Το θρίλερ που έγινε σειρά και το σύνδρομο Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου.
Μπορεί μια μητέρα να σκοτώνει αργά και βασανιστικά τα παιδιά της; Κι αν ναι, για ποιον λόγο το κάνει, αν δεν είναι αποδεδειγμένα σχιζοφρενής; Η Ρούλα Πισπιρίγκου δεν είναι… Αν ήταν, θα θανάτωνε μια κι έξω τα τρία αγγελούδια της και όχι με τρόπους που δεν θα γίνονταν αμέσως αντιληπτοί.
Από τον Μάνο Τσαγακαράκη
Το πρώτο ερώτημα είναι πώς μια απλή λαϊκή κοπέλα στα 30 της (γιατί τότε έφυγε από τη ζωή η Μαλένα) μπόρεσε με μεθοδικότητα που εντυπωσιάζει να διαπράξει τρεις φόνους και να μη στρέψει εξαρχής πάνω της τις υποψίες. Το δεύτερο ερώτημα αφορά το κίνητρο. Και εδώ οι απαντήσεις μπορεί να κρύβονται στις σελίδες ενός μπεστ σέλερ!
Το θρίλερ «Αιχμηρά αντικείμενα» της Αμερικανίδας συγγραφέως Τζίλιαν Φλιν, που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, εκδόθηκε το 2006. Ο ίδιος ο μετρ του είδους Στίβεν Κινγκ έχει μιλήσει με διθυραμβικά σχόλια γι’ αυτό. Μάλιστα, μεταφέρθηκε στην τηλεοπτική οθόνη σε μια σειρά με πρωταγωνίστρια την Εϊμι Ανταμς, που υποδύεται το πρόσωπο το οποίο αφηγείται την ιστορία, τη δημοσιογράφο Καμίλ Πρίκερ, που επιστρέφει ύστερα από χρόνια στη γενέτειρά της για να καλύψει για λογαριασμό της εφημερίδας της τους τελετουργικούς φόνους δύο ανήλικων κοριτσιών, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με το βαρύ παρελθόν της.
Οποιος διαβάσει το βιβλίο θα βρει πολλά κοινά με την υπόθεση των θανάτων των τριών κοριτσιών στην Πάτρα. Αραγε, το είχε διαβάσει η Ρούλα Πισπιρίγκου και εμπνεύστηκε από αυτό; Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ… Το βέβαιο, όμως, είναι ότι εμφανίζει ομοιότητες με την πάμπλουτη μητέρα της δημοσιογράφου, που γενικώς είναι αδιάφορη αλλά και μανιακή με τα φάρμακα και τη διαρκή περιποίηση των κοριτσιών της. Ολων, εκτός από τη μεγαλύτερη κόρη της, που αντιδρούσε από παιδί.
Το σενάριο περιλαμβάνει, ακόμη, μια αδελφή της πρωταγωνίστριας που πέθανε πολύ μικρή, μια 13χρονη ετεροθαλή αδελφή που μόλις τότε γνωρίζει και έναν απόμακρο πατριό. Υστερα από πολλά, η Καμίλ συνδέει τους φόνους των δυο κοριτσιών με τον θάνατο της μικρότερης αδελφής της, Μάριαν, που τα αίτιά του είχαν χαρακτηριστεί «παθολογικά». Ομως, η γιατρός που ήταν τότε κοντά στο παιδί τής ανοίγει τα μάτια. «Ησουν τυχερή που η μητέρα σου δεν ενδιαφέρθηκε περισσότερο για σένα» της λέει και εξηγεί: «Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου. Το πρόσωπο που παρέχει φροντίδα, συνήθως η μητέρα, σχεδόν πάντα η μητέρα, αρρωσταίνει το παιδί της για να τραβήξει πάνω της την προσοχή… Για να δείξει πόσο καλή και αφοσιωμένη μητέρα είναι. Οπως θα έκανε μια κακή νεράιδα»!
Από την αρχή υπήρξαν εκτιμήσεις ότι η Ρούλα Πισπιρίγκου έπασχε από το σύνδρομο Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου. Το επιβεβαίωναν η επιμονή της να μιλάει σε τηλεοπτικές εκπομπές, παρά τις συστάσεις του δικηγόρου της, οι οργισμένες αντιδράσεις της στις μαρτυρίες που έλεγαν ότι αδιαφορούσε για τα παιδιά… Τα ίδια έκανε και η μητέρα της δημοσιογράφου στο «Αιχμηρά αντικείμενα».
Οι συμπτώσεις δεν τελειώνουν εδώ: Οταν συλλαμβάνεται η μητέρα της Καμίλ για τη δολοφονία της Μάριαν μέσω της χορήγησης φαρμάκων, στο συρτάρι με τα εσώρουχά της οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν δεκάδες χάπια και αμπούλες, τα οποία έδινε στα παιδιά της χωρίς να πάσχουν από κάποια ασθένεια! Μεταξύ αυτών -μαντέψτε!-, χάπια κατά της επιληψίας και ηρεμιστικά για άλογα! Η συγγραφέας δεν αναφέρει το είδος, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κεταμίνη! Για τις ανάγκες της ιστορίας της, τους φόνους των δύο κοριτσιών αποκαλύπτεται ότι είχε διαπράξει η 13χρονη κόρη της, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση…
Κίνητρο για την πρόκληση θανάτου δεν υπάρχει – ή δεν είναι εμφανές στη Ρούλα Πισπιρίγκου. Ισως η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στο σύνδρομο Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου. Οσο για το modus operandi, είναι πιθανό το μοτίβο να ήταν ίδιο με αυτό του θανάτου της Τζωρτζίνας και στα άλλα δύο αγγελούδια, τη Μαλένα και την Ιριδα, αλλά αυτό θα φανεί από την έρευνα, που δεν τελειώνει εδώ.