Οι τροπαιοφόροι Άγιος Γεώργιος και Άγιος Δημήτριος σκοτώνουν ο μεν πρώτος τον συμβολικό δράκο, που μεταφορικά είναι οι βάρβαροι άπιστοι που κατέσφαζαν χριστιανούς (Στα δεξιά μια μάνα με το παιδί της πού έσωσε ο Άγιος). Ο δε δεύτερος δε σκοτώνει το βάρβαρο παλαιστή Λυαίο (όπως εσφαλμένα γράφετε από πολλούς), αλλά τον πολεμοχαρή άπιστο τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη σφαγέα των Χριστιανών, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν “Σκυλογιάννη”, ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1206 ή 7.
Γράφει ο Αντωνης Αντωνάς.
Με ευλάβεια στον πατέρα ιερομόναχο Γρηγόριο, o οποίοςκοινοποίησε σχετικό άρθρο περί συγχώρεσης ακόμη και των εχθρών μας,, θα ήθελα με σεβασμό να γράψω ταπεινά και κάποιες δικές μου επισημάνσεις.
Κοινωνία Ορθοδοξίας Πώς να αγαπήσουμε τον εχθρό μας;
https://www.koinoniaorthodoxias.org › …
Προτού τα υποβάλω παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το ιερό κείμενο …
«Πολλές φορές θέλοντας να δικαιώσουμε τον εαυτό μας θέτουμε το ερώτημα: Είναι πραγματικά δυνατόν να συγχωρούμε και, ακόμη περισσότερο, να αγαπούμε τους εχθρούς μας;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι: Ναι! Και αυτός πρώτος «το δίδαξε και το απέδειξε με την ζωή Του ο Χριστός, που φανέρωσε την αγάπη του Πατέρα Του και την δική Του, υπακούοντας μέχρι θανάτου για χάρη εχθρών, και όχι φίλων όπως βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος λέγοντας: “Ο Θεός δείχνει την αγάπη Του σε μας με το γεγονός ότι, ενώ ακόμη ήμασταν αμαρτωλοί, ο Χριστός θυσιάστηκε για χάρη μας”… Δεν θα είχε δώσει βέβαια εντολή ο αγαθός και δίκαιος Θεός να αγαπούμε τους εχθρούς μας, εάν δε μας έχει χαρίσει την δύναμη να την εκτελέσουμε» (Μέγας Βασίλειος). ( ΚΑΙ ΕΠΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΠΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ …ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ, ΟΥΚ ΟΙΔΑΣΙΝ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙΝ…Αλλά οι σημερινοί βάρβαροι και οίδασιν και εν γνώση τους ποιούν …)
Ο ιερός Χρυσόστομος μας υποδεικνύει έναν πρακτικό τρόπο για να μπορούμε να συγχωρούμε ευκολώτερα τους “*ΑΔΕΛΦΟΥΣ” μας: Να βλέπουμε τις δικές μας αμαρτίες και να κατηγορούμε τον εαυτό μας γι’ αυτές. Εφαρμόζοντας τη μέθοδο αυτή, βρίσκουμε ελαφρυντικά για τους άλλους και επιπλέον διορθώνουμε τον εαυτό μας. (*Αδελφούς και μάλλον όχι αλλοεθνείς, αλλόπιστους γενοκτόνους εγκληματίες βαρβάρους) Το απεχθές εκ προμελέτης έγκλημα, ούτε ο Θεός το συγχωρεί.
Τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος: «Μη μισής όποιον σου κάνει κακό… Μην καταριέσαι αυτόν που σε βλάπτει, διαφορετικά, και την βλάβη υπέστης και τον καρπό έχασες… Θα πεις “Πώς είναι δυνατόν;” Είδες τον Θεό να γίνεται άνθρωπος και να δείχνει τόση συγκατάβαση και να πάσχει τόσα προς χάρη σου, και συ ρωτάς ακόμη και αμφιβάλλεις πως είναι δυνατόν να συγχωρήσεις τους συνδούλους (αδελφούς μάλλον εννοεί) σου για τις αδικίες που σου κάνουν; Δεν Τον ακούς που λέγει πάνω στον Σταυρό: Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι;».
