Οδυσσέας Ελύτης: Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη (Πρωτο μέρος)

Α΄ Μέρος.                                      

KAI ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕ …..Ουδείς γαρ ούτω ανόητος εστί όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται· εν μεν γαρ τη οι παίδες τους πατέρας θάπτουσι, εν δε τω οι πατέρες τους παίδας. Ηρόδοτος.

Και τι πρέπει να μας διδάσκει ένας πόλεμος; Τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών της γης, είναι υπεράνω της ανθρώπινης ζωής, αλλά και ενάντια των διατάξεων περί διεθνούς δικαίου, του ΟΗΕ, που κατάντησε πλέον θέατρο σκιών… «Ο κόσμος δεν έχει ντροπή, έχει συμφέρον.» (Τουρκική παροιμία)

Αρχής γενομένης λοιπόν με την … «Ειρηνευτική επιχείρηση» των Τούρκων στην αδύναμη Ελληνική Κύπρο το 1974 …

Η Τουρκία με την βάρβαρη εισβολή στην Κύπρο παραβίασε τη χάρτα του ΟΗΕ, όπως το ίδιο έπραξαν και πράττουν οι όποιοι εισβολείς σε ξένες κυρίαρχες χώρες …και δεν υπάρχει καμμιά αιτιολογία όταν βάρβαρες εισβολές γίνονται και αθώων αμάχων χύνεται αίμα…..Οι αιτιολογίες  περί αποκατάστασης συνταγματικής τάξης ή περί προστασίας φιλικών μειονοτήτων ή ακόμη και αν κυβερνούν μια χώρα φασιστικές κυβερνήσεις, αυτό είναι εσωτερική υπόθεση μιας κυρίαρχης χώρας και οι όποιες δικαιολογίες είναι προσφάσεις εν αμαρτίες …

«1) Βαριά παράβαση των αρχών του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ. Το άρθρο 2 (3) του χάρτη αυτού ορίζει: “Ολα τα µέλη θα επιλύουν τις διεθνείς διαφορές τους µε ειρηνικά µέσα και µε τέτοιον τρόπο που η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και δικαιοσύνη δεν θα τίθενται σε κίνδυνο”.                                                                                    Και προσθέτει η διάταξη 2(4) του καταστατικού αυτού χάρτη: “Ολα τα µέλη θα πρέπει να αποφύγουν στις διεθνείς τους σχέσεις την απειλή ή τη χρήση βίας κατάτης εδαφικής ακεραιότητας ή πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο ασυνεπή προς τους σκοπούς των Ηνωµένων Εθνών”. Είναι τόσο σαφείς οι διατάξεις του διεθνούς οργανισµού που αποτελούν τις (φρούδες) «ελπίδες» των λαών όλου του κόσµου και τόσο πρόδηλη η αντίθεση των συγκεκριµένων πράξεων της Τουρκίας κατά του ανεξάρτητου κράτους της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας, ώστε να µην αισθανόµαστε την ανάγκη να επιχειρηµατολογήσουµε στο θέµα αυτό.

2) Κατάφωρη περιφρόνηση του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο µε το υπ’ αριθµ. 353/20.7.74 ψήφισµά του, εκφράζοντας την ανησυχία του για την κατάσταση που δηµιούργησε η τουρκική εισβολή και θεωρώντας ότι η κατάσταση αυτή αποτελείσοβαρή απειλή κατά της διεθνούς ειρήνης κ.λπ., καταδίκασε την πράξη της εισβολής και ζήτησε τη χωρίς καθυστέρηση αποχώρηση από το έδαφος της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάµεων που βρίσκονται εκεί χωρίς να το προβλέπουν οι διεθνείς συµφωνίες, δηλαδή πλην της ελληνικής δύναµης (της ΕΛ∆ΥΚ) και της αντίστοιχης τουρκικής (της ΤΟΥΡ∆ΥΚ) που προβλέπονται από τις διεθνείς συµφωνίες, όλων των άλλων στρατευµάτων, που βέβαια είναι µόνο τουρκικά.

