(Και μια παρέμβαση για την αναδυόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων)
Γραφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Σε μια συνέντευξη του σε ελληνικό διαδικτυακό κανάλι, ο πολεμικός ανταποκριτής στην Ουκρανία (και τη Ρωσία) Θανάσης Αυγερινός, αναφέρθηκε σε ένα «μαύρο χιούμορ», όπως το χαρακτήρισε, το οποίο ακούγεται στη Ρωσία, σύμφωνα με το οποίο ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας είναι στην ουσία ένας πόλεμος Ρωσίας – ΝΑΤΟ που διεξάγεται δια της Ουκρανίας, μέσω «αντιπροσώπου» δηλαδή, και θα διεξάγεται «μέχρι τελευταίου Ουκρανού» (https://www.militaire.gr/o-th-aygerinos-anadeiknyei-tin-alli-apopsi-toy-polemoy-kai-exigei-giati-i-rosia-den-tha-ypochorisei/). Ουσιαστικά, η παραπάνω φράση, παραπέμπει σ’ αυτό που αποκαλείται «πόλεμος δι’ αντιπροσώπου», κάτι που σε πρόσφατη συνέντευξή του το υπογράμμισε και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σερκέι Λαβρόβ, πέραν του ότι είναι πλέον ορατό ότι ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται. Διότι και οι συνεχείς δηλώσεις του Ουκρανού Προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι προς τη «Δύση» και κυρίως το ΝΑΤΟ για παροχή βαρέως πολεμικού υλικού, στις οποίες δεσπόζει η επιχειρηματολογία πως ο πόλεμος της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας, είναι ουσιαστικά ένας πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Δύσης και του ΝΑΤΟ με την Ουκρανία να αναλαμβάνει τούτες τις ώρες τον δύσκολο ρόλο της «πρώτης» ανασχετικής δύναμης εναντίον των ρωσικών σχεδίων, ουσιαστικά δεν κάνει άλλο παρά να επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό, πως η «Δύση» (και το ΝΑΤΟ) πολεμά τη Ρωσία δια της Ουκρανίας. Ούτε άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν αποκρύψει τη στρατηγική τους τής αποδυνάμωσης της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος της Ρωσίας μέσω του πολέμου της με την Ουκρανία. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ανώτατοι αξιωματούχοι της κυβέρνησής του, όπως π.χ. ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν, έχουν καταστήσει σαφή τον στόχο τους της αποδυνάμωση της Ρωσίας ώστε να μην είναι σε θέση να επεκτείνει τις πολεμικές της δραστηριότητες και αλλού. Η αμερικανική πολιτική έχει ως στόχο «να τιμωρήσει τη ρωσική επιθετικότητα και να μειώσει τον κίνδυνο μελλοντικών συγκρούσεων» (Μπάιντεν), Θέλουμε να δούμε τη Ρωσία να αποδυναμώνεται, σε βαθμό που να μην μπορεί να κάνει τα πράγματα που έκανε με την εισβολή στην Ουκρανία» (Όστιν) είναι μερικές μονάχα από τις σχετικές δηλώσεις εκ μέρους μελών της Κυβέρνησης των ΗΠΑ (βλέπε ενδεικτικά https://www.tanea.gr/2022/04/30/world/oukrania-pos-i-stratigiki-mpainten-mporei-na-odigisei-se-g-pagkosmio-polemo/).
Ασφαλώς, η κλιμακούμενη σημαντική στήριξη του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία σε χρήμα και κυρίως σε βαρύ πολεμικό υλικό, αμυντικό και επιθετικό, είναι κάτι που συμβάλλει στην παράταση του πολέμου, έναν πόλεμο που αν συνεχιστεί πάνω στη λογική αυτή, δηλαδή, της ουσιαστικής του μετατροπής σε πόλεμο Δύσης (ΝΑΤΟ) – Ρωσίας «δι΄ αντιπροσώπου», το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι πως ο τερματισμός του απέχει πολύ από το ορατό μέλλον.
