Γλαύκος Κληρίδης, οι αγώνες του για την Κύπρο και την Ευρωπαϊκή Ένωση

Γλαύκος Κληρίδης, οι αγώνες του για την Κύπρο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.

Εν συντομία ολίγα και ενδεικτικά …

Την Κυριακή, 14 Νοεμβρίου 2021, πραγματοποιήθηκε το όγδοο ετήσιο μνημόσυνο του αειμνήστου πρώην Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και ιδρυτή του Δημοκρατικού Συναγερμού, Γλαύκου Κληρίδη.

Με δάκρυα συγκίνησης ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης απευθύνει δραματικό λόγο και ύστατη ικεσία, για βοήθεια στον ΟΗΕ το 1974. Αποτυπωμένη στο πρόσωπο του η εθνική συμφορά της αγαπημένης του πατρίδας, στην οποία αφιέρωσε όλη του την ζωή.

Σημειώνεται ότι μετά την διαφυγή του Μακαρίου με την έναρξη του προδοτικού πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου 1974 και αφού ο Ν. Σαμψών παραιτήθηκε σαν πρόεδρος λόγω της βάρβαρης Τουρκικής εισβολής στις 23 Ιουλίου, ο Γλαύκος  Κληρίδης ως Πρόεδρος της Βουλής, με βάση το σύνταγμα, ανέλαβε και την Προεδρία της Κ.Δ.  σηκώνοντας στους ώμους του με την συμπαράσταση και των άλλων πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών, όλη την Εθνική Καταστροφή της Κύπρου, μέχρι και την επιστροφή του Μακαρίου την 7η Δεκεμβρίου 1974, 5 μήνες μετά την προδοσία και το έγκλημα εις βάρος του λαού της Κύπρου.

5000 άμαχοι και αιχμάλωτοι εθνοφρουροί δολοφονημένοι ( 1619 αγνοούμενοι), 300000 Κύπριοι εκτοπισμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες, 800 όμηροι γυναίκες βάναυσα κακοποιημένες, 500 εκκλησίες συλημένες, μουσεία, θησαυροφυλάκια λεηλατημένα, το 37% των κυπριακών εδαφών κατεχόμενο από τους βαρβάρους Τούρκους  εισβολείς …Έπρεπε άμεσα να γίνουν προσφυγικοί καταυλισμοί φιλοξενίας, να προσφερθεί ιματισμός και φαγητό, να επιδιορθωθεί το οδικό, υδρευτικό, ηλεκτρικό δίκτυο, να γίνει περίθαλψη των εκατοντάδων τραυματιών, να στηριχθούν οι βασανισθέντες  άνδρες και κακοποιημένες γυναίκες, να ανεγερθούν σχολεία για τα χιλιάδες προσφυγόπουλα, να ανεγερθούν προσφυγικές κατοικίες πριν τον Χειμώνα, να εντοπισθούν αγνοούμενοι και αιχμάλωτοι, να σταλεί άμεσα επισιτιστική βοήθεια μέσω ΟΗΕ στους χιλιάδες εγκλωβισμένους της Καρπασίας και Μαρωνίτικων χωριών κ.ά.π. Όλος ο λαός, που ζούσε στις ελεύθερες περιοχές συγκινητικά άπλωσε το χέρι στους αδελφούς του εκτοπισμένους και ο Γλαύκος Κληρίδης δεν πατούσε το πόδι στο Προεδρικό, αλλά βρισκόταν ανάμεσα στους πονεμένους χαροκαμένους γονείς και στους πρόσφυγες μας συμπαραστάτης, συντονιστής και αρωγός.

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθεί ότι πρώτος ο απλός Ελληνικός λαός σύσσωμος άμεσα προσέφερε από το υστέρημα του κάθε είδους βοήθεια στους Κυπρίους πρόσφυγες. Τρόφιμα, ιματισμό, φάρμακα, ακόμη και εθελοντές ιατροί  και παραϊατρικό προσωπικό ήρθαν στη Κύπρο για περίθαλψη των τραυματιών….

Ο Ευπατρίδης Γλαύκος Κληρίδης. (ένα τιμητικό αφιέρωμα σε …

https://koukfamily.blogspot.com › bl..

