Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Από την πρώτη στιγμή της σύστασης της Επιτροπής Ελλάδα 21 χτύπησε ηχηρά ο κώδωνας του κινδύνου, για το προς που ακριβώς οδεύει αυτή, και ποιους στόχους θέτει στο ξεκίνημά της. Στη συνέχεια, και μάλιστα πολύ νωρίς, πρόβαλαν οι γνωστές απόψεις αβγών του φιδιού, που έτυχαν εναγκαλισμού στους κόλπους αυτής της Επιτροπής, και ξεκαθάρισαν τον ένα τουλάχιστον στόχο αυτής της Επιτροπής. Ήταν η πολυπολιτισμικότητα, αλλά με το αποτρόπαιο, για την πατρίδα μας, περιεχόμενο της παραχάραξης της ιστορίας. Αμέσως μετά, έγινε σαφής και ένας δεύτερος στόχος της επίσημης Επιτροπής εορτασμού του 1821, και αυτός ήταν η υποβάθμιση και ο εξευτελισμός των πρωτεργατών της Επανάστασης. Αναγκαστικά μαζί με αυτούς και του συνόλου του εθνικού απελευθερωτικού μας αγώνα.
Είναι αλήθεια ότι, από την αρχή της δημιουργίας της η Επιτροπή Ελλάδα 21 απέφυγε να θέσει κατευθυντήριες γραμμές για τον εορτασμό, παρότι ήταν ασφαλώς επιβεβλημένες. Και τούτο, διότι χωρίς αυτές, είναι αδύνατη η μεταφορά μηνυμάτων από το παρελθόν προς το παρόν και το μέλλον της χώρας. Η απουσία, όμως, αυτών των μηνυμάτων αφήνει κενή περιεχομένου την Επιτροπή Ελλάδα 21.
Οι δυνατότητες και οι δραστηριότητες που παρέμεναν, έτσι, στη διάθεσή της Επιτροπής Ελλάδα 21 (ώστε να απορροφηθούν τα τεράστια χρηματικά ποσά που συγκεντρώθηκαν για αυτόν τον εορτασμό) ήταν πια μόνο φιέστες για το θεαθήναι, επιδείξεις εθνικών ενδυμασιών, «φωτοβολίδες», αλλά και ορισμένες ποιοτικές εκδηλώσεις, που φυσικά εξανεμίστηκαν μέσα στο γενικότερο χάος.
Είναι πιθανόν, να ήταν εξ’ αρχής προγραμματισμένη η αποτυχία της όλης εκδήλωσης εορτασμού του 1821. Ίσως, μεταξύ άλλων, η προσπάθεια προβολής των αφηγημάτων πολυάριθμων μελών της Επιτροπής Ελλάδα 21, να αποσκοπούσε στην υποβάθμιση της σπουδαιότητας της Επανάστασης. Δηλαδή, ανάμεσα και σε άλλα, ότι ο Καποδίστριας ήταν δικτάτορας, ότι οι ήρωες ήταν βωμολόχοι, ότι η Επανάσταση ήταν το έργο μιας μικρής περιθωριακής ελίτ, ότι οι σκλαβωμένοι Έλληνες ήταν ευτυχείς υπό τον τουρκικό ζυγό, αλλά βέβαια και ότι το νεοελληνικό κράτος δεν έχει πίσω του έθνος χιλιετηρίδων, καθώς οι Νεοέλληνες είναι τα «μανιτάρια», που φύτρωσαν πριν από 200 χρόνια.
Δεδομένου ότι, ορισμένοι από τους ιστορικούς, που ασπάζονται τις παραπάνω δοξασίες, έχουν τύχει υψηλών τιμών από Έλληνες αξιωματούχους, ουδόλως μπορεί να αποκλειστεί η υπόθεση ότι η Επιτροπή Ελλάδα 21 δεν απέβλεπε στον εορτασμό της επετείου του 1821, αλλά στην αποδόμησή του. Αν, όμως, η υπόθεση αυτή είναι βάσιμη, τότε το συμπέρασμα σχετικού άρθρου της εφημερίδας της «Κ» της 10ης τρέχ. με τίτλο «Απογοήτευση για τα διακόσια χρόνια» απλώς διαπιστώνει μια κατάσταση που ήταν από την αρχή, όχι μόνον αναπότρεπτη, αλλά και επιθυμητή.
Στο ίδιο αυτό περιβάλλον κινήθηκαν και οι απαντήσεις της προέδρου της Επιτροπής Ελλάδα 21, κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, στην «Κ» της 17ης τρεχ. με τίτλο «Οι εκδηλώσεις για τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση». Από τις έξη στήλες αυτών των απαντήσεών της αξίζει να συγκρατηθεί η ακόλουθη φράση, που προφανώς αποσκοπεί στο να δικαιολογήσει την αποτυχία της Επιτροπής: «Τις επετειακές δράσεις τις πρότεινε η κοινωνία». Θα επανέλθουμε σε αυτή τη δήλωση της προέδρου, ενώ πάμε τώρα στο κύριο θέμα αυτού του άρθρου, που γνωστοποιήθηκε και προβλήθηκε στο πρωτοσέλιδο της «δημοκρατίας» στις 16 τρεχ. Δηλαδή, στο συνέδριο προς τιμή του σφαγέα των Ελλήνων Αλή πασά.
