του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επιτέλους, τα αρχεία της Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης θα επιστρέψουν στην Ελλάδα, γεγονός που θα βοηθήσει, όπως μας λένε κύκλοι του υπουργείου Εξωτερικών, να αποκατασταθούν τυχόν αδικίες του παρελθόντος εις βάρος των Εβραίων Ελλήνων και να πάρει μια ιστορικά πιο δίκαιη μορφή η περιουσιακή κατάσταση των ακινήτων της Θεσσαλονίκης.
Αυτό είναι, κατά τα φαινόμενα, το μόνο απτό αποτέλεσμα της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ρωσία, μαζί βεβαίως και το γεγονός ότι τουλάχιστον έγινε. Κυβερνητικοί παράγοντες αφήνουν να εννοηθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση δίνει επίσης και αγώνα για να προμηθευθεί φτηνότερο φυσικό αέριο, αλλά παράγοντες της αγοράς μας λένε ότι αυτά όλα είναι αβάσιμα και άσκηση δημοσίων σχέσεων, γιατί πρώτον, η τιμολογιακή πολιτική των Ρώσων δεν καθορίζεται από πολιτικούς παράγοντες και, δεύτερον, δύσκολα φαντάζεται κανείς τη Μόσχα να θελήσει να προσφέρει τέτοιο δώρο προς ένα κράτος που κάνει ότι μπορεί για να καταστρέψει τις μακραίωνες, παραδοσιακές φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία.
Υπενθυμίζουμε ότι η Ελλάδα παρεχώρησε με περισσή ευχαρίστηση όλη την επικράτειά της και τις ένοπλες δυνάμεις της πρόσφατα, με τη συμφωνία που υπέγραψε με τις ΗΠΑ, για τις τυχόν ανάγκες ενός αμερικανορωσικού πολέμου. Ο κ. Μητσοτάκης μάλιστα και η κυβέρνηση έδειξαν πολύ μεγάλο θάρρος και αγνόησαν τους κινδύνους εξαφάνισης του έθνους που εκπροσωπούν, σε περίπτωση γενικευμένης σύγκρουσης στην Ουκρανία. Αν είναι να νικήσει ο «δυτικός πολιτισμός» (παλαιότερα ονομαζόμενος «ελεύθερος κόσμος») ας καεί και το παλιάμπελο (η Ελλάδα δηλαδή), σκέφτηκε προφανώς ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του επί της Αμύνης και των Εξωτερικών. Επίσης η κυβέρνηση άναψε το πράσινο φως στον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών να εκστρατεύσουν στην Ουκρανία κατά της Ρωσίας, μια επίσης πανέξυπνη πολιτική. Ενώ η Αλεξανδρούπολη δεν έγινε μόνο στρατιωτική βάση των ΗΠΑ προς υποστήριξη των αντιρωσικών εκστρατειών στην ανατολική Ευρώπη, αλλά και η πύλη εισόδου του αερίου που πρόκειται να διώξει το ρωσικό από εκεί. Με τέτοιον απολογισμό, είναι απορίας άξιο γιατί οι Ρώσοι δεν μας έχουν κάνει από μόνοι τους μια ωραία έκπτωση 50% στο φυσικό αέριο που αγοράζουμε!
Υπάρχει βεβαίως και το συμβολικό αποτέλεσμα της επίσκεψης στο Σότσι. Συναντώμενος με τον αρχηγό μιας μεγάλης δύναμης, ο πρωθυπουργός υποβάλλει στους εγκεφάλους των υπηκόων του την εντύπωση ότι υπάρχει ακόμα το κράτος που δημιούργησε η Επανάσταση του 1821. Υπό τις περιστάσεις δεν πρέπει να θεωρείται ασήμαντο αυτό.
Με την ευκαιρία (για να μην είμαστε και άδικοι) πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτή η διεθνιστική αφιλοκέρδεια, αυτό το ψυχικό μεγαλείο, που απεδείχθη περίτρανα με τη διάθεση της Ελλάδος, του κράτους και των ενόπλων δυνάμεων της στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για την υπεράσπιση του «ελεύθερου κόσμου» (συγγνώμη, του «δυτικού πολιτισμού» ήθελα να πω) δεν περιορίζεται στον κ. Μητσοτάκη και στον κ. Δένδια. Φαίνεται ότι συνέχει και όλο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και κύκλους πολύ πέραν αυτής.
