Βλαντ Ντρακούλ: Η ιστορία πίσω από την συκοφαντία

(Την πληγή με πληγή την πληρώνεις. Αισχύλος.)

Προσωπογραφία του Βλαντ Ντρακούλ Γ’.

Απoσπάσματα με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια. Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.

Προειδοποίηση: Το άρθρο είναι μεν ιστορικά τεκμηριωμένο,, αλλά σκληρούωμού περιεχομένου.                                                   «Σιγάν την αλήθειαν, χρυσόν εστι θάπτειν».

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 591 χρόνια από την γέννηση του μεγαλύτερου θρύλου των Βαλκανίων του Βλαντ Ντρακούλ του Γ΄, ο ποίος τιμάται ως ήρωας από τους Ρουμάνους. Με τις τακτικές αντεκδίκησης που εφάρμοζε, έστειλε στον άλλο κόσμο  χιλιάδες  Τούρκους κατακτητές , εκδιώκοντας τους, από τη χώρα του.                                                                                                                          Ο θρύλος των Βαλκανίων  Ρουμάνος «Δράκουλας,» , που παλλούκωσε τους εισβολείς στρατιώτες του Μωάμεθ του Πορθητή και τους προκάλεσε πανικό. Προδόθηκε, φυλακίστηκε και τελικά αποκεφαλίστηκε και ο ίδιος.                                                                                              Γεννήθηκε το 1431 στην Τρανσυλβανία τον Μάρτιο ή Απρίλιο. Ο πατέρας του, ο Βλαντ Β’, ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας. Πατέρας και γιος ανήκαν στο τάγμα των Ντρακούλ, τάγμα αφιερωμένο στην καταπολέμηση της ισλαμικής απειλής, που αντιπροσώπευε εκείνη την περίοδο η Οθωμανική αυτοκρατορία.                                                                                                                    Η πραγματική ιστορία πίσω από το θρύλο                                                                          Η ιστορία του Δράκουλα έχει εμπνεύσει πολλές ιστορίες τρόμου σε όλο τον κόσμο και αποτελεί τη δημοφιλέστερη μεταμφίεση  και αγαπημένο θέμα για πολλά θρίλερ. Ελάχιστοι ωστόσο γνωρίζουν ποιός πραγματικά ήταν ο Κόμης Δράκουλας και γιατί έχει συνδεθεί με τους βρυκόλακες και τα πλάσματα της νύχτας.                                                                                                                         Το πραγματικό του όνομα ήταν Βλαντ Ντρακούλ ο Τρίτος, Πρίγκιπας της Βλαχίας και κατά κόσμονγνωστός ως «Βλαντ ο Παλουκωτής» λόγω των μεθόδων αντεκδίκησης, που χρησιμοποιούσε στους εχθρούς αιχμαλώτους του, ειδικά στους Μωαμεθανούς κατακτητές, που τα εγκλήματα του ήταν ανείπωτα κατά των Χριστιανικών αδύναμων λαών, που με την βία κατακτούσαν.                                                                                 Σημ. Φιλίστωρος:  «Σε ένα δεσποτικό κράτος όπως το Οσμανικό, είναι επόμενο τα βασανιστήρια να καταλαμβάνουν πολύ σημαντική θέση στο σύνολο των κατασταλτικών μηχανισμών, που διαθέτει η εξουσία. Στη στρατοκρατούμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία. όπου η υπεροχή θεωρείται επακόλουθο της ωμής βίας και της ισχύος, τα βασανιστήρια νομιμοποιούντα και μετατρέποντα σε αποδεκτήπρακτική, που έχει σχέση προς την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας.»
Με τον τρόπο αυτό εκτονώνεται αλλά και ταυτόχρονα αυξάνεται η σωρευμένη επιθετικότητα ανεκδίκησης. Δηλαδή δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος στον οποίο η βία προκαλεί τη αντιβία ή την επιβάλλει. Έτσι και τα υπόδουλα κράτη, στα πλαίσια της οσμανικής– Οθωμανικής πραγματικότητας των απεχθών εγκλημάτων και βασανιστηρίων, που υπέστησαν από τους βάρβαρους Μωαμεθανούς, για λόγους αντεκδίκησης και στο μέτρο, που μπόρεσαν τα ανταπέδωσαν. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν οι αντίστοιχες φρικαλεότητες, που διέπραξαν οι ηγέτες σκλαβωμένων εθνών, όχι μόνο απέναντι της εγκληματικής οσμανικής εξουσίας, αλλάκαι κατά των ομοεθνών τους, που προσκύνησαν τους βαρβάρους ( ΙΔΕΤΕ. ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ. Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗς)  