3) Τέλεια αγνόηση και καταφρόνηση των υπ’ αριθµ. 354/23.7.74, 355/1.8.74, 357/14.8.74, 358 και 359/15.8.74 κ.λπ. και λοιπών οµοίων ψηφισµάτων του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, µε τα οποία ψηφίσµατα, επιµένοντας πάντα στο αρχικό του ψήφισµα (353/74), εκφράζει τη λύπη του για τη χειροτέρευση των συνθηκών που προκάλεσε η νέα επίθεση (“Αττίλα II”) και καλεί επίµονα σε επίδειξησεβασµού προς το πρώτο (353/74) ψήφισµά του».

Kαι τι έγινε σχεδόν μισό αιώνα μετά; Κυρώσεις κατά Τουρκίας μηδέν, αποχώρηση κατοχικών στρατευμάτων, επιστροφή προσφύγων στις εστίες τους και όλα όσα ο «θίασος» του ΟΗΕ ψήφισε για την εφαρμογή του Διεθνούς δικαίου, εν αναμονή ….Κούφια λόγια και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.                                                                                                

Και σήμερα, επιθανάτια κροκοδείλια δάκρυα χύνουν και κίβδηλα αργύρια προσφέρουν οι Ιούδες συνένοχοι και συναυτουργοί και για την Ουκρανία, που πνέει τα λοίσθια …. Η μοίρα των αδύναμων λαών … Με Νατοϊκά τάνκς και οπλισμό οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο και με τις ευλογίες του Kissinger … Και επισημαίνω ότι και εισβολή των Ρώσσων στην Ουκρανία, που και αυτή χαρακτηρίσθηκε …. ως «ειρηνευτική», δυστυχώς, όπως εξελίσσεται πλέον δεν είναι κατά της Ουκρανικής ανεπιθύμητης Κυβέρνησης από τους Ρώσσους, αλλά ξέφυγε και πλέον στρέφεται κατά αμάχων ……με εκατόμβες νεκρών και χιλιάδες εκτοπισμένους …                                                                                  Ενδεικτικά, παλαιότερα συμπυκνωμένα και αποσπασματικά, απλά για εξαγωγή όποιωναυτονόητων συμπερασμάτων και για τους μεν και για τους δε ισχυρούς πολεμοκάπηλους και εμπόρους Εθνών και ανθρώπων.

Μερικά ενδεικτικά γεγονότα, που πρέπει σήμερα να μας διδάσκουν και νουθετούν π.χ.                                                                                                                                  Σημειώνω ότι επειδή αρχικά αναφέρομαι σε επεμβάσεις  και παρεμβάσεις των Ρώσων σε ξένες χώρες και ενδεχομένως να εξαχθούν λανθασμένα συμπεράσματαπερί μεροληψίας, στο τέλος του κειμένου προσθέτω και τις εισβολές των υπόλοιπων Νατοϊκών πολεμοκαπήλων.                                                                                                                                           Όσον αφορά και δικούς μας χειρισμούς σήμερα και επειδή παλαιότερα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τα οποία μέχρι σήμερα κυκλοφορούν σε συγκοινωνούντα δοχεία, είχαν αποβεί εις βάρος του Ελληνισμού και αφού το επίκαιρο θέμα της Ουκρανίας έχει παλαιότερες ρίζες κακού, για την ιστορία,υπενθυμίζω ότι το 1919, αποφασίστηκε από την τότε Ελληνική κυβέρνηση με προτροπή των «συμμάχων» μας, να σταλούν στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στην περιοχή της Κριμαίας στρατεύματα για να ενισχύσουν τις αντικομμουνιστικέςδυνάμεις που υπήρχαν εκεί. Ο φιλέλληνας Γάλλος πρωθυπουργός Κλεμανσό υποσχόμενος διπλωματική βοήθεια στη χώρα μας στα ζητήματα της Μικράς Ασίας και της Θράκης, ζήτησε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο να στείλει η Ελλάδα ένα Σώμα Στρατού στην εκστρατεία αυτή.
Ο Βενιζέλος δέχτηκε αν και έβλεπε ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η εκστρατεία δεν ήταν καλά οργανωμένη, συμμετείχαν σ’ αυτή πολύ λιγότερες δυνάμεις απ’ ότι πιστευόταν αρχικά (12 γαλλικά τάγματα, αμφίβολης μαχητικής ικανότητας, ένα ρουμανικό σύνταγμα και δύο ελληνικές μεραρχίες). Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, με 23.551 άνδρες, έφτασε στην Οδησσό στις 21 Ιανουαρίου 1919.
