Για μαζική υστερία των δυτικών ΜΜΕ κατά Πούτιν, μίλησε ο σκηνοθέτης της ιστορικής αντιπολεμικής ταινιας Πλατουν, Όλιβερ Στόουν. Συγκεκριμένα αναφέρεται σε μαζική υστερία των δυτικών ΜΜΕ, καθώς και παράλειψη σημαντικών γεγονότων στις αναλύσεις τους και προτείνει: «Πριν βγάλετε συμπεράσματα, διαβάστε. Δείτε τα στοιχεία απ’ όλες τις πλευρές». Παραθέτει μάλιστα και άρθρα που δίνουν, όπως αναφέρει, «χρήσιμες και τίμιες πληροφορίες και ανάλυση» για την ουκρανική κρίση.
Ποιος ειναι όμως ο Όλιβερ Στόουν; Ο Oliver Stone είναι ένας απο τους μεγαλύτερους αμερικανους σκηνοθέτες, σεναριογράφος και παραγωγός.
Παρά τη σύνδεσή του με τον πολιτικό κινηματογράφο, ο ίδιος αρνείται ότι κάνει πολιτικές ταινίες, τονίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι «οι ταινίες του είναι δράματα για ανθρώπους που δίνουν τις προσωπικές του μάχες». Από τα αγαπημένα παιδιά της Ακαδημίας τον περασμένο αιώνα έχει στη συλλογή του 3 Όσκαρ, ενώ ήταν υποψήφιος για κάποιο αγαλματάκι 7 φορές.
Το 1971, σκηνοθέτησε τις ταινίες τρόμου «Seizure!» (1974) και «Το χέρι που σκοτώνει» («The Hand», 1981), με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν. Είχε αρχίσει να γράφει σενάρια και το 1979 κέρδισε το Όσκαρ για το καλύτερα προσαρμοσμένο σενάριο για την ταινία του Άλαν Πάρκερ «Το Εξπρές του Μεσονυχτίου» («Midnight Express», 1978), το οποίο βασίστηκε στην αληθινή ιστορία ενός άνδρα που κακοποιήθηκε βάναυσα στις τουρκικές φυλακές, έχοντας καταδικαστεί για εμπόριο ναρκωτικών.
Ο Στόουν συνέχισε να γράφει τα σενάρια γνωστών ταινιών στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όπως «Ο Κόναν ο Βάρβαρος» («Conan the Barbarian», 1982) του Τζον Μίλιους, «Ο Σημαδεμένος» («Scarface», 1983) του Μπράιαν ντε Πάλμα με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο και «Η Χρονιά του Δράκου» («Year of the Dragon», 1985) του Μάικλ Τσιμίνο.
Το 1986 επέστρεψε στη σκηνοθεσία με το πολιτικό θρίλερ «Σαλβαδόρ» («Salvador», 1986), στο οποίο ένας δημοσιογράφος (Τζέιμς Γουντς) καταγράφει τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του αιματηρού εμφυλίου πολέμου στο Ελ Σαλβαδόρ του 1980-1981. Την ίδια χρονιά προβλήθηκε και η βιωματική πολεμική ταινία «Πλατούν» («Platoon»), που εκτυλίσσεται στο Βιετνάμ. Ο Στόουν με την ταινία του αυτή κέρδισε το Όσκαρ σκηνοθεσίας κι έγινε ευρύτερα γνωστός.
Το 1987, αξιοποιώντας για άλλη μία φορά τις προσωπικές του εμπειρίες και τις αναμνήσεις του πατέρα του, γύρισε την ταινία «Γουόλ Στριτ» («Wall Street», 1987) για να καταδείξει την απληστία και την απάτη που βασιλεύουν στον κόσμο των χρηματιστηριακών αγορών. Το 1988 μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό έργο του Έρικ Μπογκοσιάν «Talk Radio», μία ταινία για τον κόσμο του ραδιοφώνου.
Ο Στόουν συνέχισε να τονίζει τις συνέπειες του πολέμου στο Βιετνάμ, αυτή τη φορά με την ταινία «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» («Born on the Fourth of July», 1989), που είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία ενός βετεράνου του Βιετνάμ, του Ρον Κόβιτς (Τομ Κρουζ), που η εξέλιξη των πραγμάτων τον φέρνει από πατριώτη και γενναίο στρατιώτη σ’ έναν παραπληγικό ακτιβιστή-αρνητή του πολέμου. Ο Στόουν κέρδισε Όσκαρ για τη σκηνοθεσία του και την τέταρτη υποψηφιότητά του για Όσκαρ σεναρίου.
Το 1991 παρουσίασε δύο έργα που έκαναν αίσθηση. Το ιστορικό δράμα «JFK, η Ιστορία που Χαράχτηκε στη Μνήμη μας» («JFK») αναφέρεται στη δολοφονία του αμερικανού προέδρου Τζον Κένεντι και η μουσική ταινία «The Doors» στην άνοδο και την πτώση του εμβληματικού ροκ συγκροτήματος του Τζιμ Μόρισον. Στην ταινία «Ουρανός και Γη» («Heaven & Earth», 1993) εξετάζει τον πόλεμο του Βιετνάμ και τα επακόλουθά του από τη σκοπιά μιας νεαρής βιετναμέζας.
Το 1994 ο Στόουν προκάλεσε διαμάχες με την ταινία του «Natural Born Killers» (1994), το σενάριο της οποίας γράφτηκε από τον Κουέντιν Ταραντίνο και επικεντρώνεται σ’ ένα ιδιαίτερα βίαιο ζευγάρι που υποδύονται ο Γούντι Χάρελσον και Τζουλιέτ Λιούις. Ενώ ο Στόουν ισχυρίστηκε ότι η ταινία του ήταν επικριτική για την έντονα δραματοποιημένη βία, μερίδα της κριτικής υποστήριξε το αντίθετο και τον κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η επιδίωξή του.
Τον επόμενο χρόνο παρουσίασε τη βιογραφική ταινία «Νίξον» («Nixon») με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς στο ρόλο του προέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, γνωστού από το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ που οδήγησε στην παραίτησή του το 1974. Επίσης, επεξεργάστηκε το σενάριο της ταινίας του Άλαν Πάρκερ «Εβίτα» («Evita», 1996), που ήταν μία προσαρμογή του μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ για την αργεντινή πολιτικό Εβίτα Περόν, την οποία υποδύθηκε η Μαντόνα.
Με πληροφορίες απο το sansimera.gr