Η Ιστορία (αν υποθέσουμε ότι κάποιος θα ασχοληθεί να γράψει την Ιστορία των Ελλήνων μετά τον συντελούμενο τώρα σταδιακό τερματισμό της) θα αναφέρει ασφαλώς και την μνημειώδη δήλωση του λαμπρού Ηπειρώτη, του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, Κώστα Τασούλα, που, απευθυνόμενος στον «μεγάλο φιλέλληνα» Αμερικανό γερουσιαστή Μενέντεζ τον περασμένο Αύγουστο, του είπε χαρακτηριστικά: «Σας παραδίδουμε την Ελλάδα στα χέρια σας και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια». Πρόκειται ασφαλώς για μια δήλωση που κάποτε θα πάρει τη θέση που της αξίζει δίπλα στο «Μολών Λαβέ», το «Ελευθερία ή Θάνατος» και το θρυλικό «Όχι».
Η κυβέρνηση παρουσιάζει, εμμέσως πλην σαφώς, όλα αυτά τα άνευ προηγουμένου συμβαίνοντα, την πλήρη δηλαδή παράδοση της χώρας στους Αμερικανούς και σε μια πληθώρα άλλων διεθνών «νταβατζήδων», όπως το Ισραήλ, η Γερμανία, η Γαλλία κλπ., ως αποτέλεσμα του ότι η Ελλάδα “ανήκει” στη Δύση, στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Αυτό όμως είναι εντελώς ανακριβές. Ποια άλλη χώρα του ΝΑΤΟ έβαλε αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις σε όλη την επικράτειά της και Αμερικανούς και Ισραηλινούς αξιωματικούς στην έδρα των κρισιμότερων μονάδων της, όπως στη Λάρισα και την Ξάνθη; Ποια άλλη χώρα της Ε.Ε. έδωσε εγκαταστάσεις στο έδαφός της σε αραβικό κράτος (τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα); Και μάλιστα ένα κράτος που ειδικεύεται στην παρακολούθηση δημοσιογράφων, ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και Αμερικανών διπλωματών, για λογαριασμό της Mossad, με το διαβόητο ισραηλινό σύστημα Pegasus;
Ούτε επί Χούντας
«Σε καλό να μας βγουν», αλλά αυτά που γίνονται σήμερα δεν έχουν δυστυχώς ιστορικό προηγούμενο ούτε καν επί Εμφυλίου ή επί Χούντας και, εμείς τουλάχιστο, δεν γνωρίζουμε άλλη χώρα του κόσμου που να έχουν γίνει (πλην ίσως των νεοπροτεκτοράτων της Αμερικής στην ανατολική Ευρώπη κι εκεί ίσως όχι σε τέτοιο βαθμό). Είναι αλήθεια ότι οι αστοί πολιτικοί απεδέχθησαν την εγκατάσταση στην Ελλάδα ενός ιδιαίτερα αυταρχικού και εξαρτημένου καθεστώτος, με φασίζουσες τάσεις, υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το έκαναν όμως γιατί δεν μπορούσαν διαφορετικά να διασώσουν το αστικό καθεστώς, δεν το έκαναν για να έχουν ατομικά ωφελήματα, όπως το κάνουν σήμερα. Ακόμα και οι χουντικοί αξιωματικοί είχαν μια άλφα «εθνικιστική» ιδεολογία, έστω της κακιάς ώρας, για αυτό και ξεσηκώθηκαν και ματαίωσαν την επέκταση των αμερικανικών βάσεων. Η σημερινή αποσύνθεση του ελληνικού κράτους, εθνικής και κοινωνικής ιδεολογίας, έθνους και κοινωνικού σχηματισμού δεν έχει ιστορικό προηγούμενο μετά το 1821.
Ας όψεται η Τουρκία, που επιτρέπει στον κάθε τυχάρπαστο να παριστάνει τον πατριώτη σε αυτή τη χώρα, επικαλούμενος, για να δικαιολογήσει τις πλέον απερίγραπτες πράξεις υποτέλειας, την ανάγκη αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής από την οποία αυτές δήθεν απορρέουν.