”

Ο Ευπατρίδης Γλαύκος Κληρίδης. (ένα τιμητικό αφιέρωμα σε …

https://koukfamily.blogspot.com › bl…

Ο Γλαύκος Κληρίδης (Λευκωσία, 24 Απριλίου 1919 – 15 Νοεμβρίου 2013) ήταν Ελληνοκύπριος πολιτικός και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας την περίοδο 1993-2003. Ήταν παντρεμένος με την κ. Λίλα- Ειρήνη Κληρίδου και απέκτησαν μια κόρη την Καίτη Κληρίδου. ( Τ. βουλευτή ΔΗ.ΣΥ.)

Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα 1955-59 υπηρέτησε στην Ε.Ο.Κ.Α. με το ψευδώνυμο «Υπερείδης» και υπεράσπισε πολλούς αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., που είχαν συλληφθεί από τους Άγγλους. Επίσης, ετοίμασε φάκελο για πολλές περιπτώσεις παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους Άγγλους, τις οποίες παρουσίασε η Ελληνική Κυβέρνηση στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης.

H δράση του τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκου Κληρίδη στην βρετανική πολεμική αεροπορία (RAF) είναι μια συναρπαστική πτυχή της πολυκύμαντης ζωής του Ελληνοκύπριου ηγέτη. Κι αυτό διότι είναι βγαλμένη από πολεμική κινηματογραφική ταινία η οποία περιλαμβάνει τα πάντα: Εναέριους βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων, κατάρριψη και τραυματισμό, επιβίωση, αιχμαλωσία σε γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στην Πολωνία και τρεις, αποτυχημένες, απόπειρες αποδράσης. Η ιστορία του Γλαύκου Κληρίδη είναι η ιστορία πολλών αεροπόρων (αξιωματικών και προσωπικού) της RAF που προσέτρεξαν στις τάξεις της για εθελούσια υπηρεσία όταν ο Β’ ΠΠ πόλεμος συγκλόνισε την Ευρώπη. Είναι όμως και μια ιστορία δράσης κι επιβίωσης –γιατί πριν ο Γλαύκος Κληρίδης υπάρξει ηγετική πολιτική φυσιογνωμία της νεότερης κυπριακής ιστορίας και survival του πολιτικού βίου –υπήρξε κι ο ίδιος survivor, στην πραγματική ζωή.

Ο Β’ ΠΠ βρήκε τον Γλαύκο Κληρίδη στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου είχε μετακομίσει για σπουδές ήδη από το 1936. Η συμμετοχή του στην RAF (ιπτάμενο προσωπικό) ακολούθησε την πεπατημένη των πολιτών που έσπευδαν να καταταγούν στην Βρετανική Πολεμική Αεροπορία και προέρχονταν από αποικιακά εδάφη. Εκπαιδεύτηκε ως ιπτάμενο προσωπικό, σε μάχιμη. Στα βρετανικά στρατιωτικά αρχεία ο Γλαύκος Κληρίδης παρουσιάζεται ως υπ. αριθμόν 924202 (σ.σ. ο αριθμός στρατιωτικού του μητρώου) και τοποθετείται στην έδρα της 115ης Μοίρας Βομβαρδισμού της RAF στο Γιορκ. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί πως η Μοίρα στην οποία υπηρέτησε ο Κληρίδης ήταν κατεξοχήν μάχιμη κι αποτελεί την πρώτη Μοίρα τακτικού βομβαρδισμού της RAF, στον Β’ ΠΠ, που ενέπλεξε ήδη από το 1940 μεγάλης αξίας επίγειους στόχους όπως το κατεχόμενο από τους Γερμανούς στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο του Στάβενγκερ, στην Νορβηγία. Η διπλή ειδικότητα του Κληρίδη δεν πρέπει να θεωρείται λανθασμένη μιας και η πρακτική της RAF στα πληρώματα των non commissioned officers των βομβαρδιστικών της εποχής ήταν διπλή προκειμένου σε περίπτωση απώλειας προσωπικού εν ώρα πτήσης να καλύπτονται οι ειδικότητες. Ο Κληρίδης, μέχρι την κατάρριψή του το 1942, έζησε την πρώτη επιχειρησιακή περίοδο της 115ης Μοίρας πετώντας με αεροσκάφη τύπου Vickers Wellington –πριν, το 1943, η Μοίρα του παραλάβει τα πιο εκσυγχρονισμένα Avro Lancaster.

