Σε μια εξαιρετική κίνηση, υψηλού συμβολισμού, προέβη ο βουλευτής Εβρου της Νέας Δημοκρατίας Αναστάσιος Δημοσχάκης, στέλνοντας το δικό του μήνυμα σχετικά με την ανάπτυξη των ακριτικών περιοχών της χώρας μας.
Συγκεκριμένα, ο κ. Δημοσχάκης αποφάσισε να μεταφέρει το πολιτικό του γραφείο από το Διδυμότειχο στο χωριό καταγωγής του, που απέχει λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα σύνορα του Εβρου, προκειμένου έτσι όχι μόνο να τιμήσει τους συγχωριανούς και την οικογένειά του, αλλά και να περάσει το μήνυμα ενίσχυσης των χωριών του Εβρου. Η «μετακόμιση» του πολιτικού γραφείου του κ. Δημοσχάκη θα ολοκληρωθεί μέσα στις επόμενες ημέρες, όταν και θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια.
Σε μια εποχή όπου η έννοια της αποκέντρωσης τυπικά φαίνεται να είναι στο προσκήνιο αλλά στην πραγματικότητα δεν φαίνεται να ενδιαφέρει και πολλούς, η κίνηση του κ. Δημοσχάκη έχει κι ένα εθνικό πρόσημο, αφού το να δοθεί ζωή στα χωριά του Εβρου σημαίνει το να αποκρουστούν οι τουρκικές προσπάθειες δημιουργίας προβλημάτων στην περιοχή.
Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο χωριό, το Ισαάκιο Εβρου, σύμφωνα με τις τοπικές παραδόσεις, είχε δημιουργηθεί από τον Βυζαντινό άρχοντα Ισαάκ Αγγελο, τον 12ο αιώνα μ.Χ., χωριό το οποίο καταστράφηκε από τους Οθωμανούς ως αντίποινα μετά την κατάληψη της Τριπολιτσάς από τους Ελληνες επαναστατημένους. Οπως μάλιστα δηλώνει στη «δημοκρατία» ο κ. Δημοσχάκης, «το κατέστρεψαν οι Τούρκοι, διότι τα λεβεντόπαιδα του χωριού μου ενίσχυσαν τους λεβέντες του Πλαπούτα, τον Νικηταρά και τον Κολοκοτρώνη».
Το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς από τον Τούρκο προύχοντα Χατζηεστρέφ αγά, στο πλαίσιο των αντιποίνων, και ξαναφτιάχτηκε 100 ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1923, από Ελληνες που ήρθαν από την ανατολική όχθη του Εβρου με την ανταλλαγή πληθυσμών.
Σύμφωνα με όσα ο κ. Δημοσχάκης ανέφερε στη «δημοκρατία», σκοπός του είναι να τιμήσει όλους όσους παραμένουν στους οικισμούς του Εβρου, στα 250 χωριά. Κανονικά θα έπρεπε να έχουν 1.000 κατοίκους το καθένα και αντ’ αυτού έχουν 100 ή και λιγότερους σημειώνει, συμπληρώνοντας ότι θα ήταν καταστροφικό τα χωριά του Εβρου να σβήσουν, ειδικά όταν στην άλλη όχθη του ποταμού κάθε τρία χιλιόμετρα υπάρχει και ένα ζωντανό χωριό. «Κανείς δεν μπορεί να μιλά για μέτρα υπέρ των οικισμών και χωριών» αν ο ίδιος δεν δίνει το παράδειγμα, συμπληρώνει.
Αυτό που μένει να δούμε είναι εάν η ελληνική Πολιτεία θα μιμηθεί, επιτέλους, τέτοιου είδους κινήσεις και θα αποφασίσει, με συγκεκριμένες πολιτικές και κίνητρα, να πείσει έστω αυτούς που έχουν εγκαταλείψει τα χωριά της συγκεκριμένης περιοχής να επιστρέψουν σε αυτά.