Μου ήρθαν κάποιες σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, με αφορμή μια αυτοκτονία που συγκλόνισε την πόλη της Κοζάνης.
Είναι πολύ κρίμα να βλέπεις ένα άτομο στην ηλικία σου, λίγο μεγαλύτερο, εκεί που κοντεύει να ανοίξει τα φτερά του, όπως εσύ, να χάνεται, ειδικά με αυτόν τον τρόπο. Είναι γιατί όλοι μας κατακλυζόμαστε από αρνητικές σκέψεις και βλέπουμε φορές την ζωή σαν κάτι πολύ δύσκολο. Είναι κάτι που συμβαίνει σε ανθρώπους και σε κάνει να φοβάσαι ότι θα χάσεις την αισιοδοξία σου.
Θα ήθελα να επισημάνω το εξής όμως. Στις αυτοκτονίες που συμβαίνουν, φέρει ευθύνη όλη η κοινωνία, είμαστε ένας ζωντανός οργανισμός και τα άτομα κύτταρα του. Είναι καθήκον μας να αφιερώνουμε μέρος της ζωής μας –έστω και μικρό- σε κάποιους που το έχουν παραπάνω ανάγκη.
Να τους βοηθάμε να ενταχθούν στην ομάδα, ώστε να κατανοήσουν την καθημερινότητα μας και να νιώσουν παραπάνω ασφάλεια. Έχει τύχει επίσης, εκεί που νιώθουμε παντοδύναμοι, να έρθει μια ανατροπή και να είμαστε εμείς στην θέση αυτού που χρειάζεται στήριξη.
Είναι απαραίτητη η υπέρβαση πολλές φορές, μεγάλες και βαθιές αναπνοές για να αντέξουμε να ακούσουμε τις σκέψεις κάποιων ανθρώπων. Αν δείξουμε όμως την ψυχραιμία που χρειάζεται θα τους βοηθήσουμε να βρούνε έστω και λίγο τον δρόμο τους (μας).
Βέβαια δεν είναι λίγες φορές που παιδιά έχουν αυτοκτονήσει εξ’ αιτίας απ’ τα ρατσιστικά μας κατάλοιπα, τα οποία θα πρέπει να εξαλείψουμε, ακόμα και σαν «χιούμορ».
Επειδή δεν έχω φτάσει ακόμα στα 40 ή και 50, ώστε να δουλεύω και να μπορώ να αναγνωρίζω την αξία του ελεύθερου χρόνου, είμαι απ’ αυτούς που γκρινιάζουν συνέχεια επειδή δεν έχουν τόσες πολλές υποχρεώσεις και είναι λογικό να ασχολούνται με τις «βαθιές» ή αλλιώς εφηβικές ανησυχίες τους. Θα πω ότι ναι, θα ζήσουμε χιλιάδες δύσκολες στιγμές αλλά αξίζει να αγωνιστούμε και να μείνουμε ζωντανοί έστω και για τις μετρημένες που θα είναι όμορφες.
Είναι σίγουρα και δουλειά της πολιτείας. Να αλλάξει επιτέλους το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι ώστε όλοι να βρίσκουν πιο εύκολα την κλίση τους, επαγγελματική, φιλοσοφική, κ.ο.κ Να νιώθουν πιο παραγωγικοί και να γίνει μικρότερη ή δυστυχία στις νεαρές ηλικίες –που ναι, υπάρχει. Να πιάσουν ένα βιολί, μια γλάστρα για κηπουρική, μια πένα για μυθιστόρημα, ό,τι τέλος πάντως τους ευχαριστεί.
Εν κατακλείδι, όπως θα έλεγε και κάθε ψυχολόγος. Οι ψυχολόγοι υπάρχουν διότι οι περισσότεροι άνθρωποι, στον 21ο αιώνα που ζούμε, έχουν λύσει τις βασικές ή και βιοποριστικές ανάγκες τους (στις ανεπτυγμένες κοινωνίες) και είναι λογικό να καλούνται να επιλύσουν άλλα προβλήματα ψυχολογικής φύσεως.
Τα έγραψα και ξαλάφρωσα λοιπόν.
Γιώργος Τριανταφύλλου – Φοιτητής Θεάτρου Α.Π.Θ