Διονυσης Παντης απο το pantislawoffice.blogspot.com
Διαβάζουμε :”Η ελληνο-κυπριακή επικράτεια σε κατάσταση τουρκικής πολιορκίας”, “η Τουρκία προκαλεί στο Αιγαίο 6 μιλια μολις από το Καστελόριζο” ή την Κρήτη, “η Τουρκία απειλή την Ελλάδα με πόλεμο” κλπ “αλλά ΟΗΕ-ΗΠΑ-ΕΕ αδρανούν” μας παραπονείται, γεμίζοντας μας “αγανάκτηση”, σχεδόν το σύνολο του ελληνικού τύπου, ηλεκτρονικού και εντύπου.
Έπρεπε δηλαδή, όλος ο κόσμος να υποστηρίζει ένθερμα με δηλώσεις και – όπου δεν πίπτει λόγος – με βίαιη επιβολή, τα συμφέροντα μας. Ναι, είναι αλήθεια ότι το διεθνές δίκαιο (ότι είναι αυτό που αποκαλούμε διεθνές δίκαιο εν τέλει) μας “δικαιώνει”.
Όμως το παράπονο μας αυτό έπρεπε να είναι δευτερεύον: συμπληρωματικό της στρατηγικής μας προάσπισης των συμφερόντων των δύο Ελληνικών κρατών, των δύο Ελληνικών Δημοκρατιών (Ελληνικής και Κυπριακής).
Εμείς έχουμε την υποχρέωση, συλλογικά, να βρούμε τον στοχασμένο, επιστημονικό τρόπο για να προβάλουμε τις επιδιώξεις μας, προσπαθώντας έτσι να επηρεάσουμε τους διεθνείς δρώντες να τις ενστερνιστούν όσο γίνεται περισσότερο και ετσι να τους πιέσουμε για πιο αποτελεσματική και ξεκάθαρη παρέμβαση τους.
Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε ότι είναι δική μας ΑΠΟΤΥΧΙΑ η μη εκπλήρωση της φαντασίωσης μας της αυτόματης στήριξης και “δικαιοσύνης” και να οργανώσουμε την προσπάθειά μας για να την πραγματοποιήσουμε με ρεαλισμό, σε ένα κόσμο που έχουν και οι … άλλοι … συμφέροντα!
Πρώτιστα όμως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ η ευθύνη για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων. Τότε μόνο θα κατορθώσουμε να επιδιώξουμε ενεργητικά, ρεαλιστικά, αξιοποιώντας τις όποιες ευκαιρίες δίνει η συγκυρία, χτίζοντας την θέση και το κύρος, της δημιουργίας του “περιβάλλοντος” που θα εγγυάται τα συμφέροντα μας. Αλλά πρώτα από όλα, πρέπει να είμαστε εμείς οι ίδιοι συνεπείς στις δηλωμένες επιδιώξεις μας.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο “άλλος” γνωρίζει το τι θέμε. Τούτο του δίνει δύο επιλογές: είτε να στηρίξει τις θέσεις μας (στα πλαίσια αμοιβαιότητας ή οποιασδήποτε άλλης αξιολόγησης του) είτε να είναι απέναντι (και το απέναντι να έχει αναλογικές συνέπειες). Επίσης σημαίνει ότι ο “άλλος” δεν θα βρεθεί στην πραγματικά εξοργιστική θέση, να έχει στηρίξει, για τους δικούς του λόγους, τις θέσεις μας και να βρεθεί “κρεμασμένος” πληρώνοντας τις συνέπειες (τίποτε δεν είναι χωρίς συνέπειες) ενώ εμείς τις απεμπολούμε (νομίζοντας ότι … δεν τρέχει τίποτα).
Είναι δηλαδή ζήτημα αυτογνωσίας, ρεαλισμού και αξιοπιστίας η εξωτερική μας πολιτική και όχι … γραμμή παραπόνων (ξέρετε ελπίζω που αποθηκεύονται τα παράπονα: αν οχι ρωτήστε τις ετσιριες και δημοσιες υπηρεσίες που είναι αποδέκτες). Αρα λοιπόν το παράπονο σημαίνει ή αποτυχία και μετάθεση ευθύνης κυρίως για το εσωτερικό ακροατήριο ή είναι συντεταγμένο μέρος της στρατηγικής πίεσης για την υιοθέτηση της επιθυμητής θέσης. Όμως στην δεύτερη περίπτωση πρέπει να υπάρχει … στρατηγική … ΥΓ 1 όταν το … μακρινό 1992 παρακολούθησα μεταπτυχιακά σεμινάρια (δημόσιου) διεθνούς δικαίου στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης μας συμβούλευσαν από την πρώτη ημέρα να ξεχάσουμε όσα γνωρίζαμε για το εσωτερικό δίκαιο εάν θέλουμε να κατανοήσουμε το (δημόσιο) διεθνές.
Προφανώς η συμβουλή είχε μια (μικρή) δόση υπερβολής αλλά υπήρξε απόλυτα αποκαλυπτική και ρεαλιστική !!!! ΥΓ 2 προς αποφυγή παρεξηγήσεων: εννοείται ότι πρέπει να βρεις συγκλίσεις των δικών σου εθνικών συμφερόντων με αυτά άλλων σημαντικών δρώντων στην περιοχή. Αλλιώς απλά θα ..χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο . Πρόβλεψη: το κεφάλι θα σπάσει, όχι ο τοίχος ! ΧΑ ΧΑ ΧΑ Το χαριτολόγημα νομίζω ότι βοηθά στην κατανόηση της καταστροφικής επίπτωσης μιας πολιτικής που δεν λαμβάνει υπόψη τους υπόλοιπους διεθνείς δρώντες, ιδίως δε τις μεγάλες δυνάμεις και βεβαίως … υπερδυνάμεις!
Όπως όμως εννοείται επίσης (και αυτο συνήθως … υποτιμάται) ότι πρέπει να έχεις στρατηγική με απόλυτα ξεκάθαρες επιδιώξεις ώστε να προωθήσεις συγκλίσεις και επηρεάσεις μεθοδικά, στη βάση της ενεργητικής προβολής και προώθησης των κοινών συμφερόντων, τους διεθνείς δρώντες και οργανισμούς.