Είναι γνωστή η αποτυχία της εκστρατείας αυτής και η επικράτηση των μπολσεβίκων. Στα τέλη Απριλίου 1919 αποχώρησε από την Κριμαία η ελληνική δύναμη, η οποία πολέμησε με μεγάλη γενναιότητα και είχε σοβαρές απώλειες: 398 νεκρούς και 657 τραυματίες.
Τα παρατράγουδα…Γνωστή η συνέχεια …Το κακό  για τη χώρα μας δεν σταμάτησε εκεί. Το νέο σοβιετικό καθεστώς συμμάχησε κατά της Δύσης με τους Τούρκους εθνικιστές οι οποίοι πολεμούσαν εναντίον της δυτικής κυριαρχίας, αλλά και της Οθωμανικής (σουλτανικής κυβέρνησης), που είχε συνθηκολογήσει με τους Δυτικούς Συμμάχους.
Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ μπολσεβίκων και Τούρκων εθνικιστών (κεμαλικών) ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1920. Στις 19 Νοεμβρίου 1920, με τη Συνθήκη του Alexandropol, οι δυο πλευρές μοίραζαν την Αρμενία και αποκτούσαν κοινά σύνορα.Να υπενθυμίσουμε ότι τον Ιούλιο του 1920, είχε υπογραφεί η Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία γεννιόταν η Ελλάδα “των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” ενώ την 1η Νοεμβρίου 1920, ο Βενιζέλος ηττήθηκε στις εκλογές, που ο ίδιος προκάλεσε και τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, μετά από δημοψήφισμα, επέστρεψε στην Ελλάδα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Η εξέλιξη αυτή δυσαρέστησε τους Συμμάχους που άλλαξαν στάση απέναντι στη χώρα μας με τις γνωστές τραγικές συνέπειες.
Kαι πάλι περί οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων και οι συνέπειες για τον Ελληνισμό. Τι έπραξαν λοιπόν και οι Ρώσσοι, κατά την διάρκεια της Ελληνικής Μικρασιατικής εκστρατείας, αφού ο γενοκτόνος Αττατούρκ τους έταξε εδάφη, που δεν του ανήκαν …;
Από τα τέλη Ιουλίου 1920, είχε αρχίσει η αποστολή όπλων και χρυσού σε πολύμεγάλες ποσότητες από τους Σοβιετικούς προς τον Κεμάλ (M. Llewellyn-Smith, σελ. 297). Πρώτη αποστολή, όπως γράφει ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής, έγινε με τον Χαλίλ Πασά που μετέφερε στους κεμαλικούς χρυσό αξίας 100.000 οθωμανικών λιρών. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο Γιουσούφ Κεμάλ (Τεγκισρέκ) παρέδωσεστον Κεμάλ 1.000.000 χρυσά ρούβλια.
Οι συνθήκες της Μόσχας και του Καρς (1921): Με ρωσικά χρήματα και όπλα ο Κεμάλ πολεμά τους Έλληνες στη Μικρά Ασία – Η Συνθήκη Φιλίας και Αδελφοσύνης της Μόσχας και η ενίσχυση των κεμαλικών από τους μπολσεβίκους – Η παραχώρησηεδαφών της Υπερκαυκασίας στους Τούρκους με τη Συνθήκη του Καρς και η πρόβλεψη για ανανέωσή της κάθε 25 χρόνια.                                                                    
Στις 16 Μαρτίου 1921, στη Μόσχα, υπογράφτηκε ανάμεσα στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας (Grand National Assembly of Turkey) και τη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία (Russian Soviet FederativeSocialist Republic – SFSR) η λεγόμενη Συνθήκη της Μόσχας (Treaty of Moscow) ή Συνθήκη Αδελφοσύνης (Treaty of Brotherhood).
