Ο Θόδωρος Χαριτόπουλος ήταν «παρών» στο μνημόσυνο για τα 24 χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Πιστός στις αναμνήσεις του και πάντοτε δίπλα του ο Θόδωρος Χαριτόπουλος.Δεν τον εγκατέλειψε ποτέ στη διάρκεια των 24 χρόνων που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής λείπει. Τόσα είναι τα χρόνια που συμπληρώθηκαν χθες από τον θάνατο του ιδρυτή της Ν.Δ., Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τα συγγενικά του πρόσωπα και οι στενοί συνεργάτες του τίμησαν τη μνήμη του στους χώρους του Ιδρύματος Καραμανλή, στη Φιλοθέη, σε στενό καραμανλικό κύκλο.
Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Ηταν το ετήσιο μνημόσυνό του. Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, οι Πέτρος Μολυβιάτης, πρόεδρος, και Αχιλλέας Καραμανλής, αδελφός του και αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή, και ο αντιπρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης στάθηκαν μπροστά στον τάφο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που απεβίωσε τον Απρίλιο του 1998.
«Με βαθιά οδύνη σάς ανακοινώνω ότι ο Πρόεδρος εξέπνευσε σήμερα, 23 Απριλίου και ώρα 01.40 πρωινή, συνεπεία καρδιακής ανακοπής». Με αυτά τα λόγια και με εμφανή προσπάθεια να καταπνίξει έναν λυγμό ο εξ απορρήτων του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης, ανακοίνωσε το Πάσχα του 1998 στην αίθουσα Τύπου του Νοσοκομείου «Υγεία» τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αυτή την πολύ σκληρή στιγμή της ζωής του θυμήθηκε για ακόμη μια φορά χθες ο στενός συνεργάτης και εξ απορρήτων του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Θόδωρος Χαριτόπουλος. Ζει με τις αναμνήσεις του από τον Πρόεδρο στη Μύκονο, γηραιός πια και πολύ συγκινημένος στο ετήσιο μνημόσυνο του φίλου του.
Ο Χαριτόπουλος ήταν στενός συνεργάτης του Κ. Καραµανλή από το 1960 και είναι ο άνθρωπος που έζησε από κοντά την πολιτική πορεία του συµβόλου της κεντροδεξιάς παράταξης, µε όλα τα παρασκήνιά της. Οπως λένε οι καλά γνωρίζοντες, μάλιστα, ανελάμβανε όλες τις µυστικές αποστολές του ιδρυτή της Ν.Δ. Είναι, δηλαδή, μια ζώσα ιστορία, που όμως δεν αρέσκεται να μιλάει για τη ζωή του δίπλα στον Καραμανλή. Προτιμά να τα θυμάται και να κλαίει, όπως έκανε και κάνει κάθε χρόνο πάνω από τον τάφο του.