Από το περιβάλλον του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, διαψευδόταν μετ’ αγανακτήσεως, η ύπαρξη συνεννόησης με τον Ανδρέα Παπανδρέου, για την περίφημη φράση «βυθίσατε το Χόρα». Το ίδιο έπραττε και το κόμμα της ΝΔ και όταν πέρασε στην αντιπολίτευση.
Σε συνέπεια μ’ αυτή τη γραμμή, στην κοινοβουλευτική συζήτηση, για την οποία έγινε αναφορά στο προηγούμενο φύλλο, ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, υπουργός Εθνικής Αμυνας την περίοδο των γεγονότων, διέψευσε οργισμένα τους υπαινιγμούς του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, περί προηγούμενης συνεννόησης.
Η έκπληξη όμως σ’ εκείνη τη συζήτηση ήρθε από τον ευπατρίδη Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Η σπουδαία εκείνη, πολιτική και πνευματική, μορφή δικαίωσε επί της ουσίας τον ηγέτη της προοδευτικής παράταξης, με την όλο νόημα φράση: «Μπορώ υπεύθυνα να βεβαιώσω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο σημερινός πρωθυπουργός προσέφερε εθνική υπηρεσία». Αν όμως το επεισόδιο με το «Χόρα» περιβάλλεται μέχρι και σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά, από μια αχλύ μυστηρίου, δεν αμφισβητείται αυτό που συνέβη, παρουσία και εις επήκοο όλων, στη Βουλή, κάμποσο καιρό αργότερα, στη διάρκεια προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης, μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.
Σε αυτή τη συζήτηση, με αντικείμενο την εξωτερική πολιτική της χώρας, που εκ των πραγμάτων επικεντρώθηκε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο Ανδρέας Παπανδρέου, επικεφαλής, να θυμίσουμε, ενός κόμματος της ήσσονος αντιπολίτευσης, έθεσε «το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων».
Ζήτησε δηλαδή τη χάραξη μίας κοινής, δεσμευτικής για όλους, εθνικής γραμμής, απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα και την «αναθεωρητική» της πολιτική έναντι της Ελλάδας, αλλά και στους περίτεχνους διπλωματικούς της χειρισμούς.
Εκεί, μέσα στο «ναό της δημοκρατίας», μετά από μία μακρά διαλογική συζήτηση, με τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, με τη συμμετοχή και του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προέδρου της ΕΚ-ΝΔ Γεωργίου Μαύρου, διαμορφώθηκε αυτή η κοινή εθνική γραμμή, η «κόκκινη γραμμή», με πιο σύγχρονους όρους, που με παραλλαγές, αλλά και παλινδρομήσεις, διατηρεί την ισχύ και δεσμεύει τις πολιτικές δυνάμεις, μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα μ’ αυτή, η Ελλάδα αποδεχόταν την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για ένα και μοναδικό όμως θέμα, τεχνικού χαρακτήρα, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, εκεί όπου τούτο καθίστατο αναγκαίο, από τις ειδικές γεωγραφικές συνθήκες. Η θέση αυτή, όπως προαναφέρθηκε, αποτέλεσε το σχεδόν «δεσμευτικό» πλαίσιο, για όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις, αλλά και τον κοινό τόπο, για την εθνική σ υνεννόηση. Η αξία ύπαρξης, αυτής της εθνικής «κόκκινης» γραμμής, αναδείχθηκε ανάγλυφα, στη δεύτερη μεγάλη κρίση με την Τουρκία, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, το 1987, με την έξοδο του νέου σεισμογραφικού τουρκικού σκάφους «Σισμίκ».
ΠΗΓΗ netakias.com