Επικεφαλής της SFSR ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν και επικεφαλής της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ. Να σημειώσουμε ότι ούτε η ΕΣΣΔ είχε ιδρυθεί τότε (αυτό έγινε το 1922) ενώ η διεθνώς αναγνωρισμένη τουρκική κυβέρνηση εκείνη την εποχή ήταν αυτή του σουλτάνου Μεχμέτ VI (6ου), ο οποίος είχε υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών, που είχε αποκηρύξει ο Κεμάλ. Φυσικά, η επίσημη τουρκική κυβέρνηση δεν κλήθηκε στη Μόσχα.
Στο διαδίκτυο, ορισμένοι ταυτίζουν τη Συνθήκη της Μόσχας με τη Συνθήκη του Καρςπου υπογράφτηκε αργότερα. Αυτό είναι εσφαλμένο. Η Συνθήκη του Καρς αποτελείσυνέχεια της Συνθήκης της Μόσχας αλλά ΔΕΝ είναι (η) ίδια μ’ αυτή!
Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Μόσχας, η Τουρκία παραχώρησε στη Γεωργία το Βατούμ και την περιοχή βόρεια του χωριού Σαρπ (Sarp) ενώ πήρε από τη Ρωσία το Καρς (το οποίο είχε περιέλθει στη Ρωσία το 1878 με τη Συνθήκη του Βερολίνου) και το Αρνταχάν. Παράλληλα, οι μπολσεβίκοι αναγνώρισαν την εθνικιστική ηγεσία υπό τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ως τη μόνη κυβέρνηση στην Τουρκία. Μεταφέρουμε αυτούσιο το τι γράφει στη συνέχεια η κορυφαία παγκοσμίωςΕγκυκλοπαίδεια Britannica στη διαδικτυακή της έκδοση, στο λήμμα Treaty of Moscow, 1921.
“As a result of the treaty, the Soviets supplied the nationalists with weapons and ammunition which Turks used successfully in a war against Greece in 1921-22”.
Κάνουμε μια πρόχειρη μετάφραση της παραγράφου.
“Ως (ένα) αποτέλεσμα της Συνθήκης, οι Σοβιετικοί προμήθευσαν τους εθνικιστές με όπλα και πυρομαχικά τα οποία οι Τούρκοι (τα) χρησιμοποίησαν με επιτυχία σε ένα πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα το 1921-22″.
Πρόκειται φυσικά για τη Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου οι δυνάμεις του Κεμάλ, τροφοδοτούνται με όπλα και πυρομαχικά από τους Σοβιετικούς. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό. Στο δίτομο βιβλίο του “Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού (1833-1949)”, ο Ιωάννης αναφέρονται τα εξής: “Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Μόσχας, παραδίδονται στους Τούρκους 10.000.000 χρυσά ρούβλια, από τα οποία τα 4.000.000 μεταφέρονται από τον Γιουσούφ Κεμάλ, τον Απρίλιο του 1921. Το 1.400.000 μεταφέρεται από τον Φρούνζε (Mikhail Vasilyerich Frunze) τον Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου και η τελευταία αποστολή 3.500.000 παραδίδεται τον Μάιο του 1922. Δηλαδή συνολικά 11.000.000 χρυσά ρούβλια και 100.000 χρυσές οθωμανικές λίρες. Η βοήθεια αυτή αντιστοιχεί σε 80.000.000 περίπου τουρκικές χάρτινες λίρες της εποχής εκείνης” (Τόμος Ι, σελ. 649).
Μια παραπομπή για τα παραπάνω στον μεγάλο Νεοκλή Σαρρή. Γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Παπαφλωράτος: “Ο αείμνηστος πανεπιστημιακός προχώρησε έτι περαιτέρω προκειμένου να καταστήσει απολύτως κατανοητό το ύψος της βοήθειας των Μπολσεβίκων προς τον Κεμάλ“. Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ενίσχυσης, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο προϋπολογισμός του 1920 της κυβέρνησης της Άγκυρας ανερχόταν σε 63.018.354 λίρες Τουρκίας και του 1921 σε 79.160.058 λίρες Τουρκίας.
Με άλλη έκφραση η σοβιετική βοήθεια, που παρασχέθηκε σε διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια αντιπροσωπεύει ποσόν μεγαλύτερο από το σύνολο του ετησίου προϋπολογισμού της (κεμαλικής) Τουρκίας και το σύνολο των πολεμικών δαπανών δύο χρόνων!!!
