Αυτή τήν ώρα διεξάγεται στό Εθνικό Κοινοβούλιο συζήτηση γιά τήν οπλική
συνανταλλαγή μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Μία συμφωνία που μοιράζεται σέ δύο κεφάλαια. Το πρώτο έξ αυτών αφορά αγορά πολεμικών,τριών τον αριθμό,σκαφών και σε αυτό ουδείς ακούγεται αντίθετος.
Το δεύτερο κεφάλαιο αφορά δίκην αντισταθμιστικών,της παραγγελίας ως είθισται,
αντί άλλων υλικών τέτοιων τού παρελθόντος διά τών οποίων
τόσο πολύ κατηγορήθηκαν οι υπογράψαντες, μία συμμαχία αλληλοϋποστήριξης σέ καταστάσεις κρίσεων. Οι γνωρίζοντες λέγουν, καί λογικό ακούγεται,πως το αυτό ισχύει κατα παγίαν παράδοσιν δηλαδή αμοιβαία στήριξη όταν και όπου αυτή απαιτηθεί. Διότι ο μονόδρομος παροχής πολεμικής στήριξης, αυτομάτως μετατρέπει τό μονομερώς στηριζόμενο έθνος σε προτεκτοράτο, και επ αυτού δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας Έλληνας να το θέλει αφού η εν προκειμένω συμφωνία είναι διμερής καί όχι πολυμελής ως λχ θα είναι ο υπό σύστασης Ευρωπαϊκός Στρατός με χώρες Ευρωπαϊκές που διαφωνούν καί δέν συμμετέχουν.
Όπως και το ΝΑΤΟ που δέν (προβλέπει;) αρωγή προς ΗΠΑ στόν Ειρηνικό. Συνεπώς ο καθένας στίς ευθύνες του όταν ο καιρός το θελήσει.
Την κυρία ευθύνη όμως για την υπεράσπιση της πατρίδας, της κυριαρχίας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων, του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα, θα έχει, όπως η αιματοβαμμένη ιστορία έχει διδάξει, το σπαθί του Νικηταρά.