Βασίλης Δημ. Χασιώτης
«Αυτός» που κρατά στα χέρια του την ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι και ο «κύριος» της τύχης της.
Επιπλέον, είναι και ο κυρίαρχός της.
Και «Αυτός», δεν είναι άλλος από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Όχι το ΝΑΤΟ : Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
ΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ, είναι ένα μηδέν.
ΗΠΑ χωρίς το ΝΑΤΟ, εξακολουθούν να είναι αυτό που είναι : μια Υπερδύναμη, που μπορεί στη θέση του ΝΑΤΟ, να συστήνει όσα «ΝΑΤΟ» θέλει σε όποια γωνιά του κόσμου θέλει, όπως το έπραξε και με το «μίνι-ΝΑΤΟ» του Ειρηνικού το «AUKUS», μια στρατιωτική συμμαχία ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου και Αυστραλίας και όπως παλαιότερα είχε συστήσει, πάλι στον Ειρηνικό τη στρατιωτική συμμαχία του ΣΕΑΤΟ (ΗΠΑ, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Πακιστάν, Ανατολικό Πακιστάν (τώρα Μπαγκλαντές) Φιλιππίνες, Ταϊλάνδη, Νέα Ζηλανδία), και άλλες βεβαίως, που δεν είναι ανάγκη εδώ να συντάξουμε πλήρη κατάλογο.
Αντιθέτως, η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αμφίβολο να μπορεί να προβεί σε μια ευρύτερη όσο και αξιόλογη γεωπολιτική / γεωστρατηγική σύμπραξη με Χώρες εκτός των ορίων της και της Ευρώπης γενικότερα, χωρίς την προηγούμενη συναίνεση των Ηνωμένων Πολιτειών, ή ακόμα και χωρίς αυτή.
*
Όπως έχουμε τονίσει σε προηγούμενα άρθρα μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τούτη τη στιγμή ξεδιπλώνεται ένα παγκόσμιο σχέδιο, το οποίο, κατά την προσωπική μου αντίληψη των πραγμάτων, μάλλον ήταν ήδη μελετημένο από καιρό. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, απλώς το έφερε στην επιφάνεια.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τούτες τις κρίσιμες γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά στιγμές, κατά τις οποίες «κτίζονται θέσεις» πάνω στην Παγκόσμια Σκακιέρα, όχι μόνο είναι απούσα, αλλά, ακόμα και μέσα στο ίδιο το «σπίτι» της, φαίνεται να πελαγοδρομεί ανάμεσα στην υποταγή της στις (για να το πω ευγενικά) επιθυμίες των ΗΠΑ από τη μια, και των εσωτερικών της ρωγμών και τριγμών, από την άλλη, που όσο περνάνε τα χρόνια, αντί να επουλώνονται διευρύνονται. Είναι η εικόνα μιας Ευρωπαϊκής «Ένωσης», στην οποία στα δύσκολα, κάτι που το ζήσαμε και στην τελευταία μεγάλη οικονομική κρίση, η «αλληλεγγύη» και η «ενότητα» μετατρέπονται όχι απλά σε μια κυνική πολιτική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», μα αναπτύσσεται και ένα είδος «εταιρικού» κανιβαλισμού, με τις ποιο ισχυρές Χώρες της «Ένωσης» κυριολεκτικά να λεηλατούν τις ασθενέστερες αν τις βρουν στην ανάγκη, καλή ώρα, όπως στη περίπτωση της Μνημονιακής Ελλάδας. Όπως και σήμερα, με τις επιπτώσεις που επέβαλε στην Ρωσία, να τις εισπράττει και η ίδια σε μεγάλο βαθμό, είναι εμφανής η προσπάθεια της κάθε Χώρας της «Ένωσης» να διασώσει ό,τι μπορεί στο εθνικό της επίπεδο, με την «εταιρική» αλληλεγγύη να μην αποτελεί και την πιο μεγάλη τους έγνοια.
*
Ασφαλώς, όμως, μια τέτοια προοπτική, δεν μπορεί να διαθέτει μακρύ χρονικό ορίζοντα. Άλλωστε, ο χρόνος, δεν θα σταματήσει, προκειμένου να διευκολύνει την Ευρωπαϊκή Ένωση να εξέλθει από την μακαριότητά της, και να αποφασίσει τι τέλος πάντων επιδιώκει να κάνει σε τούτες τις στιγμές των κοσμογονικών προσπαθειών να «ανακατευτεί» ξανά «η τράπουλα» στο Παγκόσμιο γίγνεσθαι, ποιο είναι το Μεγάλο της Πλάνο, το Μεγάλο Ευρωπαϊκό Σχέδιο για το Αύριο.
