Τιμητικό αφιέρωμα, στην Ελληνίδα μάνα, σύζυγο και αδελφή μας, που την ζωή της πρόσφερε αντίδωρο θυσίας και αθανασίας, στην αγαπημένη της πατρίδα ΕΛΛΑΔΑ.. Τιμητικό αφιέρωμα.
Του Αντώνη Αντωνά.
Επειδή, τιμητικά αφιερώματα γράφουμε ως επί το πλείστο, για τους Έλληνες ήρωες μας άνδρες, εθνική παράλειψη είναι που σπάνια αναφερόμαστε και στους ηρωϊκούς αγώνες, της Ελληνίδας, μάνας, συζύγου και αδελφής, που δίπλα στους άνδρες πολεμούσαν και τους βαρβάρους *λαχτοπατούσαν. (*Κυπριακό, έλυωναν, ποδοπατούσαν…) Ενδεικτικά …
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Χιλιάδες Ελληνίδες «Αρματωλές», στην επανάσταση ΄λάβαν μέρος, δίπλα πολεμώντας, στους πατέρες, στους άνδρες, τα παιδιά τους, τους αδελφούς, αλλά και τις μανάδες, που κι αυτές σαν ύαινες, τους Τούρκους, σε φυγή ετρέπαν και στο κατόπιν κυνηγούσαν. Ανδρίκια το γιαταγάνι ψηλά κρατούσαν, κεραυνούς με τα καρυοφύλια τους, και τις κουμπούρες τους βαρούσαν, οι γυναίκες καπετάνισσες, ηρωικές επαναστάτισσες! *Νικάν τις γυναίκες άδοξο για τους βαρβάρους. Ηττάσθαι όνειδος, από τις γυναίκες ….
«Νικάν άδοξο. Ηττάσθαι όνειδος.» Το ανέφερε παλαιότερα, ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης κατά την διάρκεια της πολιορκίας του Άργους περί το 494 π.Χ., όταν είδε ξαφνικά ότι εκατοντάδες γυναίκες αρματωμένες ήταν έτοιμες να τον αντιμετωπίσουν, με αρχηγό μια μικροκαμωμένη γυναίκα την Αργεία ποιήτρια, συγγραφέα και τώρα Στρατηγό Τελεσσίλα (Γεν. το 520 ή 515 π.Χ.) Μετά την καταστροφή και την ήττα του στρατού του Άργους στο ιερό άλσος της Σητείας μεταξύ Ναυπλίου και Τίρυνθας, όπου ο Κλεομένης προκάλεσε τον θάνατο 8000 Αργείων, την άμυνα της πόλης ανέλαβε η μαχητική Τελεσσίλα, η οποία έπεισε όλες τις γυναίκες του Άργους να υπερασπισθούν την πόλη τους και να θυσιαστούν υπέρ βωμών και εστιών.
Όπλισε με κάθε είδους όπλο γυναίκες, παιδιά, γέρους και τους τοποθέτησε στις επάλξεις. Όλες οι γυναίκες φόρεσαν πανοπλίες και έζωσαν την πόλη. Οι άνδρες του Κλεομένη βλέποντας τις ανδρείες γυναίκες, αρνήθηκαν να εμπλακούν σε μάχη, λόγω των στρατιωτικών νόμων των Λακεδαιμονίων, που απαγόρευαν ρητά όποια πολεμική εμπλοκή με γυναίκες.
Ο Πλούταρχος υποστηρίζει ότι έγιναν μάχες, ίσως κάποιες αψιμαχίες, αλλά το βέβαιον είναι ότι ο ηρωισμός των γυναικών του Άργους, ανάγκασε τους Σπαρτιάτες να αποχωρήσουν και οι γυναίκες να γιορτάζουν για την νίκη τους. Ήταν μια ανεπανάληπτη ηρωική πράξη αυτοθυσίας, που έσωσε την πόλη του Άργους.
