Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Φτάνει σήμερα (ανήμερα της εθνικής μας γιορτής της 28ης Οκτωβρίου), για αποχαιρετιστήριο επίσκεψη, κατόπιν προσκλήσεως του Έλληνα πρωθυπουργού, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.
Δεν γνωρίζω τους λόγους που επέβαλαν αυτή την πρόσκληση. Ασφαλώς, κάποιοι λόγοι θα υπάρχουν.
Προσωπικά, αν ήταν στο χέρι μου, ο μόνος λόγος για τον οποίο θα την προσκαλούσα, θα ήταν προκειμένου να προσδώσω έναν υψηλό συμβολισμό σε ό,τι επρόκειτο δημοσία να πράξω.
Πρώτον, να της επιδώσω τον λογαριασμό των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ζητώντας την εξόφλησή τους, και
Δεύτερον, να της επιδώσω το κόστος του λογαριασμού των αχρείαστων μέτρων που επέβαλε στην Ελλάδα την εποχή των Μνημονίων, σύμφωνα με δικές της δηλώσεις προ λίγων εβδομάδων, όταν αναγνώρισε πως είχε «…ζητήσει τόσα πολλά από τους Έλληνες». Αφού αναγνώρισε λοιπόν ότι είχε ζητήσει τόσα πολλά, δηλαδή τόσο αχρείαστα μέτρα, κι αφού αυτά είχαν ένα συγκεκριμένο οικονομικό κόστος γι’ αυτούς, ας το επιστρέψει, (αφού η ίδια αυτοχαρακτηρίζεται ως «ιδιοκτήτης» αυτών των αχρείαστων μέτρων), ως αχρεωστήτως καταβληθέν στους δανειστές (με εντολή της φυσικά, αφού τυγχάνει και «ιδιοκτήτης» τους, κατά τα ανωτέρω).
Και φυσικά, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστα και δύο σημερινά δημοσιεύματα γερμανικών εφημερίδων (βλέπε Χρύσα Βαχτσεβάνου : Bild : «Μια από τις πιο μισητές γυναίκες στην Ελλάδα», εις https://www.dw.com) που αναφέρονται στην σημερινή επίσκεψη της καγκελαρίου στην Ελλάδα.
Πρώτα απ’ όλα ένα σχόλιο στο σχόλιο της Bild πως «Η χρεωκοπία των Ελλήνων κόστισε στην Ευρώπη 600 δις». Ακόμα και τώρα, η άθλια προπαγάνδα δεν καταθέτει τα όπλα. «Κόστισε», δηλαδή «έχασε» η «Ευρώπη»; Αυτό το «κόστος», σε ποια κιτάπια είναι καταγεγραμμένο (ως «ζημιά» ασφαλώς), και κυρίως, ποιάς «Ευρώπης»; Διότι «Ευρώπη» είναι και η Γερμανία, και η Δανία, και η Πολωνία και άλλες ουκ ολίγες χώρες που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πάντως στα ελληνικά κιτάπια, μπορούν εύκολα να εντοπίσουν το κόστος της μη-διάσωσής μας (εξ ου και η «αναγκαιότητα» «του νέου «Σχεδίου» «Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία» της Επιτροπής Πισσαρίδη, που συνιστά ένα κανονικότατο νέο Μνημόνιο).
Δεύτερον, και τελευταίο, ένα σχόλιο σε σχόλιο της Welt, «…Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, η Αθήνα αναζητούσε απεγνωσμένα χρηματοδότες». Κάνετε ένα «μικρό» λάθος. Δεν ήταν ανάγκη να ζητήσουμε «απεγνωσμένα χρηματοδότες», διότι εμφανίστηκαν αυτοκλήτως, προκειμένου να «διασώσουν» (ξένους) ιδιώτες που είχαν στα χέρια τους το ελληνικό χρέος. Γιατί όμως; Και κυρίως, πόσο δύσκολο ήταν μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με τους ιδιώτες χρηματοδότες της Ελλάδας;
Φυσικά, με τα ανωτέρω δεν εξαντλούνται οι τοποθετήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν αναφορικά με την επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου, όμως, επί του παρόντος ας μείνω σ’ αυτά, και ίσως, αν χρειαστεί θα επανέλθουμε ανάλογα με το τι θα ειπωθούν κατά την εδώ επίσκεψή της.