Αφού το παλιό δεν έχει σβήσει και το καινούριο δεν έχει εμφανιστεί, τα τέρατα θα καραδοκούν. Το ταξί πρέπει να γίνει μπροστάρης σε έναν αγώνα δημοκρατικής εξόδου από το νεοφιλελευθερισμό. Να δείξει το δρόμο για ένα πιο δημοκρατικό, πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό μοντέλο εργασίας. Ένα μοντέλο που το κράτος θα ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις και θα αποτρέπει την καταχρηστική δράση των εταιριών σε βάρος των ανθρώπων.
Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Ο μεταφορντισμός είναι ένα επιχειρηματικό μοντέλο που αναπτύχθηκε παράλληλα με την παγκοσμιοποίηση και προϋποθέτει την υποτίμηση της εργασίας και την παραγωγική μετεγκατάσταση. Ο δείκτης επιτυχίας αυτού του μοντέλου αποτυπώνεται στην ανισότητα, στην επισφάλεια και στον αυξητικό αριθμό των νοικοκυριών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η οικονομική κρίση του 2008 ξεγύμνωσε την παραφροσύνη της σύγχρονης οικονομίας και αφού πρώτα διόγκωσε το ιδιωτικό χρέος και ευτέλισε την αξία της εργασίας οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Εκεί ακριβώς από τα σπλάχνα του νεοφιλελευθερισμού ξεπήδησε μια νέα εκδοχή του ίδιου – αποτυχημένου- επιχειρηματικού μοντέλου (μεταφορντισμός). Οι ίδιοι παρασιτικοί οικονομικοί κύκλοι που ευθύνονται για την παγκόσμια οικονομική κρίση μας παρουσίασαν τις ψηφιακές πλατφόρμες ως λύση στα δεινά των σύγχρονων κοινωνιών. Ξεδιάντροπα και με ανήθικο τρόπο διαφήμισαν και προπαγάνδισαν ότι η επιτυχία του νέου εγχειρήματος προϋποθέτει την ανατροπή-κατάργηση κάθε νομιμότητας σε εργασιακό, φορολογικό, ρυθμιστικό και καταναλωτικό επίπεδο. Με την ψυχή του μεταφορντισμού στο λογισμικό τους οι ψηφιακές πλατφόρμες οδηγούν τον κόσμο στην απόλυτη δικτατορία των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Όσα συνέβησαν τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα δεν είναι καθόλου τυχαία. Για να κατανοήσουμε την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα ας ρίξουμε μια ματιά στις ημερομηνίες. Η Uber ιδρύθηκε το 2009 υπό το πρίσμα της «οικονομίας διαμοιρασμού». Προικήθηκε από επενδυτές με δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια οι οποίοι γνώριζαν ότι η συγκεκριμένη εταιρία δεν μπορεί να παράγει τίποτα. Ήταν ένα πείραμα μονοπωλιακής στρατηγικής με προορισμό την παραβίαση-κατάργηση όποιων προνομίων κέρδισε στο πέρασμα των χρόνων η εργατική τάξη.
Λίγο νωρίτερα στα τέλη του 20ου αιώνα δημιουργήθηκε η Amazon ως ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο, αλλά πολύ σύντομα μετατράπηκε σε έναν γίγαντα του χονδρεμπορίου.
Ωστόσο, ο τομέας της υγείας αποτελεί το πιο αιματηρό παράδειγμα για την επαλήθευση αυτής της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Οι δημόσιες υπηρεσίες και ειδικά το δημόσιο σύστημα υγείας είναι ένα από τα κύρια πλεονεκτήματα των κατακτήσεων των λαών παρά τις επιθέσεις και τις περικοπές που υπέστη από τους νεοφιλελεύθερους Ταλιμπάν. Η πανδημία του κορωνοϊού ανέδειξε όλες τις καταστροφικές συνέπειες ενός ημιτελούς δημόσιου συστήματος περίθαλψης που βασίζεται σε εξωτερική ανάθεση, ιδιωτική διαχείριση και εμπορική εκμετάλλευση. Χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της νεοφιλελεύθερης πρακτικής.
Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο ορισμός της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι έννοιες κράτος, πρόνοια, εργασιακά δικαιώματα, δημόσιες υπηρεσίες, δεν συμπεριλαμβάνονται στις προτεραιότητές της. Αντιθέτως προγραμματίζεται με συνέπεια η κατάργησή τους. Ειδικά ο κλάδος των ταξί ως δημόσια υπηρεσία το βιώνει στο πετσί της. Ο πρόσφατος νόμος για την κινητικότητα στην Αστυπάλαια καταργεί την ισχύουσα νομοθεσία για τα ΕΔΧ Ταξί (μεταξύ αυτών και την χρήση ταξιμέτρου) και προσφέρει όλο το μεταφορικό έργο στους ιδιώτες. Ο υφυπουργός Μεταφορών Μιχάλης Παπαδόπουλος ανέφερε ότι αυτό αφορά μόνο την Αστυπάλαια. Λάθος. Αυτό αφορά σαράντα περίπου νησιά της χώρας μας με πολύ ή λίγη τουριστική κίνηση. Σε αυτά τα νησιά οι ταξιτζήδες περιμένουν το καλοκαίρι για να δουλέψουν. Αν αυτό το έργο το πάρουν οι ιδιώτες καταστρέφονται ναι ή όχι;
Ποιος ταξιτζής μπορεί να εμπιστευτεί αυτή την κυβέρνηση; Ποιος ταξιτζής είναι σίγουρος ότι το πείραμα της Αστυπάλαιας δεν θα γίνει πείραμα της Αθήνας; Με πρόσχημα την μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση ανοίγει ο δρόμος για την είσοδο των Ε.Ι.Χ. στην αστική μεταφορά. Κάθε μέρα μας κλέβουν και ένα μικρό κομμάτι από τη δουλειά μας. Όσο δεν αντιδρούμε, τόσο θα παίρνουν. Και θα ξυπνήσουμε ένα πρωί χωρίς πελατολόγιο, χωρίς μεταφορικό έργο, αλλά με ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο που δεν θα ξέρουμε τι να το κάνουμε…
Για να είναι σίγουρη η κυβέρνηση, ότι η αντίδραση δεν θα χαλάσει το σχέδιό της, φρόντισε να αλλάξει τον συνδικαλιστικό νόμο (ουσιαστικά κατήργησε τις απεργίες, αφού το 1/3 του στόλου των ταξί πρέπει να είναι στο δρόμο και διαθέσιμο για το επιβατικό κοινό) και να τοποθετήσει δικούς της ανθρώπους στην ηγεσία του κλάδου. Για περισσότερο από ένα χρόνο ο κλάδος των ταξί είναι σε καταστολή. Η ωραιοποίηση των πάντων, η καραμέλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μας υποχρεώνει να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε!!! Και η απεριόριστη εμπιστοσύνη στην κυβερνητική ρητορική (π.χ. το υποσχέθηκε ο υπουργός) έφεραν το Ταξί στο χείλος της καταστροφής.
Η σωστή κατεύθυνση. Μονόδρομος σωτηρίας.
Το ταξί είναι μόνο ένα παράδειγμα αντικοινωνικής πολιτικής. Το κακό είναι ότι υπάρχουν πολλά σε όλους τους τομείς. Η σωστή κατεύθυνση και μονόδρομος σωτηρίας για τον ελληνικό λαό, είναι η διάλυση του νεοφιλελευθερισμού και η οικοδόμηση δίκαιων εργασιακών, οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Αφού το παλιό δεν έχει σβήσει ακόμη και το καινούριο δεν έχει κάνει την εμφάνισή του, τα τέρατα θα καραδοκούν. Το ταξί πρέπει να γίνει μπροστάρης σε έναν αγώνα δημοκρατικής εξόδου από το νεοφιλελευθερισμό. Πρέπει να δείξει το δρόμο για ένα πιο δημοκρατικό, πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό μοντέλο εργασίας. Ένα μοντέλο που το κράτος θα ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις και θα αποτρέπει την καταχρηστική δράση των εταιριών σε βάρος των ανθρώπων.