Εγώ είμαι περήφανος για τα παιδιά που ανέθρεψα και για τα εγγόνια μου. Ρωτάω τον πατέρα αυτών των παιδιών: Είναι περήφανοι;
Με αυτά τα συγκλονιστικά λόγια απαντά ο παππούς του αδικοχαμένου Άλκη που δολοφονήθηκε άνανδρα με δρεπάνι μετά απο επίθεση που δέχτηκε απο δέκα άτομα.
Συγκλονισμένη και η γιαγιά του: Τέτοιο παιδί δεν υπήρχε στον κόσμο. Από καλοσύνη, από ευγένεια, μελετηρό, χαρούμενο… αυτό μόνο έχω να σας πω.
Ενω η αδελφή της γιαγιάς είπε:
Αυτοί είναι δολοφόνοι, δολοφόνοι. Τέτοια τομή τού έκαναν, μόνο χειρουργός -λέει- μπορεί να την κάνει ή μόνο φονιάς. Κανένας άλλος. Δηλαδή, του έδωσαν τη χαριστική βολή, έτσι. Ας τον χτυπούσαν, ας γλίτωνε όμως, ας το τραυμάτιζαν το παιδί. Ήταν ανάγκη να το σκοτώσουν;
Ο Θεός να τον τιμωρήσει. Αλλά να βρουν και αυτόν που τον παρότρυνε να δώσει τη χαριστική βολή, γιατί δεν ήταν μόνος του. Δεν ήταν μόνος του, αυτοί ήταν συμμορία, αυτοί ήταν βαλτοί. Να μην κάψει άλλη μάνα τέτοια περίπτωση και ας ηρεμήσουν λίγο αυτά τα ποδόσφαιρα, οι οπαδοί. Γιατί να μαλώνουν; Φίλαθλοι να είναι, όχι κακούργοι.
Τον θάψαμε γαμπρό. Ποια ευχαρίστηση να νιώσω εγώ, αν τους πιάσουν αυτούς. Δεν απαλύνεται. Αλλά καμία οικογένεια να μην ζήσει άλλο τέτοιο. Δεν ξέρω ποιος θα μεριμνήσει, δεν ξέρω ποιος θα φροντίσει, αυτά τα πράγματα να σταματήσουν. Αν μπορεί να γίνει αυτό, τότε θα ευχαριστηθώ. Θα πω ότι ο Άλκης μου πλήρωσε τελευταίος. Το τελευταίο εισιτήριο. Να μην ξαναγίνει τέτοιο πράγμα.
Το παιδί ήταν τόσο καλό, τόσο καλό παιδί, χαμογελαστό, ποτέ του δεν γκρίνιαζε, ποτέ, με κανέναν δεν μάλωνε. Ήταν οπαδός του Άρη, πήγαινε εκεί πέρα, ήταν η ομάδα του, όπως κάθε παιδί έχει μία ομάδα. Αλλά ήταν άκακο.