To αεροσκάφος με το οποίο ο Γλαύκος Κληρίδης καταρρίφθηκε ήταν ένα από τα 1.332 που έχασε η RAF κατά την διάρκεια του Β’ ΠΠ. Αν και θεωρούνταν αξιόπιστο για μεσαίο βομβαρδιστικό μακράς ακτίνας (ουσιαστικά μεσαίας ακτίνας), η κατασκευή του από ξύλινα μέρη ήταν ευπαθής σε σημεία όπου η γερμανική αεράμυνα, γύρω από πόλεις, ήταν ισχυρή. Το ποσοστό θνητότητας στα αεροσκάφη τέτοιου τύπου σε περίπτωση κατάρριψης θεωρούνταν υψηλό (άνω του 60%) σύμφωνα με μεταγενέστερες έρευνες που έγιναν.

Κατάρριψη κι αιχμαλωσία

To βομβαρδιστικό υπ. αριθμόν BJ-670 – KO-K του Γλαύκου Κληρίδη, σύμφωνα με αναφορές σε στρατιωτικά αρχεία, χτυπήθηκε από γερμανικά αντιαεροπορικά κατά την διάρκεια ενάεριας επιδρομής εναντίον του Αμβούργου, το 1942. Κατέπεσε μετά από βλάβη σε θαλάσσια περιοχή σκοτώνοντας δύο μέλη του πληρώματός του. Ο Γλαύκος Κληρίδης κατόρθωσε να εγκαταλείψει το αεροσκάφος με αλεξίπτωτο και φέρεται να κατέπεσε σε περιοχή κοντά στην πόλη της Βρέμης –τραυματίας. Η ιστορία της αναγγελίας του θανάτου του στον κυπριακό Τύπο της εποχής είναι γνωστή και έχει δημοσιεύσει επί τούτου ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Κύπρου, Πέτρος Παπαπολυβίου –το πως ο Κληρίδης μέχρι να εμφανιστεί ως ζωντανός θεωρούνταν για την οικογένεια του και την κυπριακή κοινή γνώμη, νεκρός ή αγνοούμενος.

Ο Κληρίδης όπως πολλοί καταρριφθέντες αεροπόροι της RAF πήρε τον δρόμο της αιχμαλωσίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων (Stalag) 344 (VIII-B για τους καταρριφθέντες αεροπόρους των συμμάχων) στο τότε Lamsdorf της Σιλεσίας (σημερινό Łambinowice στην Πολωνία). Έλαβε τον αριθμό αιχμαλώτου (POW number): 27163 και συμμετείχε, ως γνωστόν, σε τρεις αποτυχημένες απόπειρες απόδρασης. Η σταδιακή μεταφορά αιχμαλώτων –λόγω της αντεπίθεσης του Σοβιετικού Στρατού- στην Πολωνία βρήκε τον Κληρίδη να απελευθερώνεται στις αρχές του 45 –επί πολωνικού εδάφους.

Επ ευκαιρία, τιμής ένεκεν καταθέτω ιστορικά αποσπάσματα  από το αρχείο του αείμνηστου Γλαύκου Κληρίδη ( Ντοκουμέντα μιας εποχής 1993-2003,), με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες, επειδή για πολλούς υπάρχουν άγνωστες πτυχές, όσον αφορά την είσοδο της ΚΔ στην ΕΟΚ, αλλά και  επειδή ορισμένοι παραποιούν  τα πραγματικά γεγονότα. Ως εκ τούτου καλό θα ήταν να κάνουμε μια υπενθύμιση εν συντομία,  ως σταγόνα μνήμης και ιστορίας.