Στο δια ταύτα. Ανά τους αιώνες οι αμετανόητοι γείτονες μας βάρβαροι Τούρκοι εγκληματούν κατά της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και εμείς, μοιρολατρικά λέμε σφάξε με αγά μου για να αγιάσω…
Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρώ, αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην. Και τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο. [Εγώ όμως σας λέω, να μην αντιστέκεστε στον κακό (πονηρό) άνθρωπο. Αλλά όποιος σε χτυπήσει στο δεξί μάγουλο, γύρισέ του και το άλλο. Και εκείνος που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο, για να σου πάρει το πουκάμισο, άφησέ του και το πανωφόρι. Και όποιος σε αγγαρέψει να διανύσεις ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο μίλια.] (Κατά Ματθαίον 5,39-41)
Αντιπαραθέτω λοιπόν και φέρω παράδειγμα, τον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, ο οποίος μαζί με άλλους Αγίους μας καταπολέμησαν τους εχθρούς και σφαγείς του ορθόδοξου ποιμνίου, που ως αμνός επί σφαγή οδηγείτο από απίστους γενοκτόνους πρώην και νυν Οθωμανούς, που με βάση το κοράνι μας εξολοθρεύουν ..
Ο πόλεμος, οι γενοκτονίες, οι λεηλασίες, η καταπάτηση και παραβίαση ξένων εδαφών, αιθέρων και θαλασσών, τα βασανιστήρια για την επικράτηση του Ισλάμ επιζητείται μέσα από τις σελίδες του Κορανίου …
«Φονεύετε τους απίστους όπου και αν τους βρίσκετε» (2: 190-193).
«Μην επιδιώκεται την ειρήνη, για να είστε οι κερδισμένοι» (47: 35).
400 χρόνια δουλείας, σχεδόν εξαφάνισαν την Ελλάδα. Μικρασιατική καταστροφή, δεν άφησαν ίχνος Χριστιανού στην Ελληνική Μ. Ασία. Κύπρος, 5000 δολοφονημένοι Έλληνες Κύπριοι Χριστιανοί σφαγιάστηκαν, 350000 εκτοπίσθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες, 550 εκκλησίες συλήθηκαν και μετατράπηκαν σε τζαμιά… δυστυχώς ακολούθησαν την μοιραία πορεία της Αγιάς Σοφιάς και όλων των εκκλησιών μας στην Τουρκία ..
Και αυτούς λοιπόν να συγχωρούμε …, να συγχωρούμε μέχρι να εξαφανίσουν ότι απέμεινε, ΕΛΛΗΝΙΚΌ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ …; Νομίζω ότι ούτε ο Θεός, ο Χριστός, η Παναγιά και όλοι άγιοι μας δεν το επιθυμούν ….
Τους ΑΔΕΛΦΟΥΣ μας ναι να τους συγχωρούμε, όμως στους ασυγχώρητους βαρβάρους πρέπει να αντιστεκόμαστε όπως όλοι οι τροπαιοφόροι Άγιοι μας.
Ἐχθροὺς ὁ τέμνων Γεώργιος ἐν μάχαις,
Ἑκὼν παρ’ ἐχθρῶν τέμνεται διὰ ξίφους.
Ἦρε Γεωργίου τρίτῃ εἰκάδι αὐχένα χαλκός.
Ἦχος δ
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Π.χ. Ένα άλλο παράδειγμα Αγίου στρατηλάτη …
Ανδρέας Στρατηλάτης
Ο Άγιος επί Μαξιμιανού τελούσε υπό τις διαταγές του αρχιστρατήγου της Ανατολής Αντιόχου.
Πολέμησε και νίκησε τους Πέρσες. Όταν όμως οι ανώτεροί του έμαθαν ότι οι περισσότεροι στρατιώτες του Ανδρέα ήταν Χριστιανοί, έστειλαν μία χιλιαρχία για να τους αφοπλίσουν. Ο Άγιος Ανδρέας τους μίλησε και τους έπεισε και αυτούς να ασπασθούν τον χριστιανισμό. Ολόκληρη η χιλιαρχία ενσωματώθηκε στον χριστιανικό στρατό του Ανδρέα.