Υπέρ της Τουρκίας η ασκούμενη εξωτερική και αμυντική πολιτική
Στην πραγματικότητα βέβαια, το αντίθετο συμβαίνει. Η ασκούμενη σήμερα ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική δουλεύει για τον Ερντογάν και την Τουρκία και τους προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες, πείθοντας τους πάντες ότι η χώρα μας είναι τυφλό όργανο του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και αποξενώνοντας έτσι όλους τους παραδοσιακούς φίλους της και την πολύ μεγάλη, αναδυόμενη, μη δυτική ανθρωπότητα, αυτήν ακριβώς που αναγκάζει ήδη τις ΗΠΑ να φύγουν από το Αφγανιστάν και να φρενάρουν την επιθετικότητά τους στην Ουκρανία, στο Ιράν και στην Ταϊβάν. Αυτή τη συγκυρία βρήκαν οι δικοί μας να εφαρμόσουν πολιτικές των δεκαετιών του 1950 και του 1990! Τι τους νοιάζει όμως; Το λογαριασμό τον πληρώνουμε εμείς, τα κέρδη τα ‘χουνε αυτοί.
Η μόνιμη σκιά του Ισραήλ
Η υποταγή στις ΗΠΑ και το Ισραήλ έχει γίνει τώρα η νέα «κανονικότητα» στη χώρα, ένα must για οποιονδήποτε φέρελπι πολιτικό (ελπίζουμε όχι και στρατιωτικό). Ο υπουργός Άμυνας Παναγιωτόπουλος, όταν βγήκε ο Τσίπρας, σε πολύ έντονο ύφος, και τον ανακάλεσε για το σκάνδαλο με το αεροπορικό κέντρο του Ισραήλ στην Καλαμάτα, δεν του απήντησε επί της ουσίας, αλλά τον κατηγόρησε ότι είναι κατά της παρουσίας Ισραηλινών στην Ελλάδα.
Δηλαδή ο Έλληνας Υπουργός Άμυνας θεωρεί όχι μόνο φυσιολογικό και αυτονόητο γεγονός οι Ισραηλινοί να αποκτήσουν βάση στην Καλαμάτα και να εκπαιδεύουν επί είκοσι χρόνια την ελληνική Πολεμική Αεροπορία και δεν ντρέπεται καν να το λέει, αλλά θεωρεί και απαράδεκτο να έχει κάποιος αντίρρηση.
Εμείς φανταζόμαστε εύκολα σε τι δημοκρατικά ιδεώδη θα εκπαιδεύσουν τους Έλληνες πιλότους τα στελέχη ενός κράτους που διαπράττει κυριολεκτικά κάθε μέρα εγκλήματα πολέμου (για τους εγχώριους θαυμαστές του, θυμίζουμε ότι οι σημερινές επιδόσεις του Ισραήλ επιβεβαιώνουν το πιο σπουδαίο δίδαγμα της αρχαίας και της νεώτερης ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας, ότι δηλαδή η φανταστική στρατιωτική του ισχύς μοιάζει ανήμπορη μπροστά στο ηθικό μεγαλείο μικρών παιδιών με πέτρες. Μετά την ήττα του στον Λίβανο, το 2006, δεν έχει κερδίσει κανένα πόλεμο και αυτό, κατά τη γνώμη μας, αντανακλά τη σταδιακή ηθική του αποσάθρωση). Ενός κράτους που υπήρξε, σημειωτέον, επί πολλές δεκαετίες, στενός σύμμαχος της Τουρκίας και από τους κύριους αντιπάλους του δικαιώματος των Κυπρίων στην αυτοδιάθεση. Βεβαίως πρέπει να έχουμε καλές σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και με τις ΗΠΑ, παρά την ανθελληνική δράση αμφοτέρων σε όλο το δεύτερο μισό του Εικοστού Αιώνα και στη συνέχεια. Άλλο όμως να έχουμε καλές σχέσεις, άλλο να τους παραχωρούμε τη χώρα μας, το κράτος μας, τις ένοπλες δυνάμεις μας και τις υπηρεσίες μας. Έλεος.