Όμως, για να στεκόμαστε σε «ορθή στάση» με τα πόδια κάτω στη γη και το κεφάλι πάνω, τούτη η Ευρωπαϊκή Ένωση, το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω, έχει πάρει από πολλού διαζύγιο με την πολιτική, και έχει μεταβληθεί σε ένα αγοραίο μόρφωμα, με την προσοχή της στραμμένη στους χρηματιστηριακούς δείκτες της «ημέρας», χωρίς να υψώνει τα μάτια της προκειμένου να «σαρώσει» με το βλέμμα της και του τέσσερεις ορίζοντες του κόσμου, για να δει «τι άνεμος φυσάει» εκεί, κατά πού κατευθύνεται, με τι ορμή και με τι συνέπειες.
Από την άλλη, αυτά για να γίνουν χρειάζεται ΗΓΕΣΙΑ, κάτι από πολλού χρόνου χαμένο στην Ευρώπη, των τεχνοκρατών-«ηγετών», οι οποίοι, για να «ερμηνεύσουν» μια κρίσιμη παγκόσμια εξέλιξη, πρέπει πρώτα να δουν τις συνέπειές της.
Αλλά, υπάρχει κατά την άποψή μου και κάτι πολύ σοβαρότερο σ΄ αυτή την φαινομενική αβελτηρία. Κι αυτό το «πολύ σοβαρότερο» είναι η μη αποκρυπτόμενη επαναχάραξη των προοπτικών Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία πλέον, έχει βγάλει από τους στόχους της την πολιτική της Ένωση, και λέγοντας «πολιτική Ένωση» δεν εννοώ τίποτα λιγότερο από την μετάλλαξή της σε μια ενιαία Κρατική οντότητα, τίποτα λιγότερο από τη μετάλλαξη αυτού του αφύσικου πολυκέφαλου αγοραίου μορφώματος σε ένα «κανονικό ον», με ένα κεφάλι κι όχι με 27, με μια ΕΘΝΙΚΗ κυβέρνηση, με ένα νόμισμα και όχι με εννέα νομίσματα (το ευρώ συν τα εθνικά νομίσματα των Χωρών – Μελών που δεν μετέχουν στη Ζώνη του ευρώ), με μια ΕΘΝΙΚΗ αγορά και όχι με 27 εθνικές αγορές που κατ’ επίφαση «αθροίζονται» σε ό,τι αποκαλείται «Κοινή Αγορά» (της ΕΕ), με ενιαία Εθνική Οικονομία και όχι με 27, με δικό της ΕΘΝΙΚΟ στρατό και όχι με 27 ένοπλες δυνάμεις, κ.λπ.
Όμως, αυτή η «επαναχάραξη», κατά την άποψή μου, αντικατοπτρίζει την άρνηση τουλάχιστον των Μεγάλων Δυνάμεων της ΕΕ, κυρίως Γερμανίας και Γαλλίας, όπως το έχω επισημάνει και στο παρελθόν, να παραδώσουν την εθνική τους κυριαρχία σε μια ενιαία μεν Ευρώπη (εννοώ κρατικά), όμως, ταυτόχρονα θα παραδώσουν και ό,τι τις καθιστά αποκλειστικούς ρυθμιστές των ευρωπαϊκών πραγμάτων, με την Γερμανία αυτό να το μετρά περισσότερο από κάθε άλλη Χώρα – Μέλος.
Όμως, στα πλαίσια, όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά στα πλαίσια της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, η Γερμανία, αλλά και η Γαλλία, χάνουν πολύ από το γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό «μπόι» τους, όταν συγκριθούν με τους άλλους Παγκόσμιους Παίκτες. Και οι δύο αυτές Δυνάμεις, οφείλουν πολλά στο όποιο κύρος διαθέτουν διεθνώς λόγω της οικονομικής κυρίως ισχύος της ΕΕ ως συνόλου (και του πληθυσμιακού της μεγέθους βεβαίως), λόγω της συνέργειας που καθιστά το άθροισμα μεγαλύτερο από τα μέρη του. Υπό την έννοια αυτή, η Γερμανία, αλλά και η Γαλλία (κυρίως λόγω της στρατιωτικής της ισχύος), φαίνεται να είναι παγιδευμένες ανάμεσα στην προφανή τους αδυναμία να αναδειχτούν, ΟΧΙ ΩΣ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΕ, (δηλαδή μεμονωμένα η κάθε μια), όπως έχουν τουλάχιστον σήμερα τα πράγματα, σε ανταγωνιστικούς γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς Παγκόσμιους Παίκτες προς τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις (Δυτικές -κυρίως τις ΗΠΑ- και Ανατολικές), και στην επίσης προφανή τους αδυναμία ΩΣ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΕ, να αποδεχτούν για τον εαυτό τους, τον ρόλο ενός «απλού» ομοσπονδιακού (ή και ομόσπονδου ακόμα) κρατιδίου εντός μιας κρατικά ενοποιημένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία όμως, αποτελεί και ΤΗΝ ΜΟΝΗ ρεαλιστική προοπτική, αν θέλουμε να δούμε μια Ευρώπη, που θα συνιστά πρώτα απ’ όλα ένα Μεγάλο Κοινωνικό και Δημοκρατικό Κράτος, ένα Κράτος Δικαίου, μια Μεγάλη Οικονομική και Στρατιωτική Δύναμη (όχι ελέω ΝΑΤΟ), που θα είναι σε θέση να απευθυνθεί στον Πλανήτη και να προσφέρει στους λαούς του, ένα Νέο Παγκόσμιο Υπόδειγμα Κοινωνικής Ευημερίας και Οικονομικής Ανάπτυξης, ιδού, ένας ρόλος για την Ευρώπη στη Παγκόσμια Σκακιέρα, που θα την διαφοροποιεί από τις άλλες Δυνάμεις, ιδού όμως, αυτό που ΔΕΝ φαίνεται ούτε καν ως σκέψη να υπάρχει στα μυαλά αυτών που αποκαλούνται «ηγεσίες» στην ΕΕ.