Οργισμένος ο Αντίοχος, όταν έμαθε το γεγονός, έστειλε πολυπληθή στρατό, που κατάσφαξε το στράτευμα του Ανδρέα, φυσικά και τον Άγιο. Οι νεκροί υπολογίζονται στου 2.593! (εορτάζει 12 Ιουλίου και 19 Αυγούστου).
κ.ά.π.
Ο τροπαιοφόρος Άγιος Δημήριος, Ιωάννης ο Ρώσος, Καλλίστρατος ο Nεοσύλλεκτος, Μηνας ο Αιγύπτιος,Ευστάθιος ο Στρατηλάτης, Θεοδώρα, Οσία Ξένια ….
Η Οσία Ξένη έζησε στην Αγία Πετρούπολη και ήταν σύζυγος της Αυλής του συνταγματάρχη Ανδρέα Θεοδώροβιτς Πετρώφ, ο οποίος απεβίωσε ξαφνικά. Η Ξένη ήταν τότε 26 ετών. Σε ένδειξη αγάπης προς το σύζυγό της και της Χριστιανικής της πίστης, χωρίς παιδιά και για να πάρει πάνω της όλες του τις αμαρτίες, μιας κι αυτός δεν είχε προλάβει να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων, φόρεσε τη στολή του και υποκρίθηκε τη Σαλή και για 45 περίπου χρόνια πολεμούσε τους απίστους βαρβάρους. Ισχυριζόταν ότι ο άνδρας της δεν πέθανε, αλλά ζει και είναι αυτή η ίδια. Ποτέ δεν απαντούσε σε κανένα όταν την φώναζαν με το όνομά της Ξένη Γρηγορίεβνα, αλλά αντιθέτως ανταποκρινόταν σε όποιον την καλούσε με το όνομα του συζύγου της Ανδρεά Θεοδώροβιτς.
Τύμμα τύμματι τίσαι.
– Την πληγή με πληγή την πληρώνεις.
Ο δίκαιος θέλει ευφρανθεί
όταν ιδεί την εκδίκηση,
και τους πόδας αυτού θέλει νίψει
εν τω αίματι του ασεβούς.
Παλαιά Διαθήκη (Ψαλμοί 58:10)
Μη προσκυνήσης αυτά [τα είδωλα και τους απίστους] μηδέ λατρεύσης αυτά, διότι εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με.
Παλαιά Διαθήκη (Έξοδος, Κ’5)
Το πάρσιμο της Πόλης, που αποτελούσε το κέντρο του Ελληνισμού, είχε βαθιά και οδυνηρή απήχηση στην ψυχή του λαού και θεωρήθηκε ως τραγικό σημάδι για τη μοίρα ολόκληρου του Έθνους. Ήταν επόμενο η λαϊκή μούσα και η λόγια ποίηση να θρηνήσουν την απώλεια, με ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο. Παράλληλα όμως με την ψυχική συντριβή, οι θρήνοι εκφράζουν και τις ελπίδες του έθνους ότι δε θα αργήσει η μέρα για την αντεκδίκηση και απελευθέρωση: «Πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι». Έτσι ο λαός, μέσα στα τραγικά χρόνια της σκλαβιάς, έβρισκε κάποια παρηγοριά για τα δεινά του.
Τα ποιήματα αυτά, μερικά από τα οποία γράφτηκαν αμέσως μετά την Άλωση και άλλα πολύ αργότερα, αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο της λογοτεχνίας μας, κυρίως όμως ως ιστορική μαρτυρία για τις πληροφορίες και τις κρίσεις που περιέχουν. Ελάχιστα παρουσιάζουν και κάποιες λογοτεχνικές αρετές.