Ένα από τα κομβικά σημεία της πορείας του, ήταν η προσπάθεια του μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς της ΚΔ, πλην του ΑΚΕΛ ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με πρωτοβουλία της τότε Ελληνικής Κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, που υποστηρίχθηκε από όλα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ υπήρξε μια εμπεριστατωμένη εισήγηση για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΟΚ, Προφορικά η εισήγηση αρχικά μεταφέρθηκε στην Κυπριακή Κυβέρνηση και τον Σεπτέμβριο του 1988, ακολούθησε επίσημη επιστολή του ΥΠΕΞ Ελλάδος κ. Θεόδωρου Πάγκαλου προς τον τότε Πρόεδρο της ΚΔ κ. Γεώργιο Βασιλείου.

Συνοπτικά η επιστολή ανέφερε τους λόγους που έπρεπε η ΚΔ, να ενταχθεί στην ΕΟΚ.

Θα αποτελούσε πολιτική εγγύηση για την ανεξαρτησία της Κύπρου. Θα ήταν μια ενδυνάμωση στο διεθνές σύστημα. Θα διασφάλιζε την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων Θα βοηθούσε στην έκβαση των συνομιλιών για επίλυση του Κυπριακού. Θα πρόσφερε δυναμική προοπτική για την Κυπριακή οικονομία κλπ.

Τελικά αφού λήφθηκαν υπ όψιν όλα τα πιο πάνω από τις κυβερνήσεις Ελλάδος, Κύπρου τελικά κατετέθη η αίτηση την 4η Ιουλίου 1990, με καθυστέρηση περίπου δύο χρόνων.

Το ΔΗ.ΚΟ στις 27 Οκτ. 1988, ενέγραψε θέμα στην Βουλή των αντιπροσώπων « Η ανάγκη μελέτης και έγκαιρης απόφασης για αίτηση της Κύπρου να καταστεί μέλος της ΕΟΚ.

Ο Πρόεδρος του κόμματος Κληρίδης, ενώ είχε πρωτοστατήσει και συμφωνήσει υπέρ της ένταξης, ανέβαλε να εγγράψει θέμα, λόγω του ότι μετά από διαβουλεύσεις με τον Πρόεδρο Κ.Δ. Βασιλείου, διαπιστώθηκε ότι έπρεπε να υπάρξει σχετική καθυστέρηση για να προετοιμασθεί καλύτερα η κυβέρνηση.

Στις 16 Μαρτίου 1989 ο αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ αφού ολοκληρώθηκαν οι προτάσεις των στελεχών, καταθέτει τελικά καταθέτει στη Βουλή έγγραφο με θέμα «Προγραμματισμός και υποβολή αίτησης για πλήρη ένταξη της Κύπρου στην ΕΟΚ.

Τα σχετικά θέματα ΔΗΚΟ και ΔΗΣΥ παραπέμφθηκαν στην Επιτροπή Εξωτερικών και στις 3 Απριλίου  προσκλήθηκαν ο ΥΠΕΞ Γ. Ιακώβου μαζί με ανώτερους παράγοντες του Υπουργείου, προς συζήτηση και λήψη αποφάσεων.

Η Βουλή στις 22 και 29 Ιουνίου συζήτησε τα δύο θέματα και τρία από τα τέσσερα κόμματα, ο ΔΗΣΥ, το ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ της άμεσης υποβολής της αίτησης προς ΕΟΚ. Το ΑΚΕΛ τάχθηκε εναντίον. ( 21 ψήφοι υπέρ και 13 εναντίον.)

Στις 4 Ιουλίου 1990  το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα για την άμεση υποβολή της αίτησης. Επίσης την ίδια μέρα το Εθνικό Συμβούλιο σε έκτακτη συνεδρία, εγκρίνει παρά τις ενστάσεις και διαφωνίες του ΑΚΕΛ, την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και έτσι ο ΥΠΕΞ Γιώργος Ιακώβου ο οποίος είχε μεταβεί ήδη στις Βρυξέλλες υποβάλλει επίσημα το αίτημα της Κύπρου μετά από συνεννόηση που είχε με τον Πρόεδρο *Γ. Βασιλείου.