Εν συνεχεία, η Μόσχω,γυναίκα του Καπετάν Τζαβέλλα, που είναι η προσωποποίηση όλων των ηρωϊκών Ελληνίδων, αρχηγός, τριακόσιων γυναικών αρματωμένων, του Λεωνίδα τους Λακεδαιμόνιους ξεπεράσαν….
Ξεμαλιασμένες αγριεμένες, ουρλιάζοντας σαν λύκαινες, με το σπαθί στο γυμνωμένο χέρι, ξεχύθηκαν, κατατρόπωσαν τ΄ Αλή Πασά τ ασκέρι. Χιλιάδες πανικόβλητοι δειλιασμένοι Τούρκοι, απ΄ τις γυναικείες ιαχές, τις κλαγγές των χαντζάρων, τους κεραυνούς απ΄ τα καρυοφίλια*, τις κουμπούρες*, οι άγριες Ελληνίδες αμαζόνες του εικοσιένα, διώξανε τους βάρβαρους, π΄ αλαφιασμένοι φεύγουν. Ξοπίσω τρέχουν τους εχθρούς και τους κατατροπώνουν.
Ντροπιασμένοι και τρέμοντας από φόβο οι οχτροί, έτρεχαν, λύγιζαν λιποψυχούσαν, ψυχομαχούσαν. Οι ανδρείες γυναίκες δεκαπλάσιους, Τούρκους πολεμούσαν, αλλά δεν λιποψυχούσαν,
Ο Αλής που τελευταία στιγμή γλύτωσε, απ΄ των ηρωικών γυναικών την οργή, τ ΄ασκέρι του προς σφαγή, από φόβο, εγκατέλειψε, στα Γιάννενα ντροπιασμένος, τρέχει.. Ξοπίσω οι Ελληνίδες αρματωμένες καπετάνισσες, γυναίκες ηρωικές επαναστάτισσες! *Μόσχω Λάμπρου Τζαβέλλα (1760 – 1803). Γυναίκα του ηρωικού καπετάνιου Λάμπρου Τζαβέλλα Σουλιώτη πολέμαρχου, που ήταν ο φόβος και τρόμος των Τούρκων, και μητέρα των Φώτου, Τζιγούρη, Γιωργάκη και της Σόφως. Και τα τρία αγόρια της ήταν καπεταναίοι και σκοτώθηκαν ηρωικα σε μάχες εκτός την Σόφως που πολεμώντας δίπλα στην μάνα της έχασε το δεξί της μάτι Μια από τις ένδοξες οικογένειες του Σουλίου, που πολεμούσε τους Τούρκους πολύ πιο πριν το 1821.
Η ηρωική μάχη που αναφέρεται στο πιο πάνω ποίημα, έγινε στις 20 Ιουλίου 1792 κατά του Αλή Πασά, ο οποίος ήθελε να υποτάξει το ανυπότακτο Σούλι, αλλά ηττήθηκε ολοκληρωτικά… από γυναίκες ανδρειωμένες…
Σε άλλο μέτωπο κατά των χιλιάδων ανδρών του Αλή Πασά πολεμούσαν ο Λάμπρος Τζαβέλλας και ο Γιώργος Μπότσαρης. Κουρασμένοι και αποκαμωμένοι οι Έλληνες καπεταναίοι, για λίγο, ταμπουρώθηκαν για να ξεκουραστούν. Ένας Σουλιώτης με 20 Τουρκους πολεμούσε… Οι γυναίκες τους νομίζοντας ότι οι άντρες τους σκοτώθηκαν πήραν την ηρωική απόφαση και επιτέθηκαν στο ασκέρι του Πασά που το κατατρόπωσαν. Οι αντρειωμένες γυναίκες αρχικά ήταν 400, αλλά η Μόσχω επέλεξε τις 300 και άφησε οπισθοφυλακή τις μεγαλύτερες. Η μεγάλη νίκη των ηρωίδων Σουλιώτισσων γυναικών φώτιζε πλέον όλες τις ελληνίδες στη μετέπειτα γενική επανάσταση που με την ηρωική τους δράση κατά των Τούρκων απέδειξαν ‘ότι οι Ελληνίδες ανδρίκια πολεμούσαν και έτρεπαν τους Τούρκους σε φυγή… Α.Α.
