Τη Ρωσία προσπάθησε κάποτε να την υποτάξει ο Ναπολέων, μετά προσπάθησε ο Χίτλερ, τώρα έρχεται ο Μπάϊντεν να την υποτάξει. Μάλλον όχι ο ίδιος, αλλά η διεθνής ελίτ της παγκοσμιοποίησης, που έχει βάλει την κυβέρνηση των ΗΠΑ μπροστά για τη νομιμοποίηση των επιδιώξεών της.
Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Άποψή μου είναι ότι οι ΗΠΑ δεν πρέπει να «τρίβονται στην γκλίτσα του τσοπάνη». Έρχονται από την άλλη πλευρά του πλανήτη, για να επιβάλουν τις απόψεις τους στην Ευρώπη και με όχημα το ΝΑΤΟ να περιορίσουν τη Ρωσία, θέτοντάς την στην ουσία υπό τον έλεγχό τους.
Όμως η Ρωσία δεν είναι Ελλάδα. Και μιας και είπαμε για Ελλάδα, ας σκεφτούμε εμείς οι Έλληνες τι όφελος θα έχουμε συμμετέχοντας (ήδη το κάνουμε μέσω Αλεξανδρούπολης και λοιπών βάσεων που δώσαμε για πάντα) σε μια σύγκρουση με τη Ρωσία. Τι θα κερδίσουμε βρε αδερφέ; Δηλαδή, απλά και μόνο για να εγγυηθούν οι Αμερικανοί την παραμονή του σάπιου και ανήθικου κατεστημένου στη θέση του; Αυτό θα είναι το κέρδος μας;
Σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας
Η σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας είναι το πρόγευμα για να εισέλθουμε στη συνέχεια στο κυρίως γεύμα που είναι η σύγκρουση ΝΑΤΟ-Κίνας. Στην ουσία πρόκειται για τη σύγκρουση μεταξύ της κρατούσας, αλλά παρακμάζουσας αμερικανικής κοσμοκρατορίας στον πλανήτη και της ανερχόμενης και ανεξέλεγκτης Κίνας, με αναγκαστικό προγεφύρωμα τη Ρωσία. Είχα επισημάνει σε παλαιότερο άρθρο μου, ότι τη σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας θα κρίνει η επιλογή της Ρωσίας να συνταχθεί με την μία ή την άλλη πλευρά. Είχα μάλιστα υποθέσει ότι πρέπει ήδη να γίνονται μυστικές διαβουλεύσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για το θέμα αυτό. Τώρα βγήκαν με δραματικό τρόπο στη δημοσιότητα, οι συνομιλίες που πράγματι γίνονται.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ΗΠΑ ζητούν να εγκατασταθούν δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και στα γύρω από τη Ρωσία κράτη. Προς τα έξω, προς την ανίδεη διεθνή Κοινή Γνώμη, εκτοξεύουν φυσικά την προπαγάνδα ότι όλα αυτά τα κράτη (γύρω από τη Ρωσία δηλαδή), είναι ανεξάρτητα και έχουν το δικαίωμα της επιλογής συμμαχιών. Φυσικά, εκείνο που θέλουν είναι αφενός να έχουν υπό τον έλεγχό τους τη Ρωσία, αφετέρου να είναι τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, σε χερσαίο μέρος πιο κοντά στην Κίνα.
Εννοείται ότι ο Πούτιν δεν είναι κάποιος αφελής. Γνωρίζει ότι εφόσον η Ρωσία κυκλωθεί από στρατεύματα του ΝΑΤΟ, δεν θα μπορεί πλέον ούτε να αναπνεύσει χωρίς την άδεια των ΗΠΑ και των διεθνών ολιγαρχών, ούτε να αισθάνεται ασφαλής. Προφανώς θα υποστεί και οικονομική ζημιά, αφού περίπου το 70% των εσόδων της προέρχονται από την ενέργεια που πουλάει στο εξωτερικό και η οποία προφανώς πλέον θα ελέγχεται. Έτσι, σύμφωνα πάντα με πληροφορίες, ο Πούτιν, όχι μόνο απέρριψε τα αιτήματα των Αμερικανών, αλλά αντιθέτως ζήτησε και την απομάκρυνση του ΝΑΤΟ από Ρουμανία και Βουλγαρία. Εδώ η εξίσωση γίνεται όντως δύσκολη.
Σύγκρουση δύο κόσμων
Πολλοί ομιλούν για νέο ψυχρό πόλεμο και για νέα Γιάλτα, όμως τα πράγματα εδώ δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν μπορεί να υπάρξει τώρα, ούτε καν η ψυχροπολεμική ισορροπία του τρόμου που υπήρξε στο παρελθόν. Τώρα θα υπάρξει νικητής και ηττημένος στο πεδίο της παγκόσμιας σύγκρουσης πλέον δύο κόσμων.