*Σημειώνεται ότι κατήλθε ως «ανεξάρτητος» υποψήφιος με κύριο αντίπαλο τον Γ. Κληρίδη, στις προεδρικές εκλογές του 1988 και στις 21 Φεβρουαρίου 1988 εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχοντας την υποστήριξη του ΑΚΕΛ το οποίο και τον πρότεινε ουσιαστικά και ψηφιζόμενος κατά τον δεύτερο γύρο από την ΕΔΕΚ και από ένα σημαντικό μέρος του ΔΗΚΟ.

Οι υποψήφιοι στον πρώτο γύρο ήταν:

Σπύρος Κυπριανού: πρόεδρος της Κύπρου από το 1977 και πρόεδρος του ΔΗΚΟ. Είχε τη στήριξη του ΔΗΚΟ και της Ένωσης Κέντρου.

Γλαύκος Κληρίδης: πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) και βουλευτής. Είχε διατελέσει Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1960-1976), ενώ υπηρέτησε και ως Υπουργός Δικαιοσύνης στη μεταβατική κυβέρνηση (1959-1960). Συμμετείχε για δεύτερη φορά στις προεδρικές εκλογές και υποστηρίχθηκε από το Δημοκρατικό Συναγερμό.

Γιώργος Βασιλείου: ανεξάρτητος υποψήφιος με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ. Επιπλέον, είχε τη στήριξη του Κόμματος των Φιλελευθέρων.[7][7]

Βάσος Λυσσαρίδης: πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Ένωσης Κέντρου (ΕΔΕΚ), βουλευτής και Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Είχε τη στήριξη της ΕΔΕΚ.[5][8][7][7]

Θράσος Γεωργιάδης: ανεξάρτητος υποψήφιος.

Ο Α΄ γύρος των εκλογών διεξήχθη στις 14 Φεβρουαρίου 1988. Κανένας υποψήφιος δεν εξασφάλισε πέρα του 50% των εγκύρων ψήφων. Για τον λόγο αυτό διεξήχθη αναπληρωματική εκλογή ανάμεσα στον Γιώργο Βασιλείου (30,11%) και στον Γλαύκο Κληρίδη (33,32%), που πήραν τις περισσότερες ψήφους. Ήταν η πρώτη φορά που απαιτείτο επαναληπτική εκλογή στις προεδρικές εκλογές της Κύπρου.

Απερχόμενος Πρόεδρος ο Σπύρος Κυπριανού.

Ο νέος Πρόεδρος Βασιλείου παρά τις στενές σχέσεις του με ΑΚΕΛ, το οποίο διαφωνούσε  με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΟΚ, στο τέλος μετά και από τις πιέσεις των υπολοίπων κομμάτων, αλλά και της κοινής γνώμης και παρά τις αντιρρήσεις της ηγεσίας του ΑΚΕΛ ενέκρινε την Ευρωπαϊκή πορεία της Κύπρου, αν και οι διαβουλεύσεις και πιέσεις από τον τότε ΓΓ ΑΚΕΛ , αυτονόητο είναι ότι είχαν σαν αποτέλεσμα την μεγάλη καθυστέρηση όσον αφορά τη υποβολή αίτησης…

Συνομιλίες είχε ο Πρόεδρος Γ. Βασιλείου με όλους τους υπόλοιπους ηγέτες των Κυπριακών κομμάτων, οι οποίοι συμφώνησαν απόλυτα για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΟΚ.

Η μοναδική εξαίρεση ήταν εκ μέρους του ΓΓ του ΑΚΕΛ κ, Χριστόφια Δημήτρη, ο οποίος σε συνεννόηση με Κ.Κ. Ελλάδος και με κοινό σύνθημα ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ διαφωνούσε…..Υπενθυμίζουμε σχετικό απόσπασμα από δηλώσεις του…

Σχετικά με τις αντιδράσεις, που έχει αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Βασιλείου,  δηλ. την πιθανότητα διακοπής των συνομιλιών και του εποικισμού της Αμμοχώστου και δραστηριοποίηση για αναγνώριση της « Τουρκικής Δημοκρατίας της Β. Κύπρου» προσθέτω τα ακόλουθα… «Αν το θέμα της αίτησης ένταξης είναι θέμα αρχής για την Κ.Δ. και τη κυβέρνηση, δεν λυγίζουμε και συνεχίζουμε και συζητούμε τις επιπτώσεις και τα μέτρα αντιμετώπισης τους. Επειδή για τους λόγους που ανέφερα προηγουμένως, δεν το θεωρούμε θέμα αρχής, πιστεύουμε ότι σκόπιμο για την Κύπρο και την υπόθεση της είναι να αποφύγει, αυτή τη στιγμή, να υποβάλει την αίτηση της ένταξης και να κάνει αυτό τον ελιγμό….»