Ο ίδιος άνθρωπος, ο υπουργός Άμυνας, λίγο πριν πάει ο πρωθυπουργός του στη Ρωσία, βγήκε και τράβηξε μια ομιλία από τη Βαλτική, για το πώς περίπου πρέπει να οργανώσει το ΝΑΤΟ τον πόλεμο κατά της Μόσχας (το πρώτο θύμα του οποίου θα είμαστε εμείς, όπως τα καταφέραμε). Λόγω ασυναρτησίας; Του είπαν να το κάνει για να ειδοποιηθεί ο Μητσοτάκης να μην κάνει καμιά «σαχλαμάρα» με τον Πούτιν; Πού να το μάθουμε αυτό; Όλα είναι πιθανά εδώ που φτάσαμε…
Αν πάντως ο κ. Πρωθυπουργός αποβλέπει στην εξασφάλιση της εύνοιας του Ισραήλ με την απόφασή του να παραλάβει τα αρχεία της Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, τον πληροφορούμε ότι γίνεται τέτοιος πανζουρλισμός πολιτικών, φιλόδοξων στρατιωτικών (υπάρχουν τώρα και τέτοιοι!) και άλλων κρατικών και πολιτικών παραγόντων που συνωστίζονται στην ισραηλινή πρεσβεία για το ποιος θα φροντίσει να είναι πιο φιλικός προς αυτό το τόσο προοδευτικό και φιλειρηνικό κράτος, αυτόν τον φάρο του πολιτισμού στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως ακόμα, που ό,τι και να κάνει ένας Έλληνας πολιτικός δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει από το κλαμπ των υπολοίπων συνωστιζομένων. (Για την Κύπρο δεν το συζητάμε. Έτοιμη είναι να ανακηρύξει εαυτήν τμήμα του “Μεγάλου Ισραήλ”, αν της ζητηθεί).
Παράξενες συμπτώσεις
Να σημειώσουμε ότι, με κάποιο μυστήριο τρόπο, στις επαφές των Ελλήνων πολιτικών με τη Ρωσία πάντα κάπου εμπλέκεται το Ισραήλ. Πρόκειται για σύμπτωση ασφαλώς, αλλά είναι εντυπωσιακή.
Ο κ. Μητσοτάκης συναντήθηκε με την Πούτιν στο Σότσι, προερχόμενος από το Ισραήλ. Το 2010, ο υιός του Ανδρέα, Γιώργος Παπανδρέου, επισκέφθηκε τη Μόσχα και όλοι νομίζαμε ότι θα ζητήσει βοήθεια από τον Πούτιν για να μην μπει η Ελλάδα στα Μνημόνια. Τελικά, αντί για αυτό, συνάντησε τον Νετανιάχου στο γνωστό εστιατόριο “Πούσκιν” της ρωσικής πρωτεύουσας, όπου δεν ξέρουμε βέβαια τι είπαν, εκ του αποτελέσματος όμως μάλλον την είσοδο της Ελλάδας στα Μνημόνια μοιάζει να κουβέντιασαν.
Αλλά και την επαύριον του δημοψηφίσματος του 2015, το ζουμί δεν φάνηκε να βρίσκεται στο τηλεφώνημα του Τσίπρα με τον Πούτιν, αλλά μάλλον στο σχετικώς απαρατήρητο ταξιδάκι του Κοτζιά στο Ισραήλ, που προηγήθηκε της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ. Στις 7 Ιουλίου, ο υπουργός Εξωτερικών του Τσίπρα δήλωνε ότι συνάντησε τους πάντες, περιλαμβανομένου του προέδρου και του πρωθυπουργού του Ισραήλ, και, όπως είπε, “είδαμε (δηλαδή είδε ο ίδιος) ανθρώπους που δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για το πού θα πάει η Ελλάδα”. Οι υπόλοιποι μάθαμε έξι μέρες αργότερα πού θα πήγαινε
Σταματάμε εδώ προς το παρόν, γιατί αν είναι να γράψουμε όλους τους παραλογισμούς που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική θα πρέπει να μην κάνουμε άλλη δουλειά. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε είτε ο Θεός, είτε ο ελληνικός λαός, να βρουν έναν τρόπο να βάλουν το χέρι τους.
Ιστολόγιο του Δ. Κωνσταντακόπουλου