Παρένθεση,                                                                                                             Ενδεικτική είναι και συμπεριφορά τότε των αγωνιστών του 1821, στους ηττημένους τότε εισβολείς και η επέκταση τις ίδιας συμπεριφοράς και σε προδότες συμπατριώτες τους, που οφειλόταν  στην επαχθή Οθωμανική βαρβαρότητα,  που επί 400 χρόνια κατέσφαζε τον Ελληνικό άμαχο λαό και οδηγούσε στην σκλαβιά Ελληνοπούλες και Ελληνόπουλα και ταυτόχρονα με απεχθή βασανιστήρια, οδηγούσε στον μαρτυρικό θάνατο χιλιάδες αγωνιστές και αμάχους …..

Ολίγα ενδεικτικά Μωαμεθανικά βασανιστήρια …

Π.χ.

Το παλούκωμα ή διοβελισμός (σούβλισμα)/ Η εκδορά του θύματος / Ο βασανισμός στα τσεγκέλια ή τους γάντζους/ Το σταύρωμα/ Το σφυροκόπημα των αρθρώσεων/ Το θάψιμο του καταδίκου / Ο αποκεφαλισμός (Ήταν η πιο αξιοπρεπής θανάτωση με την προϋπόθεση ότι ο δήμιος θα τοποθετούσε το κεφάλι στα χέρια του νεκρού αν ήταν χριστιανός και στη μασχάλη του πτώματος αν ήταν Τούρκος. Ακόμη και σήμερα στην Τουρκία η ανάληψη από κάποιον τολμηρής πρωτοβουλίας ιδιαίτερα στο πεδίο της πολιτικής αποδίδεται με την έκφραση ότι ο ενδιαφερόμενος “έλαβε το κεφάλι του παραμάσχαλα” (kellesini koltugu altinda aldi). (…) / Απαγχονισμός και στραγγαλισμός/ Ο φάλαγγας και ο ξυλοδαρμός και το χείριστο ο *ανασκολοπισμός …

*Ο ανασκολοπισμός (εκ του σκόλοψ, πάσαλος) ή διοβελισμός ή κοινώς παλούκωμα, είναι ένας από τους φοβερότερους και αγριότερους τρόπους εκτέλεσης, όπου ο κατάδικος κυριολεκτικά σουβλίζεται καθήμενος σ’ ένα ξύλινο ή μεταλλικό πάσσαλο. Στην Οθωμανική αυτοκρατορία χρησιμοποιήθηκε σαν νόμιμη μέθοδος εκτέλεσης, αλλά και εκφοβισμού του πληθυσμού, κυρίως εναντίον Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Ελλήνων κ.ά., τουλάχιστον έως και τον 19ο αιώνα. «κατά το έθιμο των Τούρκων» (a la mode des Turcs).

Μια παραλλαγή δημοτικού για τον κλέφτη Μάμαλη:

Αλή πασάς επέρασε με δεκαοχτώ χιλιάδες,

φέρνει μπαλτάδες και σουγλιά, κρεμάει και παλουκώνει,

Επίσης ο Γερμανός Johann W.A. Streit, που τότε εργαζόταν στην Κωνσταντινούπολη, περιγράφει με λεπτομέρειες τη σφαγή και τους ανασκολοπισμούς σε βιβλίο που έγραψε το 1822. Απόσπασμα.

