Ακούγεται επίκριση για το «επ αόριστο» της ισχύος, μετά τήν υπογραφείσα πενταετούς διάρκειας, αμυντικής συμφωνίας Ελλάδας/ΗΠΑ. Γιατί; Το “αόριστον” είναι αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ που ακούγεται αόριστον.
Τουτέστιν μη συγκεκριμένο. Πάντοτε αφορά το μέλλον και ποτέ το παρελθόν. Αυτό σημαίνει ότι αυτή η συμφωνία μετά,τήν μετά 5 έτη διάρκειά της,δύναται να ισχύει εις το διηνεκές αλλά και στιγμιαία, πάντοτε σε ότι αφορά τον χρόνο διάρκειας καί μόνον αυτό. Συνεπώς όστις ενίστασταται σήμερα, να περιορίζεται στήν πενταετή διάρκεια. Η ουσία όμως της υπόθεσης δεν είναι εκεί.
Είναι στα γραφόμενα και στούς όρους που συνιστούν αυτήν ταύτην, έστω και αν θεμελιώνει αμοιβαιότητα των συμβαλλομένων ως αυτή είθισται. Ας γράφει, και αφού εμείς δέ μπορούμε να πάμε εκεί….Που να πάμε;
Όταν δεν μπορούμε να μείνουμε ούτε εδώ που είμαστε; Και όμως θα μπορούμε. Ως μετανάστες πλέον. Αυτά για το ως προς το δικαίωμα επιλογής. Το ανύπαρκτο. Οταν λοιπόν δοθεί το πλήρες κείμενο της συμμαχίας πλέον, και μας αρκεί,ας κρατήσει όσο θέλει. ..αλλιώς …._