Όμως, μια τέτοια μακροχρόνια εξέλιξη, είναι βέβαιο, πως δεν θα δοκιμάσει μόνο τις πολεμικές αντοχές Ουκρανίας – Ρωσίας (με την πρώτη να μειονεκτεί έναντι της ασύγκριτης στρατιωτικής υπεροχής της δεύτερης), μα και οικονομικές αντοχές όχι μόνο της «τιμωρούμενης» δια των σκληρών οικονομικών κυρώσεων εναντίον της εκ μέρους Ρωσίας των ΗΠΑ, των Δυτικών τους συμμάχων αλλά και άλλων Κρατών που τις ακολουθούν, μα και τω ίδιων των «τιμωρών», οι οποίοι ολοένα και περισσότερο αρχίζουν να εισπράττουν και οι ίδιοι τις οικονομικές συνέπειες από τις ίδιες τους τις κυρώσεις, οι οποίες πάντως, δεν είναι καθόλου μικρότερης σημασίας απ’ ό,τι της Ρωσίας, η οποία εξάλλου, δεν στερείται εναλλακτικών επιλογών προκειμένου να μετριάσει τις εις βάρος της συνέπειες, στρέφοντας την πρύμνη της οικονομίας της προς την αχανή πληθυσμιακά και ισχυρή οικονομικά άπω Ανατολή (Κίνα κυρίως), την Ινδία και ασφαλώς σε πλήθος άλλων Χωρών της Αφρικής και Λατινικής Αμερικής στις οποίες μπορεί να πουλήσει ενεργειακούς πόρους, σιτάρι, κ.λπ.
Ιδίως σε Χώρες όπως η Κίνα (αλλά και η Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.), η Ρωσία, δεν βρίσκει μονάχα τις οικονομικές διεξόδους που επιδιώκει, μα και γεωπολιτικούς / γεωστρατηγικούς συμμάχους, ίσως πολύ περισσότερο «παθιασμένους» εναντίον της «Δύσης» και της Παγκόσμιας Τάξης της, απ’ ό,τι πιθανώς η ίδια. Η κλιμακούμενη «πολεμική» ρητορεία της Κίνας εναντίον των ΗΠΑ (και της «Δύσης») τις οποίες κατηγορεί για εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών και δεκάδες εκατομμύρια εκπατρισθέντων λόγω των πολεμικών τους εμπλοκών σε διάφορες Χώρες στο παρελθόν (π.χ., Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.), για παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και προειδοποιώντας ακόμα και με πόλεμο τις ΗΠΑ όχι μόνο για το ζήτημα της Φορμόζας μα και για άλλες επιλογές της εξωτερικής πολιτικής του Πεκίνου στον Ειρηνικό, όπως η πρόσφατη στρατιωτική του συμμαχία με τα Νησιά του Σολομώντα, είναι κάτι, που όχι μόνο δεν μπορεί να περάσει «στα ψιλά» από άποψη ενδιαφέροντος, μα ούτε και είναι ασυσχέτιστο με τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. «Το Πεκίνο έχει επίσης επανειλημμένα δηλώσει ότι τηρεί τη φιλία «χωρίς όρια»» (με τη Ρωσία), ενώ επίσης πρόσφατα ο εκπρόσωπος του κινεζικού ΥΠΕΞ δήλωσε πως ««Ένα σημαντικό στοιχείο από την επιτυχία των σχέσεων Κίνας-Ρωσίας είναι ότι οι δύο πλευρές υπερβαίνουν το μοντέλο της στρατιωτικής και πολιτικής συμμαχίας της εποχής του Ψυχρού Πολέμου»» (δες ενδεικτικά : Κίνα : Μοντέλο για όλο τον κόσμο η σχέση μας με την Ρωσία, 29/4/2022, https://www.financialreport.gr). Και όχι μόνο αυτό, μα το Πεκίνο όξυνε την αντιπαράθεσή του εναντίον των ΗΠΑ στο μη περαιτέρω, όταν τις κατηγόρησε ευθέως για εγκλήματα πολέμου κατά το παρελθόν, δηλώνοντας πως «Μαχαιρώνουν συμμάχους όπως είναι η ΕΕ και η Ιαπωνία στην πλάτη, και δεν διστάζουν να το επαναλάβουν πάνω από μία φορά. Τα γεγονότα έχουν αποδείξει ότι οι ΗΠΑ είναι ο άρχοντας της παραπληροφόρησης και της καταναγκαστικής διπλωματίας και ο μεγαλύτερος σαμποτέρ της διεθνούς και περιφερειακής ειρήνης και σταθερότητας», ή, καλώντας την Ευρώπη «… να δει την αλήθεια και να σταματήσει να κρατά το κεράκι στον Διάβολο» (δες https://warnews247.gr/manifesto–polemou–i–kina–proeidopoiei–gia–enopli–syrraxi–me–ipa–istoriki–epithesi–me–asylliptes–katigories–telesigrafo–kai–stin–ee/).
