του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Εισαγωγικά: Μέχρι στιγμής (ημέρα Παρασκευή)που γράφω αυτό το σημείωμα, δεν είναι γνωστό το… “τελευταίο εκβάν” (κατά Δημοσθένη). Ευχής έργο, δεν το συζητάμε, να μπορέσει να ξαναδεί ο κόσμος ένα κορυφαίο όνομα σε ένα από τα πιο διάσημα τουρνουά, το “Αυστραλιανό
open”.
Μετά την (συνήθως αναμενόμενη) αρχική αντίδραση θυμού πάνω στο
σχήμα της πρώτης είδησης “Η Αυστραλία δεν επιτρέπει σε έναν κορυφαίο
και δημοφιλή αθλητή του Τένις…”,
.
τα πράγματα ξαναβρήκαν τις σωστές λέξεις, η δεύτερη σκέψη
επανατοποθέτησε την υπόθεση σε πιο ψύχραιμες και ρεαλιστικές
διαστάσεις,
.
που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια τόσο ενός
κορυφαίου δημοφιλούς πρωταθλητή, όσο και το δίκαιο ευθύνης
μιας επίσημης Αρχής.
.
Προπάντων όμως διασφαλίζουν την Ακεραιότητα και την Καθαρότητα
του ίδιου (του όποιου) ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ, απαλλαγμένου από, έστω και τους ελάχιστους, θορύβους.
.
Και αυτό νομίζω έχει σημασία για έναν πολυνίκη πρωταθλητή, όπως ο ΤΖΟΚΟΒΙΤΣ
που έδωσε ΑΙΓΛΗ στο
συγκεκριμένο ΑΘΛΗΜΑ και έχει περάσει ΗΔΗ ως ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ πλέον ΟΝΟΜΑ
στην ιστορία του.
.
Ως προς το ξεκίνημα της “αντιδικίας”, νομίζω ότι…. κάπου έγινε… κάτι λάθος.
Γιατί, πώς και από ποιους, είναι άλλων παπάδων Ευαγγέλια
.
Το θετικό ΠΑΝΤΩΣ είναι, όπως φάνηκε, ότι δεν υπήρξε ΠΡΟΘΕΣΗ από καμιά
πλευρά. Κι αυτό είναι το αισιόδοξο
.
Και όπως λέει στο περίπου ο διαχρονικός και πάντα ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΟΜΗΡΟΣ, “σημασία
δεν έχει (μόνο) το γεγονός, αλλά να βγαίνουμε (“ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ”) λίγο σοφότεροι απ’ αυτό”.
Κέρδος ολονών μας.