«Η ταινία είναι για τα σκουπίδια γιατί είναι μια γερμανική προπαγάνδα. Προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών και όλων εμάς που ζήσαμε τα γεγονότα». Με αυτά τα βαριά, όπως τα χαρακτήρισε και ο ίδιος, λόγια μίλησε στην «Espresso» ο 91χρονος επιζών του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων Σωτήρης Θανόπουλος για το φιλμ «Καλάβρυτα 1943», που θα κυκλοφορήσει αύριο στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Από την Γιώτα Φλώρου
Ηδη η ταινία έχει συγκεντρώσει πολύ αρνητικά σχόλια, όχι μόνο επειδή αναπαράγει το στερεότυπο του «καλού ναζί» που ανοίγει την πόρτα του φλεγόμενου σχολείου για να σώσει τις ζωές γυναικών και παιδιών, αλλά κυρίως επειδή παραποιεί την ιστορική αλήθεια. Ο ηλικιωμένος, που είδε την ταινία στην επίσημη προβολή της το βράδυ της Δευτέρας στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», ήταν 13 ετών όταν έγινε η σφαγή και έζησε από κοντά τα τραγικά γεγονότα της 13ης Δεκεμβρίου 1943, τα οποία έχουν εντυπωθεί στη μνήμη του με απίστευτες λεπτομέρειες, τις οποίες περιγράφει σαν να συνέβησαν μόλις χθες. Οπως λέει χαρακτηριστικά, όσα είδε στο «πανί» δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
«Η ταινία αναπαράγει ένα ψεύδος που η κοινωνία των Καλαβρυτινών που έζησαν τα γεγονότα το έχει απορρίψει. Το ερώτημα το δικό μου είναι γιατί αναπαράχθηκε αυτό το ψεύδος; Ποιος θα ωφεληθεί; Προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών και όλων εμάς που ζήσαμε τα γεγονότα» δηλώνει ο Σωτήρης Θανόπουλος σχολιάζοντας το σενάριο με τον «καλό ναζί».
Ο ηλικιωμένος πιστεύει πως ένας από τους λόγους που παρουσιάζεται ως πονόψυχος ένας από τους Γερμανούς κατακτητές είναι ότι στην υλοποίηση της ταινίας συμμετείχαν έμμεσα και Γερμανοί, μέσω μιας πολύ γνωστής εταιρίας τηλεφωνίας που κάνει τη συμπαραγωγή, οπότε δεν θα μπορούσε να μη γίνει «γερμανική προπαγάνδα». Ωστόσο, σύμφωνα με τον κ. Θανόπουλο, η παρουσίαση του «καλού ναζί» δεν είναι το μόνο ατόπημα των δημιουργών της ταινίας. Το άλλο που είναι εξίσου σημαντικό αφορά την παραχάραξη της Ιστορίας. «Το σχολείο δεν είχε μία πόρτα από την οποία βγήκαμε όλοι, αλλά πέντε. Οι πόρτες δεν ήταν κλειδωμένες. Οταν έπιασε φωτιά το σχολείο, ανοίξαμε τις πόρτες για να βγούμε, ενώ άλλοι, όπως εγώ και η μητέρα μου, βγήκαμε από το παράθυρα. Εξω δεν μας πείραξε κανείς Γερμανός. Ολοι βγήκαμε από το σχολείο χωρίς να τρυπήσει μύτη. Μία γυναίκα μόνο ποδοπατήθηκε όταν βγαίναμε από μέσα και πέθανε».
Ο 91χρονος υποστηρίζει ότι η ταινία παρουσιάζει λανθασμένα και τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν αφότου οι γυναίκες και τα παιδιά βγήκαν από το σχολείο. «Η ταινία δείχνει ότι, αφού βγήκαμε από το σχολείο, μετά οι Γερμανοί οδηγούσαν τους άντρες να πάνε να τους εκτελέσουν. Το αντίθετο έγινε… Πρώτα τελείωσε η εκτέλεση. Μας είχαν στο σχολείο ως ενέχυρο, ώστε να μην πάμε στον τόπο όπου γίνονταν οι εκτελέσεις και δημιουργήσουμε προβλήματα».
Εκείνο το πρωινό της 13ης Δεκεμβρίου ο κ. Θανόπουλος είδε για τελευταία φορά ζωντανό τον πατέρα του. Την επόμενη μέρα τον βρήκε νεκρό μαζί με εκατοντάδες άλλους άντρες του χωριού από 13 ετών και πάνω. Μάλιστα, όταν στις 14 Δεκεμβρίου όλες οι γυναίκες πήγαν στον τόπο της σφαγής, στη ράχη του Καππή, για να βρουν τους δικούς τους ανθρώπους, δεν μπορούσαν να βρουν το πτώμα του πατέρα του. «Δεν είχε μέρος να πατήσεις εκεί. Βοηθήσαμε άλλους συγγενείς να μεταφέρουν θείους και ξαδέρφια, ώστε να αδειάσει λίγο ο τόπος. Θυμάμαι, λέγανε στη μητέρα μου “αφού δεν τον βρίσκεις, μπορεί να έφυγε και να γλίτωσε”».