Το θρηνητικό αυτό ποίημα (απόσπασμα) αποτελείται από 118 δεκαπεντασύλλαβους στίχους και γράφτηκε, σε μικτή Κυπριακή διάλεκτο, που ιστορεί λαογραφικά και θυμοσοφικά, από άγνωστο Έλληνα Κύπριο ποιητή. Σε αυτό συμφωνεί και ο κ. Κριαρά, ότι είναι λαογράφος θυμόσοφος Κύπριος. Εξ άλλου η εξαιρετικές συμβολικές λέξεις είναι καθαρώς κυπριακές. Περιγράφει με απλό και συγκινητικό τρόπο την άλωση και καταστροφή της Πόλης από τους Τούρκους το 1453, τις ταλαιπωρίες των Ελλήνων και τις τελευταίες στιγμές του αυτοκράτορα και της Πόλης.
Ἐκείνη ἡ μέρα ἡ σκοτεινή, ἀστραποκαϊμένη
τῆς τρίτης τῆς ἀσβολερῆς, τῆς μαυρογελασμένης,
τῆς θεοκαρβουνόκαυστης, πουμπαρδοχαλασμένης,
ἔχασε μάνα τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶν τὴ μάναν,
καὶ τῶν κυρούδων τὰ παιδιὰ ὑπᾶν ἀσβολωμένα,
δεμένα ἀπὸ τὸ σφόνδυλα ὅλα ἁλυσοδεμένα
δεμένα ἀπὸ τὸν τράχηλον καὶ τὸ οὐαὶ φωνάζουν.
μὲ τὴν τρομάραν τὴν πολλήν, μὲ θρηνισμὸν καρδίας·
[…]
νὰ πᾶτε ὅλοι κατ᾿ ἐχθρῶν, κατὰ τῶν Μουσουλμάνων,
καὶ δεῦτε εἰς ἐκδίκησιν, τρέχετε μὴ σταθῆτε,
τὸν Μαχουμέτην σφάξετε, μηδὲν ἀναμελεῖτε,
τὴν πίστιν των τὴν σκυλικὴν νὰ τὴν λακτοπατῆτε.
[…]
ὤ, Κωνσταντῖνε Δράγαζη, κακὴν τύχην ὁποῦ ῾χες…
Τέλος καταθέτω και εγώ ένα λυρικό αφήγημα μικτή Κυπριακή διάλεκτο, που περιγράφει τον πόνο της Ελληνικής Κύπρου από τις βαρβαρότητες των ασυγχώρητων βαρβάρων εισβολέων….
ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ.
Λυρικό αφήγημα.
Του Αντώνη Αντώνά
Πρωί πρωί, που το πουρνόν ξημέρωμα,/ τζιείν΄ την ημέραν, την ασβολερήν, την μαυροκαημένην,/ όταν οι Τούρτζιοι βάρβαροι, που απ΄ τ΄ανάθεμαν,/ ήρτασιν τζιαί σ’ άλωσαν, Κύπρος μας αγαπημένη/ τζιαί κατάσφαζαν γέρημα γυναωνικόπεδα,/ γριές μανάδες, γέροντες πατεράδες τζιαί αδέρφκια,/ τρία ασπροπούλια, καλά πουλιά,/ τρι΄ άσπρα της Κύπρου, ειρήνης περιστέρκα,/ που πισσομαυρισμένα εγίνασιν,/ που τους καπνούς και τα αχνίζοντα αίματα./ Ασβολωμένα ήταν, απού θρηνισμό καρκιάς/ τζι΄ οδύνης, απού την ματοχυσία…./ Τα ΄δασιν ούλλα τα κακά που τ΄άψη,/ της Κύπρου της πομπαρτοκαμένης,/ τζι΄ ακόμη εθωρούσασιν, μαραζωμένα,/ εδερνοπίσκασιν πετώντας γοερά,/ στους θλιμμένους κυπριακούς ουρανούς,/ που βροσιήν μαύρων πικρών δακρύων,/ με οδυρμούς, καταρράκτες ερίχνασιν…/Τζιαί νεκαλιούνταν τα περιστέρκα μας,/ μαζί με τ΄ απροστάτευτα ορφανά,/ τις μάνες τζιαί πατέρες τους χαροκαμένους,/ τους μαυροπικραμένους τζιαί πενθοκτυπημένους./ Γαλάζιοι τζιαί ξάστεροι οι ουρανοί μας ήταν…/, πριν έρτουν, να τους μολύνουσιν,/ που τα πέρατα της βάρβαρης ανατολής,/ ορδές μυριάδες γιουρούκηδες,/ που για γαίμαν Χριστιανικόν αδημονούσαν/ όπως οι πρόγονοι τους Οθωμανοί Σουλτάνοι,/ οι γαιματοβαμμένοι, που τζιαί αυτοί αιμοδιψούσαν…