Τα δημοτικά τραγούδια υμνούν το Σούλι… (Αποσπάσματα)
Τρια μπαϊράκια φαίνονται ΄πο κάτω απ΄ το Σούλι Το ΄να’ ναι του Μουχτάρ πασά, τ΄άλλο του Σελιχτάρι, Το τρίτο και καλύτερο είναι του Μιστομπόνου….. Που΄στε του Λάμπρου τα παιδιά, που΄στε Μποτσαραίοι, Τουρκαλβανοί μας πλάκωσαν θέ να μας σκλαβώσου…. Ας έρτουν οι παλιότουρκοι, τίποτα δεν μας κάνουν. Ας έρτουν πόλεμο να ιδούν και Σουλιωτών τουφέκια. Να μάθουν Λάμπρου το σπαθί, Μπότσαρη το τουφέκι… Εδώ είναι το Σούλι το κακό, εδώ είναι το Κακοσούλι. Που πολεμούν μικρά παιδιά, γυναίκες σαν τους άντρες Που πολεμάει η Τζαβελαινα σαν άξιο παλληκάρι… Και κατατροπώνοντας τους Τούρκους… …ο Μπότσαρη εφώναξε με το σπαθί στο χέρι. Έλα Πασά τι σκιάχτηκες και φεύγεις με μενζίλι…. (Παρομοίωση φυγής άτακτης) Αυτά τα ελάχιστα για τους Μωαμεθανούς κατακτητές, που με τον υπέρτερο στρατό τους και την υπεροπλία τους, ντροπιαστικές νίκες πλασματικές, κατά αδύναμων στρατών και Χριστιανικών κρατών είχαν και έχουν, αλλά ας θυμούνται επίσης, ότι όταν οι ιαχές των ηρωικών προγόνων των Ελλήνων τους αφυπνίζουν, δεκάδες ήττες ντροπιαστικές, έχουν από τους λίγους Έλληνες, κατά των μυρίων Τούρκων…
Η Ελληνική ψυχή και έμφυτη πατρογονική ανδρεία αναδύθηκαν, αφυπνίσθηκαν από τις ιερές ιαχές των προγόνων περί ελευθερίας και γενναιότητας πλέον. Όπως ο Θουκυδίδης έγραψε .. «Το ευδαίμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχο – Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.» Η «ανδρεία» των Μωαμεθανών, που βασιζόταν στον πολλαπλάσιο πλήρως εξοπλισμένο στρατό τους είχε κλονισθεί…
Ήταν άτυχο και άδικο, που η Ελληνική Επανάσταση αργά ξεκίνησε. Οι τότε ιστορικοί, αλλά και σημερινοί υποστηρίζουν ότι αν η φλόγα της Λευτεριάς άναβε πιο νωρίς με την ίδια αυτοθυσία και τόλμη, αλλά και με την ηθική συμπαράσταση των Χριστιανικών κρατών, οι Οθωμανοί είναι βέβαιον ότι θα είχαν το ίδιο ολέθριο τέλος. Δυστυχώς αυτή η βοήθεια προς τους Έλληνες, από τους Χριστιανούς συμμάχους καθυστέρησε …400 χρόνια…
Μέσα στις ηρωικές φιγούρες, που ξεχώρισαν, για το θάρρος, τη γενναιότητα και την περηφάνια τους ήταν και η Μαρία η Συγκλητική. Γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια της ενετοκρατίας και καταγόταν από οικογένεια ευγενών, με ρίζες από το Βυζάντιο. Με την κατάκτηση της Λευκωσίας πολλοί νέοι και νέες αιχμαλωτίστηκαν και φορτώθηκαν σε πλοία στο λιμάνι της Αμμόχωστου, για να μεταφερθούν από εκεί στην Κωνσταντινούπολη και να προσφερθούν ως λάφυρο στο Σουλτάνο. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η Μαρία η Συγκλητική. Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, η όμορφη νέα, θέλοντας να ξεφύγει από τη σκλαβιά και την ταπείνωση έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του πλοίου, που θα τη μετέφερε…
Το αφιέρωμα βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα.)