«Στο μεταξύ άλλοι Τούρκοι στερέωναν στο χώμα πολλές σιδερένιες σούβλες. … Οι σούβλες ήταν ογδόντα περίπου. Γύμνωσαν τους Έλληνας – γύρω στους 65, νέοι, γέροι, γυναίκες – και τους κύκλωσαν με ξεθηκαρωμένα τα σπαθιά, μπροστά στις σούβλες. … Δύο κακούργοι άρπαζαν έναν Έλληνα ή μια Ελληνίδα, τους ανασήκωναν ψηλά και τους κάθιζαν με δύναμη πάνω στο κοφτερό και μυτερό σιδεροπάλουκο, έτσι που η αιχμή περνώντας από τα σπλάχνα έφτανε στο στήθος. Παλούκωσαν σαραντατέσσερες. Έτσι καρφωμένοι σπαρταρούσαν σαν τα σκαθάρια, που τα παιδιά διατρυπούν με βελόνα για να διασκεδάσουν. Ένα ουρλιαχτό θανατερής αγωνίας υψωνόταν ως τον ουρανό. Κρατούσε μια περίπου ώρα, έσβηνε και τα κεφάλια έγερναν στο πλάι».

Τον ανασκολοπισμό Ελλήνων κατά τον Απρίλιο 1821 στην Πάτρα (βλ. και Ξεσηκωμός της Πάτρας (1821)) αναφέρει και ο Φρανσουά Πουκεβίλ, αντλώντας από το ημερολόγιο του αδελφού του Ύγκ (Hughes) που ήταν παρών στα γεγονότα:

«Ακέφαλα πτώματα, ακρωτηριασμένα μέλη σκορπισμένα εδώ κι εκεί. … Στρατιώτες σέρνουν απ’ τα μαλλιά γυναίκες και παιδιά. Σε μια τάφρο ξεψυχούσαν παλουκωμένοι Έλληνες». Το παλούκωμα δύο Ελλήνων στην Πάτρα τις ίδιες ημέρες αναφέρει και ο φιλότουρκος Άγγλος πρόξενος Φίλιπ Γκρην. Ο ίδιος αναφέρει επίσης ότι πολλοί Επτανήσιοι Έλληνες που συνελήφθησαν στη μάχη του Λάλα ανασκολοπίστηκαν από τους Τούρκους και Αλβανούς, ενώ ένα σακί γεμάτο μύτες και αυτιά στάλθηκε στον σουλτάνο ως τρόπαιο.

Και στην εφημερίδα «Ελληνικά Χρονικά», που τυπωνόταν στο πολιορκούμενοΜεσολόγγι, αναφέρεται το σούβλισμα ορισμένων αμάχων Ελλήνων την 8 Δεκεμβρίου 1825:

Την 8 του ιδίου [Δεκεμβρίου].

Ενώπιον των εχθρικών κανονοστασίων ίδομεν σήμερον ένα ιερέα δύω γυναίκας και τινας άνδρας και παίδας σουβλισμένους, τους οποίουςαιχμαλωτίσαντες οι ωμότατοι και απηνείς βάρβαροι, κατεδίκασαν εις τοιούτον σκληρότατον θάνατον, και έστησαν ενώπιον των κανονοστασίων των ως τρόπαια της απανθρωπίας των. … Εις μίαν εχθρικήν επιδρομήν γενημένηκατ΄αυτάς εις την επαρχίαν του Βενέτικου, επίασαν οι Τούρκοι μερικά γυναικόπαιδα, τα οποία φερθέντα εις το εχθρικόν στρατόπεδον, κατεδικάσθησαν από τον Αρχιβάρβαρον εις τοιούτον βδελυκτόν θάνατον.

Αρκετοί μεμονωμένοι ήρωες της Επανάστασης είχαν αυτό το οικτρό τέλος. Περισσότερο γνωστός είναι ο Αθανάσιος Διάκος στο θάνατο του οποίουαναφέρεται και το δημοτικό τραγούδι:

Τον Διάκο τονε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν

Ολόρθο τονε στήσανε κι αυτός χαμογελούσε.