Το τι διαδραματίζεται τούτη τη στιγμή, είναι ορατό από μακριά. Από κάποιους, και κυρίως από τις ΗΠΑ (δεν μπορώ να βρω άλλη Δύναμη που να έχει αυτή τη δυνατότητα) θεωρήθηκε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή, να «ξεκαθαρίσει» το ζήτημα της επιρροής και των (οικονομικών κυρίως) σχέσεών της με την Ευρώπη. Η Ρωσία δεν κυριαρχούσε μονάχα ενεργειακά στην Ευρώπη, μα και μέσω αυτής της κυριαρχίας της, τουλάχιστον δυνητικά, ήταν σε θέση να έχει και αυξημένη πολιτική επιρροή στην περιοχή αυτή. Από την άλλη, οι ΗΠΑ, ασφαλώς και δεν μπορούσαν να ανεχθούν αυτή την ανισορροπία, δηλαδή, άλλος να εγγυάται την ασφάλεια της Ευρώπης (ΗΠΑ) και άλλος να κυριαρχεί στην στρατηγικά ευαίσθητη ενεργειακή αγορά (Ρωσία). Με κάποιον τρόπο αυτό έπρεπε όχι μονάχα να σταματήσει, μα και να ανατραπεί υπέρ των ΗΠΑ η όλη κατάσταση, και απ’ ό,τι φαίνεται, ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος, μάλλον «έλυσε» το πρόβλημα αυτό.
Όμως οι οικονομικές συνέπειες των Δυτικών κυρώσεων, οι οποίες όπως ήδη σημειώσαμε, δεν είναι καθόλου αμελητέες και για την ίδια την «Δύση», είναι βέβαιο, πως δεν θα αργήσουν να μεταφραστούν και στο κοινωνικό επίπεδο εκείθεν δε και στο πολιτικό. Διότι όσο περισσότερο θα εμπεδώνεται η άποψη πως οι ΗΠΑ είναι ο μεγάλος ωφελημένος από κάθε άποψη (οικονομική και γεωπολιτική / γεωστρατηγική) από τον πόλεμο στην Ουκρανία, και ο μεγάλος χαμένος (τουλάχιστον οικονομικά) θα είναι η Ευρώπη, τόσο περισσότερο οι λαοί της Ευρώπης, που θα υφίστανται τις συνέπειες του «τρέχοντος» οικονομικού κόστους του πολέμου, όσο και τις συνέπειες του «μακροπρόθεσμου» οικονομικού κόστους λόγω υποκατάστασης των ρωσικών ενεργειακών πόρων με αμερικάνικους (και άλλους «φιλίων» Χωρών), για το κόστος όμως των οποίων ουδείς σήμερα μιλά, θα αρχίσουν να αντιδρούν με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και ασφαλώς, ακόμη και αν οι οικονομικές συνέπειες των Δυτικών κυρώσεων «γονατίσουν» εν τέλει την οικονομία της Ρωσίας, τούτο πολύ μικρή σημασία θα έχει για τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, αν εν τω μεταξύ θα έχουν γονατίσει οικονομικά και οι ίδιες. Εδώ στην Ελλάδα, πριν λίγες μέρες ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Νικήτας Κακλαμάνης, δήλωσε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Kontra News 10, αναφερόμενος στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, «Βλέπουμε μια Αμερική η οποία κάνει το κουμάντο. Ήρθε στην τελευταία σύνοδο κορυφής στην Ευρώπη ο κ. Μπάιντεν ως μεταπράτης. Επέβαλε τους όρους των ποινών. ΟΚ. Πρέπει