Ο της Ρωσίας ΥΠΕΞ Λαβρόφ σε χθεσινές του δηλώσεις ακούστηκε να (ξανά) επισείει την απειλεί χρήσης του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας του, χωρίς όμως να διευκρινίζει αν θα το πράξει αμυνόμενος πυρηνικής επίθεσης ή ακόμα και απρόκλητος τέτοιας. Δηλαδή να το ξεκινήσει πρώτος. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι πως είτε πρόκειται για εκφοβισμό των λαών της Δύσης, είτε για προειδοποίηση, οι Δυτικοί οφείλουν να
σημασιολογήσουν τα λεχθέντα στη βάση της απειλής.
Και αυτό διότι ο Ρώσος καθημαγμένος βάναυσα και πολύ ακριβά χαροκαμένος από Ναζί κατακτητές δεν αντέχει να υπάρχουν ακριβώς δίπλα του τέτοιοι με τον κίνδυνο της μετάδοσης να ελλοχεύει όσο απίθανο αν αυτό φαντάζει.
Σήμερα.
Αύριο; Άλλωστε δεν μεταβάλλουν στάση. Ναζισμό πολέμησαν και Ναζισμό πολεμούν. Τον ίδιο κίνδυνο μάχονται σε διπλανή τους ανεξάρτητη, όχι όμως και τόσο ξένη χώρα. Αυτό διατείνονται, και αμυνόμενοι, ως αυτοί λέγουν,επιτίθενται, ίσως διότι γνωρίζουν τι άφησε
πίσω ο μπολσεβικισμός,απ όπου πέρασε, ακόμα και στη Ρωσσία.
Η διάσπαση ενός λαού δεν απέχει και πολύ, καταστροφικά, από αυτήν του «ατόμου». Το έζησε/επέζησε και η Ελλάδα. Αδελφοκτονικά.
Αυτά οι Ρώσσοι. Όμως οι Δυτικοί που επιθυμούν,και πράττουν για την, ως αυτοί λέγουν,αποδυνάμωση της Ρωσσίας, έστω καί να πετυχαίνουν αυτό το επιδιωκόμενο, περιμένουν τον Ρώσσο να αποδυναμωθεί καρτερικά υπομένοντας;
Ίσως ναί.
Αν όμως ίσως όχι τότε τί γίνεται; Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, όμως πόσων;
ΜΠ