Εν συνεχεία υποστήριξε ότι η ένταξη της ΚΔ, στην ΕΟΚ, δεν είναι συμβατή με τη *«αδέσμευτη πολιτική» της και υπέδειξε ότι η ένταξη είναι αντισυνταγματική, διότι το σύνταγμα της του 1960, απαγορεύει στην Κ.Δ, να συμμετέχει σε πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες … Τελειώνοντας υπέδειξε και πάλι ότι δεν είναι πολιτικά σκόπιμο να υποβληθεί η αίτηση … κλπ.

( Σήμερα το ΑΚΕΛ συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τουςευρωβουλευτές, κ.κ. Γεώργιο Γεωργίου και τον ΤΚ Νιαζή Κιζιλγιουρέκ.)

Τοποθέτηση Γλαύκου Κληρίδη ( Αποσπάσματα)

Εμείς συμφωνούμε με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ότι πρέπει να υποβληθεί τώρα η αίτηση για ένταξη της Κύπρου σην ΕΟΚ ….Αν υποκύψουμε σε οποιοσδήποτε εκβιασμούς ή απειλές εκ μέρους του Ντεκτάς τώρα και δεν υποβάλουμε την αίτηση θα έχουμε συνεχώς αυτές τις απειλές .. Θα έχουμε απειλές για όλα… και θα είμαστε αιχμάλωτοι μιας κατάστασης … Αν ο Ντεκτάς δεν προσέλθει στο διάλογο επικαλούμενος την υποβολή ένταξης θα επιβαρύνει περισσότερο την Τουρκική θέση, προκαλώντας και άλλη ζημιά στην Τουρκία….Ακόμη και αν προσέλθει η Τουρκία στον διάλογο  τι αναμένουμε από αυτό; Δεν έχουν προσέγγιση οι θέσεις των δύο πλευρών ( λόγω της αδιάλλακτης στάσης της Τουρκίας) και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να πούμε ούτως ή άλλως ότι λόγω του «κινδύνου» με την υποβολή της αίτησης στην πιθανή εξεύρεση λύσης, δεν πρέπει να ενταχθούμε στην ΕΟΚ. Αυτή την στιγμή έστω και αν η Τουρκία προσέλθει στον διάλογο είναι για το θεαθήναι … Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι θα προβεί σε ουσιαστικές υποχωρήσεις ..Αντίθετα ..

*Σημ. Προστίθεται ότι και το Μάϊο του 1961, επί Προεδρίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και όταν με την έγκριση του η Κύπρος έγινε μέλος τους Συμβουλίου της Ευρώπης περίπου τα ίδια είχαν προηγηθεί… Στη δε Βουλή των Αντιπροσώπων όταν τέθηκε θέμα έγκρισης το ΑΚΕΛ διαφώνησε με την απόφαση και αρνήθηκε να συμμετέχει στην τριμελή αντιπροσωπευτική ομάδα που θα μας εκπροσωπούσε στη Σύνοδο του Συμβουλίου.

Το ΑΚΕΛ και τότε υποστήριξε ότι θεωρούσε τις χώρες της Δ. Ευρώπης ως προπύργιο του καπιταλισμού και προέκταση του ΝΑΤΟ. Κατά συνέπεια η ένταξη μας στο Σ.Ε. ήταν ασύμβατη με την επιλογή της *αδέσμευτης πολιτικής της ΚΔ.        

Το κίνημα των Αδεσμεύτων είναι όρος που καθιερώθηκε διεθνώς μετά τη διάσκεψη 29 Αφροασιατικών κρατών στην πόλη Μπαντούγκ της Ινδονησίας τον Απρίλιο του 1955, για να χαρακτηρίσει την κίνηση εκείνη στην οποία ανήκουν οι χώρες που έμειναν έξω από κάθε πολιτικοστρατιωτικό συνασπισμό των δυο, βασικά, στρατοπέδων στα οποία χωρίστηκε ο κόσμος μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Η Κύπρος ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του κινήματος. 