Μαυροπικραμμένα, εσμίασιν τα πυρωμένα γαίματα/ τα πύρρεια τα δάκρυα, πικρά την νήσον,/ εποτίζαν τζιαί μ΄ορμή εχύνουνταν./ στην θάλασσα της Τζιερύνειας,/ Ερυθρά η θάλασσα βάφτηκε, Νεκρά θάλασσα εγίνει,/ μαύρη τζιαί η γη η δακρυοποτισμένη γέρημη τζιαί στείρα πια./ Αλοί τζιαί τρισαλοίμονο ..οϊμέ…!/ στα τρία μοιραία άσπρα περιστέρκα,/ τα έρημα, που λαβωμένα επετούσαν,/ που πάνωθκιον, της αστραποκτυπημένης,/ στο βαρύν σκότος πισσούρι τυλιγμένης,/ θαλασσοφίλητης πανώρκας νήσου/. Ας όψονται τζι΄ ας ξέρουσιν,/ οι Τούρτζιοι βαρβάροι, ότι ακόμα τζιαί μετά,/ που μια νύχτα πισσοσκότεινη ο ήλιος/, ο φωτοστεφανώμενος,/ το πουρνόν τζιαί πάλαι, θ΄ ανατείλει,/ απ τα φωτόλαμπρα, της Κυπρου τα’ ‘πουράνια,/ με το κοντάρι του, το λαμπερόν, φωθκιάν τζι όλεθρον/, εις τους οχτρούς αλύπητα θα σπείρει/ τζιαι Ανάσταση τζιαι Λευτερκά, εννά φέρει….
΄Ενε πρόλαβαν το μήνυμα στην μάνα μας να πάνε,/τα τρία της Κύπρου, περιστέρκα../
Απεγνωσμένα μάχουνται,/ στης Κύπρου της ματοτζιηλισμένης/, στην αχάπαρη την μάνα για να πάσιν,/ να ικετεύσουν, ύστατη στιγμή,/ βοήθεια μητρική να κελεύσουν/. Εν είχαν απ΄αλλού βοήθεια,/ τα άμοιρα να εκλιπαρήσουν,/ για την έρμην κόρη, που αργοπέθαινε./ Εθέλασιν μόνο στην μάνα της,/ τα μαύρα μαντάτα να της λαλήσουν,/ για την βαρβαροκτυπημένη θυγατρί,/ απού τα σιέρκα τα ΄γκληματικά κατασφαγμένης,/ αυτόνων των βάρβαρων, τ΄ Αττίλα απογόνων./ Εν πρόλαβε το μαυροπικραμμένο μαντάτο/, το ΄να άσπρο περιστέρι για να πάει/, μες΄ τους καπνούς εχάθην./ Απού ψηλά την Κύπρο εθώρεντην,/ που εκαύκετου…, εν άντεξε, εποστάθηκεν,/η θλίψη το παράλυσε, τζιαί χάμου ππέφτει,/ οϊμένανε..στ’ Απόστολου Βαρναβα σκλαβωμένο μοναστήρι!/ Το άλλο στου Τζιύκκου το ψηλό βουνί,/ της Παναγιάς Τζιυκκώτισσας, στο άγιο το θρονί της,/ ψυχομασιεί τζιαί σέρνεται το πισσομαυρισμένο/το τρίτο απ τον ουρανό, την Κύπρο/ που τους καπνούς, θολά εθώρεντην / τζι΄ απ την πύρινη θωρκά του, αστραπόβροντα γενιούνται./ τζιαι επιθανάτιο Ύστατο ανακάλημα, μες την ανεμοζάλη του την μαυρογέρημη/, σαν Διγενή Ακρίτα μεταμόρφωση,/ στα θεία ουράνια με βροντερήν ανθρώπινην λαλιά/, ανακράζει το πικροποτισμένο/ τζιαί αναπέμπει ικεσία έσχατη,/ που σαν ιερή ψαλμουδκιά απόκοσμη,/ απαντοχή στα πέρατα ακούστην,/ « Την Κύπρο σώστε, Ω! Θεέ, Χριστέ μας,/ τζιαί συ Τζιυκκώτισσα Παναγιά μας/
