Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Από το 1974 όταν είχα δημοσιεύσει το πρώτο μου άρθρο στο περιοδικό «Οικονομικός Ταχυδρόμος» έως σήμερα, όπου το σύνολο της αρθρογραφίας μου στον έντυπο Τύπο και στο Διαδίκτυο κυμαίνεται γύρω στα 1.000 άρθρα, κυρίως πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου και ενδιαφέροντος, δεν θα βρεθεί, ούτε μια αράδα συμπάθειας, για την οποιαδήποτε Δύναμη (Μεγάλη, Μικρή, Μεσαία, Σοσιαλιστική, Κομμουνιστική, Φιλελεύθερη, Καπιταλιστική ή ο,τιδήποτε άλλο), όταν αυτή η Δύναμη παραβιάζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και Θεμελιώδεις Διεθνείς Συμβάσεις, Χάρτες, κ.λπ., οι οποίες καθιερώνουν ζητήματα εθνικών κυριαρχιών και ανεξαρτησιών, αλλά και ζητήματα αυτοδιάθεσης λαών και εθνών, ζητήματα σε ό,τι αφορά το δικαίωμα στην εθνική άμυνα και του τρόπου διεξαγωγής των πολέμων, με λίγα λόγια, ό,τι συγκροτεί το corpus του Διεθνούς Δικαίου.
Το ίδιο στην παραπάνω αρθρογραφία μου, δεν θα βρεθεί ούτε μια αράδα ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΥ εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας, που έχουν διαπραχθεί ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, και δυστυχέστατα, όχι μόνο στα πλαίσια ενόπλων συγκρούσεων μεταξύ Κρατών, αλλά και στα πλαίσια εμφυλίων πολέμων, ή ακόμα και στα πλαίσια κοινωνικών διαμαρτυριών.
Τα «χέρια» των Μεγάλων Δυνάμεων, και επαναλαμβάνω ΌΧΙ ΜΟΝΟ, αλλά εστιάζω στις πρώτες διότι δίνουν «τον τόνο» και ουσιαστικά το «άλλοθι» για να τους μιμούνται και άλλα μικρότερα Κράτη, ΕΣΤΙΑΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ ΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΠΕΡΙΟΔΟ, είναι κυριολεκτικά «βουτηγμένα στο αίμα» αθώων θυμάτων.
Ακόμα παραπέρα, αν κανείς εστιάσει όχι στο σύνολο των εγκλημάτων αυτών αλλά, στις «πιο χτυπητές» περιπτώσεις (όσο μπορεί να σταθεί αυτή η διάκριση μεταξύ «χτυπητού» και «λιγότερο χτυπητού» Εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας), ο κατάλογος θα ήταν μακρύς, ενώ, ο κατάλογος που θα απέδιδε τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ευθύνες στους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ υπεύθυνους αυτών των Εγκλημάτων, που είναι περισσότερο και από τους «εκτελεστές» των Εγκλημάτων αυτών υπεύθυνοι ως οι «ηθικοί αυτουργοί», είναι εξαιρετικά λιτός και κυρίως επιλεκτικός.
Αν η ΤΥΦΛΗ Διεθνής Δικαιοσύνη ήταν ένας εκ των θεμελιωδών Πυλώνων της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο θα έπρεπε για πολλά χρόνια να λειτουργεί νυχθημερόν δικάζοντας τέτοια Εγκλήματα, και προσωπικά, προσπαθώ να βρω πόσοι ηγέτες ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ), θα έπρεπε για κατά την άποψή μου προφανείς λόγους, να λογοδοτήσουν ενώπιον του ανωτέρω Δικαστηρίου, και αναλόγως να υποστούν τις ποινές που θα τους επιβάλλονταν, ή, να απαλλάσσονταν αν αποδεικνύονταν πως ήταν αθώοι. Και βρίσκω πως υπάρχουν τέτοιοι. Αλλά, ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα σε δίκες τέτοιου πολιτικού «βεληνεκούς» και «βαρύτητας», θα αποδεικνύονταν το πώς θα διασφαλίζονταν πως οι δικαστές του δικαστηρίου αυτού, θα μπορούσαν πράγματι να δικάσουν υπό καθεστώς «πλήρους ελευθερίας» στην άσκηση του λειτουργήματός τους.
Η επιλεκτική ευαισθησία και τα επιλεκτικά δάκρυα στις περιπτώσεις που η Αθλιότητα και η Βαρβαρότητα χτυπά την πόρτα μας, πόσο μάλλον αν έχει εισβάλλει στην αυλή και μέσα στο σπίτι μας, η στην αυλή και το σπίτι φίλων μας ή απειλούν την ύπαρξη ηγεσιών οι οποίες αποτελούν πολιτικά ενεργούμενά μας, ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, η ίδια Αθλιότητα και η ίδια Βαρβαρότητα εκδηλώνεται και επί αθώων θυμάτων στην ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ, μια τέτοια επιλεκτικότητα, στην δική μου αντίληψη των πραγμάτων δεν συνιστά παρά μια ιδιαίτερη εκδήλωση της προπαγάνδας της ίδιας Αθλιότητας και της ίδιας Βαρβαρότητας.