Ο κ. Παπαφλωράτος γράφει:
“Μάλιστα, έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι οι μισθοί των κεμαλικών αξιωματικών κατεβλήθησαν με χρήματα, τα οποία προήλθαν από τον Λένιν. 
Παραπέμπει σχετικά στον συγγραφέα και Ακαδημαϊκό Τάσο Αθανασιάδη (1913 – 2006), ο οποίος είχε γεννηθεί στο Σαλιχλί της Μικράς Ασίας.
Αυτά ήταν λοιπόν ήταν τα… συμπαραμαρτούντα (επακόλουθα, συνέπειες) της Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είναι μάλλον άγνωστη στη χώρα μας. Ας ελπίσουμεότι στα αρμόδια Υπουργεία είναι γνωστή, τουλάχιστον στα πρόσωπα, που πρέπει να τη γνωρίζουν για να μην επαναλάβουν ίδια λάθη.
Υπάρχει όμως και συνέχεια όπως αναφέραμε παραπάνω.                                                Είναι η Συνθήκη του Καρς (Treaty of Kars) η οποία υπογράφτηκε στις 13 Οκτωβρίου 1921 στην τουρκική, σήμερα, πόλη Καρς και (επι)κυρώθηκε στο Ερεβάν, την πρωτεύουσα της Αρμενίας στις 11 Σεπτεμβρίου 1922., 
Η Συνθήκη του Καρς.

Η Συνθήκη αυτή, είναι μια συνθήκη ειρήνης και φιλίας, που υπογράφτηκε ανάμεσα στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας και τις Δημοκρατίες της Υπερκαυκασίας (Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν), με τη συμμετοχή του ρωσικού SFSR. Καθορίζει τα σύνορα ανάμεσα στην Τουρκία και τις Δημοκρατίες αυτές, οι οποίες εντάχθηκαν στην (τέως) ΕΣΣΔ τον Δεκέμβριο του 1922. Αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, διάδοχη της Συνθήκης της Μόσχας.
Να σημειώσουμε, ότι η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, το 1923 ανακήρυξε τη Δημοκρατία της Τουρκίας.
Όλες οι περιοχές που αποδόθηκαν στην Τουρκία, είχαν καταληφθεί από τη Ρωσία στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-1878, εκτός από την περιοχή Surmali που ανήκε στο Ιράν και προσαρτήθηκε στη Ρωσία με τη Συνθήκη του Turkemenchay(1828), μετά τον τελευταίο Ρωσοϊρανικό πόλεμο (1826-1828).
Μια ακόμα, τέως ρωσική πόλη, που δόθηκε στην Τουρκία, ήταν το Olti. Επίσης δόθηκαν στη γείτονα: η λίμνη Childir, τα ερείπια της Ani(αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας που καταστράφηκε από σεισμό το 1319), το Αραράτ, τα ορυχεία αλατιούτου Kulp(Τuzluka) καθώς και η πόλη Igdyr. Της δόθηκε επίσης ο λεγόμενος Διάδρομος του ποταμού Αράς , μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα στους ποταμούς  Arasκαι Lower Karasu.
Οι Αρμένιοι ζήτησαν για ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους να τους δοθεί το Ανί και το Κουλπ, το οποίο θεωρούνταν αναπόσπαστο μέρος της Υπερκαυκασίας.
Οι Τούρκοι όμως “πατώντας” πάνω στη Συνθήκη της Μόσχας δεν δέχτηκαν τα αιτήματα των Αρμενίων. Ένταση δημιουργήθηκε και ανάμεσα στην Τουρκία και το Ιράν (πρωτοφανές περιστατικό, η Τουρκία να έχει προβλήματα με τους γείτονες της…), για το Surmali και τον διάδρομο του Αράς. Τελικά, μετά από συνάντηση του Reza shah και του Ατατούρκ το 1934, οι περιοχές έμειναν οριστικά στην Τουρκία, η οποία παραχώρησε ως αντάλλαγμα στο Ιράν κάποια εδάφη νοτιότερα.
