Δημοσιεύθηκε σχόλιο/μνημόσυνο για το άδοξο τέλος ενός γεωργικού μηχανήματος,τρακτέρ, κατασκευασμένο στην Ελλάδα.
Μιας μεταπολεμικής Ελλάδας, που αντί να πράξει ότι έπραξαν αντίστοιχοι μεταπολεμικοί λαοί και προχώρησαν,έπραξε τα αντίθετα, σε καταστροφική μορφή.
Ο Μαλκότσης λοιπόν ζει ακόμα πεισματικά μέσα στα ψαροκάικα,και όχι μόνον, με τους χτύπους της καρδιάς του να ακούγονται μέσα από τίς μηχανές του (χαρακτητιστικός ο ήχος) στις ψαρόσκαλες, είτε σαλπάρουν είτε πλησιάζουν οι πτωχοί αλιείς που τον μνημονεύουν,αφού οι μηχανές Μαλκότση ποτέ δεν τους παράτησαν έρμαια.
Το άδοξο τέλος του πρώτου ελληνικού τρακτέρ με την αθάνατη μηχανή
Και δεν ήταν μόνο ο Μαλκότσης. Τι ο Παπαθανάσης ο ως έλεγαν μεγάλος του Βόλου, τι ο Αξελός, τι τόσοι άλλοι όπως Ροντήρης Στρουμπούλης, Κούπας που διασώθηκε και πολλοί άλλοι που πάλευαν μόνοι τους, αφου το ζωτικό για την Εθνική οικονομία προϊόν τους, δέν τύχαινε καμίας του κράτους προστασίας.
Τελευταίο θύμα το επίτευγμα της Δαμανάκη με τα Ελληνικά Ναυπηγία και τέλος.Κέρδος η μετανάστευση και η γιγάντωση της κάθε φάμπρικας έξω με τα πανάξια χέρια του Έλληνα εργάτη/μεροκαματιάρη που απορούσε μένοντας άνεργος όντας γνώστης της αξίας του.
Και ο χορός κρατεί ξεθυμαίνοντας αφού κάθε ανάνηψη βάλλεται από έλλειψη κρατικής συμπαράστασης όχι για να πάει μπροστά μα ούτε καν για να ξεκινήσει. Πικρόχολα κανείς σχολιάζει την αναντιστοιχία σε κρατική αρωγή της βιομηχανίας με την οδοποιία ή άλλων σχετιζομένων με αυτή δομικών έργων.
Και βαριά «αναστενάζει». Ήρθε βλέπεις και αυτό το σχόλιο για τον Μαλκότση και οι μνήμες……-