Ο Αντώνης Καφετζόπουλος -πρωταγωνιστεί αυτή την εποχή στην παράσταση αναμνήσεων για τον Ελληνισμό της Πόλης «Κάποτε στον Βόσπορο»- είναι ένας ηθοποιός που άφησε αποτύπωμα στον χώρο του.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Και στο θέατρο και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Οι ερμηνείες του στο «Μινόρε της αυγής» και στον «Ακάλυπτο», όπου υποδύθηκε μέσα στην πλαστή ευημερία του 2000 ένα συμπαθές λαμόγιο (και κατά τούτο μας προετοίμασε ψυχολογικά για την εθνική χρεοκοπία), ήταν εξαιρετικές. Τύχη αγαθή, απόγευμα Σαββάτου, αναζητώντας τηλεοπτικό πρόγραμμα προς τέρψιν στην αναλογική τηλεόραση, «έπεσα» πάνω του. Σε ένα είδος εκπομπής που αγγλιστί καλείται lifestyle και παρουσιάζουν η κυρία Νάντια Μπουλέ και ο κύριος Μίνως Θεοχάρης. Ομολογώ ότι λόγω της φύσεώς της και της ώρας μετάδοσής της το τελευταίο που θα περίμενα να ακούσω ήταν πολιτική ανάλυση σε βάθος. Αλλά ο Καφετζόπουλος ήταν σε φόρμα. Έτσι, όταν οι παρουσιαστές τον ρώτησαν για τη δημοφιλή ανάρτησή του στο facebook υπό τον τίτλο «τα έκανε μούσκεμα η γενιά μας» -άλλο ρήμα χρησιμοποίησε, μα εν πάση περιπτώσει-, ο Αντώνης εξήγησε μέσα σε ένα λεπτό το πρόβλημα της χώρας.
«Η δημοκρατία μεταπολιτευτικώς κλείστηκε μέσα στην τετραετία! Οι παλαιοί πολιτικοί σκέπτονταν πέραν της δικής τους ακμής. Αφησαν αποτύπωμα. Ζάππεια, μουσεία, θέατρα… Οι νεότεροι δεν κατάφεραν να υπερβούν την τετραετία» σχολίασε με απογοήτευση. Δεν βρίσκω καλύτερη διατύπωση για τον «εορτασμό» του Πολυτεχνείου! Εξαιρετική. Αλλά θεωρώ ότι θέλει συμπλήρωση. Γιατί σήμερα δεν διανύουμε μια ομαλή περίοδο για να αρκεί να πούμε τι δεν κάναμε! Πρέπει να αποτυπώσουμε και τις συνέπειες της αμεριμνησίας μας. Δεν ζούμε, αγαπητέ Αντώνη, σε μια δημοκρατία χωρίς αποτύπωμα. Ζούμε σε μια άρρωστη δημοκρατία, που εκ των πραγμάτων πλέον, εκ της δομής της, δεν μπορεί να αφήσει αποτύπωμα. Ο Μίμης Ανδρουλάκης αφιερώνει το τελευταίο του βιβλίο με αφορμή το κάψιμο του Μινιόν στον αφελληνισμό των ελληνικών επιχειρήσεων και στην κλεπτοκρατία. Όρο που διάβασα πρώτη φορά στο ομότιτλο βιβλίο του Γάλλου δημοσιογράφου Πατρίκ Μενό το 1987, όταν αποκάλυψε τη διαφθορά στην ΕΣΣΔ (εκδόσεις Ροές).
Ο Μίμης, τέκνο της γενιάς του Πολυτεχνείου, αφού φωτογράφισε σε προηγούμενα βιβλία του ποιοι κάβουρες σύντροφοί του στο ΚΚΕ έγιναν πράκτορες ξένων δυνάμεων, αφού αποκάλυψε πώς προδόθηκε το κίνημα του Ναυτικού, αφού φώτισε ποια διαπλοκή στήριζε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αφού προειδοποίησε για το χάσμα των γενεών και το Ασφαλιστικό, έρχεται τώρα να επικεντρωθεί διά της πλαγίας στο πρόβλημα της νεότερης ελληνικής δημοκρατίας: την κλεπτοκρατία. Γι’ αυτό και η συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα δεν φιλοξενήθηκε στο έμπροσθεν τμήμα αυτής, όπου διαφημίζονται οι επενδύσεις της ψευτοελίτ, αλλά ετάφη στις πίσω σελίδες. Ο πλήρης ορισμός του θεωρήματος Καφετζόπουλου λοιπόν είναι ότι οι δυνάμεις της κλεπτοκρατίας δεν επιτρέπουν στη δημοκρατία να αφήσει αποτύπωμα. Στόχος τους είναι να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα ή να μονοπωλούν τις αγορές μέσα σε καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης. Αρα άγνοιας των πολλών για τα εγκλήματά τους. Αυτό είναι το μείζον θέμα πλέον.
Η δημοκρατία δεν δύναται καν να κλειστεί στην τετραετία, γιατί η δημοκρατία φθίνει. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών των Ελλήνων, αλλά οι ατομικές ελευθερίες δοκιμάζονται και σήμερα. Από μια ιδιωτική χούντα. Η οποία, με όπλο της το χρήμα, τον έλεγχο των θεσμών, τη δυνατότητά της να «ακούει» ατιμώρητα τι λένε οι πολίτες στα τηλέφωνά τους, τον εκφοβισμό των δικαστικών Αρχών, τον μονοπωλιακό έλεγχο της αγοράς των ΜΜΕ, επιβάλλει την άποψή της στην εξουδετερωμένη Πολιτεία. Παραδείγματα που να τεκμηριώνουν την άποψή μας, άπειρα. Η πολιτική έχει καταστεί σχεδόν ουραγός και δραστηριοποιείται μόνον εκεί που τα συμφέροντα της ιδιωτικής δικτατορίας δεν συγκρούονται με το δημόσιο συμφέρον. Βεβαίως η δημοκρατία δεν υποχωρεί μόνο στην Ελλάδα. Υποχωρεί παντού. Αλλά δεν υποχωρεί πουθενά τόσο πολύ όσο στην Ελλάδα. Για να κλειστεί λοιπόν η δημοκρατία μέσα στις τετραετίες -έστω-, πρέπει η δημοκρατία να ανακτήσει την εξουσία της. Αν αυτό δεν συμβεί, αργά ή γρήγορα θα κυλήσει στην ανοργάνωτη αναρχία. Και στο χάος.
Μεμονωμένα περιστατικά, όπως να τυπώνονται εφημερίδες και να μην κυκλοφορούν, να κυκλοφορούν εφημερίδες με εκδότες οι οποίοι έχουν πρόσφατη θητεία στις φυλακές, υπόδικοι πολιτικοί να διεκδικούν δημόσια αξιώματα, κυρίες συνοδοί πολυτελείας να γίνονται δημόσια σύμβολα, δικαστές να βλέπουν καρφωμένα καδρόνια στα αυτοκίνητά τους, ανακρίτριες σοβαρών υποθέσεων διαφθοράς να μεταναστεύουν σε άλλη χώρα, δημοσιογράφοι να στοχοποιούνται από εχθρούς της πατρίδας χωρίς να ανοίγει μύτη, συγκλονιστικές ειδήσεις να πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων σύντομα θα γίνουν ο κανών. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η πανδημία, λοιπόν, αλλά η περιφρόνηση του Δήμου. Πρέπει κάποτε να το λύσουμε!