Προσπάθεια ακύρωσης της Συνθήκης του Καρς                                                                                 Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η (τέως) ΕΣΣΔ, υπερδύναμη πλέον και με τον Στάλιν ηγέτη (να θυμίσουμε ότι η Τουρκία πήγε με το μέρος των νικητών του πολέμου λίγο πριν τη λήξη του, ενώ στη διάρκειά του παρέμεινε αμέτοχη, χαρακτηριζόμενη μάλιστα πανάξια “επιτήδειος ουδέτερος”) ζήτησε από τους Τούρκους να επιστρέψουν τις επαρχίες Καρς, Αρνταχάν και Αρντβίν (7 Ιουνίου 1945). Οι Τούρκοι αρνήθηκαν, ακολούθησε παρέμβαση από τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία, με την οποία αντιτάχθηκαν στις σοβιετικές εδαφικές διεκδικήσεις. Τελικά η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και ο θάνατος του Στάλιν το 1953  έδωσαν τέλος στις απαιτήσεις της ΕΣΣΔ.
Η Συνθήκη του Καρς, ήρθε στην επιφάνεια το 2016, όταν Ρώσοι βουλευτές, ζήτησαν από τον Βλαντιμίρ Πούτιν να ακυρώσει τη Συνθήκη της Μόσχας και κατ’ επέκταση, τη Συνθήκη του Καρς. Αυτό έγινε με αφορμή την κατάρριψη του ρωσικού Sukhoi Su-24 το Νοέμβριο του 2015 από τους Τούρκους.
Διαβάσαμε στο διαδίκτυο, καθώς δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο, που να αναφέρεται στις Συνθήκες της Μόσχας και του Καρς, ότι αυτές για να ισχύουν πρέπει να ανανεώνονται κάθε 25 χρόνια. ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ. Δηλαδή, το 2021, οι Συνθήκες έπρεπε να ανανεωθούν.
Ποιες χώρες όμως θα τις ανανεώσουν; Η Τουρκία σίγουρα και η Ρωσία (ως διάδοχος χώρα της ΕΣΣΔ, όπως έγινε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.;) ή οι χώρες της Υπερκαυκασίας; Η Αρμενία, σίγουρα θίγεται από τις Συνθήκες αυτές, η Γεωργία δεν έχει και ιδανικές σχέσεις με την Τουρκία, αλλά πήρε το Βατούμ το 1921-1922 και τέλος το Αζερμπαϊτζάν, που είναι στενά συνδεδεμένο με την Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε εδάφη της Αρμενίας και οι «σύμμαχοι» μας και η Ρωσία αρκέσθηκαν σε κούφια λόγια συμπαράστασης… μετά από κατάληψη εδαφών από τους Αζέρους.. και χιλιάδες νεκρούς αμάχους ….
Μήπως ο Ερντογάν, πιεζόμενος στον Βορρά από την επικείμενη ανανέωση ή μη των Συνθηκών Μόσχας-Καρς το 2021 και στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας του από τους Κούρδους , ως αντίβαρο, πιέζει τη χώρα μας με παράλογες και έξω από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) διεκδικήσεις;
Σημειώνεται ότι και οι συμφωνίες επίσης Γάλλων και Ιταλών με τους Τούρκους Κεμαλικούς το 1921, ήταν εις βάρος της Ελλάδας.                                                                Φυσικά, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος για τη μικρασιατική καταστροφή του 1922 η βοήθεια των μπολσεβίκων στον Κεμάλ. Ο εσωτερικός διχασμός και η επάνοδος του Κωνσταντίνου ήταν ένας βασικός λόγος όπως και η μεταστροφή της στάσης Γάλλων και Ιταλών υπέρ της Τουρκίας. Με τη Συνθήκη της Άγκυρας ή Συνθήκη Φραγκλέν Μπουϊγιόν (20/10/1921), οι Γάλλοι παραβιάζονται προηγούμενες Συνθήκες των μελών της Αντάντ προχώρησαν σε υπογραφή Συνθήκης με ΜΗ ΝΟΜΙΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Ανάμεσα στους όρους αυτής της Συνθήκης, ήταν  η εκκένωση της Κιλικίας από τα γαλλικά στρατεύματα και η παράδοση μεγάλης ποσότητας οπλισμού του στρατού της Γαλλίας που βρισκόταν εκεί στους Τούρκους,  αν και οι Γάλλοι γνώριζαν ότι αυτά θα χρησιμοποιούνταν εναντίον των Ελλήνων.