Ανάπτυξη του κινήματος: Στη διάρκεια της ύπαρξης του κινήματος συγκροτήθηκαν διάφορες διασκέψεις κορυφής.

 Η Κύπρος πήρε μέρος στις διασκέψεις κορυφής, εκπροσωπούμενη στις πέντε πρώτες από τον πρόεδρο Μακάριο και στις άλλες από τους διαδόχους του.

Φυσικά η πλήρης υποστήριξη του κινήματος των Αδεσμεύτων προς την Κύπρο ήταν πάντα θεωρητική και εκφραζόταν με ψηφίσματα και διακηρύξεις τόσο στα Ηνωμένα Έθνη, όσο και σε άλλα διεθνή βήματα. Υλική και άλλου είδους βοήθεια και συμπαράσταση που έδωσαν προς την Κύπρο μερικές αδέσμευτες χώρες (Αίγυπτος, Γιουγκοσλαβία κ.α.) σε ώρες κρίσιμες, αποτελούσε πρωτοβουλία των χωρών αυτών και όχι επίσημη συνεισφορά του κινήματος. Ωστόσο και η ηθική υποστήριξη που δόθηκε , δεν πρέπει να υποτιμάται. Η Κύπρος, εξάλλου, δεν ήταν δυνατό ν’ αναμένει περισσότερα από το κίνημα, όταν μάλιστα στους κόλπους του ίδιου του κινήματος υπάρχουν σημαντικές διαφορές και αρκετά άλυτα προβλήματα. Στα Ηνωμένα Έθνη η δύναμη των Αδεσμεύτων χωρών είναι μεγάλη σε ψήφους, όμως ουσιαστικά χωρίς πρακτική αξία, δεδομένου ότι εκεί κυριαρχούν οι συνασπισμοί των μεγάλων, που είναι κι οι μόνοι που διαθέτουν το δικαίωμα της αρνησικυρίας (βέτο). Στο Συμβούλιο Ασφαλείας, που είναι και το αρμόδιο σώμα για αποφάσεις πρακτικής μορφής, το βέτο μιας μόνο χώρας εξουδετερώνει κάθε ψήφο. Το κίνημα των Αδεσμεύτων μόνο του, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να προσφέρει περισσότερα.

Τελικά ο Γλαύκος Κληρίδης εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1993 και επανεξελέγη το  1998.

Η θητεία Κληρίδη σημαδεύτηκε από την προσπάθεια ενίσχυσης της άμυνας με την αγορά των πυραύλων S-300, οι οποίοι λόγω των έντονων αντιδράσεων των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων χωρών και με την σύμφωνη γνώμη του Πρωθυπουργού της Ελλάδας κ. Σημίτη εγκαταστάθηκαν τελικά στην Κρήτη.

Τα όπλα της ΕΟΚΑ, η ελληνική μεραρχία και οι S 300. (για να …

https://koukfamily.blogspot.com › s-…

Επί προεδρίας Κληρίδη, το 1998, ξεκίνησαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ το 2002 με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου οι διαπραγματεύσεις ολοκληρώθηκαν επιτυχώς. Είναι αξιοσημείωτο, το γεγονός ότι ο Κληρίδης πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς προαπαιτούμενο τη λύση του Κυπριακού.

Το 2003 επαναδιεκδίκησε την προεδρία, αλλά έχασε από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, λόγω μάλλον διαχωρισμού της θέσης του πρώην στελέχους του ΔΗΣΥ, κ. Μαρκίδη Αλέκου Γενικού Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας και τ. βουλευτή, που διαφώνησε με την υποψηφιότητα Γλαύκου Κληρίδη και υπέβαλε και αυτός υποψηφιότητα. Ίσως ο κ, Μαρκίδης, όπως άνθρωποι του στενού του περιβάλλοντος είπαν αργότερα, να ήθελε τις ψήφους των αναποφάσιστων, για να τις χρησιμοποιήσει στο Β γύρο υπέρ του Γλαύκου Κληρίδη … (;) Δυστυχώς οι συμμαχίες του Τ. Παπαδόπουλου ήταν ισχυρότερες του ΔΗΣΥ, ο οποίος αγωνίσθηκε μόνος.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε την στήριξη του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, του ΚΙΣΟΣ (ΕΔΕΚ), των Οικολόγων, της Έπαλξης Ανασυγκρότησης Κέντρου και του ΚΕΑ.

