ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΡΠΟΣ, ΠΑΠΥΛΟΣ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΣ και ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΧΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ, ο Ομολογητής και Πατρίκιος
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΕΝΙΑΜΙΝ ο Διάκονος, Ιερομάρτυρας που μαρτύρησε στην Περσία
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟΣ
ΤΑ ΑΓΙΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ
Η ΑΓΙΑ ΧΡΥΣΗ, η Νεομάρτυς
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΡΠΟΣ, ΠΑΠΥΛΟΣ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΣ και ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ
Μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος (249-251), σκληρότατος διώκτης των χριστιανών. Όλοι είχαν πατρίδα τους την Πέργαμο. Ο Καρπός, με άρτια γραμματική μόρφωση, ευσεβέστατος και με πολλές υπηρεσίες στην Εκκλησία, έγινε επίσκοπος Θυατείρων. Ο Πάπυλος, που είχε σπουδάσει ιατρική και πρόσφερε τις υπηρεσίες του αμισθί, έγινε διάκονος και άμεσος συνεργάτης του Καρπού. Ο Αγαθόδωρος, ψυχή εκλεκτή και πιστή, ήταν υπηρέτης στην επισκοπή Θυατείρων. Όταν και τους τρεις συνέλαβε ο ανθύπατος Ουαλέριος, ομολόγησαν μπροστά του με παρρησία τον Χριστό. Τότε ο Ουαλέριος τους είπε: “Οι χριστιανοί είναι δεισιδαίμονες, ανίκανοι, χωρίς ανώτερα αισθήματα. Εσείς, σαν μορφωμένοι άνθρωποι, αμέσως πρέπει να τους αρνηθείτε”. Στην κατηγορία αυτή, απάντησε ο Επίσκοπος Καρπός με τα λόγια του Απ. Παύλου. Μια απάντηση που ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει στους αιώνες για το φρόνημα των συνειδητών χριστιανών. Είπε λοιπόν: “Κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ίδίαις χερσί λοιδορούμενοι εύλογούμεν, διωκόμενοι άνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν”1, που σημαίνει, εμείς οι χριστιανοί, βασιλιά, κοπιάζουμε με τα ίδια μας τα χέρια. Έπειτα, την ώρα που οι άπιστοι στο Ευαγγέλιο μας βρίζουν και μας περιγελούν, εμείς ευχόμαστε αγαθά γι’ αυτούς. Ενώ μας καταδιώκουν, τους δείχνουμε ανοχή, ενώ μας συκοφαντούν, απαντούμε με λόγια γλυκά και παρακλητικά. Εκνευρισμένος ο Ουαλέριος από την απάντηση, αφού τους βασάνισε, μαζί με την αδελφή του Παπύλου Αγαθονίκη, τους αποκεφάλισε όλους .
1. Α’ προς Κορινθίους, δ’ 12-13.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Βίον ένθεον, διαδραμόντες, Χριστού ώφθητε, συγκληρονόμοι, δι’ αθλήσεως εχθρόν τροπωσάμενοι, Καρπέ σοφέ και κλεινέ Αγαθόδωρε, Αγαθονίκη και Πάπυλε ένδοξε. Θείοι Μάρτυρες, Χριστώ τω Θεώ πρεσβεύσατε, δωρήσασθαι ήμιν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΟΣ
Τον διέκριναν χαρακτηριστική ψυχραιμία και θάρρος, ακόμα και όταν η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Ο άγιος Φλωρέντιος ζούσε στη Θεσσαλονίκη, απ’ όπου και καταγόταν. Με τη μεγάλη πίστη και το θείο ζήλο του για το φωτισμό και τη σωτηρία των ψυχών, αφιέρωσε τη ζωή του στη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Καταγγέλθηκε γι’ αυτό στον τότε ειδωλολάτρη ηγεμόνα της Θεσσαλονίκης, και με θάρρος ομολόγησε μπροστά του την πίστη του στον Χριστό. Δεν δίστασε μάλιστα, να συστήσει και στον ίδιο τον ηγεμόνα να ασπαστεί τη χριστιανική πίστη, σπάζοντας έτσι τα δίκτυα της ειδωλολατρικής πλάνης. Ο ηγεμόνας ξαφνιασμένος στην αρχή, εξοργισμένος κατόπιν, διέταξε να τον βασανίσουν σκληρά. Τον έδειραν λοιπόν και του έσχισαν τις σάρκες. Στη συνέχεια τον έριξαν μέσα στη φωτιά, όπου κάηκε το σώμα του, αλλά μέσα απ’ αυτό βγήκε για ν’ ανέβει λαμπρότερη από κάθε φλόγα, η ευσεβής και ηρωική ψυχή του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΧΟΣ
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Στον Πατμιακό Κώδικα 266 η μνήμη του αναφέρεται με τον πιο πάνω Φλωρεντία. Ίσως να είναι ο ίδιος με τον νοτάριο Άγιο Μαρτύριο (+ 25 Οκτ.).