να τιμωρηθεί η Ρωσία, κάνεις λογικός άνθρωπος δεν λέει το ανάποδο. Μας επούλησε το υγροποιημένο δικό του αέριο χωρίς να ξέρουμε ακόμα σε ποια τιμή και σηκώθηκε και έφυγε. Και ποιος υφίσταται τις επιπτώσεις; Αφήστε τη Ρωσία που είναι ο εισβολέας. Δεν με ενδιαφέρει. Οι επιπτώσεις που είναι…; Στην Ευρώπη…», ενώ, αναφερόμενος στις συνέπειες των Δυτικών κυρώσεων για την ελληνική οικονομία, τόνισε «Έχουμε την μεγάλη μας βιομηχανία που λέγεται τουρισμός… Με ενδιαφέρει να έχει ο τόπος μου ενεργειακή επάρκεια, κάτι που το διαβεβαίωσε ο Πρωθυπουργός και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλω για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες της τουριστικής περιόδου. Είναι δυνατόν να βάλουμε σε διακινδύνευση την λειτουργία των ξενοδοχειακών μονάδων τώρα που αρχίζει ο Τουρισμός; Και από εκεί και πέρα, η Ευρώπη αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ανίσχυρη να έχει μια κοινή πολιτική…» (δες https://www.olympia.gr/1474702/politiki/vomva-nikita-kaklamani-gia-royvlia-mpainten-kai-golden-boys/).
Ήδη, αρχίζουν να δημοσιοποιούνται οι πρώτες εκτιμήσεις για τις συνέπειες του πολέμου για την Ευρώπη, που κατ’ ουσίαν πρόκειται για τις συνέπειες των Δυτικών κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, οι οποίες ομιλούν για «σοκ» 3% στη γερμανική οικονομία ενώ, για τον ερχόμενο χειμώνα, γίνεται λόγος ακόμα και για δελτίο στην κατανάλωση ενέργειας (δες ενδεικτικά https://www.moneyreview.gr/green-economy/75522/bofa-to-sok-toy-fysikoy-aerioy-plisiazei-poso-tha-kostisei/).
Βεβαίως, όλες οι παραπάνω εκτιμήσεις, γίνονται με βάση τα νυν ισχύοντα. Ουδείς γνωρίζει τις επιπτώσεις, σε περίπτωση που ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν παραταθεί απλώς, αλλά γίνει ακόμα πιο επιθετικός εκ μέρους της Ρωσίας, τόσο στο στρατιωτικό όσο και στο οικονομικό επίπεδο, αν επεκταθεί και σε άλλες (ευρωπαϊκές) Χώρες, και κυρίως, αν μέσα σ’ αυτό το πλέγμα εξελίξεων συνυπολογιστούν και οι καθόλου ευοίωνες εξελίξεις στον Ειρηνικό με μια περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ – Κίνας, πόσο μάλλον, αν υπάρξει και σοβαρή απειλή έστω πολεμικού επεισοδίου (πόσο μάλλον πολέμου) ΗΠΑ- Κίνας στην περιοχή του Ειρηνικού, κάτι που αυτόματα θα μετατραπεί σε παγκόσμια βαθιά οικονομική ύφεση έστω και αν μείνουμε στο επίπεδο μιας οιονεί ψυχροπολεμικής σύγκρουσης Δύσης (δηλαδή ΗΠΑ) – Ανατολής (δηλαδή Ρωσίας – Κίνας επί του παρόντος) ή ακόμα και ενός πολέμου «δι’ αντιπροσώπου», και στον Ειρηνικό (εδώ ίσως ο «αντιπρόσωπος» αυτός να είναι η Φορμόζα).