Είχε προηγηθεί, την άνοιξη του 1921, ιταλοτουρκική συμφωνία (Σύμφωνο Sforza-Bekin Sami), με την οποία οι Ιταλοί κεφαλαιούχοι αποκτούσαν δικαίωμα προτεραιότητας στα σαντζάκια Αττάλειας, Μούλγου και Μποντούρ και η Ιταλία όφειλε να υποστηρίξει την απόδοση της Θράκης και της Σμύρνης στην Τουρκία, να αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Μικρά Ασία και έδινε την άδεια στους κεμαλικούς να προμηθευτούν πολεμικό υλικό από την ιταλική ζώνη στην Αττάλεια.
Μάλιστα, ο Ατατούρκ απέφυγε να επικυρώσει τη Συνθήκη αυτή (σε ό, τι ήταν να δώσει προφανώς…), προσδοκώντας αναθεώρηση των όρων της στο μέλλον! 
Οι Βρετανοί κράτησαν σαφώς καλύτερη στάση, ιδιαίτερα λόγω του φιλέλληνα Υπουργού λόρδου Κόρζον (Curson) ο οποίος σχεδόν πάντα, υπερασπιζόταν τις θέσεις της χώρας μας.
Ανατολική Θράκη – Το τρίγωνο του Κάραγατς                                                                                    Αυτά τα στοιχεία μπορέσαμε να βρούμε για τις Συνθήκες της Μόσχας και του Καρς. Μάλλον δεν ίδρωσαν και πολύ οι Τούρκοι για να πάρουν το 30% της σημερινής έκτασης της χώρας τους…
Κάτι ανάλογο, σε βάρος της Ελλάδας, έγινε με την υπογραφή της ανακωχής των Μουδανιών (28 Σεπτεμβρίου 1922), με την οποία υποχρεώθηκε η χώρα μας να εγκαταλείψει την Ανατολική Θράκη (από την Τσατάλτζα ως την ανατολική όχθη του ποταμού Έβρου. Χαρακτηριστικά, ο Ισμέτ πασάς (μετέπειτα Ισμέτ Ινονού) είπε στον Ατατούρκ: “Οι Γιουνάν (Έλληνες) μας χαρίζουν την ανατολική Θράκη!”.
Σημειώνεται και το θεμα παραχώρησης του Τριγώνου του Καραγάτς, έκτασης 24.000 τ.μ. με μεγάλη οικονομική και στρατιωτική σημασία, στους Τούρκους, ως αντάλλαγμα για τις πολεμικές αποζημιώσεις που ζητούσαν οι γείτονες μετά τη μικρασιατική καταστροφή.
Είναι η πρώτη φορά που δώσαμε έδαφος αντί για χρήματα. Μετά την Επανάσταση του 1821, μέρος του δανείου που είχε πάρει η χώρα μας (12.531.164 από 60.000.000 φράγκα) δόθηκε στην Τουρκία για την παραχώρηση της Φθιώτιδας… (Νικόλαος Π. Σοϊλεντάκης, “Ιστορία του Θρακικού Ελληνισμού”).
