Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Έκτοτε αναζητά το παιδί, χωρίς να το βρίσκει. Δεν θα το βρει ποτέ. Φρέντυ Γερμανός – Του Πασχάλη Τσολάκη
Αν οι Έλληνες δεν καταλάβουν ούτε και τώρα πως εδώ και πολλά χρόνια κυβερνάει μιαπαρασιτική ελίτ, που ελέγχει όχι μόνο την οικονομία της χώρας, αλλά επιβάλει και τουςκανόνες κοινωνικής ζωής, πότε θα το καταλάβει; Η ενημέρωση γίνεται από τσουκνίδες που αποκαλούνται δημοσιογράφοι, που προκαλούν σοβαρά καψίματα και επικίνδυνη φαγούραστην κοινωνία.
Celebrities που ζουν με κρατικό χρήμα, μορφονιοί και μορφονιές, παρουσιάζονται ως πρότυπα με μηδενικές αξιακές γνώσεις που σιγοντάρουν το αφήγημα του συστήματος.Πολιτικά πρόσωπα ανδρείκελα που αυτοαναγορεύονται σε ηγέτες – σωτήρες, και πειθήνιαοδηγούν το καράβι εκεί που επιθυμούν τα αόρατα αφεντικά.
Όλοι αυτοί φροντίζουν να γίνουν οι πολίτες «καλά παιδιά». Δηλαδή να συμπεριφέρονται όπως οι άλλοι περιμένουν από αυτούς να συμπεριφέρονται. Όσο πιο πρόθυμα κάνουν αυτό που οι άλλοι θέλουν, τόσο καλύτερα «καλά παιδιά».
Τα καλά παιδιά πρέπει να ζουν μέσα στην κανονικότητα, ακόμα κι όταν αυτή η κανονικότητα στην πράξη είναι μια παράλογη πραγματικότητα. Κι όταν περάσουν τα χρόνια ίσως τότε αναρωτηθούν «πως πέρασαν έτσι τα χρόνια κι έμεινε η ζωή τους αξεδίψαστη».
Όταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές, Καρλ Κράους. Νάνοι πολιτικοί που σκιάζουν το φως της κοινωνίας, σκιάζουντο νόημα της ζωής και την ίδια τη ζωή. Νάνοι που προκαλούν φτώχεια και την ονομάζουν κανονικότητα, που δημιουργούν σκόπιμες ανάγκες για να κρατάνε τους πολίτες σε φόβουςκαι αγωνίες.
Η αλήθεια είναι πολυτέλεια των ισχυρών. Ο μικρός κι ο φτωχός ζουν με το όπιο του μύθου.
Ο Έλληνας, φαντάζεται τον εαυτό του Λεωνίδα , Μεγαλέξανδρο, Κολοκοτρώνη, γιατί τουςθεωρεί προγόνους. Κανείς όμως δεν μπορεί να κληρονομήσει την αντρειοσύνη του Λεωνίδα αν δεν είναι όμοιος του Λεωνίδα. Περισσότερο όμοιος σήμερα είναι με Καραγκιόζη, που γελάει μαζί του όλο το σαράι από απέναντι!
Από την στιγμή που είναι ανίκανος να αλλάξει, χρόνια τώρα αυτήν την πραγματικότητα, κι ας τα έλεγε ο Ροΐδης, ο Παπαδιαμάντης, ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, δεν θα την αλλάξει ποτέ.
Το πιο πιθανό είναι να συμβεί αυτό που είπε ο Φρέντυ Γερμανός. Ότι η Ελλάδα δεν θα βρει ποτέ το παιδί της. Υπάρχει όμως μια ελπίδα, ίσως το παιδί να εμφανιστεί κάποτε άξαφνα και να ζητήσει, ως μοναδικός κληρονόμος όλη εκείνη τη θαυμαστή και ζηλευτή κληρονομιά και να ζωντανέψει και το πνεύμα των ηρώων της επανάστασης και του Ελληνισμού.
Γιατί η επανάσταση του ‘21 πέτυχε στο ένα σκέλος, αυτό της ελευθερίας από τον κατακτητή. Το δεύτερο σκέλος, να στηθεί δηλαδή ένα σύγχρονο κράτος στηριζόμενο στις αρχές του πολιτισμού του Ελληνισμού και τις αξίες του, αρχής γενομένης της παιδείας και τηςδημοκρατίας δεν επετεύχθη γιατί οι εγχώριοι και ξένοι προστάτες άλλα επιθυμούσαν.
Ο Νικηταράς με έγγραφό του προς τον υπουργό των Εσωτερικών Παπαφλέσσα ζητούσε από τη Διοίκηση κτίρια για να δημιουργήσει θέατρο, σχολείο και νοσοκομείο, το 1823 στον ελεύθερο Μοριά! Αυτόν τον άνθρωπο, αυτό το κράτος του έδωσε άδεια να ζητιανεύει!!
Αυτό το κράτος στήθηκε τότε. Που φυλάκιζε, τιμωρούσε, καταντούσε ζητιάνους τουςαγωνιστές του. Δεν έκαναν οι αγωνιστές αυτό που έκανε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη. Να «τοξέψουν» τους μνηστήρες της πατρίδας.
Έτσι στήθηκε το νέος κράτος, έτσι πορεύτηκε και έτσι πορεύεται μόνο κατ’ όνομα ΕΛΛΑΣ.
«Όσο σκοτεινός κι αν είναι ο κόσμος αρκεί ένα κομμάτι Ελληνικής σκέψης για να φωτιστεί» Φ. Νίτσε. Ακούς Έλληνα! Αυτό όμως το Ελληνικό πνεύμα εδώ και 200 χρόνια εκτελείται και αφορίζεται από τους κοτζαμπάσηδες των οικονομικών συμφερόντων οι οποίοι δρουν και απολογούνται στην κυρίαρχο οικονομικό «σουλτάνο»!