Όπως όμως και να έχουν οι εξελίξεις, μένω στο ζήτημα των κατ’ εμέ με μαθηματική βεβαιότητα αναμενόμενων σοβαρών κοινωνικών αντιδράσεων στην Ευρώπη, οι οποίες ενδέχεται να λάβουν και μια μορφή έντονου αντιαμερικανσιμού χωρίς εν τούτοις να μετατρέπονται και σε φιλορωσισμό. Η αντίληψη που έχω για τα πράγματα, είναι πως ασφαλώς και στο επίπεδο του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου, ο κόσμος σε ό,τι αφορά τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο θα βρίσκεται με την πλευρά του ουκρανικού λαού, αλλά, την ίδια στιγμή, εφόσον εμπεδωθεί στην αντίληψή του, πως οι ΗΠΑ δεν είναι άμοιρες των εξελίξεων με την επιμονή του ΝΑΤΟ (δηλαδή των ΗΠΑ) να περισφίξει ΚΑΙ από τον νότο την Ρωσία υποθάλποντας τις φιλοδοξίες της ουκρανικής πολιτικής ηγεσίας για ένταξή της στη συμμαχία, και ότι σ’ αυτή την πολιτική της υπήρχε ιδιοτέλεια προκειμένου να αποβάλλει από την ευρωπαϊκή αγορά το ρωσικό φυσικό αέριο και να το υποκαταστήσει με δικό της υγροποιημένο, τότε, ενδεχομένως και να υπάρξει μεταστροφή της ευρωπαϊκής Κοινής Γνώμης, και στο ίδιο το ζήτημα της προοπτικής ενός παρατεταμένου μακροχρόνιου πολέμου και μιας συνέχισης της εξοπλιστικής βοήθειας της Δύσης, που όμως δεν θα οδηγεί στην ουκρανική νίκη αλλά απλώς στην παράταση του πολέμου. Μάλιστα, οι τελευταίες εξελίξεις που φέρουν την Φινλανδία και τη Σουηδία να εισέρχονται στο ΝΑΤΟ (μένει να το δούμε), έρχονται να προσφέρουν πρόσθετες δυσκολίες για την οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης με την Μόσχα, αφού έτσι, για την όποια δυνατότητα λήξης του πολέμου με την Ουκρανία, θα τίθεται πλέον και το ζήτημα της ουδετεροποίησης (έναντι του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας), πλην της Ουκρανίας, επίσης της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν αυτό συμβάλλει στην εκτόνωση της κατάστασης ή απλώς την κάνει ακόμα πιο δύσκολη, έτσι ώστε, ακόμα και αν υπήρχε δυνατότητα να βρεθεί μια ειρηνευτική φόρμουλα μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, τώρα αυτό θα είναι σχεδόν αδύνατο, διότι εκ μέρους της Ρωσίας, το ζήτημα της ένταξης Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, δεν θα αποτελούν θέματα ξεχωριστά από τον πόλεμο στην Ουκρανία, από την άποψη της ασφάλειας της Ρωσίας.
Όμως, όλες οι παραπάνω σκέψεις, δεν θα έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, αν ριφθεί έστω και περιορισμένης ισχύος πυρηνική βόμβα στην Ουκρανία εκ μέρους της Ρωσίας ή αν «εκ λάθους», αυτό συμβεί σε Χώρα – Μέλος του ΝΑΤΟ.. Αν τούτη η απευκταία εξέλιξη συμβεί, η Επόμενη Μέρα, θα είναι η πρώτη ημέρα μιας Νέας Εποχής Παγκόσμιας Ισορροπίας του Τρόμου.
Ας το επαναλάβουμε : Ζούμε ήδη, σε Παγκόσμια Κλίμακα, την διαδικασία της διαμόρφωσης μιας «Νέας» Τάξης Πραγμάτων.
Το αν είναι όντως «Νέα», πρέπει αυτό να το αιτιολογήσουμε. Βεβαίως, πρέπει να δούμε την ολοκλήρωση της όλης διαδικασίας, προκειμένου να μπορέσουμε να «αποφανθούμε», αν ποτέ το κατορθώσουμε αυτό.
