Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Παρατηρούμε τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην περιοχή της Ουκρανίας και τα οποία εμπνέουν ανησυχία, γιατί βλέπουμε 2 μεγάλες δυνάμεις να βρίσκονται σε αντιπαλότητα και όταν «τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια». Η Ουκρανία ως γνωστόν βρίσκεται γεωγραφικά στην καρδιά της Ευρώπης, αρά κάλλιστα μπορούμε να μιλάμε για γέφυρα ειρήνης και ευημερίας, ανάμεσα σε δύση και ανατολή, μπορεί; Βεβαίως, αρκεί να επιλέξει να μείνει ουδέτερη όπως η Ελβετία, που το μόνο που θα της προσφέρει θα είναι μια σειρά από εθνικά οφέλη. Το να εισέλθει στην δυτική συμμαχία μπορεί να της δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα λύσει, γιατί από την άλλη υπάρχει και η Ρωσική αρκούδα που αισθάνεται ότι κινδυνεύει και βγάζει νύχια.
Στην μεταψυχροπολεμική Ευρώπη των ποικίλων αλληλεξαρτήσεων και πολλαπλών κρίσεων, Ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν νοείται χωρίς την Ρωσία και πολύ περισσότερο δε εναντίον της. Επομένως είναι απόλυτα αναγκαία η εδώ και τώρα αποκλιμάκωση της έντασης και πολλαπλασιασμός των διπλωματικών προσπαθειών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), η οποία μέχρι τώρα έχει μια θετική στάση, και βεβαίως έχει πάνω από ένα λόγους να φροντίσει για περαιτέρω για αποκλιμάκωση και ειρηνική λύση, καθώς στις αμερικανορωσικές μυλόπετρες απειλείται να συνθλιβεί το όραμα της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας. Η ΕΕ πρέπει να αποκτήσει μια νέα σχέση με την Ρωσία, πέρα και μακριά από ψυχροπολεμικές ψυχώσεις και αγκυλώσεις, που να στηρίζεται στις βάσεις του αμοιβαίου σεβασμού και των κοινών συμφερόντων, αυτό μπορεί και θα πρέπει να γίνει άμεσα μέσω ενός διαλόγου ΕΕ-Ρωσίας. Παράλληλα, θα πρέπει να αναπτυχθούν οι σχέσεις ΕΕ-Ουκρανίας, με προοπτική, την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι για το οποίο δεν νομίζω ότι θα έχει αντίρρηση Ρωσία, αντιθέτως.
Αυτά σε σχέση με Ουκρανία και ΕΕ, εκείνο που ειλικρινά προβληματίζει είναι η στάση της Ελλάδος απέναντι στο ουκρανικό. Έχουμε δυο χώρες Ουκρανία και Τουρκία που ετοιμάζονται να δημιουργήσουν ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου και να υπογράψουν συνολικά δώδεκα στρατηγικές συμφωνίες στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας. Δηλαδή η Άγκυρα μετά από αυτές τις συμφωνίες της δίνεται η δυνατότητα να πάρει την τεχνογνωσία που της λείπει σε καίρια οπλικά της συστήματα όπως σε ελικόπτερα και drones. Αλήθεια από την στιγμή που αποκτήσει αυτή την τεχνολογία, έχετε αμφιβολίες προς τα πού θα την στρέψει;
Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι ενώ γνωρίζουμε ότι η Ουκρανία είναι για λόγους δικούς της μια τουρκόφιλη χώρα (μέχρι στιγμής), παρατηρούμε οτι η Αθήνα αντί να κρατήσει μια στάση που να βοηθά στην αποκλιμάκωση με την άλλη πλευρά, με την οποία ο ελληνισμός έχει ιστορικούς δεσμούς, την στηρίζει ενάντια στην Ρωσία. Για να μην πληγωθούν λοιπόν ανεπανόρθωτα οι σχέσεις μας σε αυτές τις επικίνδυνες καταστάσεις, απαιτούνται διπλωματικοί χειρισμοί, που να κρατούν τις απαραίτητες ισορροπίες, μπορουμε να το πετυχουμε;