Η ΑΥΓΉ δύει ; – !
Πολιτικά δεν είναι ό,τι καλύτερο να χάνει ένας πολιτικός χώρος την έντυπη εφημερίδα καθημερινής έκφρασης και επικοινωνίας με τον κόσμο, αλλά τι να κάνεις όταν δυστυχώς αυτή η επικοινωνία έχει χαθεί προ πολλού;
Γι’αυτή την κατάσταση που βρίσκεται η εφημερίδα προφανώς κάτι φταίει και αυτό το ‘κάτι’ δεν είναι κάποιος, δεν υπάρχει αποκλειστικότητα ατομικής ευθύνης, δεν είναι δηλαδή ευθύνη του διευθυντή της ΑΥΓΉΣ, ούτε του γραμματέα του κόμματος όπως ατυχώς είπαν οι εργαζόμενοι, ούτε φυσικά του προέδρου, γιατί όταν η ΑΥΓΉ δεν πάει καλά σε πωλήσεις και τα έξοδά της την οδηγούν σε κλείσιμο, αυτό που φταίει είναι μια συνολική κατάσταση.
Η εφημερίδα ΑΥΓΉ έχει-είναι μια ιδιαίτερη ευθύνη. Είναι έντυπο συλλογικής ευθύνης, γιατί η ΑΥΓΉ είναι εφημερίδα ιδεολογική -πολιτική, αρκετά κομματική και αποκλειστικά 70 χρόνια στο πλευρό της στρατευμένης Αριστεράς και όχι μιας κάποιας αόριστης και γενικευμένης ιδέας που περιτριγυρίζει την κοινωνία και ψαρεύει αναγνώστες.
Επίσης η ΑΥΓΉ ως αριστερή εφημερίδα απευθύνεται λόγω της ταξικής της στάσης και μεροληψίας, στους εργαζόμενους και στην λαϊκή τάξη που χτυπιέται παραπάνω από όλες τις κοινωνικές ομάδες τα τελευταία 10 χρόνια και δεν απευθύνεται, όπως φαίνεται, γενικά στην κοινωνία με τα πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα και γι’αυτό μάλλον δεν είναι ποικίλης ύλης.
Είναι συλλογική ευθύνη για τα κομματικά μέλη ενός δημοκρατικού συλλογικού κόμματος που δημοκρατικά και συλλογικά αποφάσισε να στηρίξει την εφημερίδα του.
Συλλογική ευθύνη με μια μεταφυσική προσέγγιση για τον αυτοχαρακτιζόμενο αριστερό ή αριστερή, αφού όπως λέει και ο σύντροφος Badiou, στην υπόθεση του κομμουνισμού η επιθυμία και το αίσθημα για τον κομμουνισμό, όπως και στον έρωτα, είναι μεταφυσικό.
Είναι προφανές ότι οι εποχές αλλάζουν και οι προτεραιότητες είναι κινούμενες, γιατί οι ανάγκες είναι πολύπλοκες και ανάλογες, εκτός από την βασική ανάγκη της επιβίωσης.
Ο αριστερός άνθρωπος, κάποιες στιγμές της ιστορίας από γεγονός έγινε το συμβάν που σήμερα μνημονεύει η Ιστορία. Τα ονόματα απέκτησαν την ιερότητα που μας έλκει, γιατί αψήφησαν την ατομική επιβίωσή τους προς όφελος της ανάδειξης ενός κοινού σκοπού και αυτή η εποχή δεν ταιριάζει με την σημερινή εποχή ειδάλλως η ΑΥΓΉ δεν θα κινδύνευε με 35% Αριστερά.
Κάπως έτσι πρέπει να δούμε και την ΑΥΓΉ.
Είναι μπροστά μας η πραγματικότητα, είναι μπροστά μας το πρόβλημα, είναι μπροστά μας όμως και η λύση.
Οι καιροί άλλαξαν και η βασική ανάγκη για έκδοση της εφημερίδας ΑΥΓΉΣ από ό,τι φαίνεται δεν κατάφερε να κινήσει την συλλογική-ατομική ευθύνη ώστε το πρόβλημα να γίνει λύση.