Είναι όμως ανάγκη να περιμένουμε, όταν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι τόσο ευδιάκριτα; Ασφαλώς και δεν χρειάζεται η αναμονή αυτή.
Η «Νέα» Τάξη Πραγμάτων, δεν είναι καθόλου «Νέα».
Είναι η Επανάληψη του ίδιου Παιχνιδιού, που εδώ και ογδόντα ώρα χρόνια, παίζεται σε Παγκόσμια Κλίμακα. Το Παιχνίδι του τεμαχισμού του Κόσμου σε Σφαίρες Επιρροής, που πρόσκαιρα, λόγω της κατάρρευσης ενός εκ των Μεγάλων Παιχτών, της ΕΣΣΔ, οι «Σφαίρες» Επιρροής, συγχωνεύθηκαν σε μια «Σφαίρα» επιρροής, αυτή του εναπομείναντος Μεγάλου Παίχτη, των ΗΠΑ, αλλά που όμως, τούτη η χαρά της Μονοκρατορίας δεν φαίνεται να μπορεί να βαστάξει άλλο, μιας και, όχι μόνο η διάδοχος της ΕΣΣΔ, η Ρωσία που στάθηκε «παρά πάσαν προσδοκία» (με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1990) ξανά στα πόδια της, μα τούτη τη φορά και με τη συνδρομή και μιας άλλης Μεγάλης Δύναμης, της Κίνας, η παραπάνω «Σφαίρα» πρέπει ξανά να διαιρεθεί σε «Σφαίρες».
Συνεπώς, βρισκόμαστε, όχι μπροστά σε μια «Νέα» Τάξη Πραγμάτων, αλλά μπροστά σε μια εξαιρετικά περιορισμένου εύρους αναδιάταξη των συσχετισμών Ισχύος της παρούσας Τάξης Πραγμάτων. Άλλωστε η Κίνα, ακόμα και την εποχή της κυριαρχίας της ΕΣΣΔ στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, εννοούσε να μην θεωρεί τη Μόσχα ως το «Οικουμενικό» σοσιαλιστικό «πατριαρχείο».
Και δεν είναι καθόλου «Νέα» η Τάξη Πραγμάτων που τείνει να διαμορφωθεί, διότι δεν αρκεί η αναδιάταξη της Ισχύος στην «κορυφή» της Παγκόσμιας Ηγεσίας, αυτό έχει ενδιαφέρον και νόημα για τις 2-3 Μεγάλες Δυνάμεις που φιλονικούν για τα «μερίδιά» τους, σημασία έχει ποιο (θα) είναι το Υπόδειγμα που θα προσφερθεί στον «Υπόλοιπο Κόσμο». Κι αυτό το Υπόδειγμά από πουθενά ΔΕΝ φαίνεται ότι θα είναι κάτι που να οδηγεί την Ανθρωπότητα ΣΥΝΟΛΙΚΑ σε ΣΥΓΚΛΙΣΗ των επιπέδων ευημερίας μεταξύ των οικονομικά και κοινωνικά προηγμένων στο ζήτημα αυτών λαών και εκείνων που ακολουθούν. Μιλώ για ΣΥΓΚΛΙΣΗ μεταξύ πλουσίων και φτωχών, και ΟΧΙ για «ανώτερα επίπεδα» ευημερίας των φτωχών σε σχέση με τα δικά τους προηγούμενα επίπεδα ευημερίας, διότι τέτοιου είδους «πρόοδοι», το γνωρίζουμε πολύ καλά, μπορεί φαινομενικά να δείχνουν «λιγότερη» φτώχεια όταν συγκρίνεται με τον εαυτό της διαχρονικά, την ίδια όμως στιγμή, να διευρύνεται η απόσταση μεταξύ των προπορευόμενων στο ζήτημα αυτό λαών.
Μονάχα μια τέτοια εξέλιξη ΔΕΝ θα συνιστά Επανάληψη της Αθλιότητας που για τις ανάγκες των εκάστοτε περιστάσεων, φορά το προσωπείο της Αθωότητας και της Δικαιοσύνης. Μονάχα μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστά μια Τομή στο Παγκόσμιο Γίγνεσθαι, μια Ρήξη με το Παρελθόν της Επαναλαμβανόμενης Αθλιότητας, θα συνιστά επομένως, μια Επανάσταση.