Με τον ίδιο τρόπο βασανίστηκε ο πυρπολητής Παξινός, που επιχείρησεανεπιτυχώς, να ρίξει ένα πυρπολικό πάνω σε πέντε τουρκικά πλοία αποκλεισμένα στο λιμάνι της Ναυπάκτου το 1821. Η φωτιά τον εμπόδισε να κατευθύνει το πυρπολικό και αφού έπεσε στη θάλασσα, συνελήφθη και ανασκολοπίστηκε.

Ο πρόξενος της Ολλανδίας στη Χίο το 1822, περιγράφει τον ανασκολοπισμό δύο Ελλήνων κατά την σφαγή της Χίου. Ο ένας από αυτούς, ονόματι Γιακουμάκης ή Σαλονικιός, ήταν υποπρόξενος της Δανίας και είχε φανερά εκδηλωθεί υπέρ των επαναστατών. Οι Τούρκοι παραβίασαν το σπίτι του, όπου είχε υψώσει τη Δανική σημαία, και τον οδήγησαν μαζί με άλλους Έλληνες στο κάστρο της Χίου, όπου ο πασάς διέταξε να τους παλουκώσουν. Ο ανασκολοπισμός έγινε στην πλατεία του Βουνακιού με μανουάλι εκκλησίας, το οποίο εξήλθε από τον αριστερό τους ώμο. Το μαρτύριό τους κράτησε δύο ημέρες.

Ο Γάλλος Guer το 1774 στο βιβλίο του «Ήθη και έθιμα των Τούρκων» περιγράφει το σούβλισμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο ανασκολοπισμός χρησιμοποιήθηκε ως τρόπος παραδειγματικής εκτέλεσης Ελλήνων αιχμαλώτων, ιδίως σε περιπτώσεις εξεγέρσεων. Το 1464 κατά τον πόλεμο της Τουρκίας με τη Βενετία για την κατάληψη της Πελοποννήσου, ο Μιχαήλ Ράλλης, αρχηγός των Ελλήνων που υπηρετούσαν υπό την Βενετία, μετά την ήττα του στη μάχη συνελήφθη και ανασκολοπίστηκε.

Κατά την καταστολή της εξέγερσης του επισκόπου Τρίκκης Διονυσίου («Σκυλοσόφου»), την 4η Δεκ. 1611 βασανίστηκε και τελικά ανασκολοπίστηκε ο επίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου Σεραφείμ, ο οποίος αργότερα αγιοποιήθηκε ως νεομάρτυρας. Κατά την πολιορκία του Χάνδακα αναφέρεται το παλούκωμα ταχυδρόμου της βενετικής πρεσβείας που συνελήφθη από τους Τούρκους. Αυτό απεικονίζεται σε γκραβούρα χειρογράφου (Cod. Cigogna) που υπάρχει στο Museo Civico της Βενετίας. Σούβλισμα από Τούρκους αναφέρεται και στην έμμετρη διήγηση του Κρητικού Πολέμου (1645-1669) από τον Μαρίνο Ζάνε Μπουνιαλή:

Πάσιν εις τα Σαββατιανά λεβέντες και τεντώνουν

τους καλογέρους πιάνουσιν όλους τους παλουκώνουν.

Από τον Αρχιμανδρίτη Κυπριανό, που έγραψε την ιστορία της Κύπρου, αναφέρεται ο ανασκολοπισμός ατάκτων και Κυπρίων αιχμαλώτων, που επαναστάτησαν και προκάλεσαν ταραχές το 1712. Η εκτέλεση έγινε «τη αποφάσει της Κρίσεως», δηλαδή βάσει νόμου.                                                              Με παλούκωμα τιμωρούνταν οι συλλαμβανόμενοι κλέφτες του Μωριάκαι της Ρούμελης υπό τη διοίκηση του Αλή Πασά κατά τους διωγμούς των κλεφτών το 1805-1806. Τότε τουρκικά στίφη περιφέρονταν στην ύπαιθροκουβαλώντας φορτία με σούβλες και παλούκια, πολλές φορές χρωματισμένα, για να απειλούν τους ραγιάδες και να τους αναγκάζουν να προδίδουν τους κλέφτες, αλλά και για να τιμωρούν όσους έπιαναν. 