Η ΑΥΓΉ κλείνει γιατί απλά και ξεκάθαρα δεν την αγοράζει ο κόσμος που επικαλείται την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τον πρόεδρο, τον γραμματέα, τα όργανα και όχι γιατί δεν μας ενημερώνει πολιτικά με τα ρεπορτάζ της.
Μπορεί να μην είναι αρεστή η θεωρητική κειμενογραφία, να μην είναι αρκετή και πολυτασική, ή ανοιχτή στις ιδέες, αλλά η ενημέρωση είναι αντικειμενική και δίχως δογματισμό.
Καθώς όμως δεν την αγοράζει ο κόσμος, δεν μπορεί να βρει λεφτά από διαφημίσεις με αποτέλεσμα η αγορά, με την οποία δεν έχουμε την καλύτερη άποψη και σχέση, να μην ανταποκρίνεται και έτσι να μην υπάρχουν λεφτά για την έκδοση της.
Μια αριστερή εφημερίδα, αν θέλουμε να λειτουργεί στις σημερινές συνθήκες που όλες ή οι περισσότερες έντυπες εφημερίδες κλείνουν και ζορίζονται από το ίντερνετ και τις κοινωνικές σελίδες, τότε η λύση είναι μια και είναι συλλογική με ατομική υποχρέωση.
Υποχρέωση ατομική όμως σημαίνει αγοράζω κάθε μέρα και κάθε μέρα σημαίνει κάποια ευρώ τον μήνα, τον χρόνο και η εργατική τάξη, ο λαϊκός αναστεναγμός, οι αποκλεισμένοι και δίχως φωνή, δεν γνωρίζω αν αντέχουν τέτοια έξοδα ενώ αγκομαχούν για την καθημερινή επιβίωση.
Άρα το υποκείμενο που θα αγοράζει καθημερινά την εφημερίδα περιορίζεται στον σκληρό κομματικό πυρήνα με τα δικά του ενδιαφέροντα και ασχολίες, στην ύλη των περιορισμένων θεμάτων και ενδιαφέροντος για καθημερινή έκδοση, κόντρα στο φθηνό ίντερνετ με την ταχύτατη πολύπλευρη ενημέρωση που συνδυάζει το αδηφάγο αίσθημα για εικόνα και θέαμα.
Οπότε, μια η φτώχεια, μια η σκληρή ιδεολογικη κομματική γραμμή με τα ενδιαφέροντα της και μια το ίντερνετ, δύσκολα να κρατηθεί μια λαϊκή αριστερή εφημερίδα από το διευρυμένο αριστερό προοδευτικό 35% που δεν βλέπει τον εαυτό του κάθε μέρα στην ΑΥΓΉ και δεν έχει γεμάτη τσέπη.
Το πιο λογικό είναι να σκεφτούμε λογικά την ΑΥΓΉ και αν θέλουμε συναισθηματική προσέγγιση τότε πρέπει να μετατρέψουμε τα συναισθήματα σε πολιτική και να μην υποταχθεί η πολιτική στο συναίσθημα.
ΥΓ.
1. Η εργασία είναι ιερό πράγμα γιατί έχει σχέση με την επιβίωση και την αξιοπρέπεια, όμως η έμμισθη εργασία στην ΑΥΓΉ δεν πρέπει να θεωρείται ευκαιρία, αλλά συμβολή στο εγχείρημα.
Η ΑΥΓΉ όπως και η αριστερά δεν είναι ατομική ευκαιρία ούτε τασική υπεροψία.
2. Δεν υπάρχει πλέον κομματική ‘υποχρέωση’ που να προκύπτει από το πνεύμα της κομματικής αλληλεγγύης και συντροφικότητας ώστε να αγοράζουν την ΑΥΓΉ όλα τα μέλη, αφού πλέον είναι αποδεκτή η ιδιοτέλεια και ο αριβισμός ως συμβατή ιδιότητα με την αριστερή κομματική ιδιότητα και αυτή η συνθήκη αποτρέπει την de profundis συμμετοχή