Ας ελπίζουμε ότι έχουν γνώση οι φύλακες και θα την εμπλουτίσουν μετά από αυτό το συμπυκνωμένο αποσπασματικό άρθρο…                                                                                                 Και ακόμη και σήμερα η Ρωσία χαιρετιζει  την νίκη των Τούρκωνκατά των Ελλήνων το 1922….                                                                                                                                                        Η 30ή Αυγούστου είναι η μεγαλύτερη εθνική εορτή της Τουρκίας, με εκδηλώσεις σε όλη την τουρκική επικράτεια και στις τουρκικές διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό. Είναι η ημερομηνία της τελικής επίθεσης των δυνάμεων του Κεμάλ Ατατούρκ κατά του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, η οποία έληξε με νίκη των Τούρκων, την οπισθοχώρηση των ελληνικών δυνάμεων και στη συνέχεια την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού.                                                                                                                                Αυτήν την ημερομηνία και την επέτειο τιμά η ρωσική ομοσπονδία του Βλαντίμιρ Πούτιν, αφούμε επίσημη ανάρτηση στο Facebook χαιρετίζεται η νίκη της 30ής Αυγούστου και επισημαίνεται: «Στις αρχές του 1920 οι δύο λαοί του νέου κράτους της ΣοβιετικήςΡωσίας (σ.σ.: περίοδος Λένιν) και του τουρκικού λαού υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ (σ.σ.: μετέπειτα Ατατούρκ) πολέμησαν τις κατοχικές δυνάμεις που απείλησαν την εθνική τους ανεξαρτησία. Ήταν σημαντικό το γεγονός ότι ο ένας λαόςυποστήριξε τον άλλον. Η εμπιστοσύνη που καλλιεργήθηκε την περίοδο εκείνη προσέδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των σχέσεών μας».                                     Είναι πρωτόγνωρη αυτή η έξαρση φιλοτουρκισμού λόγω οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της ρωσικής διπλωματίας και μάλιστα σε επίσημο επίπεδο, η οποία εισπράττεται πολύ θετικά από τα τουρκικά ΜΜΕ, όπως δείχνουν και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Τουρκίας.                                                                                        Η φιλοτουρκική αυτή έξαρση έρχεται να συμπληρώσει τη σταδιακή επιδείνωση των σχέσεων Μόσχας – Αθήνας, τα τελευταία χρόνια. Η αρνητική πορεία των ελληνορωσικών σχέσεων άρχισε πολύ νωρίτερα και έλαβε διαστάσεις μετά την απέλαση Ρώσων διπλωματών και πολιτών από την Ελλάδα που κατηγορήθηκαν για κατασκοπεία και παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας (σ.σ.: περίοδος της Συμφωνίας των Πρεσπών).                                                                                                                             Το μεγαλύτερο όμως «χτύπημα» στις ελληνορωσικές σχέσεις προήλθε από την παραχώρηση «Αυτοκεφάλου» στην ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως. Λάθος ή σωστό ας το κρίνει η αδέκαστος ιστορία.                                                                                                                                                                          Αν και είναι αναφαίρετο δικαίωμα τόσο των Oυκρανών ορθοδόξων όσο και του Πατριαρχείου να ζητηθεί και να παραχωρηθεί το «Αυτοκέφαλον», εντούτοις τα σχέδια της Μόσχας για την υπαγωγήτων Ουκρανών ορθοδόξων στο Πατριαρχείο πασών των Ρωσιών απέτυχαν.                                                                                                                  Κατόπιν τούτου, το ρωσικό πατριαρχείο προχώρησε στη λήψη μέτρων κατά του Φαναρίου αλλά ακόμη και σε ίδρυση Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στα Κατεχόμενα της Κύπρου, ερχόμενο σε απευθείας σύγκρουση με την εκκλησιαστική οντότητα της ίδιας της Aρχιεπισκοπής Κύπρου.                                                                                           Το τελευταίο σύμπτωμα, με την επίσημη ανάρτηση στο Facebook του γενικού προξενείου της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη και άρα της ρωσικής διπλωματίας με τον χαιρετισμό της στρατιωτικής επιτυχίας των Τούρκων κατά του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, σηματοδοτεί ένα νέο βήμα στην επιδείνωση των διμερών σχέσεων μεταξύ Αθήνας και Μόσχας και μάλιστα σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδοόπου η Εγγύς και Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει συνολικά μείζον πρόβλημα ασφαλείας και σταθερότητας.                                                                                                             Κανένα κράτος του κόσμου, όπως η τσαρική Ρωσία, δεν οδηγήθηκε σε τόσους πολέμους, όπως με την περίπτωση της Τουρκίας. Οι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι διήρκεσαν 240 συναπτά έτη: 1676-1681, 1695-1700, 1710-1713, 1735-1739, 1768-1774, 1787-1791, 1806-1812, 1828-1829, 1853-1856, 1877-1878, 1914-1918.

Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.   Συνέχεια στο Β΄ Μέρος.