Προς ποια κατεύθυνση λοιπόν θα κινηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο, αλλά και μεμονωμένα η Γερμανία και η Γαλλία, εν όψει των παραπάνω προοπτικών ευρείας ανακατάταξης των δεδομένων που μέχρι τώρα καθόριζαν το περιεχόμενο και τη λειτουργία της Νεοφιλελεύθερης Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων; Θα επιχειρήσουν καν να προβούν σε μια οποιαδήποτε κίνηση προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ώστε να κρατηθούν εντός του Παγκόσμιο Παιχνιδιού έχοντας κάποιον «λόγο» σ’ αυτό, ή θα αποφασίσουν να παίξουν τον ρόλο ενός τυπικά ισότιμου «εταίρου» με τις ΗΠΑ στα παγκόσμια πράγματα, ουσιαστικά όμως, ενεργώντας υπό τα προστατευτικά φτερά του αμερικανικού αετού;
Μέχρι τούτη τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, τα πράγματα φαίνονται να συγκλίνουν μάλλον προς την τελευταία αυτή εκδοχή.
Και με τα δεδομένα της στιγμής που γράφονται οι γραμμές αυτές, κατά την άποψη της μετριότητάς μου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ίσως κάποια στιγμή, να χάσει και την προστασία των άνω «φτερών», αν ο αμερικανικός αετός, που πρέπει να του αναγνωρίσουμε, σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, διαθέτει ένα διπλωματικό «» οπλοστάσιο» πολύ πιο ισχυρό αλλά και αποφασιστικότητα στη χρήση του, σε όλα τα επίπεδα, στα πλαίσια των εναλλαγών των διεθνών συμφερόντων, και άρα και των διεθνών σχέσεων, πιθανώς να κρίνει κάποια στιγμή, στο μέλλον, πως δεν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά του έχοντας τόσο αγαστές σχέσεις με την Ευρώπη και τόσο εχθρικές σχέσεις με Δυνάμεις που σήμερα αποτελούν «ορκισμένους εχθρούς» της Δύσης.
Συνεπώς, το βάρος των αποφάσεων για το κατά που, με ποιες συμμαχίες και με ποιους όρους και κυρίως με ποια μορφή οφείλει να οδεύσει η Ευρώπη προς το αύριο, για να είμαστε ρεαλιστές, ΔΕΝ πρόκειται να ληφθούν εν πνεύματι ισοτιμίας μεταξύ των «εταίρων». Θα ληφθούν με βάση το «μείζον ευρωπαϊκό συμφέρον», το οποίο τυγχάνει να καθορίζεται με βάση τους διάφορους βαθμούς βαρύτητας των επί μέρους εθνικών συμφερόντων που το διαμορφώνουν, με ό,τι αυτό σημαίνει και για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο, και για την Γερμανία, και για την Γαλλία, και για όλες τις υπόλοιπες Χώρες – Μέλη, με τις τελευταίες να καλούνται να αποφασίσουν για ζητήματα, στα πλαίσια μιας τέτοιας εξέλιξης, ανάλογα με το ποια μοίρα θα τις επιφυλάσσει το Μεγάλο Ευρωπαϊκό Πλάνο προς το Αύριο, αν βεβαίως υπάρξει κάποιο, τουλάχιστον με την δραματικότητα που εδώ το παρουσιάζουμε.
Όμως αυτή η δραματικότητα, δεν είναι κάτι όλως διόλου απίθανο να συμβεί, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ΔΕΝ προχωρήσει στην κρατική ενοποίησή της, με το κάθε Κράτος – Μέλος να χαράσσει με δική του ευθύνη και με δικούς του πόρους το δικό του μέλλον, ασφαλώς καταβάλλοντας την νενομισμένη ετήσια συνδρομή του στην ΕΕ, που θα έχει στο Παγκόσμιο Παίγνιο, ένα μάλλον τυπικό όσο και τελετουργικό χαρακτήρα.