Επιτροπή ΤΙΜΗ στο ‘21
Παρενθετικά, όμως, επιβάλλεται να λεχθούν λίγα λόγια για τη δική μας Επιτροπή εορτασμού του 1821, την ΤΙΜΗΣΤΟ 21. Όπως αναλύουμε και στο βιβλιαράκι μας «ΤΙΜΗΣΤΟ 21-Με σεβασμό στην ιστορία», η σύστασή μας είναι προϊόν οργής από τη βάση, για τα απανωτά έκτροπα που διαπιστώθηκαν από τις πρώτες κιόλας δραστηριότητες της επίσημης Επιτροπής Ελλάδα 21. Η ΤΙΜΗΣΤΟ 21 συγκέντρωσε 72000 υποστηρικτές, χωρίς καμία διαφήμιση (τα κυβερνητικά ΜΜΕ φυσικά ασχολήθηκαν μόνο με την επίσημη Επιτροπή, ενώ εμείς είχαμε την υποστήριξη των ολίγων αντικειμενικών και αδέσμευτων, των εκλεκτών), με ελάχιστα χρήματα δωρεών μελών μας, αλλά με πολύ διαυγείς κεντρικούς στόχους από την πρώτη ώρα της ύπαρξής μας, που ακολουθήθηκαν από καταιγισμό δραστηριοτήτων, οι οποίες θα ανακοινωθούν προσεχώς. Η ΤΙΜΗΣΤΟ 21, εκτός από τις τιμητικές εκδηλώσεις για τους ήρωες του 1821, κινήθηκε γύρω από το καίριο ερώτημα τού αν δηλαδή υλοποιήθηκαν οι στόχοι της Επανάστασης, που ήταν η Ελευθερία και η Ανεξαρτησία. Αναγκαστικά, η απάντηση για το δεύτερο στόχο ήταν ένα τραυματικό, ένα τραγικό, ένα υποτιμητικό και ένα διαρκές ΟΧΙ. Σε αυτό το ΟΧΙ, στις συνέπειές του, που στοίχειωσαν επί 200 χρόνια από την Επανάσταση, όλες τις εκφάνσεις της ζωής των Ελλήνων, αλλά και στο πως αυτό μπορεί και επιβάλλεται να γίνει ΝΑΙ, επικεντρώθηκαν οι εκατοντάδες δραστηριότητες της ΤΙΜΗΣΤΟ 21 τους μήνες που πέρασαν. Ενδεικτικά αναγγέλλουμε ότι στις 23-24 τρεχ.η ΤΙΜΗΣΤΟ 21 διοργανώνει το 4οδιαδικτυακό συνέδριο με θέμα: «Οι επιπτώσεις της υποτέλειας στη διαμόρφωση των εθνικών μας θεμάτων», και φυσικά με ελευθερίαπαρακολούθησής του.
Μετά από αυτή την παρένθεση, επανέρχομαι στα έργα και στις ημέρες της Επιτροπής Ελλάδα 21. Είναι αλήθεια ότι η ΤΙΜΗΣΤΟ 21 δεν ασχολήθηκε, εκτός όταν κρίνονταν απαραίτητη η στηλίτευση τους, με την Ελλάδα 21 και με τις ασπόνδυλες δραστηριότητες της.
Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι πριν από μερικές ημέρες, συγκλονιστήκαμε στην κυριολεξία, όταν πληροφορηθήκαμε ότι το συνέδριο, για τον σφαγέα των Σουλιωτών, και όχι μόνον, επανήλθε στο προσκήνιο, σε πείσμα των εναντίον του αντιδράσεων πριν λίγο καιρό. Και επανήλθε ως δραστηριότητα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αλλά και του Δημάρχου Ιωαννιτών, αλλά και του Ινστιτούτου Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, και βέβαια υπό την αιγίδα της Επιτροπής Ελλάδα 21. Είναι περιττό να επισημανθεί ότι η αναγγελία αυτού του συνεδρίου, που συνοδεύεται από τριήμερο πρόγραμμα, προκαλεί από μόνη της φρίκη και ανατριχίλα σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα.
Το μεγάλο ατόπημα
Να γίνω σαφής. Σε άλλες συγκυρίες, και βέβαια εκτός του περίγυρου της επίσημης Επιτροπής εορτασμού Ελλάδα 21, θα είχαν ενδεχομένως αναγνωριστεί σε αυτό το συνέδριο, πάντως με κάποια δυσφορία, που αναπότρεπτα συνοδεύει το όνομά του, τα χαρακτηριστικά ενός οποιουδήποτε άλλου συνεδρίου, από τα πολυάριθμα που γίνονται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ακόμη και η πρόσκληση των δύο Αλβανών ομιλητών, γιατί όχι, θα μπορούσε και αυτή να δικαιολογηθεί.
Όμως, το ατόπημα αυτού του συνεδρίου, προς τιμή του Αλή πασά, του εξολοθρευτή και βασανιστή χιλιάδων Ελλήνων, συνίσταται στο χρόνο διεξαγωγής του, στον τόπο επιλογής του, στη συνύπαρξή του με πολύ πιεστικά εθνικά μας μέτωπα, στην εμβολή του με τις καθημερινές προσβλητικές δηλώσεις των Τούρκων εναντίον μας. Αυτά όλα, μαζί και με το μισητό όνομά του, το καθιστούν εκ προοιμίου απορριπτέο, και φοβούμαι ότι το κατατάσσουν στην κατηγορία των ανοσιουργημάτων.
Συμπερασματικά, η υφή αυτής της δραστηριότητας, που έχει ωστόσο τεθεί υπό την αιγίδα της Επιτροπής Ελλάδα 21, αποτελεί ύβρη μεγατόνων εναντίον κάθε Ελληνίδας και κάθε Έλληνα. Και πως, άραγε, να γίνει δεκτό το περιεχόμενο της ρήσης της κυρίας Αγγελοπούλου ότι, δήθεν, «η κοινωνία προτείνει τις δραστηριότητες της Επιτροπής»;