Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Μια σοβαρή στρατηγικού χαρακτήρα συμμαχία, μεταξύ δύο κρατών, κτίζεται πάνω στην διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη των κόκκινων γραμμών του ενός κράτους από το άλλο.
Συμμαχία με βάση τις κόκκινες γραμμές
Κάθε κράτος σε αυτόν εδώ τον πλανήτη έχει κάποιες κόκκινες γραμμές, τις οποίες θεωρεί τέτοιας ζωτικής σημασίας για το ίδιο, ώστε να μην του μένει πλέον άλλη οδός από τον πόλεμο, εφόσον αυτές παραβιαστούν από κάποιο άλλο κράτος. Δηλαδή η παραβίασή τους γίνεται δρόμος χωρίς επιστροφή.
Για παράδειγμα, η Ρωσία θέλει καθαρό ζωτικό χώρο γύρω της για να αισθάνεται ασφαλής. Επομένως μία από τις κόκκινες γραμμές της είναι η μη έλευση νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων στα συνορεύοντα με αυτήν κράτη. Κάτι τέτοιο θα προσπαθήσει να το εμποδίσει με κάθε τρόπο, ακόμα και αν χρειαστεί να προχωρήσει σε στρατιωτική επέμβαση. Αντίστοιχα, κόκκινη γραμμή για τις ΗΠΑ στο παρελθόν, ήταν η μη εγκατάσταση σοβιετικών πυραυλικών συστημάτων στο έδαφος της Κούβας. Ο κόσμος τότε, ενδεχομένως να βίωνε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, εάν η πρώην ΕΣΣΔ δεν υποχωρούσε. Κόκκινη γραμμή αποδείχθηκε ότι ήταν για τη Μ. Βρετανία η κατάληψη των Φώκλαντ από την Αργεντινή, σε σημείο που να προχωρήσει σε πόλεμο στο άλλο άκρο του πλανήτη κ.λ.π. Με λίγα λόγια, κάθε κράτος έχει τις δικές του απαράβατες κόκκινες γραμμές.
Οι κόκκινες γραμμές της Ελλάδας
Το ελληνικό κατεστημένο, δηλαδή η ελληνική άρχουσα τάξη, είναι ίσως από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις στον κόσμο, που δεν έχει θέσει για την Πατρίδα μας συγκεκριμένες κόκκινες γραμμές. Γραμμές τόσο ξεκάθαρες, που να τις γνωρίζουν τόσο ο ελληνικός λαός, όσο και οι διεθνείς εχθροί και φίλοι. Αυτοσαρκάζοντας, θα έλεγα ότι το ελληνικό κατεστημένο, αντί για κόκκινες γραμμές έχει θέσει «ροζ κορδέλες», κυρίως η νεότερη γενιά πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώνει κάποτε ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» και ότι «δεν θα επιτρέψουμε για τα Σκόπια όνομα ή παράγωγά του που να φέρουν τον όρο Μακεδονία». Τα ίδια πρέσβευε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν κλαίγοντας δήλωνε ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική». Για τους αριστερούς δεν σχολιάζω, καθόσον αυτοί ακολουθούσαν τις εντολές της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Σήμερα όμως, οι διάδοχοι των ανωτέρω, τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ παρέδωσαν το ιερό όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια. Μάλιστα ο εξ αυτών κ. Μητσοτάκης, αγωνιά και σπεύδει ακόμα και στη Βουλγαρία να πιέσει ώστε να εισέλθουν τα Σκόπια στην ΕΕ και μάλιστα με το όνομα της Μακεδονίας. Γιατί άραγε; Μήπως θα έπρεπε να εξηγήσει αυτή την πρεμούρα του στον ελληνικό λαό, εάν φυσικά τον υπολόγιζε; Βλέπουμε λοιπόν ότι στο θέμα της Μακεδονίας δεν υπήρξαν κόκκινες γραμμές, αλλά μάλλον «ροζ κορδέλες», κάτι που επισφραγίστηκε με την συμφωνία των Πρεσπών. Συμφωνία η οποία, παρότι παραβιάζεται σήμερα από την πλευρά των Σκοπιανών, το εδώ κατεστημένο ουδόλως ενοχλείται, ωσάν να απαλλάχτηκε από μια κόκκινη γραμμή, που ερχόταν από το παρελθόν και την οποία δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να υποστηρίξει.