Το ότι από την άλλη, η ίδια Αθλιότητα και η ίδια Βαρβαρότητα ονομάζουν συμψηφισμό την κάθε προσπάθεια διατήρησης εν ζωή της Μνήμης του Ανθρώπου, ασφαλώς και θα ήταν δίκαιος ο χαρακτηρισμός ΑΝ ΑΥΤΟ ήταν αληθές και βεβαίως αφορά όσους επιδίδονται σ’ αυτό το άθλημα (του «συμψηφισμού»), στο οποίο όμως, ας μη ξεχνάμε, αδιαμφισβήτητος Πρωταθλητής είναι ακριβώς αυτή η Αθλιότητα και Βαρβαρότητα των Μεγάλων Δυνάμεων όπως καταγράφεται ιστορικά.
Έχει ιδιαίτερη αξία, πως κάνοντας μια ιστορική αναδρομή (στα πλαίσια της χρονικής περιόδου που θέσαμε ανωτέρω), και επιχειρήσουμε να καταγράψουμε το πλήθος των παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου και κυρίως στις πλέον απάνθρωπες εκδοχές του, αυτή η Λίστα της Διεθνούς Ντροπής, θα είχε ως Πρωταθλητές εκείνες τις Δυνάμεις που θεωρούνται και εγγυητές της τήρησής του, ενώ, το ίδιο μέγεθος Αθλιότητας και Βαρβαρότητας συνιστά και το φαινόμενο της ανοχής τους (όταν δεν ήταν ξεκάθαρα φανερή η στρατιωτική, πολιτική ή οικονομική τους εμπλοκή), πάνω στα ίδια (ειδεχθή) ζητήματα παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο, ας το πούμε κι αυτό, με βάση την ίδια αυτή ιστορική πραγματικότητα, η ονομασία του δηλώνει ακριβώς το αντίθετό του, δηλαδή, δεν είναι παρά ένα απροκάλυπτο Δίκαιο της Ισχύος στα χέρια εκείνων των Δυνάμεων που διαθέτουν την Ισχύ αυτή όπως επίσης διαθέτουν τη βούληση και τη θέληση να την επιβάλλουν.
Όμως το ίδιο αυτό Δίκαιο, μπορεί κάποιος να δει και περιπτώσεις «δίκαιης» εφαρμογής του, εκεί όπου η Ισχύς των άνω Δυνάμεων δεν διακυβεύεται, και τους δίνεται τέλος πάντων η δυνατότητα να αναφωνούν «και όμως, το Διεθνές Δίκαιο ισχύει και εφαρμόζεται!». Αυτό ισχύει τόσο σε ό,τι αφορά τις μεταξύ τους σχέσεις όσο και στα Κράτη υποδεέστερης ισχύος, αν και σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση λίγα μπορούν να γίνουν χωρίς τη «διαμεσολάβηση» μιας Εγγυήτριας Δύναμης αυτού του Δικαίου, με πρώτες και καλύτερες εκείνες που συνιστούν και τα Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Σήμερα, με αφορμή αλλά μονάχα με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ, ακούμε μεγαλοστομίες και βλέπουμε να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για το Διεθνές Δίκαιο, εκ μέρους όλων των Μεγάλων Δυνάμεων οι οποίες, ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ, ΔΥΤΙΚΗΣ ή ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ, όχι άπαξ, όχι «κατ’ εξαίρεση», αλλά ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ, καθόλη την περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έπαψαν να παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, δεν έπαψαν να εμπλέκονται άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα σ’ αυτή τη παραβίαση, και η μεγαλύτερη υποκρισία θα ήταν η αποσιώπηση αυτών των έργων και ημερών τους, και το μεγαλύτερο δράμα για την Ανθρωπότητα θα ήταν να αποδεχτεί η λήθη της για όλα αυτά.
Συνεπώς, αν οι Δυτικές Δυνάμεις και η Ρωσία επιθυμούν πράγματι να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία και να υπάρξουν εύλογες ρυθμίσεις που να διασφαλίζουν την μη επανάληψή του, είναι ανάγκη να απεκδυθούν τον λευκό μανδύα της ανύπαρκτης αθωότητάς τους και να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι, μαζί με τους άμεσα εμπλεκόμενους, και να συμφωνήσουν με βάση τις πρόνοιες του ίδιου του Διεθνούς Δικαίου, της Χάρτας του ΟΗΕ και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, χωρίς όμως à la carte ερμηνείες και επιχειρήματα και ασφαλώς, αφήνοντας κατά μέρος το κοινό τους παρελθόν στο ζήτημα του μακρόχρονου ανταγωνισμού τους, για το ποιος παραβιάζει περισσότερο το Διεθνές Δίκαιο.