Τα οστά του μικρού ήρωα της EOKA Δημητράκη Δημητριάδη, ταυτοποιήθηκαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες, όπως ανακοίνωσε σήμερα στην οικογένειά του ο Επίτροπος Προεδρίας, Φώτης Φωτίου.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Προεδρίας, ο κ. Φωτίου, πραγματοποίησε επίσκεψη στην οικία του αδελφού του Δημητράκη Δημητριάδη στη Λάρνακα. Στη συνάντηση παρευρέθηκαν και άλλα μέλη της οικογένειας Δημητριάδη.
Όπως αναφέρεται, κατά τη συνάντηση, ο Επίτροπος Προεδρίας ενημέρωσε την οικογένεια ότι έχουν ολοκληρωθεί οι επιστημονικές διαδικασίες και ως αποτέλεσμα, έχουν ταυτοποιηθεί τα οστά μικρού ήρωα Δημητράκη Δημητριάδη. Τα οστά που ανήκαν σε μικρό παιδί είχαν εντοπιστεί στις 30.10.21, σε πολλαπλό χώρο ταφής στο κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου Κοντού.
Ο Επίτροπος ανέφερε στην οικογένεια ότι τα ταυτοποιημένα οστά του συγγενή τους βρίσκονται στο ανθρωπολογικό εργαστήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Έγκωμη, όπου η οικογένεια μπορεί να τύχει λεπτομερούς ενημέρωσης από τους επιστήμονες που έλαβαν μέρος στις διαδικασίες και θα έχει την ευκαιρία για πρώτη φορά, μετά από τόσες δεκαετίες να δει τα οστά του μικρού Δημητράκη.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ο Επίτροπος διαβεβαίωσε, για ακόμα μια φορά, την οικογένεια ότι η πολιτεία και ο ίδιος θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να αναγνωριστεί και τιμηθεί η θυσία του ήρωα και να δημιουργηθεί δικός του χώρος ταφής όπου θα τιμάται η μνήμη του όπως είναι το αίτημα της οικογένειας.
Ο Δημητράκης Δημητριάδης, ο μικρός ήρωας όπως έμεινε στην ιστορία, ήταν μόλις επτά χρονών, μαθητής στη Β΄ τάξη του δημοτικού σχολείου, όταν τον πυροβόλησε Άγγλος στρατιώτης κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι, η μητέρα του έφυγε για την Αγγλία και ο Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ και πουλούσε λουλούδια, για να εξοικονομήσει τα προς το ζην. Ήταν παιδί ήρεμο, αλλά πολύ ριψοκίνδυνο.
Η ιστορία
Ήταν η εποχή που πολλά παιδάκια στη Λάρνακα, που ήταν μια μικρή πόλη τότε, παρέλαυναν και φώναζαν συνθήματα της ΕΟΚΑ, που φώναζαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές, όταν διαδήλωναν κατά των Βρετανών. Εποχές που τα νιάτα της Κύπρου, φώναζαν και έγραφαν στους τοίχους, συνθήματα υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με τη μάνα Ελλάδα.
Μέσα σε αυτές τις ταραχώδεις εποχές, μεγάλωνε στη Λάρνακα και ένας επτάχρονος, ο Δημητράκης Δημητριάδης, ο οποίος έμελλε να είναι ο νεαρότερος πεσόντας στον Αγώνα του 1955- 59. Ένα σεμνό μνημείο στο Δημοτικό Σχολείο Καλογερά και ένα ποίημα που του αφιέρωσε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, είναι τα μόνα στοιχεία που παραπέμπουν στη θυσία του επτάχρονου Δημητράκη, η οποία θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τις ιστορίες των Ελλήνων στο μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους το 1821. Τις οποίες, σύμφωνα με τον μόνο εν ζωή αδελφό του, Λάκη Δημητριάδη, τα Κυπριόπουλα διδάσκονταν εκείνες τις εποχές. Και συνέπαιρναν τις παιδικές τους ψυχούλες.