Και για να έρθουμε στο πιο σοβαρό ζήτημα, που αφορά στις απαράδεκτες, επικίνδυνες και εθνικά προσβλητικές απαιτήσεις της Τουρκίας, τόσο οι Έλληνες πολίτες όσο και οι ξένοι αναρωτιούνται ποιες ακριβώς είναι οι κόκκινες γραμμές της Ελλάδας; Τις οποίες γραμμές, δυστυχώς χαράσσει το ελληνικό ολιγαρχικό κατεστημένο σύστημα. Υπουργός της παρούσας κυβέρνησης, από του βήματος της Βουλής, ανέκραξε ότι κόκκινη γραμμή μας είναι τα 6 ν.μ. Τι έγιναν άραγε τα 12 νμ που μας αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο; Τι έγινε άραγε η ΑΟΖ, όπως αυτή οριοθετείται στο χάρτη της Σεβίλλης;
Γενικά, όλη αυτή η συμπεριφορά, του πολιτικοοικονομικού και μιντιακού κατεστημένου, δείχνει ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, κάτι που κάνει τους γείτονες, ακόμα και τους Αλβανούς να διεκδικούν εκ του ασφαλούς.
Πως πρέπει να κτίσει η Ελλάδα τις συμμαχίες της
Για να μπορέσει η Ελλάδα να είναι ασφαλής και ειδικά απέναντι στον τουρκικό κίνδυνο, θα πρέπει να συνάψει ισχυρές στρατιωτικές συμμαχίες. Όπως, όμως ειπώθηκε στην αρχή, για να γίνει αυτό θα πρέπει αυτή η συμμαχία να κτιστεί πάνω στις κόκκινες γραμμές, τόσο της Ελλάδας όσο και του αντισυμβαλλόμενου κράτους. Με λίγα λόγια, η υπογραφή της όποιας συμφωνίας, θα αφορά στην διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη του ενός κράτους προς το άλλο, εκεί ακριβώς όπου παραβιάζονται οι τεθείσες κόκκινες γραμμές του. Αυτό δεν μπορεί να είναι κάτι απλό και επιφανειακό, αλλά θα πρέπει να έχει βάθος.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα απ ́ όλα, η Ελλάδα να διαθέτει η ίδια ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, κάτι που όπως είδαμε δεν συμβαίνει, αλλά και να γνωρίζει τις κόκκινες γραμμές του συνομιλητή της. Δεύτερον θα πρέπει να είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει διπλωματικά και στρατιωτικά τις κόκκινες γραμμές του άλλου μέρους της συμμαχίας. Εάν θέλουμε μόνο να μας υποστηρίζουν κι εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα όταν μας χρειάζονται οι σύμμαχοι, τότε δεν έχουμε κάνει κάτι σοβαρό. Τρίτο φυσικά και τελευταίο, θα πρέπει να διαθέτει η χώρα μας αποφασιστικότητα, καθώς και σοβαρές και ετοιμοπόλεμες δυνάμεις, ώστε να αποτελεί υπολογίσιμη συμμαχική δύναμη.