*ΜΑΡΙΑ – ΑΡΝΑΛΔΑ -ΒΑΛΕΣΑΝΔΡΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ, Η ΚΥΠΡΑΙΩΤΙΣΣΑ ΗΡΩΪΔΑ…
Γράφει, ο Εθνικός μας Ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης.
Η Αρνάλδα, η Βαλεσάνδρα επί του πλοίου ….. ( Απόσπασμα.)
Η Αρνάλδα εκ του γένους των Συγκλητικών γενναία, Ηρωίς πασών η πρώτη και ως άγγελος ωραία.. Είδε πλήρη τα ιστία έτοιμα προς πλούν τα πλοία, Κι΄ εντελώς απελπισθείσα έλεγε μετά δακρύων, Κάλλιον εις τον αέρα με το πύρ να τιναχθώμεν, Κάλλιον εις τον πυθμένα της θάλασσας να πνιγώμεν, Παρά μιαν στιγμήν ζώσαι κ έχουσαι του Μουσουλμάνου. Πλούτη δόξαν κ ευτυχίαν εις ανάκτορο Σουλτάνου
Μαρία Συγκλητική του Αντώνη Αντωνά.
ΕΠΙΚΟ ΚΑΙ ΛΥΡΙΚΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ..
Η Κυπριώτισσα, ηρωϊδα Μαρία Συγκλητική,/ η Αρνάλδα Ρουχιά, Ρενάλδα Βαλεσάνδρα, κόρη,/ ωραιοτάτη, του Κύπριου ευγενούς Ρουχιά κόμη,/ που στα μάτια της μπροστά οι Τούρκοι,/ εσφάγιασαν και το αχνίζων αίμα του έρρεε ακόμη…/ Σκλάβα με άλλες σκλαβοπούλες και/ Σκλαβόπουλα, οι Τούρκοι την επήραν, την βασάνισαν,/ αλλά δεν λύγισε για να τους προσκυνήσει./ Χριστιανή, παρέμεινε, χωρίς ν΄ αλλαξοπιστήσει./ Στ΄ αμπάρια των τουρκικών πλοίων,/ στην Αμμόχωστο, την ερίξαν,/ που στης Τουρκιάς τα σκλαβοπάζαρα θ΄αρμενίζαν./ «Και εντελώς απελπισθείσα έλεγε μετά δακρύων,/ κάλλιον εις τον αέρα με το πυρ να τιναχθώμεν,/ κάλλιον εις τον πυθμένα της θάλασσας να πνιγώμεν.»/ Το χέρι της, σαν να όπλισε το πνεύμα του Κανάρη,/ π΄ αντάξια του φάνηκε τις κρίσιμες τις ώρες./ Και αφού οι σκλαβωμένοι Κύπριοι,/ μετά χαράς ηρωικά και μ΄ αυτοθυσία ,/ δεχτήκαν ολοκαύτωμα να γένουν και θυσία,/ η Αρνάλδα έκλεψε, στο χέρι πήρε δάδα,/ αερινά, πετούσε σαν νεράιδα και με μεγάλη χάρη./ Στην μπαρουταποθήκη τους έφτασε,/ ξοπίσω της δεκάδες Τούρκοι την κυνηγούσαν,/ μ΄ άγιο χέρι ασπίδα την προστάτευε,/ όταν την Μαρία, Αρνάλδα πυροβολούσαν./ Την δάδα μέσα πέταξε, στάχτη όλα γίναν./ Την ναυαρχίδα του Πιαλέ Πασά/ και τα τουρκικά πλοία ανατίναξε,/ με τους χιλιάδες Τούρκους μέσα./ Οι στάχτες των νεκρών Κυπρίων μαζί με,/ της πανώριας Μαρίας, στα ουράνια ανεβήκαν,/ στο πάνθεο των εθνομαρτύρων εκεί αναγεννηθήκαν,/ απ΄ τα δεσμά των Μωαμεθανών απελευθερωθήκαν,/ δεν έσκυψαν το κεφάλι, θυσία γίναν, δεν σκλαβωθήκαν …./ Σ΄ άσβεστες ιερές λαμπάδες, μετουσιωθήκαν ,/ η ηρωική Αρνάλδα, μαζί με τις Κυπραιώτισσες,/ πανώριες σκλαβοπούλες και τους λεβέντες,/ Κυπραιώτες σκλάβους θεού ευλογία λάβανε και θεία χάρη./ Μια νύχτα σκοτεινή και οργισμένη,/ που τ΄ ολόγιομο της Κύπρου,/ πανσέληνο φεγγάρι, κρύφτηκε,/ με λυγμούς οδύνης και ντροπής,/ να μην το θωρεί κανένας./ Η λύτρωση με τον θάνατο και την θυσία,/ στους σκλαβωμένους, αιώνια έδωσε,/ Λευτεριά και στην Ελληνική Κύπρο Αθανασία…
Στις αρχές Οκτωβρίου του 1570 και ενώ βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη ο λεγόμενος Κυπριακός πόλεμος, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην πολιορκημένη Κύπρο έλαβε χώρα το ακόλουθο περιστατικό.