Στο δια ταύτα ανακεφαλαιώνω.

Οι σχέσεις της Κύπρου με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) χρονολογούνται από το 1972, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία υπέγραψε Συμφωνία Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Οι σχέσεις αυτές εξελίχθηκαν σταδιακά, παρ΄ όλες τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά την τουρκική εισβολή του ’74 και την κατοχή μεγάλου τμήματος της κυπριακής επικράτειας, πράγμα που οδήγησε στην καθυστέρηση της υπογραφής της συμφωνίας για Τελωνειακή Ένωση με την ΕΟΚ, η οποία υπογράφτηκε τελικά το 1987.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι δεσμοί της Κύπρου με την ΕΟΚ είχαν βασικά εμπορικό χαρακτήρα. Μετά την υποβολή αίτησης ένταξης, το 1990, η ευρωπαϊκή πορεία της Κύπρου αναβαθμίστηκε σταδιακά και τέθηκε σε σταθερές βάσεις, για να καταστεί σήμερα κυρίαρχη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, ολόκληρης της πολιτικής ηγεσίας και του λαού στο σύνολο του. Ο στόχος της ένταξης συνιστούσε την πιο ελπιδοφόρα προοπτική για την κατοχύρωση ενός ειρηνικού μέλλοντος για το λαό της Κύπρου, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας.

Η πολιτική της ένταξης προωθήθηκε με μεθοδικά βήματα, στο πλαίσιο των ευρύτερων σχεδιασμών της ΕΕ για την επόμενη διεύρυνση. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ είναι μέρος των συνολικών επιδιώξεων της ΕΕ για ενίσχυση της μεσογειακής της διάστασης, και της εδραίωσης συνθηκών σταθερότητας, ασφάλειας και συνεργασίας στην περιοχή.

Ορισμένοι ιστορικοί σταθμοί στην εξέλιξη αυτής της πορείας είναι:

Η Συμφωνία Σύνδεσης, το 1973. Η Τελωνειακή Ένωση, το 1987
Η υποβολή αίτησης ένταξης το 1990. Η Γνωμοδότηση της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, το 1993. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Κέρκυρας, το 1994. Η απόφαση της 6ης Μαρτίου 1995. Η έναρξη των διαπραγματεύσεων ένταξης, Μάρτιος 1998. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι, Δεκέμβριος 1999. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Κοπεγχάγης, Δεκέμβριος 2002 κλπ
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, με 507 ψήφους υπέρ, 29 εναντίον και 26 αποχές, 9 Απριλίου 2003
O νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις επί κυβερνήσεως Γλαύκου Κληρίδη σε στενή *συνεργασία με την Ελλάδα (*Εκτος των άλλων αξιωματούχων της Ελληνικής Κυβέρνησης και του ΥΠΕΞ Ελλάδος, σημαντική βοήθεια πρόσφερε και ο Ε/Κ σύμβουλος  Α. Παπανδρέου και αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Γιάννος Κρανιδιώτης), ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπογράφει , στις 16 Απριλίου 2003, στην Αθήνα, τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη Συνθήκη υπογράφουν και οι ηγέτες και των άλλων εννιά υπό ένταξη κρατών, δηλ. Τσεχίας, Εσθονίας, Ουγγαρίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Μάλτας, Πολωνίας, Σλοβακίας και Σλοβενίας. Πρόκειται για την πέμπτη και μεγαλύτερη διεύρυνση στην ιστορία της ΕΕ. Η προηγούμενη έγινε το 1995 όταν εντάχθηκαν στην Κοινότητα η Αυστρία, η Σουηδία και η Φινλανδία
Την 1η Μαΐου 2004 η Κύπρος εντάχθηκε επίσημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά – Συγγραφέα – Ερευνητή.

www.ledrastory.com