Μπορεί η Ελλάδα να κτίσει τέτοιες συμμαχίες;
Ας πάρουμε για παράδειγμα μια φανταστική συμμαχία με τη Ρωσία. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ως κόκκινες γραμμές τα χωρικά ύδατα μας των 12 νμ (τα οποία άλλωστε τα αναγνωρίζει η Ρωσία για τη χώρα μας) και τα όρια της ΑΟΖ που περιέχει ο χάρτης της Σεβίλλης. Λέμε λοιπόν στη Ρωσία: «Θέλω να κάνουμε μια συμφωνία κατά την οποία εάν δεχτώ έμπρακτη παραβίαση από την Τουρκία των 12 νμ ή των ορίων της ΑΟΖ, να με συνδράμεις στρατιωτικά στον πόλεμο που θα ξεκινήσει, μέχρι το τέλος του».
Στην περίπτωση αυτή και εφόσον υποτεθεί ότι η Ρωσία μας υπολογίζει ως στρατιωτική δύναμη και συμφωνήσει να συνάψει συμμαχία μαζί μας, είναι βέβαιο πως θα ζητήσει να μπει στη συμφωνία ότι, στην περίπτωση που θα ξεκινήσει πόλεμος της Ρωσίας με γειτονικά κράτη ή με νατοϊκές δυνάμεις, εμείς θα πρέπει να στείλουμε στρατό να πολεμήσει εναντίον αυτών, δηλαδή και εναντίον του ΝΑΤΟ. Θα το υπογράψουμε κάτι τέτοιο; Υπό τις παρούσες συνθήκες προφανώς όχι.
Επομένως, με αυτό το πολύ απλοποιημένο παράδειγμα, βλέπουμε ότι η Ρωσία είναι μια χώρα, με την οποία αποκλείεται να κάνουμε τέτοια συμφωνία, καθόσον δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε στην παρούσα φάση, να τη βοηθήσουμε όταν παραβιαστούν οι κόκκινες γραμμές της. Οποιαδήποτε άλλη συμφωνία (π.χ. εμπορική, πολιτιστική κ.λ.π.) μπορούμε να κάνουμε μαζί της, αλλά στρατιωτική συμμαχία δεν μπορούμε να κάνουμε, εφόσον εξακολουθούμε να είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ. Δηλαδή, σε αυτή τη φάση τη Ρωσία την βγάζουμε έξω από τους υπολογισμούς μας.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η πρόσφατη αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία. Εκεί, ενώ οι Γάλλοι απαίτησαν και το δεχτήκαμε να την υποστηρίξουμε στρατιωτικά στο Σαχέλ, αντίθετα εμείς δεν επιδιώξαμε κάτι συγκεκριμένο σχετικά με την Τουρκία. Και ο λόγος είναι, όχι τόσο γιατί δεν το ήθελε η Γαλλία, όσο γιατί εμείς δεν έχουμε ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές και ως εκ τούτου δεν το ζητήσαμε. Επομένως αυτή η συμφωνία, ούτε μια ισχυρή στρατιωτική αμυντική συμμαχία δημιούργησε, ούτε φυσικά τρόμαξε την Τουρκία, ώστε να σταματήσει τον ανιστόρητο αναθεωρητισμό της.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την τελευταία συμφωνία με τις ΗΠΑ. Ενώ εμείς τα δώσαμε όλα, αντιθέτως δεν ζητήσαμε να μπει στη συμφωνία κάποια προστασία των κόκκινων γραμμών μας απέναντι στην Τουρκία. Κι αυτό γιατί εμείς δεν έχουμε τέτοιες γραμμές και οι Αμερικανοί το γνωρίζουν καλύτερα κι από τους Έλληνες πολίτες αυτό. Είναι στην ουσία μια συμφωνία υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων και για μας «άλλα λόγια…».
Βλέπουμε λοιπόν πως, όσο εμείς δεν έχουμε ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, όσο δεν εμφανιζόμαστε ως αποφασισμένο ετοιμοπόλεμο κράτος και όσο δεν θέλουμε να πολεμήσουμε για τις κόκκινες γραμμές των άλλων, σοβαρή συμμαχία δεν πρόκειται να κάνουμε με κανέναν, ούτε και θα μας πάρει στα σοβαρά κανένας.