Μεγάλη κουβέντα γίνεται για την απολιγνιτοποίηση της ΔΕΗ που όμως αυτή η μεγάλη κουβέντα δεν αρκεί και πρέπει να γίνει ακόμα μεγαλύτερη και όσο δυνατόν φτάσει μεγάλη.
Και όλα αυτά γίνονται για το περιβάλλον που τόσο ζωτική πλέον ανάγκη έχουμε. Το οξυγόνο λοιπόν που μας ζει, ναι η καύση του λιγνίτη το περιορίζει. Αν αυτό όμως συγκριθεί με τις βαλτές πυρκαγιές στα δάση που κάθε μορφής «αλεπουδιάρες» προκαλούν
(δες Εύβοια) τί συμπέρασμα βγαίνει;
Και όταν αυτό το συμπέρασμα επι τέλους βγει, προς τα που πρέπει να στραφεί πρωτίστως και δρομέως η προσοχή των «ιθυνόντων» που κόπτονται για το περιβάλλον αρχίζοντας την προστασία αυτού από τον τελευταίο,της σχετικής λίστας, βλαβερό προς αυτό παράγοντα!;
Η απαραίτητη εξυγείανση της ΔΕΗ περιορίζοντας το κόστος παραγωγής τής ενέργειας ναι συμφέρει. Όμως συγκυριακά συμφέρει αφού τίποτε δεν εγγυάται την σταθερότητα της τιμής του εισαγόμενου υγραερίου, προς χρήσιν του οποίου,τα λιγνιτωρυχεία μας κλείνουν, χωρίς να λαμβάνεται υπ όψιν ότι τα χρήματα που που καταβάλλονται για την εξόρυξη του λιγνίτη μένουν μέσα φορολογούνται ξοδεμένα μέσα γυρίζοντας πίσω ως δημόσιο έσοδο πλέον.
Το έξοδο δε για την εισαγωγή καυσίμων απ έξω….φεύγει και δεν ξαναγυρνά. Οσον αφορά τέλος τον αριθμό των εργαζομένων στα ορυχεία, και αυτό αντιμετωπίζεται εφ´ οσον υπάρχει καλόπιστος διάλογος των ενδιαφερομένων.
Με λίγο δε περισσότερη προσοχή/βελτίωση για πιο τέλεια καύση του λιγνίτη στούς λέβητες, τα περιθώρια υπάρχουν, αφού και οι μηχανικοί γνωρίζουν τα σύγχρονα μέσα,
αντιμετωπίζεται και το πρόβλημα των εκπομπών βλαβερών καυσαερίων.
Εάν αρχίσουν οι Έλληνες να καίνε κοντραπλακέ για να ζεσταθούν, τα αποτελέσματα άλλωστε θα είναι χειρότερα.