Από τον Απόστολο Αποστόλου
Η αστική Δημοκρατία αποτελούσε τη σύνθεση του πραγματικού και του συμβολικού και στοιχημάτιζε σ’ ένα κράτος ομαλής διαδικασίας που δύσκολα θα μετατρεπόταν σε κράτος έκτακτης ανάγκης (état d΄urgence) ή σε κράτος εξαιρέσεων (état d’ exception).
Από τότε που ο «δημόθροος» γερμανικός ναζισμός εφάρμοσε όχι μόνο το κράτος έκτακτης ανάγκης ως συντελεστικό μηχανισμό απολυταρχικής εξουσίας, αλλά και τον μηχανισμό προσαρμοστικότητας των πολιτών στο φετιχοποιημένο φόβο, μπορεί να πέρασαν χρόνια, αλλά ουδέποτε εγκαταλείφθηκε η επανεφαρμογή του από τα πολιτικά ζόμπι της νεκροπολιτικής.
Βλέπετε ο φετιχοποιημένος φόβος στο γερμανικό ναζισμό απέδιδε προϊόντα μίσους και παγκοσμιοποιημένες γεωδυναστείες που οι νοσταλγοί της μαύρης ιστορικής στιγμής επιθυμούν και σήμερα να τα επανεμφανίσουν.
Εξάλλου το φετίχ του φόβου αποτελεί το πιο άμεσο σχήμα της αμετακίνητης εξουσίας.
Αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος αντανακλώνται και στο παρόν (σύμφωνα με τον Ντεριντά) με τις εκσυγχρονισμένες τους όμως παραλλαγές.
Έτσι αν ο γερμανικός ναζισμός υπήρξε μια αμοραλιστική αναθρωπολογία στηριζόμενη στις νεοδαρβινιστικές ημι-επιστημονικές αντιλήψεις, σήμερα αναφύεται μια μεταλλαγμένη συνέχεια του, μιας μετα-παγκοσμιοποιημένης ανθρωπολογίας στο ψηφιακό μετασχηματιστικό προσανατολισμό της και στην παθογένεια του φόβου που επιτάσσει έναν «κλινικοποιημένο κόσμο» μέσω οψίσπορων επιστημονικών προβληματικών συνεκτικισμών.
Οι παγκοσμιοποιημένες μάζες «εκδημοκρατικοποιούνται» πλέον μόνο με το φόβο.
Συντελείται σήμερα μια φεουδοποίηση των λαών με τις παθητικές ανταποκρίσεις τους και με τις άνωθεν υπαγορεύσεις της απόλυτης εξάρτησης, όπου ο κοινωνικός διαχωρισμός δε συντελείται μεταξύ προνομιούχων και μη προνομιούχων, μεταξύ ενσωματωμένων και αποκλεισμένων, αλλά μεταξύ «κλινικοποιημένων εμβολιασμένοι πολιτών» και μη «κλινικοποιημένων εμβολιασμένων».
Ο νέο-τρόμος με τη συνδρομή της επιστημονικής εργαλειοθήκης οργανώνει το έτερο «κλινικοποιημένο γένος» και την «ειδητική προσαρμοστικότητα».
Η μετα-παγκοσμιοποιημένη Δημοκρατία δεν μπορεί να οριστεί ως το σύστημα που βασίζεται σε μια αέναη διαδικασίας νομιμοποίησης από τη σχέση που αποκτά με την ιστορία (ιστορική κύρωση της δημοκρατίας), αλλά από την κρίση της έκτακτης ανάγκης.
Πλέον η νομιμοποίηση των δημοκρατικών αρχών συντελείται, κυρώνεται, από την επερχόμενη απειλή και τους χρησμούς των αυτόκλητων αυθεντιών που αναγγέλλουν και επισημοποιούν τα μέτρα της πολιτειακής λειτουργίας.
Η σχέση εξουσίας και εξουσιαζόμενου διαμεσολαβείται τώρα πια από τις προσομοιωμένες απειλές (υγειονομική, κλιματολογική, οικονομική, επισιτιστική, ενεργειακή απειλή, κλπ) μεταλλάσσοντας έτσι την παραδοσιακή θεσμική συμπεριφορά της πολιτείας.
Δημιουργώντας όμως τις προϋποθέσεις μιας νέας νοηματικής ολοκλήρωσης που μεταβιβάζει εξουσίες ως ρωμαϊκές auctoritas σ’ ένα φρανκενσταϊνικό μόρφωμα ειδικών.
Στα όρια μια τέτοιας πολιτικής εξέλιξης οι προϋποθέσεις μιας εκούσιας κοινωνικής συναίνεσης όπως τις όριζε η Δημοκρατία δεν υπάρχουν.
Η διαδικασία δημοκρατικοποίησης του αστικού κράτους έτσι όπως οριζόταν από το Σύνταγμα, επίσης δεν υπάρχει, δεδομένου ότι το Σύνταγμα ακυρώνεται διότι καθίσταται ατελές και πεδίο ερμηνευτικών αντιθέσεων. Σήμερα συντελείται μια άνευ προηγουμένου πορεία ανατροπής των αστικών συνταγμάτων, ένα διαρκές πραξικόπημα κατάργησης των συνταγμάτων.
Αν η παγκοσμιοποίηση αποδυνάμωσε τις συντεταγμένες της οικονομίας και θεμελίωσε τη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση ως απόλυτη αναγκαιότητα ως απόλυτο γεγονός, η μετα-παγκοσμιοποίηση έγινε το φετίχ που καλείται «ισομέγεθος της σωτηρίας» μέσω του καθεστώτος της έκτακτης ανάγκης.
Η ιερή τιμωρία, τα πρωτόκολλα, τα υγειονομικά πιστοποιητικά και ο ευνουχισμός γίνονται η υπεραναπληρωτική λειτουργία της μετα-παγκοσμιοποίησης, αλλά και το ιερό πάθος της εξουσίασης.
Και το ερώτημα, μήπως έχουμε τελικά ηττηθεί από την ακινησία που προκαλεί ο φόβος;
Απόστολος Αποστόλου καθηγητής φιλοσοφίας.