «μεγαλοπρέπεια». ΑΥΤΟΣ ήταν ο υπαίτιος που η Χώρα είχε υπερχρεωθεί και ουσιαστικά πτωχεύσει, όπως τον πληροφορούσαν, ΑΥΤΟΣ ήταν η αδηφάγος «καταβόθρα» στην οποία κατέληγαν όλα τα δάνεια του Ελληνικού Δημοσίου. ΑΥΤΟΣ ήταν που ζούσε με δανεικά και πέραν των δυνατοτήτων του όπως του καταλόγιζαν οι ξένοι και υπερθεμάτιζε η ντόπια Αθλιότητα.
Και ποιος ήταν ο κατήγορος; Η Ευρώπη της «Αλληλεγγύης», η Ευρώπη που σε τρεις μέρες από σήμερα, στις 9 του τρέχοντος μήνα, να τραγουδά την «Ωδή της Χαράς»! Ένας κατήγορος που αρνιόταν πεισματικά να διερευνήσει τη διαχρονική δημιουργία του ελληνικού δημόσιου χρέους, τα «αίτια του εγκλήματος» δηλαδή, ώστε να διαπιστωθεί, πόσα δανειζόταν τη κάθε φορά, με ποιο αιτιολογικό και πού πήγαιναν όντως τα χρήματα. Ουσιαστικά υπήρχε ένα προκατασκευασμένο κατηγορητήριο και μια προειλημμένη ποινή, πριν καν την δίκη, μια «δίκη» μπροστά στην οποία, η «Δίκη» του Κάφκα φαίνεται να αποτελεί μια πιο ομαλή διαδικασία, αν και το τελικό μήνυμα της τελευταίας παραμένει επίκαιρο και στην περίπτωση της «Ελληνικής Δίκης» από τους Μνημονιακούς κατήγορους : ότι κάθε προσπάθεια απόδειξης της αθωότητας είναι χωρίς καμία τύχη, όταν η ενοχή έχει προαποφασιστεί από δυνάμεις που ξεφεύγουν από τον έλεγχο του κατηγορούμενου, ακόμα και όταν το κατηγορητήριο, δεν συγκροτείται παρά από έωλα «αποδεικτικά» στοιχεία.
Αυτός ήταν ο ίδιος «κατήγορος» που σε τρείς μέρες από σήμερα, θα τραγουδά την «Ωδή της Χαράς» και θα βγάζει λόγους περί αλληλεγγύης που θα την εκτοξεύουν στην ιδεαλιστική στρατόσφαιρα.
Όμως, κάθε επέτειος, δεν κρατά παρά τις ώρες των «επισήμων» εκδηλώσεών της.
Ένα είναι βέβαιο : πως η γιορτή της «Ημέρας της Ευρώπης», θα γιορταστεί με την δέουσα μεγαλοπρέπεια, εκεί στις έδρες των Ευρωπαϊκών Θεσμών αλλά και από τις Κυβερνήσεις των Μελών της Ένωσης.
Τώρα, το ότι οι λαοί της Ευρώπης, λαμβάνουν μέρος «ψυχικά» σε τούτη τη γιορτή, αυτό δεν το υπογράφω. Αφήστε δε, που δεν γνωρίζω πόσοι γνωρίζουν τούτη την επέτειο της «Ημέρας της Ευρώπης», ούτε καν γιατί υιοθετήθηκε και γιατί.
Όμως εκείνο που έχει σημασία, εδώ στην Ελλάδα, είναι η δική μας επέτειος της «Ημέρας της Ευρώπης», όχι αυτή της 9ης αλλά αυτή της 6ης Μαΐου.
Η 6η Μαΐου, λοιπόν, λέει κάτι στον ελληνικό λαό;
Πολύ αμφιβάλλω.
Ήδη αρχίζω να αμφιβάλλω και για το αν λένε πλέον κάτι τα ίδια τα Μνημόνια. Πάνω σ’ αυτό το θέμα, έχω ήδη αναφερθεί σε πολλά άρθρα μου, όταν γράφω για την «Κανονικοποίηση της (Μνημονιακής) Αθλιότητας», ως μιας διαδικασίας αποδοχής εκείνου που απορρίπτουμε ως ιδέα αλλά καθώς φαίνεται δεν μπορούμε να αποφύγουμε ως δεδομένη πραγματικότητα, αλλά και του Παλαιοκομματισμού, του πραγματικού και αδιαμφισβήτητου μεγάλοι ωφελημένου από την Μεγάλη Κρίση του 2010. Αυτού του Παλαιοκομματισμού, που μας οδήγησε στο «2010», διαχειρίστηκε τις συνέπειες της Κρίσης που ο ίδιος δημιούργησε, και σήμερα προβάλλεται ως ο αδιαμφισβήτητος Μεγάλος Τιμονιέρης που θα μας οδηγήσει στο άλλο κρίσιμο Μνημονιακό Ορόσημο, το «2060»!
Τώρα αυτό το «δεν μπορούμε να αποφύγουμε ως δεδομένη πραγματικότητα», είναι κάτι που μεγάλη κουβέντα, που όμως, επί του παρόντος, έχει βάση. Κρατώ όμως ως πολύ σημαντικό το «καθώς φαίνεται». Αυτό το τελευταίο, είναι από μόνο του ένα άλλο ζήτημα, πολύ σημαντικό, που όμως, εκφεύγει από τη θεματολογία του παρόντος άρθρου.