Στον ψυχρό πόλεμο μεταξύ του τότε Ανατολικού Μπλόκ (Σύμφωνο της Βαρσοβίας) και του ΝΑΤΟ, υπήρξε ισορροπία, αφενός γιατί το κομμουνιστικό σύστημα, φάνηκε γρήγορα ότι δεν μπορούσε να υλοποιήσει τα οράματα που επαγγέλθηκε και επομένως δεν μπορούσε να αποκτήσει επεκτατική δυναμική, αφετέρου το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα, προ του κομμουνιστικού κινδύνου, εισήγαγε πολλά στοιχεία κοινωνικής πολιτικής, εντός των εθνικών κρατών, τα οποία ικανοποιούσαν τα έθνη, που έβλεπαν ταυτόχρονα και το αδιέξοδο του κομμουνιστικού συστήματος. Έτσι υπήρξε μια στάση αναμονής και μια ισορροπία του τρόμου, μέχρι που κατέρρευσε το κομμουνιστικό σύστημα και τερματίστηκε η ψυχροπολεμική περίοδος.
Μετά την κατάρρευση όμως του κομμουνιστικού μοντέλου, το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα των ελεύθερα λειτουργούντων ιδιωτικών αγορών, αποχαλινώθηκε πλήρως. Έκοψε τα κοινωνικά «γκέμια», έφυγε έξω από τα εθνικά σύνορα και τον έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων, έγινε πλανητικό, αποτελούμενο από λίγους δισεκατομμυριούχους διεθνείς ολιγάρχες και απαίτησε την κατάργηση κάθε ελέγχου των εθνικών κυβερνήσεων, καθώς και την κατάργηση των εθνικών συνόρων, για την ανεξέλεγκτη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και οικονομικών μεταναστών. Μιλάμε πλέον για έναν διεθνή επιθετικό νεοφιλελευθερισμό, μία νεοπλασματική κατάσταση, σε βάρος των λαών. Αυτό που λέμε γενικά παγκοσμιοποίηση.
Κατέρρευσε μεν το κομμουνιστικό σύστημα, αλλά, όπως έχω αναφέρει σε άλλο άρθρο μου, εμφανίστηκε ένα νέο τρίτο σύστημα, αυτό του κρατικού καπιταλισμού της Κίνας. Το σύστημα αυτό, αν και κεντρικά ελεγχόμενο από το εθνικό κράτος, κατάφερε, αφενός να εκμεταλλευτεί την απληστία της διεθνούς ελίτ προς όφελος του εθνικού κράτους, αφετέρου να παίξει μέσα στην παγκοσμιοποίηση με τους όρους, τις τεχνικές και τις πρακτικές της ίδιας (δηλαδή με τα δικά της όπλα) και έτσι ανενόχλητο, να απειλεί τώρα να κατακτήσει την παγκόσμια ηγεμονία, σε βάρος της ιδιωτικής διεθνούς ελίτ.
Έχουμε δηλαδή στην πράξη τη σύγκρουση δύο οικονομικών συστημάτων, τη σύγκρουση δύο κόσμων, ενός παλιού νεοφιλελεύθερου συστήματος και ενός νέου κρατικο-καπιταλιστικού μοντέλου, που δείχνει να τα πηγαίνει πολύ καλά με στέρεες βάσεις. Ενός παλιού μοντέλου, που αξιοποιεί τη δύναμη του δολαρίου, τους διεθνείς οργανισμούς και την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, μέσω της αμερικανικής κυβέρνησης, για να επιβάλλεται σε «ατίθασα» εθνικά κράτη που αντιδρούν στην υποταγή τους και ενός καινούργιου μοντέλου που συνδυάζει την ισχύ και την ανεξαρτησία του Έθνους Κράτους με την οικονομική ισχύ και ευελιξία των διεθνών αγορών. Ήδη μεγάλο μέρος των χρεών των ΗΠΑ έχει αγοραστεί από την Κίνα.
Εάν λοιπόν αφεθεί το νέο μοντέλο να επιβιώσει και να υπερισχύσει, εννοείται ότι θα συμπαρασύρει και άλλα έθνη να ακολουθήσουν το μοντέλο αυτό και φυσικά θα οδηγήσει σε ήττα τον υπεροπτικό νεοφιλελευθερισμό, που θέλει τον παγκόσμιο πλούτο συγκεντρωμένο στα χέρια μια μικρής διεθνούς ελίτ και τους λαούς να πεινούν. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το ανεχθεί η ανθρώπινη λογική και η ανθρώπινη συνείδηση, όσο και αν η τελευταία βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, εξ αιτίας του καταναλωτισμού και της δράσης των συστημικών ΜΜΕ.
Η Ρωσία του Πούτιν από την άλλη, είναι σήμερα ένα παραδοσιακό έθνος κράτος, στρατιωτικά πανίσχυρο, που θέλει να μείνει ανεξάρτητο, κυρίαρχο και με ασφαλή σύνορα. Το ίδιο και πολλά άλλα έθνη κράτη που δεν είναι δεδομένα και παραδομένα στις ορέξεις της διεθνούς ελίτ, όπως αντιθέτως είναι η χώρα μας. Νομίζω λοιπόν πως δεν θα κάνει πίσω, ούτε βλέπω να εντάσσεται εύκολα στο σύστημα της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Όλα αυτά τα έθνη κράτη είναι πλέον σε δίλημμα και κανείς δεν ξέρει από τώρα, τη στάση που θα κρατήσουν τη δεδομένη στιγμή, στη σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων, κατά την οποία αναγκαστικά θα υπάρξει νικητής. Δεν γίνεται πλέον διαφορετικά.
ΥΓ. Πάντως, η ξιπασμένη εθνομηδενιστική και δεδομένη ελίτ της χώρας μας έχει ήδη επιλέξει.