Εσύ της Κύπρου η μάνα Παναγιά, που απ΄την Κύπρο,/ όταν πέρασε,ς τον Άη Λάζαρο να δείς,/ πάνου στου Τζιύκκου τα βουνά μαζί,/ τ΄ ανεβήκατε για να βλογήσετε,/ πιστούς Χριστιανού Κυπραίους,/ τα πεύκα ούλλα λύγισαν τζιαί υποκλιθήκαν./ Έλα πίσω Παναγιά μας, συγχώρεση να δώσεις,/ για τις αμαρτίες μας τζιαί τούτην μόνον την φοράν,/ τους βάρβαρους θε να λυγίσεις τζιαί γονατίσεις,/ στα τιμημένα χώματα της Κύπρου, να θεοκαρβουνιάσουν,/Αυτοί οι βάρβαροι που αμάχους κατάκαψαν,/ εκκλησιές λεηλάτησασιν, ιερά και όσια καταπατήσασιν…/
Τζιαί επί τέλους οι Κυπραίοι τζιαί ούλλoς,/ ο Ελληνισμός αυτός ο μαρτυρικός λαός να πνάσουσιν…,/απ αύτηνν του κόσμου την μαυροσκότεινη/ μαυρογέρημη τραγωδία να ησυχάσουσιν…. , ειρήνη/ τζιαί αναπαμό νάχουν, διότι δεν έχουν ποτέ λυγίσει/ τζιαι αν τα ματωμένα τους γόνατα τους,/ καμιά φορά ακούμπαγαν το χώμα/ ήταν γιατί μόνο στους νεκρούς τους ήρωες,/ γονάτιζαν τζιαι για προσευχή…..
……Τζιαί άφησε τον τελευταίο στεναγμό,/ το τρίτο ματοβαμμένο περιστέρι….,/ στον τρούλλο του Αποστόλου Ανδρέα,/ στ΄Άγιο υπόδουλο μοναστήρι της Ουρανίας Καρπασίας…./ποτίζοντας τζιαι τούτο, το πικροχολωμένο/ το δακρύβρεχτο με το αίμα του το Άγιο Αθάνατο Δέντρο της Ελευθερίας…./.και προσδοκώμενης Ανάστασης της πικροβασανισμένης Κύπρου…,/ το μοναχικό χρυσοπράσινο φύλλο που κλυδωνίζετε,/ στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Μεσογείου……
καὶ τί νὰ λέγω, οὐκ ἠμπορῶ, καὶ τί νὰ γράφω οὐκ οἶδα,
σκοτίζει μου τὸ λογισμὸν ὁ χαλασμὸς τῆς Κύπρου.
Αν κάνω λάθος ο Θεός να με συγχωρεί όπως εγώ ο άσημος θα συγχωρώ όλους τους ΑΔΕΛΦΟΥΣ, που ίσως με έβλαψαν, αλλά ποτέ δεν θα ξεχνώ τους ασυγχώρητους βαρβάρους, γενοκτόνους άπιστους Σουννίτες, Σαλαφίστες Τούρκους, που ανά τους αιώνες είναι οι ολετήρες του Χριστιανισμού και Ελληνισμού.
Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε
η θάλασσα της Κερύνιας
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε
η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνιας
ΘΕΕ ΜΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΕΣΕΙΣ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΕ ΜΟΥ …
Ανασήκωσε την πλάτη
κι απόσεισέ τους Πενταδάχτυλέ μου
ανασήκωσε την πλάτη
κι απόσχισέ τους. Κ. Μόντης
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – Συγγραφέας από Ελληνική Κύπρο, αδελφός εθνομάρτυρα με ρίζες από κατεχόμενη Αγία Μεσαορία, την οποία ισοπέδωσαν οι βάρβαροι Τούρκοι εισβολείς.
www.ledrastory.com