Μια τουρκική γαλέρα γεμάτη Κυπραίες και Κυπρίους σκλάβους και λάφυρα που βρισκόταν αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Αμμοχώστου, πυρπολήθηκε, με αποτέλεσμα δεκάδες άλλα τουρκικά να βυθιστούν με τα πληρώματα τους. Σύγχρονες του γεγονότος πηγές αλλά και της τότε εποχής, αποδίδουν την πυρπόλησή, σε μια ευγενή Κύπρια. Είναι η Αρνάλδα των Ευρωπαίων και η Μαρία Συγκλητική των Κυπρίων. Σύγχρονες του περιστατικού μαρτυρίες, έργα κυρίως Ιταλών χρονογράφων της εποχής και αυτοπτών μαρτύρων των γεγονότων, αναφέρονται στο περιστατικό. Ως επί το πλείστον, υπαίτια για την πυρπόληση της γαλέρας, εμφανίζεται η νεαρή Κύπρια Μαρία Συγκλητική. Πρώτος χρονολογικά αναφέρεται στο συμβάν ο λομβαρδικής καταγωγής μοναχός Angelo Calepio που στη διάρκεια της πολιορκίας της Λευκωσίας ζούσε στην πόλη. Στην αφήγηση των ιστορικών γεγονότων της κατάληψης της Κύπρου, η οποία συντάσσεται μετά την επιστροφή του στην Ιταλία το 1572, επισημαίνει πως με έκπληξη άκουσε να λέγεται «από κάποιους ότι μία ευγενής Κύπρια είχε βάλει τη φωτιά». Με παρόμοια αοριστία, αναφέρεται στο περιστατικό και ο μηχανικός Ιωάννης Σωζόμενος ο πρεσβύτερος. Ο Ιωάννης Σωζόμενος φαίνεται πως είχε λάβει μέρος στη μάχη της Λευκωσίας και κατάφερε να διαφύγει από την Αμμόχωστο ως πρόσφυγας στη Βενετία. Στην Έκθεση περί του πολέμου που συνέταξε εκεί με τον τίτλο Narratione della Guerra di Nicosia fatta nelRegno di Cipro da’ Turchi l’anno, η οποία δημοσιεύεται στη Μπολόνια το 1576, μαρτυρεί ότι μία από τις κοπέλες που μεταφέρονταν ως σκλάβες έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του πλοίου. Ανάλογες είναι και οι αναφορές δύο άλλων Ιταλών χρονογράφων: του Pietro Bizzari (1525-1583/1586), στο έργο του Cyprium bellum inter Venetos etSelymum Turcarum imperatorem gestum που εκδίδει το 1573 και του Antonio Maria Graziani(1537-1611), στο De Bello Cyprio, έργο δημοσιευμένο μετά θάνατον, το 1624. Ο Βενετός ευγενής Carolus Magius (†1587) αποτύπωσε τις περιπέτειες από τη συμμετοχή του στον Κυπριακό Πόλεμο σε μια σειρά από 18 μινιατούρες που ετοιμάστηκαν στη Βενετία κατ’ εντολή του και δημοσιεύθηκαν, με σχόλια του Γάλλου ευγενή και λόγιου Louis César de La Baume-Le Blanc (1708-1780), αργότερα. Τέλος, ενδιαφέρον για το περιστατικό εκφράζουν δύο ακόμα σύγχρονες μαρτυρίες: αυτή του Βενετού πολιτικού και ιστοριογράφου Paolo Paruta (1540-1598) στο έργο του Storia della Guerra di Cipro, και η μαρτυρία του άγνωστου σε άλλες πηγές στρατηγού Angelo Gatto, με τίτλο Narrazione del terribile assedio e della resadi Famagosta nell’anno 1571 da un manoscritto delcapitano Angelo Gato da Orvieto, που εκδόθηκε στο Ορβιέτο το 1895. Μολονότι και στις δύο πηγέςγίνεται λόγος για την έκρηξη και την καταστροφή του πλοίου που μετέφερε τους σκλάβους του σουλτάνου.