Ασφαλώς, σε έναν παγκόσμιο πληθυσμό που προσεγγίζει ταχύτατα τα 8 δις κατοίκους (κοντά στα 7,8 δις σήμερα), με τη συντριπτική του πλειοψηφία να βρίσκεται εκτός των συνόρων της Δύσης που στα μάτια τους θεωρείται το πλέον ευνοημένο κομμάτι του πλανήτη, το οποίο μάλιστα, οφείλει τον πλούτο του στη λεηλασία του πλούτου των εκτός των συνόρων της (δηλαδή της Δύσης) λαών, αυτή η τεράστια πληθυσμιακή μάζα, με τα σημερινά δεδομένα της παγκοσμιοποίησης της πληροφόρησης και άρα της γνώσης, όχι μονάχα για το τι συμβαίνει στον Πλανήτη (και στους ίδιους συνεπώς) μα και γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, και ό,τι τους συμβαίνει, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια να χειραγωγηθεί η οργή αυτών των «παιδιών ενός κατώτερου Θεού», που μπορεί να χρειαστεί να είναι και βίαιη, αν επιλεχτεί η «λύση» του να συνεχίσουν να ζουν χάρη στην ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία του πλούσιου Βορρά, ή, αν επιθυμούν να προλάβουν πιθανές δυναμικές διεκδικήσεις των «παιδιών» αυτών ενός «κατώτερου Θεού» να «πάρουν τη ζωή στα χέρια τους» και «τα κλοπιμαία πίσω», με τον τρόπο που αυτά τα «παιδιά» θα κρίνουν, και με ό,τι αυτό θα σημαίνει.
Τούτος ο κίνδυνος αναβίωσης της δυναμικής του Τρίτου Κόσμου, που για δεκαετίες είχε ξεχαστεί ακόμα και ο όρος αυτός, είναι πλέον εξαιρετικά υπαρκτός και η παλιά έχθρα του προς τον πλούσιο «Βορρά», (στο παρελθόν αυτή ακριβώς ήταν η διάκριση της διαμάχης, Βορρά – Νότου), τούτη τη φορά, δεν θα γίνει με τους ιδεολογικούς όρους του παρελθόντος (καπιταλισμός έναντι σοσιαλισμού), μα με ατζέντα διεκδικήσεων με πολύ πιο πρακτικά ζητήματα : την εθνική τους κυριαρχία πάνω στις Χώρες και στον πλούτο τους, την άρνησή τους οι όποιες «βοήθειες» της Δύσης να καταλήγουν σε λεηλασία του εθνικού τους πλούτου, την οικονομική και κοινωνική τους ανάπτυξη, περισσότερο Κράτος Δικαίου, δικαιότερο διεθνές εμπόριο και διεθνείς οικονομικές συναλλαγές.
Βεβαίως, αυτές οι διεκδικήσεις τους, δεν μπορεί να έχουν μια προβλέψιμη από τα τώρα έκβαση, ούτε καν μπορούμε να μιλήσουμε για την έκταση και την έντασή τους. Το βέβαιο πάντως είναι, κατά την προσωπική μου αντίληψη των πραγμάτων, πως εφόσον η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση τής κατανομής τής Ισχύος στην Παγκόσμια Σκακιέρα πράγματι συντελεστεί με την δημιουργία ενός ισχυρού μη-Δυτικού πόλου, τότε ο Τρίτος Κόσμος θα αποτελέσει εκ νέου το «μήλο της έριδος» μεταξύ των ανταγωνιστικών Μεγάλων Δυνάμεων που θα είναι συσπειρωμένες γύρω από τον κάθε πόλο, αν όχι για κάποιον άλλον λόγο τουλάχιστον διότι τα εδάφη πάνω στα οποία ζούνε οι πληθυσμοί των Χωρών του Τρίτου Κόσμου, διαθέτουν πλούτο ευθέως ανάλογο του μεγέθους και της φτώχειας των λαών τους.