Όπως και του μικρού Δημητράκη, που, όπως θυμάται ο αδελφός του, ήταν παιδί ζωηρό και γενναίο. Που το έλεγε η ψυχή του και δεν καταλάβαινε από δισταγμό και φόβο. «Ήθελε πάντα να διαδηλώνει κατά των Άγγλων με τα παιδιά των μεγαλύτερων ηλικιών και ας τον παρότρυναν εκείνα να περιμένει να μεγαλώσει και ύστερα να αναμετριέται με τους Βρετανούς στρατιώτες στις διαδηλώσεις. Από τέτοια δεν καταλάβαινε ο Δημητράκης». Έτρεχε από τους πρώτους στις μαθητικές διαδηλώσεις, να πετά πέτρες και να προτάσσει το ανάστημα των επτά του χρόνων, απέναντι στους ένοπλους στρατιώτες μιας Αυτοκρατορίας.
Στην τρίτη βολή
Σύμφωνα με τον Λάκη Δημητριάδη, το 1956 φοιτούσαν αυτός στην Γ΄ τάξη και ο Δημητράκης στη Β΄ τάξη, του Δημοτικού Σχολείου Καλογερά. Εκείνη τη μέρα, στις 14 Μαρτίου 1956 σχόλασε πρώτος και πήγε στο σπίτι τους, καθώς ο μικρότερος αδελφός του θα σχόλανε μετά. Ωστόσο, ο Δημητράκης όταν σχόλασε δεν πήγε σπίτι αλλά επέλεξε να πάει στη διαδήλωση κατά των Άγγλων, που θα οργάνωναν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές των σχολείων της Λάρνακας, κατά των Βρετανών.
Γύρω στις 3 το απόγευμα η διαδήλωση των μαθητών της Λάρνακας βρισκόταν στην κορύφωση της με τους μαθητές να πετροβολούν τους Βρετανούς και αυτοί να απαντούν με κυνηγητό και ξυλοκόπημα στους δρόμους του κέντρου της πόλης. Σε ένα δρομάκι κοντά στον Άγιο Λάζαρο, ένας Βρετανός στρατιώτης, πρόσεξε τρεις μαθητές, που πετροβολούσαν τη βρετανική περίπολο. Σημάδεψε και έριξε στα παιδιά, αλλά εκείνα πρόλαβαν και έσκυψαν. Έριξε και δεύτερη φορά αλλά και πάλιν οι μαθητές πρόλαβαν και καλύφθηκαν. Τότε, ο πιο μικρός από τους μαθητές ανασήκωσε το μικρό του ανάστημα και προσπάθησε να δώσει τις πέτρες που κρατούσε στους άλλους δυο, να τις ρίξουν στους Άγγλους.
«Εσκοτώσαν το μωρό»
Στον τρίτο πυροβολισμό ο μικρός μαθητής έπεσε κάτω. «Εσκοτώσαν το μωρό», ακούστηκε η κραυγή και από στόμα σε στόμα ακούστηκε σε όλη τη Λάρνακα και πάγωσε η πόλη, αφηγείται ο κ. Λάκης. Κάποιοι άρπαξαν το παιδί και έτρεξαν να το πάρουν στο νοσοκομείο, μα ήταν πια αργά. Στο σημείο που σκότωσαν τον Δημητράκη οι Βρετανοί, έμειναν σημάδια του εγκλήματος, τα αίματα και η μαθητική του τσάντα, όπως έπεσε και εκείνη μαζί του μετά τον πυροβολισμό. Στο νοσοκομείο οι γιατροί είπαν μόνο ότι το παιδί είχε πεθάνει.
