Οργή και αγανάκτηση προκαλεί στους κατοίκους των μαρτυρικών Καλαβρύτων η απροκάλυπτη απόπειρα παραχάραξης της Ιστορίας και δημιουργίας ψευδών εντυπώσεων για τον ναζιστικό ζυγό, από τον οποίο υπέφερε η χώρα για μια ολόκληρη πενταετία.
Όπως φαίνεται στο τρέιλερ της ταινίας «Καλάβρυτα 1943», η οποία θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 11 Νοεμβρίου, ένας Αυστριακός ναζί ανοίγει την πόρτα του ήδη πυρπολημένου δημοτικού σχολείου για να σώσει τα γυναικόπαιδα. Το γεγονός αυτό, που αναβιώνει τον μύθο του «καλού Αυστριακού ναζί», εξόργισε τον πρόεδρο της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, Χαρίλαο Ερμείδη, ο οποίος προανήγγειλε μηνύσεις σε βάρος των υπευθύνων της ταινίας, στην οποία μάλιστα συμπαραγωγός είναι η ΕΡΤ και πρωταγωνιστής ο Σουηδός ηθοποιός Μαξ φον Σίντοφ (ο οποίος έχει φύγει απ’ τη ζωή), που συμμετείχε σε ταινίες όπως το «Star Wars», αλλά και στη θρυλική σειρά «Game Of Thrones».
Όπως δήλωσε ο κ. Ερμείδης σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, όταν πριν από περίπου 2,5 χρόνια οι συντελεστές της ταινίας είχαν επισκεφθεί την περιοχή, ο ίδιος τούς είχε επισημάνει να μη συμπεριλάβουν τον μύθο αυτόν, καθώς πρόκειται για ψευδές γεγονός που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Μάλιστα, όπως υποστηρίζει, εκείνοι υποσχέθηκαν να μη συμπεριλάβουν κάτι τέτοιο στην ταινία και είπαν πως σκοπός τους ήταν να μάθουν περιστατικά της θηριωδίας όπως ακριβώς διαδραματίστηκαν.
Επιπλέον, η ένωση, μέσω επίσημου εγγράφου που τους είχε στείλει τότε, τούς είχε προειδοποιήσει ότι, σε περίπτωση που η ταινία με οποιονδήποτε τρόπο δεν σεβαστεί τη μνήμη των θυμάτων και των απογόνων τους, τότε θα κινούνταν δικαστικά εναντίον τους. Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο μύθο, ο Αυστριακός στρατιώτης κατά την αποφράδα ημέρα της 13ης Δεκεμβρίου έσωσε με δική του πρωτοβουλία τα έγκλειστα παιδιά, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να εκτελεστεί από τους Γερμανούς.
Από την πλευρά του, ο πρώην γενικός γραμματέας της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, Γεώργιος Δ. Δημόπουλος, αυτόπτης μάρτυρας των τραγικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν το πρωινό εκείνο στο δημοτικό σχολείο, είχε καταθέσει ως ιστορική έρευνα την προσωπική του εμπειρία, όπως την έζησε μαζί με τις Καλαβρυτινές μανάδες και τα άλλα παιδιά.
«Κανένας οίκτος και καμιά ανθρωπιά»
«Όσο για τον Αυστριακό που τάχα άνοιξε την πόρτα: Ήμουν ο πρώτος που πέρασε την κεντρική σιδερένια πόρτα, που ήταν και η έξοδος του περιβόλου του σχολείου. Αυτή, λοιπόν, την πόρτα που λέγεται ότι άνοιξε κάποιος Αυστριακός στρατιώτης -αυτό, σαφώς και μετά άκρας βεβαιότητος, ομολογώ- ουδέποτε την έκλεισαν, έτσι ώστε κανείς δεν την άνοιξε – ήταν απ’ την είσοδό μας στο σχολείο έως και την έξοδό μας από αυτό διάπλατα ανοιγμένη. Άλλωστε, δεν εξυπηρετούσε τίποτε το κλείσιμό της. Κανένας Αυστριακός – αυτό είναι εντελώς ανυπόστατο και ανύπαρκτο. Αυτό είναι δεδομένο και ξεκάθαρο. Όποιος τολμά να πει κάτι τέτοιο δεν είναι παρά ένας βέβηλος που παραποιεί τα γεγονότα» είχε γράψει, τονίζοντας ότι εκείνες τις ώρες δεν υπήρχαν κανένας οίκτος και καμιά ανθρωπιά από κανέναν.
Η ταινία, πάντως, θίγει και το ζήτημα που αποτελεί ανοιχτή πληγή για τις ελληνογερμανικές σχέσεις, και αφορά τις αποζημιώσεις για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ναζί στη χώρα μας. Εγκλήματα που, παρότι και οι ίδιοι οι Γερμανοί παραδέχονται πως διέπραξαν, ωστόσο δεν προχωρούν σε καμιά κίνηση έμπρακτης αναγνώρισης της θηριωδίας τους. Μένει, λοιπόν, να δούμε πώς παρουσιάζεται και αυτό το «καυτό θέμα» από τους συντελεστές…