Εν συνεχεία, επανέρχομαι στη δράση του Βλαντ Ντρακούλ:                                                                                             Ο Βλαντ όπως αναφέρθηκε, γεννήθηκε το 1431 στην Τρανσυλβανία , μια ορεινή περιοχή στη σύγχρονη Ρουμανία . Ο πατέρας του ήταν ο Βλαντ Ντρακούλ ο Δεύτερος , ηγεμόνας της Βλαχίας , του πριγκιπάτου που βρίσκεται στα νότια της Τρανσυλβανίας. Το προσωνύμιο Ντρακούλ που σημαίνει δράκος του δόθηκε μετά την ένταξη του στο Τάγμα του Δράκου , ένα χριστιανικό στρατιωτικό τάγμα που υποστηρίζε τον ιερό Ρωμαίο αυτοκράτορα.                                                                                                                   Καθώς βρισκόταν ανάμεσα στη χριστιανική Ευρώπη και στα μουσουλμανικά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , η Τρανσυλβανία και η Βλαχία ήταν συχνά σκηνικό αιματηρών μαχών.                                                Οταν ο Βλαντ ο Δεύτερος II κλήθηκε σε μια διπλωματική συνάντηση το 1442 με το σουλτάνο Μουράτ Β ‘ , έφερε τους νεαρού γιους του Βλαντ Τρίτο και Ραντού μαζί του. Ωστόσο, η συνάντηση ήταν στην πραγματικότητα μια παγίδα : οι τρεις συνελήφθησαν και κρατήθηκαν ως όμηροι. Ο Βλαντ ο Δεύτερος ωστόσο απελευθερώθηκε υπό την προϋπόθεση ότι θα αφήσει τους γιους του πίσω. Εκεί οι δύο νέοι παρακολούθησαν τις πρακτικές βασανιστηρίων και εκτελέσεων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και είναι πιθανό εκεί να ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την πρακτική του «παλουκώματος»                                                   Η υπόλοιπη οικογένειά του Βλαντ, ωστόσο δεν είχε καλύτερη τύχη: ο πατέρας του εκδιώχθηκε ως ηγεμόνας της Βλαχίας από τους τοπικούς πολέμαρχους ( βογιάρους ) και σκοτώθηκε στους βάλτους κοντά στο Μπαλτένι, της Βλαχίας , το 1447, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του Βλαντ ο Μιρκέα, βασανίστηκε , τυφλώθηκε και θάφτηκε ζωντανός .                                     Αυτά τα γεγονότα μετέτρεψαν τον Βλαντ σε ένα αδίστακτο δολοφόνο και μόλις Vlad απελευθερώθηκε από την οθωμανική αιχμαλωσία λίγο μετά το θάνατο της οικογένειάς του , η βασιλεία του αίματος άρχισε.                                   Το 1453 , η πόλη της Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών, που απειλούσαν όλη την Ευρώπη με εισβολή. Ο Βλαντ ανέλαβε να υπερασπιστεί τη Βλαχία από την εισβολή και το 1456 η μάχη του. για να προστατεύσει την πατρίδα του ήταν νικηφόρα : Ο μύθος υποστηρίζει ότι αποκεφάλισε προσωπικά τον αντίπαλό του , Βλαντισλαβ τον Δεύτερο σε μία μάχη σώμα με σώμα.                                                                                              