Τον 17ο και 18ο αιώνα το ενδιαφέρον στην Ευρώπη αναζωπυρώνεται και μάλιστα οι σχετικές αναφορές σταδιακά εμπλουτίζονται με πρόσθετα ιστορικαστοιχεία, σχετικά με την καταγωγή της εν λόγω γυναίκας. Σε τρία έργα Γάλλων του 17ου αιώνα, συγκεκριμένα του ιστοριογράφου και πολιτικού Jacques Augustede Thou (1553-1617), του Ιησουΐτη ποιητή και συγγραφέα Pierre Le Moyne (1602-1671) και του ιστορικού και βιογράφου Pierre de Bourdeille, γνωστού και ως Seigneur de Brantôme (1540–1614), ασχολούνται με το κατόρθωμα … Σταδιακά, η γυναίκα αυτή αποκτά ταυτότητα με βάση ιστορικα κέιμενα. Στον ευρωπαϊκό χώρο γίνεται γνωστή ως Αρνάλδα και ακολούθως, στη νεότερη κυπριακή βιβλιογραφία καταγράφεται ως Μαρία Συγκλητική. Ο Ιταλός διπλωμάτης, ιστορικός και ποιητής Giovanni Sagredo (1617–1682) στο έργο του Memorie istoriche de’ monarchiottomani που εκδίδεται στη Βενετία, φαίνεται να είναι ο πρώτος που την κατονομάζει ως Arnalda diRoca, συνδέοντάς τη με την κομητεία Rochas και την επιφανή οικογένεια των Συγκλητικών, μια από τις πλέον ευγενείς και πλούσιες οικογένειες της Κύπρου την εποχή της Βενετοκρατίας. Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα θα γράψει λίγο αργότερα και ο κληρικός Antonio Foresti στο έργο του Del mappamondo istorico που εκδίδεται επίσης στη Βενετία. Η σύνδεση με την οικογένεια των Συγκλητικών αναπαράγεται και στο έργο του Αρχιμανδρίτη Κυπριανού (1735/1745–1802/1805) Ιστορία Χρονολογική της Νήσου Κύπρου που εξέδωσε στη Βενετία το 1788. Αναφέρεται στην Αρνάλδα Μαρία Συγκλητική μια νεαρή Κύπρια γυναίκα, η οποία πυρπόλησε μια τουρκική γαλέρα γεμάτη σκλάβους και λάφυρα, που βρισκόταν αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Αμμοχώστου τον Οκτώβριο του 1570. (Κατά πολλούς ήταν η ναυαρχίδα του Σουλτάνου) Ο Κυπριανός κατονομάζει ως πηγές του τον Στέφανο Λουζινιάν και τον Καλλέπιο. Ό ίδιος μάλιστα αναφέρει ότι πρόκειται για τη «θυγατέρα του Κώμητος Ρουχιάς», ο οποίος «ἐφονεύθη εἰςπόλεμον». Συγκεκριμένα, αναφέρεται στον τρίτο Conte di Rochas, τον Κύπριο Ευγένιο Συγκλητικό, πρωτότοκο γιο του Ιάκωβου Συγκλητικού, ο οποίος, σύμφωνα με τις πηγές της εποχής, έπεσε στη μάχη της Λευκωσίας τον Σεπτέμβριο του 1570.