Οι Βρετανοί ήθελαν η κηδεία να γινόταν το ίδιο βράδυ
Ο Δημητράκης Δημητριάδης, ο ζωηρός και όλο ζωή μαθητής του Δημοτικού Καλογερά δεν θα ξαναπήγαινε σχολείο. Αλλά ούτε και τα βράδια και απογεύματα θα ξαναπουλούσε λουλούδια για να κερδίζει το χαρτζιλίκι του, αφού καταγόταν από φτωχή οικογένεια. «Δεν θα τον συνέπαιρνε ξανά η δίψα για διαδήλωση κατά των Βρετανών, η αγάπη για την Ένωση και την Ελλάδα, που έκανε τα παιδιά να βγαίνουν στις διαδηλώσεις και να αναμετριούνται με τους Βρετανούς στρατιώτες», θυμάται ο κ. Λάκης. Είχε προλάβει να διδαχθεί κάποια πράγματα για την Ελλάδα και είχε προλάβει και αυτός να βάλει μέσα του και να αγαπήσει την Ελλάδα. «Πήγαινε στις διαδηλώσεις κατά των Βρετανών, γιατί το ένιωθε, γιατί ήθελε να δείξει, όπως όλα τα παιδιά, ότι δεν τους ήθελε».
Θυμάται ο κ. Λάκης ότι αργά το απόγευμα πήγε ο πατέρας του με το ποδήλατο εκεί στην αλάνα που ο ίδιος έπαιζε και του είπε να πάνε εκεί που έπεσε ο Δημητράκης. Μάζεψαν τη μαθητική του σάκα και την πήραν σπίτι. Θυμάται ο κ. Λάκης ότι αργά το βράδυ πήγαν στο φτωχικό τους Βρετανοί στρατιώτες και ζήτησαν από τον πατέρα του να πάει βράδυ να θάψει τον Δημητράκη, να μην μαθευτεί στον πολύ κόσμο τι έγινε και σκοτώθηκε. Ωστόσο, ο πατέρας του αρνήθηκε και οι Βρετανοί δεν επέμειναν. Πάντως, θυμάται πως οι Βρετανοί άνοιξαν τη σάκα του Δημητράκη και κάτι πήραν από μέσα. Πιο αργά εκείνο το βράδυ και παρά τον κατ’ οίκον περιορισμό, μια ομάδα αγωνιστών της ΕΟΚΑ, έστειλε στο σπίτι τους, ένα μεγάλο στεφάνι για την κηδεία που θα γινόταν την επομένη στο κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου στη Λάρνακα. Στις 15 Μαρτίου 1956, μια λαοθάλασσα από Λαρνακείς, λυπημένη αλλά και οργισμένη, αποχαιρέτησε τον μικρό Δημητράκη. «Το μωρό που είχαν σκοτώσει την προηγούμενη μέρα οι Εγγλέζοι και ήθελαν να το θάψουν νύχτα, να μην πάει ο κόσμος στην κηδεία του».
Τιμή στον μικρότερο ήρωα του Αγώνα
Κάθε χρόνο, στις 14 Μαρτίου στον ιερό ναό του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα, τελείται στην παρουσία επισήμων, των Αρχών της πόλης, αλλά και των δασκάλων και μαθητών του Δημοτικού Καλογερά, το εθνικό μνημόσυνο του επτάχρονου Δημητράκη Χριστοδούλου. Και στο σχολείο οι δάσκαλοι μιλούν στα παιδιά για τα Κυπριόπουλα σαν τον Δημητράκη, που θυσιάστηκαν για την αγάπη τους προς την Ελλάδα και τη λευτεριά της Κύπρου. Για τον μικρό ήρωα της Λάρνακας, τον πιο μικρό ήρωα του Αγώνα της ΕΟΚΑ, έγραψε στίχους και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο οποίος απαγχονίστηκε στις 18 Μαρτίου 1958, δύο χρόνια ακριβώς μετά την θυσία του επτάχρονου αγωνιστή.
Με πληροφορίες από ΚΥΠΕ, Φιλελεύθερος
Κύπρος, Λευκωσία hellasjournal.com