Πλέον κυβερνήτης του πριγκιπάτου της Βλαχίας, ο Βλαντ είχε στα χέρια του μία χώρα σε καταστροφική κατάσταση εξαιτίας της συνεχούς πολέμου και την εσωτερικής διαμάχης που προκλήθηκε από αντιμαχόμενους βογιάρους . Για να εδραιώσει την εξουσία , ο Βλαντ κάλεσε εκατοντάδες από αυτούς που συνωμοτούσαν και επιθυμούσαν συμμαχία με τους Τούρκους, σε ένα συμπόσιο το οποίο κατέληξε σε λουτρό αίματος με τους Βογιάρουςπαλουκωμένους σε ξύλα στην αυλή. Το παλούκωμα εξελίχθηκε σε αγαπημένηπρακτική για τον Βλαντ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν είχε συνάντηση με διπλωματικούς απεσταλμένους των Οθωμανών το 1459, οι διπλωμάτες αρνήθηκαν να βγάλουν τα καπέλα τους , αναφέροντας ότι είναι θρησκευτικό έθιμο . Επαινώντας τους για θρησκευτική ευλάβεια τους , ο Βλαντ τους βεβαίωσε ότι τα καπέλα τους θα παραμείνει για πάντα στο κεφάλι τους και τελικά τους παλούκωσε αφήνοντας τα καπέλα καρφωμένα στα κρανία τους.                Οι νίκες του Βλαντ εναντίον των Οθωμανών γιορτάστηκαν σε όλη την Βλαχία , την Τρανσυλβανία και την υπόλοιπη Ευρώπη ενώ εντυπωσιάστηκε ακόμη και ο πάπας Πίος Β.                                                     Συνολικά , Ο Βλαντ εκτιμάται ότι σκότωσε περίπου 80-100000 εχθρούς του με διάφορα μέσα . Αυτό περιλαμβάνει περίπου 20.000 Τούρκους αιχμαλώτους και μαζί τους συμπατριώτες του, που ήταν προδότες και εξαγόρασε ο Μωάμεθ. Όλοιπαλουκώθηκαν και στήθηκαν έξω από την πόλη της Ταργκοβίστα. Το θέαμα ήταν τόσο αποκρουστικό, ώστε ο Οθωμανός Σουλτάνος ​​Μωάμεθ Β΄, από φόβο αναγκάστηκε να υποχωρήσει.                                                                                                                       Το 1476 , οδεύοντας προς μια ακόμη μάχη με τους Οθωμανούς , ο Βλαντ και μια μικρή εμπροσθοφυλακή από στρατιώτες έπεσαν σε ενέδρα και ο πρίγκιπας σκοτώθηκε και αποκεφαλίστηκε ενώ το κεφάλι του παραδόθηκε στον Μωάμεθ Β στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος το παλλούκωσε σε κεντρική πλατεία της Πόλης. Η πλατεία από τότε στοιχειώθηκε και οι Τούρκοι δεν πατούσαν το πόδι τους εκεί. Και νεκρός ενίκα …                                                                                                                     Επίλογος: Συνεχίζουν μέχρι σήμερα οι αμετανόητοι νεοσουλτάνοιτης βάρβαρης Τουρκίας να απειλούν ….ΜΕ ΑΙΣΧΡΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΒΟΥΛΗ… ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ                                                                                                      Ο Τούρκος υπουργός απήγγειλε ένα ποίημα, που στους στίχους του περιλαμβάνονται μισαλλόδοξες εκφράσεις, όπως «άπιστοςΈλληνας», «να σιγήσουν οι καμπάνες» με βόμβες. Συγκεκριμένα οι στίχοι του Τούρκου ποιητή Ισμέτ Οζέλ έχουν ως εξής:                                                                                                                    «Δεν ακούγεται πλέον η μουσουλμανική προσευχή και ο σταυρός πάνω στον άμβωνα.
Έβαλε τη σημαία του ο άπιστος Έλληνας, στα τζαμιά, παντού.
Έλα λοιπόν αδελφέ μου χέρι-χέρι
να ανατινάξουμε τις βόμβες, να σιγήσουν οι καμπάνες.
Σίγησαν οι καμπάνες και ακούστηκε από τους μιναρέδες μία γνώριμη φωνή αιώνων:
Μέγας είναι ο Αλλάχ, μέγας είναι ο Μωάμεθ…...

