Τα όποια προσεκτικά βήματα της πολιτικής ηγεσίας στήν τρέχουσα κατάσταση με την Τουρκία πρέπει να είναι σε πλήρη αρμονία καθως απο αυτά θα εξαρτηθεί εν πολλοίς το αποτέλεσμα.
Δηλαδή δέν πρέπει με κανένα λόγο αυτά τα βήματα να διασταυρώνονται με κομματικές επιλογές του τύπου «για να εκλεγούμε».
Τουτέστιν βήματα εσωτερικής κατανάλωσης κατευνασμού διαδηλωτών/ταραχών, όπως αυτά του Καραμανλή άμα τη αφίξει από το Παρίσι, η τότε αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ τι άλλο νόημα μπορούσε νά έχει από ένα εσωτερικό ησυχαστήριο του μαινόμενου τότε κατά Κίσσινγκερ λαού.
Αυτό όμως ήταν η χαρά των Τούρκων πού έσπευσαν να καλύψουν το επιχειρησιακό κενό που άφησαν πίσω τους οι ένοπλες δυνάμεις τής Ελλαδος, ενα κενό διόλου ευκαταφρόνητο, αφού περιελάμβανε καί το μισό Αιγαίο καί κάτι παραπάνω.
Είδαμε καί πάθαμε να επανενταχθούμε αναλαμβάνοντας ξανά τον επιχειρησιακό έλεγχο και όχι όπως πριν. Τότε όμως είχε ήδη ανοίξει η όρεξη των Τούρκων με υπερπτήσεις πάνω από όπου θεωρούσαν ότι δέν μας είναι γραμμένο.
Η αποχώρηση του στρατού μας από τα νησιά ΜΑΣ θα είναι ένα προδοτικό ανάλογο της Κύπρου όπου οι Τούρκοι κατέλαβαν (αφού δεν πνίγηκαν στη θάλασσα) περπατώντας και σφυρίζοντας, με τους εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους νά τρέχουν για να σωθούν με ότι φορούσαν.
Η φραση η Κύπρος κείται μακράν δέν πρέπει να ξαναακουστεί ακόμα μια φορά. Διπλωματική επίθεση παντού με τα αμυντικά μας σωστά γυρισμένα.
Προσοχή Κίσσινγκερ δεν θα ξαναυπάρξει μόνον ακολουθώντας το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών (πυρών) αδίκων» ως και διευρύνοντας τις συμμαχίες μας όσο μπορούμε.