Κάποιοι νομίζουν ότι οι πολίτες είναι ηλίθιοι και θα παραμείνουν, αν δεν τους πάρουν οι ίδιοι, με προσκοπική προθυμία, από το χέρι. Αρθρογράφος σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα από την ώρα που ξεκίνησε πόλεμος, φτιάχνει τη μέρα του Μπάιντεν και εκνευρίζει τον Πούτιν. Έμεινε χούι σε κάποιους από την εποχή της αντισοβιετικής γυμναστικής, όταν καλοί ήταν μόνο όσοι δεν ανήκαν στην Αριστερά.
Αντίστοιχα στον καλλιτεχνικό χώρο υπάρχει ο Διονύσης Σαββόπουλος : η μειοψηφική εκδοχή του πώς αντιδρά ένας καλλιτέχνης στον πόλεμο και τα θύματά του. Ωσεί παρών στην, εξαίρετη, εκπομπή Πορτοκάλογλου- Μόρφη στην ΕΡΤ για την Ουκρανία, ήταν μύγα στο γάλα-ανάμεσα σ αυτούς που είχαν πάει και στα Προπύλαια.
Πρόθυμος πάντα να πάρει τη μπουκιά από το στόμα των άλλων και λαλίστατος. Αλλά μούγκα όταν έβριζαν τον Νταλάρα. Μπορεί να αποθεώθηκε την επομένη – αλλά ήταν ενοχλητικό να υπαγορεύει από καθέδρας στους άλλους -να μην έχουν κρίση και ευαισθησίες-να «ονομάσουν τους βομβαρδιστές». Όπως τους ονόμαζε ο ίδιος όταν οι βόμβες έγραφαν made in USA. Ή παλιότερα, όταν τα σοβιετικά τανκς παραβίαζαν σύνορα.
Ο Σαββόπουλος δοξάσθηκε ως τροβαδούρος της νεολαίας στη δεκαετία του 1965-75.
Καλλιτεχνικά όμως δεν έφτασε ποτέ τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκι ή τον Ξαρχάκο.
Έμεινε με την κλάψα «Θοδωράκια ‘μ Χατζιδάκια ‘μ, εσείς τρώτε και πίνετε και μένα με τρώει η αρκούδα». Το «Φορτηγό», το «Περιβόλι του τρελού», ο «Μπάλος», το «Βρόμικο ψωμί»-και όταν έπεσε η χούντα το «Δέκα χρόνια κομμάτια»– ήταν τραγούδια διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης. Με «δάνεια» ενίοτε. Προχωρώντας η Μεταπολίτευση τον «ωρίμασε» και έγινε Πίνδαρος του λούμπεν νεοπλουτισμού και του αστικού κατεστημένου. Για να καταλήξει, το «βρόμικο 89», στο «Κούρεμα».
Ευγενική συμμετοχή στο κλίμα της εποχής κατά του Ανδρέα Παπανδρέου.
Τραγούδησε χυδαία για «του αρχηγού την ερωμένη», ξεπλένοντας τον Αρχιαποστάτη, ως «ικανό να βγάλει από τη μέση το κνώδαλο αυτό, τον παπατζή».
Επί των ημερών του οποίου είχε στην ΕΡΤ μια εκπομπάρα – να με το συμπάθιο.
Ποντάροντας και στον νεότερο Μητσοτάκη, χλεύαζε αγοραία το 2019 τους «εγγαστρίμυθους του Ανδρέα», και «μια αρκούδα που έκανε τη Βουγιουκλάκη και ο Αρκουδιάρης του θύμιζε τον Πολάκη». Η καθολική καταδίκη του Πούτιν για την Ουκρανία και η αυθόρμητη συμπάθεια στα θύματα της εισβολής, του ήλθε γάντι – να συντονιστεί και μια φορά με το δημόσιο αίσθημα. Αχρείαστη πλειοδοσία, αν όχι καπηλεία. Οι «Κωλοέλληνες» δεν χρειάζονται πλανόδιους διασκεδαστές- άλλως πως: σαλτιμπάγκους.
Στιγματίζουν όλες τις αγριότητες, όλων των πολέμων και συμπάσχουν με θύματα και πρόσφυγες όλων των προελεύσεων. Επίσης αποστρέφονται όσους είναι «πού ήσουν νιότη που μούλεγες θα γινόμουν άλλος».