Παρά την πλήρη, οργανική ενσωμάτωση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στον κορμό της ΕΡΕ και την ανάληψη του ρόλου, του άτυπου Νο 2 στις κυβερνήσεις της, η σχέση του με τον ιδρυτή της και πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν ήταν καθόλου εύκολη. Για την ακρίβεια πέρασε από «40 κύματα».
Η έντονη διαφορά χαρακτήρων και παραστάσεων, εν τίνι δε μέτρω και πολιτικών αντιλήψεων, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής και η εξ αγχιστείας συγγένεια δεν τις άμβλυνε. Παρά ταύτα ο εκ Σερρών πολιτικός που, αν μη τι άλλο, είχε αποδείξει την ικανότητα αξιοποίησης των πράγματι αρίστων, όχι μόνο του εμπιστεύτηκε το ρόλο του «αντ’ αυτού» στις κυβερνήσεις του, αλλά και εκείνον επέλεξε για «διάδοχο» του, όταν αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική, αλλά και τη χώρα, μετά τα δραματικά γεγονότα και την ήττα του 1963, αναθέτοντάς του την αρχηγία της ΕΡΕ.
Όπως ο ίδιος επεξήγησε, σε μεταγενέστερο σημείωμά του, στο αυτοβιογραφικό του «Αρχείο», προχώρησε σ’ αυτή την επιλογή, έχοντας επίγνωση «των αδυναμιών, αλλά και προτερημάτων» του διαδόχου του. Αυτή και μόνο η φράση, σε ανύποπτο χρόνο, υποδηλώνει, καλύτερα παντός άλλου, τη δυσκολία και πολυπλοκότητα της σχέσης.
Κάτι που επιβεβαιώθηκε στη σύντομη περίοδο, σχεδόν τεσσάρων ετών, της «δοτής» αρχηγίας του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Το ότι ήταν «δοτή» δεν αποτελούσε, απλώς, μία αντικειμενική διαπίστωση, αλλά και γιατί στον «καραμανλοκρατούμενο» κομματικό μηχανισμό, έτσι το έβλεπαν και φρόντιζαν να το δείχνουν, οι «βαρόνοι» του κόμματος, με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Είναι εξόχως αποκαλυπτικά όσα περιγράφει, στη δική του αυτοβιογραφία, ο τότε γενικός διευθυντής του κόμματος και των «μετρημένων στα δάχτυλα» εμπίστων του τότε προέδρου της ΕΡΕ, ναύαρχος εν αποστρατεία, Αθανάσιος Σπανίδης.
Ο ναύαρχος, ένας βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος, που προσπάθησε να αποτρέψει την πιβολή του πραξικοπήματος, εκείνο το μοιραίο βράδυ, της 20ης προς 21η Απριλίου 1967, περιγράφει μία εικόνα εσωκομματικού «εμφύλιου», μία κατάσταση διαρκούς υπονόμευσης, της ηγεσίας του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, στο όνομα εκείνου που αναγνώριζαν ως πραγματικό τους αρχηγό, του «αυτοεξόριστου» των Παρισίων.
Η κατάλυση της δημοκρατίας, με μονοκομματική μάλιστα κυβέρνηση της ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που είχε αναλάβει να δώσει δημοκρατική διέξοδο, με τη διενέργεια εκλογών, έθεσε εξ αντικειμένου τέρμα σ’ αυτή την υπόγεια, ενίοτε και φανερή, διαμάχη.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έμεινε στην Ελλάδα και αναδείχθηκε σε εμβληματική φιγούρα του αντιχουντικού αγώνα, αλλά κάποιοι «άσπονδοι φίλοι», του είχαν χρεώσει ότι ήταν ο πρωθυπουργός, όταν καταλύθηκε βίαια η δημοκρατία. Αυτό θα γινόταν φανερό, όταν ερχόταν η ώρα της αποκατάστασης της δημοκρατίας, στην κοιτίδα της.
Δημοσιεύθηκε στην Kontra News της 5 Ιανουαρίου 2022