Επίσης ένα άλλο φοβερό ποίημα από τα εκατονταδες, που έχουν γραφτεί είναι από τον Behcet Kemal Caglar και περιλαμβάνεται στην ανθολογία του Τουρκοκύπριου Hasan Sefik Altay που είχε τίτλο «Siirlerle Kutsal Savas veDirenisimiz» (Ο Ιερός Αγώνας και η Αντίστασή μας στην Ποίηση). Μεταδιδόταν υποχρεωτικά κάθε πρωί τα χρόνια των ενδοκοινοτικών συγκρούσεων, (όπου οι Τούρκοι κατέσφαξαν εκατοντάδες αμάχους 1963-1967), από το ραδιόφωνο Bayrak (= Σημαία, Μπαϊράκι), το οποίο αποτελούσε τη «Φωνή των Τούρκων Αγωνιστών» (Turk Mucahidinin Sesi)…. Μέχρι σήμερα είναι επίκαιρο για τους Τούρκους και ειδικά για τους Γκρίζους Λύκους, που το αναδημοσιεύουν. Η λήθη των ίδιων κακών, θρασύτητα γεννά. Απόσπασμα.

«Το Μίσος»

«Όσο υπάρχει ο πρόστυχος ο Έλληνας σ’ αυτό το κόσμο δε βγαίνειμα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου. Σαν στέκομαι και τον κοιτάζω τον σκύλο δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος…»

Απαντώ με ένα  συμβολικό θρηνητικό ποίημα, που αποτελείται από 118 δεκαπεντασύλλαβους στίχους και γράφτηκε, πιθανότατα,  σύμφωνα με  άποψη του Κριαρά, από Έλληνα λαογράφο της Κύπρου. Εξ  άλλου είναι γραμμένο σε μικτή Κυπριακή διάλεκτο.

Απόσπασμα.

Ἐκείνη ἡ μέρα ἡ σκοτεινή, ἀστραποκαϊμένη
τῆς τρίτης τῆς ἀσβολερῆς, τῆς μαυρογελασμένης,
τῆς θεοκαρβουνόκαυστης, πουμπαρδοχαλασμένης,
ἔχασε μάνα τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶν τὴ μάναν,
καὶ τῶν κυρούδων τὰ παιδιὰ ὑπᾶν ἀσβολωμένα,
δεμένα ἀπὸ τὸ σφόνδυλα ὅλα ἁλυσοδεμένα
δεμένα ἀπὸ τὸν τράχηλον καὶ τὸ οὐαὶ φωνάζουν.
μὲ τὴν τρομάραν τὴν πολλήν, μὲ θρηνισμὸν καρδίας·
[…]
νὰ πᾶτε ὅλοι κατ᾿ ἐχθρῶν, κατὰ τῶν Μουσουλμάνων,
καὶ δεῦτε εἰς ἐκδίκησιν, τρέχετε μὴ σταθῆτε,
τὸν Μαχουμέτην σφάξετε, μηδὲν ἀναμελεῖτε,
τὴν πίστιν των τὴν σκυλικὴν νὰ τὴν λακτοπατῆτε.

«Ο δίκαιος θέλει ευφρανθεί
όταν ιδεί την εκδίκηση,
και τους πόδας αυτού θέλει νίψει
εν τω αίματι του ασεβούς.» Παλαιά Διαθήκη  (Ψαλμοί 58:10)

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ

Count Dracula-The Myth, Bran Casle Official Website, Κόμης Δράκουλας: H πραγματική ιστορία πίσω από το θρύλο, Iefimerida,

NEWSROOM IEFIMERIDA.GR – Ιστορικές Εγκυκλοπαίδειες Ρουμανική Ιστορία – Ελληνική Ιστορία,Βάρβαρα ήθη και έθιμα των Τούρκων, JohannStreit, Wikipedia και υπόλοιπες πηγές, ως αναφέρoνται στο κείμενο …

Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά του οποίου ο αδελφός, αφού αντιστάθηκε στους μυρίους βαρβάρους, ημιθανής συνελήφθη με άλλους 15 τραυματισμένους συμπολεμιστές του. Βασανίσθηκαν οικτρά, τους έσπασαν όλα τα οστά, ακρωτηριάσθηκαν και πριν την τελευταία τους πνοή, εκτελέσθηκαν εν ψυχρώ και τους έκαψαν….!