Η αναμόχλευσή της επικής και λυρικής αυτής ιστορίας από ιστορικές και λογοτεχνικές πηγές ,που βάση είχαν πληροφορίες της τότε εποχής, , υποδεικνύει και αποδεικνύει τη διαχρονική αξία των όσων πρεσβεύει: Της αρετής, γενναιότητας και αυτοθυσίας των Ελλήνων και Ελληνίδων της Κύπρου!
ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ
Απαγχονισθείς ήρωας του αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.
Εμείς; Τι είμαστε εμείς;/ Μπορεί να το διαβάσουμε με περηφάνεια και με θλίψη (πολλή; Καλά, πολλή),/ μπορεί να το συζητήσουμε με πόνο (αν και πόσο καιρό κι αυτό;)/ μπορεί — οι πιο ευαίσθητοι — να τ᾽ αγρυπνήσουμε (αν και πόσες νύχτες;)/ μα τίποτ᾽ άλλο.
Όλα τ᾽ άλλα είν᾽ της μητέρας του παιδιού!
ΝΑ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ …..
ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΚΥΠΡΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΣ …
Και με τις… ΠΑΟτζούδες μας στην Ε.Φ. (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)
ΕΥΓΕ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΥΠΡΑΙΟΠΟΥΛΕΣ !!!.
Να ζήσει το ένδοξο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΤΙΟΝ – ΛΑΡΝΑΚΑ, η αρχαιότερη πόλη του Ελληνισμού, που συνεχίζει να τηρεί τις Ελληνικές αρετές και παραδόσεις των ένδοξων προγόνων μας, ανά τους αιώνες!!!
Και στην μητέρα πατρίδα οι ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ πατριώτισσες να μιμηθούν τις αδελφές Κυπριοπούλες της Ελληνικής Κύπρου και μετουσιωθούν σε Μπουμπουλίνα, Μαντώ, Ασήμω, Δόμνα, Μόσχω και Δέσπω Τζαβέλα, Αλιφαντώ και εθελοντικά να τύχουν βραχυπρόθεσμης στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Η πατρίδα μας, οι πατρογονικές μας εστίες, τα ιερά και όσια μας, οι οικογένειες μας, τα παιδιά μας κινδυνεύουν …
Πολλές φορές οι Ελληνίδες απέδειξαν ότι χάριν της Ελευθερίας και ηρωϊσμό και λεβεντιά διαθέτουν και αυτοθυσία, περισσότερο από τους άνδρες…..
Η Ελληνοπούλα
Είμαι μια Ελληνοπούλα/ που σαν μια Σουλιωτοπούλα/ αγαπώ με την καρδιά μου/ την πατρίδα την γλυκιά μου./ Κι αν ο εχθρός μας έρθει πάλι/ με σκοπό να την προσβάλει/ ΟΧΙ! δεν θα τον αφήσω/ και θα του φωνάξω πίσω.
Τα Ελληνόπουλα
Ελληνόπουλα ένα κι ένα/ διαλεχτά και προκομμένα/ είμαστε για την Πατρίδα/ μια τρανή χαρά και ελπίδα./ Την Ελλάδα τη γλυκιά μας/ κλείνουμε όλα στην καρδιά μας/ και γι αυτή θα ζούμε πάντα
Ζήτω! Ζήτω η Μάνα ΕΛΛΑΔΑ. ( Άγνωστου ποιητή)
Επιμέλεια του Αντώνη Αντωνά – Συγγραφέα από Ελληνική Κύπρο.
Αποσπάσματα με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια, από ιστορικά βιβλία ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΥΠΡΟΣ – ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ κ.ά. του ιδίου.
www.ledrastory.com