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ
Μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού το έτος 288. Καταγόταν από τους ονομαζόμενους Σκηνοπολίτες και στο αξίωμα ήταν βουλευτής. Πέταξε στα σκουπίδια όλα τα κατά κόσμον αξιώματα και τιμές και παρουσιάστηκε μπροστά στον άρχοντα Λουκιανό και τον ήλεγξε δριμύτατα για τις διώξεις του εναντίον των Χριστιανών. Εμβρόντητος ο άρχοντας για τη στάση του Διόσκορου, προσπάθησε με κολακείες και απειλές να μεταστρέψει τη γνώμη του. Επειδή όμως δεν τα κατάφερε, βασάνισε τον Άγιο σκληρά και στο τέλος τον αποκεφάλισε.
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ, ο Ομολογητής και Πατρίκιος
Καταγόταν από την Παφλαγονία και γεννήθηκε το έτος 763 από ευσεβείς γονείς, τον Γρηγόριο και την Άννα, οι όποιοι τον ανέθρεψαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Ιδιαίτερη αγάπη προς τον Άγιο είχε η συγγένισσά του, βασίλισσα Ειρήνη (άλλοι αναφέρουν Θεοδώρα). Προσλήφθηκε στα ανάκτορα και ανέβηκε με την αρετή και την ικανότητα του στο αξίωμα του πατρικίου και στρατηγού της Σικελίας. Έχοντας όμως κλίση στην ήρεμη ζωή, έγινε μοναχός. Αλλά καταδιώχτηκε από τους εικονομάχους βασιλείς Λέοντα και Θεόφιλο και εξορίστηκε πολλές φορές. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες, σε ηλικία 75 χρονών απεβίωσε ειρηνικά το έτος 838.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΕΝΙΑΜΙΝ, ο Διάκονος, Ιερομάρτυρας που μαρτύρησε στην Περσία
Έζησε στις αρχές του 5ου αιώνα, επί βασιλέων Περσίας Ισδιγέργη και Κων/πολης Θεοδοσίου του Μικρού. Μάλλον καταγόταν από την Περσία και ήταν Διάκονος της εκεί Εκκλησίας. Κήρυττε με θερμότητα ζήλου και δύναμη λόγου τις αλήθειες του Ευαγγελίου και έτσι είλκυε πολλούς ειδωλολάτρες. Για τη δράση του αυτή καταγγέλθηκε στον βασιλιά Ισδιγέργη και υποβλήθηκε σε φρικτά μαρτύρια, μέσα στα όποια παρέδωσε την εκλεκτή ψυχή του. (Η μνήμη του περιττά επαναλαμβάνεται από ορισμένους Συναξαριστές και την 31η Μαρτίου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ
Μαρτύρησε δια πυρός.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟΣ
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Συναντάται στον Λαυριωτικό Κώδικα Δ 23 μαζί με τον Φλωρεντία, όπου και η κοινή Ακολουθία τους.
ΤΑ ΑΓΙΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ
Μαρτύρησαν δια πυρός που άναψαν στο έδαφος και τα εξανάγκασαν να τρέχουν μέσα σ’ αυτή.
Η ΑΓΙΑ ΧΡΥΣΗ, η Νεομάρτυς
Γεννήθηκε στο χωριό Σλάτενα (σημερινή Χρυσή) της επαρχίας Αλμωπίας Νομού Πέλλης. Ο πατέρας της ήταν φτωχός και είχε τέσσερις θυγατέρες. Η Χρυσή ήταν ωραία στο σώμα και στη ψυχή. Κάποτε, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλες γυναίκες στους αγρούς και μάζευε καυσόξυλα, την απήγαγε κάποιος Τούρκος και τη μετέφερε στο σπίτι του. Ο Τούρκος προσπάθησε με κολακείες να την εξισλαμίσει και να την κάνει γυναίκα του. Η Χρυσή όμως αντιστάθηκε και δυναμικά απάντησε: “Εγώ τον Χριστό μόνο γνωρίζω για νυμφίο μου, που δεν θα αρνηθώ και αν ακόμα με κομματιάσεις”. Οι γονείς και οι συγγενείς της Χρυσής, με εξαναγκασμό των Τούρκων, την παρακαλούσαν να δεχτεί τον μωαμεθανισμό για να σωθεί. Αλλά η μεγαλόψυχη Χρυσή τους απάντησε ότι: “πατέρα έχω τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, μητέρα την Κυρία Θεοτόκο, αδελφούς και αδελφές έχω τους Αγίους και τις Αγίες της Εκκλησίας μας”. Μπροστά λοιπόν στη σταθερότητα της Χρυσής, οι Τούρκοι απάντησαν με φρικτά βασανιστήρια. Τελικά στις 13 ‘Οκτωβρίου 1795, κατέκοψαν το σώμα της με μαχαίρια και έτσι πανάξια έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου από τον Νυμφίο Χριστό.